vrijdag 29 augustus 2025

Lekker het leven Leven

Ik denk dat ik misschien bevoorrecht ben om hier aandacht aan te kunnen besteden. En ja, mazzal moet je zeker ook een beetje hebben... 
Aan de andere kant heb je het, in mijn ogen, ook voor een groot deel zelf in de hand. Een optimistische opstelling, wat creativiteit, kiezen voor  'onafhankelijkheid' en je lichaam en geest in conditie houden, bijvoorbeeld spelen een grote rol. 

Hoe kom ik op dit onderwerp? 
Het zal er mee te maken hebben dat ik ouder word. Ik beLeef mijn dagen steeds intenser. Vroeger holde ik ze vaak, met een dagelijks overvolle agenda, totaal onbewust. 

Steeds meer mensen uit mijn leven, familieleden, vrienden en bekenden, zijn al weg gevallen. Vaak ook nog eens veel jonger dan ik. En als geen ander, door mijn voormalige werk in de veiligheidszorg en hulpverlening, weet ik dat de routine woordjes "Tot straks!" totaal onverwacht niet meer uit kunnen komen. Het kan iedereen overkomen. 

Hoewel je er niet bij stil staat ben je, welke leeftijd je ook hebt, altijd maar 'een mens van de dag' en misschien zelfs nog minder dan die dag. Voor iedereen, of je nu veel bezit of weinig, veel denkt voor te stellen of niet, komt er een einde aan. En zelfs de meeste standbeelden vallen op den duur om, worden zelfs soms omgetrokken, gaan in de weg staan, of worden vergeten. 

Geen gekke vraag dus; Waar draait Leven eigenlijk voor mij om? In de tredmolens waarin we onbewust in het systeem van geld verdienen en collectief volgen terecht zijn of waren gekomen sta of stond je nauwelijks bij die vraag stil. Al haast zeker niet als je nog jong bent.   

Dat ouder worden begin ik inmiddels een klein beetje aan mijn lichaam te voelen. Nog meer dan genoeg plannen voor de toekomst die ik samen met Phatsamon zou willen realiseren. Hopelijk komen er nog velen uit. 
Toch, eerlijk is eerlijk, zou ik op dit moment bijvoorbeeld niet meer uitsluitend met z'n tweetjes hetzelfde bouwproces, dat we er nu inmiddels voor een kleine zes jaar op hebben zitten, fysiek opnieuw kunnen trekken. Ik zou voor het zware werk hulp nodig hebben. 

Als je ouder wordt, streep je af of, afhankelijk van je opstelling en houding, tel je juist op. Zelf ben ik zo iemand die optelt. Hoezo kun je in de meeste situaties immers aftellen omdat je over het algemeen niet weet wanneer het exacte moment is dat het 'afgelopen' met je is. Verspilde energie om je te focussen op af strepen wat mij betreft. 

Voor iedereen heeft Leven (met een hoofdletter "L"), of terwel genieten van het leven, vanzelfsprekend een wat andere invulling. Interesses, normen en waarden en dat wat jij nodig hebt om lekker in je vel te zitten, kunnen immers van mens tot mens verschillen. 

Toch denk ik dat er een basis is. 

Een optimistische levenshouding
Je focus op, en dankbaar zijn voor, dat wat je allemaal hebt en al bereikt hebt. Ik bedoel dan niet primair bezittingen en geld. Het is juist je focus op waardevolle kontakten, aandacht die je geeft en krijgt, op zorg, op levenservaringen, het delen van al je talenten, op vertrouwen (minder zorgen maken), het je overgeven aan je missie, je zegeningen tellen in je leven, tevreden zijn, etc.. 
Dat is heel anders dan maar blijven hangen in dat wat jou allemaal is overkomen of overkomt en al die mooie dingen in je leven daarmee laten ondersneeuwen. Ook heel anders dan maar blijven streven naar meer en blijven kijken naar het (uiteindelijk niet) groenere gras van de buren. Bewust consuminderen werkt bevrijdend. 
En wat te denken van inbreng van humor? Het maakt zaken luchtiger, verbindt, en geeft energie. 
 
Creativiteit gebruiken
Dat is jezelf over geven aan die al eerder genoemde talenten en levensmissie en eens kritisch luisteren en denken. En ja, dat is soms buiten gebaande paden treden. De meute niet (altijd) volgen. Collectieve 'domheid' om ons heen groeit immers razendsnel. 
Je vooral niets aantrekken van wat anderen er allemaal wel van zouden kunnen denken omdat jij 'afwijkt' en je daardoor in hun ogen minder populair maakt. 
Er in geloven dat tot op zekere hoogte fouten maken en iets anders uitproberen over het algemeen 'learning by doing' betekent. Beter naderhand een keertje spijt omdat het niet geworden is wat je er van dacht, dan achteraf spijt dat je het nooit geprobeerd hebt en het nu te laat daarvoor is. 

Vraag je eens wat vaker af (dat is kritisch denken, gericht op jezelf) wat jouw keuzes en inbreng allemaal bij dragen aan jouw levensgeluk. Is dat egoistisch? In mijn ogen niet. Als jij niet goed in je vel zit, kun je er immers ook niet optimaal voor anderen zijn. 

Het is een kwestie van luisteren naar dat stemmetje in jezelf. Zelf kon en kan ik daar niet omheen en gaf en geef ik me er grotendeels aan over. 
Dat stemmetje is ook brandstof voor je creativiteit. En het enthousiasme dat daar weer uit voort komt levert je weer energie op. 

In mijn ogen is je leven een expeditie. Een avontuurlijke reis die je met jezelf en met de mensen en dieren om je heen voortdurend aan gaat. 

Kiezen voor 'onafhankelijkheid'.
Met 'onafhankelijkheid' bedoel ik de keuze van je eigen vrijheid. 
Natuurlijk heeft iedereen te maken met wetten en regels en per land kunnen die, zo ik ervaar, ook nog wel eens wat verschillen. Daar zullen we ons allemaal aan moeten houden. Of je het nu leuk vindt of niet, opzich ook maar goed. Je leeft immers niet alleen op deze wereld. Je daar tegen afzetten geeft aan dat je je er door gestoord, en dus niet vrij, in voelt. 
Toch is dit niet de onafhankelijkheid die ik bedoel. Die heeft namelijk meer te maken met de energie waarin je je bevindt. Energie die je oplaadt of juist leeg zuigt en uitput. Met je omgeving in de meest brede zin van het woord. Bijvoorbeeld je woon en werk plek, de invloed van mensen om je heen, etc.. Meestal ben je er zelf automatisch in terecht gekomen. Er eens vanaf een afstandje naar kijken en wederom naar dat stemmetje in jezelf luisteren is geen slechte keuze. 

Ook met de ontstane 'onvrijheid' / verslaving waarin je de hele dag door terecht bent gekomen van marketing en 'sociale' media. Met daarbij niet te vergeten, als topper van negatieve energie invloed, het nieuws. 
Er is een gezegde: "Je oor is een baarmoeder". De foto hiernaast zegt meer dan genoeg. Er wordt stevig misbruik van gemaakt. 

Weet je dat je voor een heel groot deel van al die beinvloeding van af kunt? Kwestie van op de knop "UIT" drukken of dingen verwijderen. Vaak heb je het lef niet om daar verandering in aan te brengen. 
Zelf vind ik geen nieuws volgen, geen sociale media hebben, en reclames zo veel mogelijk voorkomen, een bevrijding. 

Je lichaam en geest in conditie houden.
"Een gezonde geest in een gezond lichaam." Een van de 'stokpaard gezegdes' van mijn pa waaraan ik al eens aandacht heb besteed. En hij had en heeft gelijk. 
Op zich heeft zijn gezegde niet met de gezondheid die je momenteel hebt te maken. Het heeft te maken met jouw keuzes van ondehoud van je lichaam en geest en van de hoeveelheid rust die je jezelf aanbiedt.
Juist ook als je ouder wordt is het een kwestie van inzet op de soepelheid en kracht van je tempel en van je boordcomputer. En dat bereik je door, in alle redelijkheid, te blijven bewegen en training aan je geest aan te bieden om in conditie te blijven. Kortom, iets doen en je daarin verdiepen. Uitsluitend hangen voor de buis is niet de beste training. 
En... vergeet voldoende en goeie rust niet. 

Lekker het leven Leven. 
Ben ik dan de expert? Zeker niet. Toch helpen de zaken die ik hier heb opgeschreven in ieder geval mij om dat te doen. Wie weet zit er voor jou nog iets nieuws in of maakt het je creatief en heb je er wat aan. 

Dagelijks rond ik mijn yoga af met het drie keer uitspreken van het woord "Satnam". De oorspronkelijke mening van dat woord is "Trouw aan je eigen identiteit" en volgens mij heeft dat weer alles te maken met dat luisteren naar, en volgen van, dat stemmetje in jezelf.


Frans Captijn  

vrijdag 22 augustus 2025

Frans's Angels

Ik voel me steeds meer 'Frans met zijn Angels'.

Eind jaren zeventig en begin jaren tachtig was er op tv een serie met de naam Charlie's Angels. Die serie ging over een aantal vrouwelijke detectives die werkten voor een onderzoeksbureau. 

Sinds het overlijden van onze hond Kadhow ben ik, als enige man in ons gezin hier in Surin, dagelijks omringd door vijf vrouwen. Vrouwen die verkennen, speuren, ontdekken, bewaken, beveiligen en onderzoeken in het bloed hebben. Het voelt voor mij dan ook een beetje alsof ik de eigenaar van dat onderzoeksbureau uit die tv serie ben.  

Onze Angels zijn: 


Cupid (3,5) die van Kadhow de leiding van de roedel heeft overgenomen. Zij weet wat 'netwerken' is en is met iedereen, of je dat nu leuk vindt of niet, bevriend.
Diep graven is haar specialiteit en ze probeert regelmatig te reanimeren.  



Singto (2,5) de speelse waker en vooral goed in alles dat in en rond het water onderzocht moet worden. Ze heeft al haar zwemdiploma's en kan ook duiken. Met haar geblaf houdt ze waterbuffels op afstand. Ze heeft maar een paar echte vrienden en houdt wat meer afstand. 


Taffy (1) bang voor niets. Super lenig, behendig en snel. Erg creatief in ontsnappen, inbreken en jagen. Om met dat jachtinstinct geen problemen in de buurt te krijgen moet ze helaas overdag, tussen de vele vrije wandelingen in het bos met de groep door, aan een lange lijn.


Baijka (1) Aantrekkelijk door haar geexplodeerde punk uiterlijk. Ze lijkt een volgster maar dat is maar schijn. Juist daarom ook perfect in het detective werk omdat haar inzet en onderzoek niet verwacht wordt. 

Deze vier detectives houden onze locatie meer dan uitstekend in de gaten. Dat was met Kadhow soms anders. 
Toen ik met de nachttrein uit Bangkok een keer om vier uur 'snachts het laatste stukje terug kwam lopen naar huis, duurde het lang voordat hij wakker werd. Hij lag buiten voor de deur te slapen maar had niet in de gaten dat er iemand het terrein op kwam. 
Die tijden zijn voorbij. Als er in de nacht bijvoorbeeld een andere hond of een leguaan ons land op komt is het groot alarm en de camera's leggen het ook allemaal vast. 

Deze roedel is echt een groep detectives die alles uitzoeken.

Waarom het mijn 'Angels' zijn? 
Ze zijn altijd om me heen. Niet alleen genegenheid maar ook als een soort bescherming zo voelt het. Haast dagelijks spelen we spelletjes in verstoppen of ravotten. En een spoor terug vinden? Verbazingwekkend. Zeker Cupid en Taffy. En hoe scherp hun gehoor is is ook verbijsterend. Ze merken ieder afwijkend geluid op en reageren er op. 

In de droge periode verstop ik me soms op de grond in een rijstveld onder het hooi. Als Phatsamon dan roept 'Waar is Frans?', is de hele meute direct alert en begint de zoektocht met werkelijk altijd het gewenste resultaat. Als ik me stil houd dan begint Cupid met likken en 'reanimeren' met haar twee poten boven op me tot ik weer wat leven begin te vertonen. 


En wat die vijfde Angel betreft... dat is vanzelfsprekend Angel 1, Phatsamon. Ook bij haar zit verkennen, onderzoeken, ontdekken en speuren in het bloed. Phatsamon. 

Zalig om dagelijks vijf 'vrouwen' om me heen te hebben. 


Frans Captijn  


vrijdag 15 augustus 2025

Groener dan groen momenteel. De beste tijd om hier te komen?

Hoewel we nog wel een jaartje nodig denken te hebben om alles hier helemaal af te bouwen, beginnen toch de eerste gasten inmiddels langzaam binnen te druppelen. Ook dit weekend weer. Eerlijk is eerlijk, dat is hartstikke leuk en gezellig. 

Sinds we, een maandje geleden, in ons huis wonen doe ik het een stuk rustiger aan met de bouw. Elke dag nog steeds wel een aantal uren maar zondag's inmiddels 'vrij'. 
De zondag middag heeft een nieuwe invulling voor me gekregen. Koken!
Thais eten is top maar af en toe eens wat anders en vooral ook Nederlands, blijft toch heel aantrekkelijk. Langzaam pak ik mijn ervaringen in en uit de horeca weer een beetje op. 

We hebben het plan, met dank aan onze kennis Meta in Mae Rim voor het idee, om over een klein jaar eens in de twee maanden een groepje mensen die elkaar niet kennen hier voor een diner uit te nodigen. Met ons erbij maximaal acht personen. Wij koken dan voor de groep. 
Diverse keren hebben we dat bij Meta thuis op de M-Place residentie mogen ervaren. Het is niet alleen heerlijk ontspannen en zalig van het eten genieten. Het is ook super waardevol om verhalen van anderen, mensen uit verschillende landen en andere culturen, te horen en je eigen verhalen en ervaringen met ze te delen. 

Nu is het landelijke Surin, in Noord-Oost Thailand, geen plek waar je over de toeristen en expats struikelt. Niet te vergelijken met bijvoorbeeld Chiang Mai. Toch is er zat te bleven. 
We zijn de afgelopen jaren te druk met de bouw geweest om dat zelf allemaal al ontdekt te hebben. Voor ons begint ook stap voor stap deze verkenningstocht. 

De dichtstbijzijnde, kleine, luchthaven is in onze buurprovincie Buriram. Zo'n vijf kwartier rijden bij ons vandaan. Die luchthaven is bijna helemaal vernieuwd omdat de overheid Buriram, met zijn internationale Motor-GP circuit, meer leven in wil blazen. Tot nu toe zijn er maar een aantal retourvluchten naar Bangkok (Don Muang airport) per dag. Dat aantal en ook de bestemmingen zullen, zo we mogen verwachten, snel groeien. 

Verder hebben we hier een fantastisch klasiek, super schoon en goed onderhouden treinstation. Aan de hoofdspoorlijn Bangkok-Udon Ratchatani. Zowel dag als nacht (slaap) treinen die er over het enkelspoor aankomen tegen super aantrekkelijke prijzen. Meestal de keuze uit een aantal klasses al dan niet met airco. 
Het is een belevenis. Zelf vind ik het een fijne ervaring om heerlijk rustig van het landschap dat voorbij komt te genieten. Grappig is dat bij de meeste stations waar de trein stopt locale mensen hun eet- en drinkwaren komen verkopen. 

En wat die prijzen betreft, ook de busverbindingen zijn prima en voor elk wat wils. Zelf reist Phatsamon met haar moeder met Nakhon Chai Air 'Gold Class' van en naar Bangkok. Een fantastische service en zelfs ligstoelen met televisiescherm en films aan boord. Eten en drinken is inbegrepen.

Het is groener dan groen om ons heen op dit moment. Ongelofelijk hoeveel kleuren groen we vanuit onze woonkamer kunnen waarnemen. Dat kan ook niet anders want we zitten midden in de regentijd. Tot op heden, afkloppen, nog niet al te extreem. Daar kan, zo we uit ervaring weten, heel snel verandering in komen. 

Vaak krijgen we de vraag wanneer het de beste tijd is om naar Thailand te gaan of soms inmiddels ook om naar hier te komen. Daarin zit nogal een verschil. Naar Thailand (waar?) of naar hier naar ons in Surin? Op zich is het altijd een 'goede' periode om Thailand te bezoeken. Je moet je wel vooraf even verdiepen wat je er wilt gaan doen en in welke omgeving je wilt verblijven om voor jezelf de beste periode uit te zoeken. 

Thailand is een groot en lang uitgestrekt land en kent verschillende klimaat typen. Het noorden is verhoudingsgewijze wat koeler (Chiang Mai scheelt bijvoorbeeld gemiddeld 5 graden Celcius met hier in Surin). 
Ook de seizoenen zijn anders dan in Europa. We kennen hier grofweg twee seizoenen. De droge periode en de regentijd. En de droge periode kent dan weer de koele droge periode en de warmere. 

Het groen in de regentijd hier nu, is fantastisch. Toch heeft het zijn 'prijs' . Tegen de hoge temperatuur in combinatie met de gigantisch hoge luchtvochtigheid in het regenseizoen is niet iedereen goed opgewassen. Gevoelstemperaturen tot zo'n 43 graden C zijn momenteel aan de orde van de dag. Dat is stevig zweten kan ik je zeggen. 

Als westerling vind ik de droge koele periode het meest aantrekkelijk. Die begint zo tegen eind oktober en duurt tot en met januari. Daarna gaat die droge periode tot juni over in de warme (zeg maar hete) periode met half april de hoogste temperaturen. Niet voor niets het Songkran waterfestival half april dan ook. 

Ons in september bezoeken raden we af. Het is de natste periode en vaak staat de boel, ook ons land, aardig blank. Die maand houden we, ook als gastadres voor de stichting Vrienden op de Fiets, de deuren voor gasten gesloten.

De maanden november en december zijn in principe bij ons nog steeds de groene droge periode (zo noem ik het maar even). Eind oktober en in november wordt rond ons heen de rijst geoogst. Een feest om te zien. 
Januari en de eerste helft van februari nog, kenmerken zich door behagelijke temperaturen maar het landschap oogt bruin en verdroogd. 

En deze omschrijving geldt eigenlijk een beetje voor het totale noorden van dit fijne land. 

Het zuiden heeft meer een zee-klimaat en ook de regentijd in het zuiden valt anders. 

Kort en goed, als je het land zou willen bezoeken... kijk wat voor jou/jullie het beste voelt. Thailand is een bezoek zeker een keertje waard.  


Frans Captijn  

vrijdag 8 augustus 2025

Steeds minder mensen vinden me aardig.

Eerst even deze inleiding.
 
Ik heb in mijn leven nooit hoeven nadenken over de vraag wat ik ook alweer over een bepaald onderwerp tegen individuele mensen of groepen gezegd of verteld had of welke mening ik had gegeven.

Van 'hoog' tot 'laag' was dat altijd hetzelfde verhaal. En hoewel de woorden om dat verhaal of die mening uit te drukken misschien iets anders waren, was de boodschap exact hetzelfde. Super gemakkelijk en ook absoltuut niet vermoeiend. Ik hoefde immers niets te onthouden. 
Hoewel ik soms misschien beter wat rustiger kan zijn en minder met mijn gepraat de aandacht moet trekken, geef ik mijn mening gevraagd en soms ook ongevraagd. 

Ik kan mensen niet naar de mond praten. Als ik ergens iets van vind, dan vind ik dat en dan zeg ik dat ook. Soms, inderdaad, wat direct maar het is wel mijn eerlijke mening. Een mening waar ik vanzelfsprekend ook de plank helemaal mee mis kan slaan. Een mening ook die ik, vanuit reflectie van anderen of nieuwe informatie die ik krijg, soms kan of moet aanpassen. Niets mis mee. 

En wat is de waarheid? De opvatting van 'waarheid' heeft heel veel te maken met je persoonlijke achtergrond, cultuur, opvoeding, levenservaringen, beleving, en nog veel meer. Vaak is het dus slechts jouw waarheid waarover je het hebt en dat geldt natuurlijk ook voor mij. 
In ieder geval is het gezegde; "Over smaak valt niet te twisten." voor mij een waarheid als een koe. Gelukkig maar. Het maakt de wereld kleurrijker. 

Waarom deze inleiding? Dit gedrag van mij en deze opvattingen hebben alles te maken met het feit dat steeds minder mensen me aardig vinden. 

Naar de inhoud nu.

Op YouTube had ik mijn gmail-gegevens gewist waardoor mijn 'kijkvoorkeuren' ineens waren gewist. Ineens kreeg ik allerhande filmpjes over waarom mensen van 70 jaar in veel gevallen steeds minder vrienden hadden. Op de titels na, bekeek ik ze niet. 

Met 68 nu, aardig dicht bij dat voor mij kennenlijk nieuwe magische getal van levensverandering, zal het dus wel normaal zijn dat ik minder aardig gevonden word en vrienden en kennissen verlies. 
Die 70 zit er (hopelijk) aan te komen en wie weet neemt het niet meer aardig gevonden worden nog wel toe. We gaan het zien. 

Twee voorbeelden:
In onze kerk weerde een, in mijn ogen altijd over alles klagende, Amerikaan uit New York me een paar maanden geleden. 
Hij was er trots op om uit New York te komen. Daar komen de Ã©chte Amerikanen vandaan en dat weten en voelen ze als ze elkaar in de ogen kijken. Europeanen begrijpen dat niet, zo vertelde hij me luid en duidelijk. En kom jij uit Nederland? Wat voor land is dat dan wel niet?

Even de vacht schudden... Hoezo? Zijn jullie een beter soort dan? "Blij dat ik dit als Nederlandse Europeaan niet begrijp en heerlijk dat ik dan niet uit New York kom", was mijn antwoord. "Wij hoeven elkaar niet eens aan te kijken om ons goed met elkaar te voelen". 
Dat was tegen het zere been. Die Nederlander, ik, was ineens en voor altijd niet aardig meer. 

Overigens heb ik de man al een lange tijd niet meer in onze kerk gezien. Hij had niets met de Thaise priester bij ons, en was ook niet blij met  paus Franciscus. Dat kan en mag natuurlijk allemaal. 
Inmiddels hebben we, uit de roulatie, een andere priester. En nu we een Amerkaan als nieuwe paus hebben zou hij toch aardig in de mood moeten zijn. Waarschijnlijk geen Ã©chte Amerikaan omdat hij in Chicago geboren is denk ik maar. 

Ook afgelopen zondagavond was ik in ons dorpsrestaurantje niet meer geliefd bij onze Duitse kennis die hier een kilometer vandaan woont.
Hij zaait, in mijn ogen, met zijn YouTube kanaal 'Prachtig Thailand' uitsluitend onrust en angst over het grensconflict hier. Een conflict dat er al vanaf 1907 is. Beide landen zijn overigens lid van, en met elkaar 'bevriend', in de ASEAN (een soort Europees samenwerkingsverband). 
Al weken gaat er geen dag voorbij of hij komt met oplossingen en opmerkingen. Het is somberheid troef. 

Hij wil verhuizen, ik zeg doen, omdat hij stom geweest is om zo dicht bij de grens (50 km er vandaan) grond te kopen en er een huis op te laten bouwen. Ook mensen reageren op zijn kanaal dat hij met die aankoop 'zo dicht bij de grens' een totaal verkeerde beslissing genomen heeft en zichzelf in gevaar gebracht heeft. 

Let wel, hij heeft werkelijk een pracht stek op een pracht plek opgebouwd. Heerlijk, net als wij, midden in de rijstvelden. Leuk huis, pracht tuin, vee, honden, zwembad, alles van alle gemakken voorzien. Dicht bij de familie van zijn vrouw. 

Vrijwillig, uit angst, vluchtte hij een aantal dagen naar een paar honderd kilometer verderop. Geen probleem natuurlijk en iedereen zijn of haar eigen vrije keuze en afwegingen. 

Maar denken mensen nog na? Gaan verhuizen omdat het gevaar groot is als je 50 km van een landsgrens woont?

Ik moest even terug denken aan mijn fantastisch fijne tijd in Kerkrade, Zuid-Limburg. Nog geen drie kilometer van de Duitse grens. Ook onder andere daar was, het wordt nog steeds op 4 mei in ons land herdacht, een onvoorstelbaar triest grensconflict. En toch...
We hebben er toen op de Bosberg ons zalige huis gekocht. Werkelijk nooit hebben we er bij stil gestaan dat dat wel eens een foute beslissing zou kunnen zijn. Het kwam niet eens in mijn kop op. 
En wat moeten al die mensen in bijvoorbeeld Maastricht of Aken dan wel niet. Volgens mij denkt er niemand aan om in verband met 'gevaarlijk dicht bij de grens wonen' te vertrekken. Waar gaat dit over?

Het is hier meer dan zalig leven en wonen en ja, shit happens soms. 

Toen ik, in een gesprek met hem afgelopen zondagavond mijn mening en visie op zijn verhalen gaf was zijn antwoord dat sommige mensen de waarheid van wat er gebeurt niet willen horen. 
Daar gaan we weer. Misschien zijn waarheid maar stukken minder die van mij. 
Maak het voor jezelf en anderen niet zo gigantisch somber en ga door met genieten hier, zoals ook een Engelsman hier hem aangaf. 

Maar goed... verkeerde woorden van me en niet aardig meer nu. We hebben hem tot nu toe ook niet meer gezien. Een logisch gevolg wellicht. 

Ook zelf heb ik contacten opgezegd. 
Afgelopen week hoorde ik een verhaal over het opschonen van je contacten van sociale media. Nu ben ik, met uitzondering van WhatsApp, niet op sociale media. Maar het verhaal was een trigger om toch eens door mijn korte lijste met contacten heen te gaan. 

Een paar contacten vond ik waarin ikzelf wél energie steek maar waarvan ik werkelijk nooit iets terug hoor. Ja, een heeeel enkele keer een berichtje dat begint met de nette (maar feitelijk ongeinteresseerde) korte vraag hoe het met me gaat. Direct daarna het onderwerp waar het ze echt om gaat en wat ze van je willen.  

Wat teleurstellend, let wel dat komt uit mijn eigen te hoge verwachtingspatroon, en meer een soort van 'zelfbevrediging' om daar verder nog tijd in te steken. Gewoonweg verspilde energie.
Opgeschoond dan ook. Telefoonnummers verwijderd samen met de chats van tijden geleden. 
Alweer minder 'vrienden'. 

Ik ga steeds verder richting de misschien wel 95 of meer. Die YouTube filmpjes over 70 moet haast wel een kern van waarheid hebben. Toch kijk ik het maar niet, verspilde energie. Ik laat me wel verrassen.

In mijn ogen zijn er met dat kleiner wordende groepje mensen, voor mij/ons nog genoeg familieleden, vrienden, oud-collega's, en kennissen, over die me aardig vinden. Hoeveel heb je er immers nodig? 

En wat te denken van al onze dieren? 
Het zijn niet de aantallen die voor velen op de sociale media kennelijk tellen. Het draait, over en weer, om de waarde. 

Soms ben ik misschien wat té direct en snel met mijn mening. Toch ben ik heerlijk zoals ik ben en dat hou ik er maar in.  


Frans Captijn  

vrijdag 1 augustus 2025

Een week in oorlog

Je stelt je je pensionering in dit fantastische land anders voor dan anderhalve week geleden. Dit was, al die jaren nu hier, ook nooit in mijn gedachten opgekomen en toch...

Toen ik vorige week donderdag, 24 juli, vroeg in de morgen mijn yoga en meditatie oefeningen deed leek het ineens of er een soort van onweer uit de verte naar ons onderweg was. En toch klonk dit anders. 

Omdat dat 'onweer' bleef aanhouden, ging ik op enig moment, totaal tegen mijn principes in, toch maar eens op het internet zoeken op 'Breaking News Thailand'. Het rommelt hier een stukje verderop bij de grens al vanaf 1907 zo af en toe. De laatste maanden bloeide die spanning weer op.  

En verdomd. Nog geen 25 minuten voordat ik had ingelogd op het internet was er een eerste media bericht geplaatst. Tussen de legers van Thailand en Cambodja waren er hier zo'n 50 km verderop bij de grens in onze provincie, beschietingen begonnen.  

Voor de buitenwereld draait het allemaal om een stukje land dat na de colonialisatie van Cambodja door de Fransen niet goed verdeeld zou zijn. Daarop een tempelruïne. Beide landen eigenen zich die tempel en dat stuk land toe. 
Daaronder spelen hele andere zaken die eigenlijk iedereen hier al jaren kent maar waarover niet openlijk veel wordt gesproken. Heel 'gewoon' en zoals eigenlijk altijd bij haast alle gewapende conflicten draait het om; geld, corruptie, politiek, business en macht. En hier spelen kennelijk ook casino's een rol. Het internet staat er inmiddels aardig vol mee. 

Maar ik ben hier in dit land te gast, weet de achtergronden onvoldoende en ben er ook niet echt in geïnteresseerd. 
Geschiedenis, ja het zal wel heel slecht zijn, is nooit mijn ding geweest en zal het ook nooit worden. Ik heb er gewoonweg niets mee. En wie de waarheid, al zeker in een situatie van oorlog, spreekt weet ik ook niet. Het enige dat ik weet is dat het spreekwoord: "De geschiedenis herhaalt zich" voor mij in bijna iedere situatie aardig klopt. 

Getrouwd met een Thaise, krijg je er natuurlijk toch allemaal flarden van mee.
Kort en goed, die ochtend was het uiterlijke machtsvertoon en de vernietiging van mensen, dieren en goedere, begonnen. 
Ik kan je zeggen, absoluut geen pretje en het voelt niet fijn.  

Zonder paniek, niet in angst, en toch voorzichtig, kwam mijn opleiding me weer van pas. Ik zei Phatsamon vrijwel direct dat ik toch even, als oefening, wat voorbereidingen ging treffen. Ik vulde onze twee noodstroom aggregaten en ging ons reserve brandstof vat even vol tanken, net als onze auto en scooter. Ook haalde ik wat boodschappen extra in huis, wat contant geld uit de pinautomaat en extra flessen drinkwater. En natuurlijk vergat ik extra voer voor onze viervoeter 'kids' niet.  

Toen ik van hier, zo'n twee kilometer verderop, de snelweg op reed schrok ik me rot. Het leek wel vol met 'vakantie-verkeer' hier zoals vlak voor het oude jaar of voor het Songkran waterfestival. 
De snelweg overvol met personeauto's en pick-up trucks die het gebied ontvluchtten. Triest om te zien. Oude mensen met looprekjes en rolstoelen, jonge mensen zittend op scooters opgeladen op die pick-up trucks en wat primaire levensbehoeften en kleding letterlijk in hun achterbakken gegooid. 

Veertig duizend mensen werden in onze provincie de eerste dag uit een strook van 20 kilometer van de grens geevacueerd. Alle grensovergangen tussen de twee landen over een afstand van zo'n 800 km werden gesloten. 
Scholen en banken werden gesloten. Een ziekenhuis dat was aangevallen ontruimd en gesloten. Rond de grens ging het luchtalarm af. Diverse onschuldige burgers verloren al het leven. 

Waar is dit allemaal goed voor? En dan ook nog in onze achtertuin (althans dat is je beleving omdat het overal waar zoiets gebeurt natuurlijk super triest is). 

Burgers het gebied uit. Velen op de scooter met een vuilniszak met wat basis levensbehoeften. Militairen er, in convoyen, met hun voertuigen in. Waar dat materieel allemaal zo snel vandaan kwam is voor mij een wonder. 
In de middag een aanval van F-16 vliegtuigen op militaire doelen in Cambodja. Tankstations werden drukker net als supermarkten. Gelukkig hadden we snel met onze 'oefening' gehandeld. 

Mensen vertrouwen 'de buren', die zulke goeie vrienden waren, inmiddels niet meer. 
Auto's bij de Makro worden door veiligheidsstaf gecontroleerd op explosieven. Angst was bij velen troef en Phatsamon, gekluisterd aan het nieuws, was regelmatig in tranen. 

Vluchtelingen werden opgevangen in sporthallen van de universiteiten, in tempels en gemeenschapshuizen en in de avond werd er een inzameling in ons dorp gehouden om dat te kunnen betalen. Die dag vingen we in ons dorp 32 vluchtelingen op. Dat vonden we voor een gemeenschap van nog geen 200 personen al een aardig aantal.  

Donderdag avond nog even een paar dreunen en de nacht van donderdag op vrijdag prima geslapen. Hopelijk is het weer over dachten we. Helaas pindakaas. 

Vrijdagmorgen begon het 'vuurwerk' over en weer, wat graadjes erger, opnieuw. De ruiten van ons huis trilde in hun sponningen en de dreunen kwamen dichtbij. Internet werd steeds trager. Mogelijk door een onverwachte te grote concentratie van afnemers in ons gebied. Mensen hier vertelden dat het verstoord werd. Ik weet het tot vandaag nog niet maar het blijft vooralsnog traag. 

Keurig geregeld kwamen er vanuit andere provincies militairen met hun voertuigen naar de dorpen in de omgeving. Het was back-up voor het front en, in hun tijdelijke uitgangsposities, hielpen ze de ouderen in het dorp. Petje af! 
Fotograferen van militaire posities en/of delen op sociale media totaal uit den boze. We werden verzocht om de apparaatlocatie van onze mobiele telefoons uit te schakelen omdat dat concentratie van groepen mensen te veel zou benadrukken. Ik hoefde dat niet te doen omdat ik die, om mezelf te beschermen tegen marketing, altijd al uitgeschakeld heb. 

Evacuaties gingen die dag door tot 150.000 onschuldige mensen. Ook in onze nabuurprovincies, Buriram, Si Saket en Ubon Ratchatani waren inmiddels gevechten uitgebroken net als bij de grens meer in het zuiden. 
Nog eens 302 vluchtelingen kreeg ons dorp er in de tempel bij. De meesten met alleen een matje om op te slapen. Te triest allemaal voor woorden.

Aanvallen werden intenser en granaten en raketten kwamen ook bij ons dichterbij. Inmiddels tot een kleine 25 kilometer bij ons vandaan. En natuurlijk zaten niet alleen de mensen rond de grens van Thailand in de problemen. Dezelfde ellende met vluchtelingen, doden, schade en angst voor burgers, die er geen zak mee te maken hebben, in ons buurland Cambodja. 
Jonge soldaten die elkaar van over de grens kenden en met elkaar ooit uit gingen waren nu in haat en schoten elkaar af. 

Die ochtend in onze provincie een oproep om in de ziekenhuizen en bij het Rode Kruis bloed te doneren. Mensen, vanuit hun goede wil en vooral ook door hun gevoel van liefde, toewijding en trots voor hun land, stonden in rijen voor de deuren. 

In welke film waren we ineens terecht gekomen?

Van diverse kanten (vrienden en kennissen) de vraag of we niet zouden vertrekken. Mocht dat nodig zijn dan waren we daar klaar voor. We konden zo naar Chiang Mai naar het vakantiehuis. Toch hadden we, in onze ogen, hele goeie redenen om dat niet te doen. Een afspraak met onze buren uit Chiang Mai die bij ons op bezoek wilden komen ging dan ook gewoon door.

Vrijdag op zaterdag nacht prima en rustig geslapen en in de vroege morgen begon het weer opnieuw. Het kwam nog dichterbij. 20 km bij ons vandaan was een ziekenhuis geraakt en ook dat gebied werd geevacueerd. 
Het beeld op de weg werd grimmiger. Vele pick-up trucks en vrachtwagens overvol geladen met vee dat de boeren mee namen. Het is immers hun inkomen en in het grensgebied waren inmiddels ook diverse stallen aangevallen en was vee om het leven gekomen. 

Vlak bij ons werden de auto's, die inmiddels in rijen voor de pomp stonden omdat die nog open was, nog even volgetankt om verder met de dieren het land in te trekken. 

We ontvingen een lijstje met spullen die achterblijvers geadviseerd werden om in huis te halen voor tenminste drie dagen self-support. Dat hadden wij, meer dan dat lijstje, al allemaal (met onze "oefening' van donderdagmorgen) gelukkig voor elkaar.   

De angst begon te groeien dat Cambodja, na de aanvallen van Thailand met F-16 en Gripen gevechtsvliegtuigen op militaire doelen aldaar, hun langere afstand raketsystemen met clusterbommen zou gaan inzetten. De legerplaats richting de stad, hier zo'n kilometer of twaalf vandaan zou doelwit zijn. 
Op basis hiervan vertrokken ook uit ons dorp diverse mensen naar oorden buiten bereik van die raketten. Onze Duitse kennissen en de eigenaar van ons dorpsrestaurantje, beiden hier ongeveer een kilometer vandaan, in kluis. 

Na enig overleg met elkaar en misschien een andere manier van denken besloten we te blijven waar we waren en waar we tot nu toe ook nog steeds zijn. We hebben die overwegingen met mijn kids, familie en een aantal vrienden gedeeld. 
Ook onze buren uit Chiang Mai waren inmiddels aangekomen en bleven in een van de gastenpiramides slapen. We hadden een fijne tijd hier met elkaar. 

Het kwam afgelopen maandavond tot een staakt het vuren. Een zeer broze overeenkomst, zo blijkt nog steeds, die op vele plekken wordt geschonden. Tot en met gisteren af en toe nog steeds een dreun. 
Vluchtelingen wachten niet meer op de overheid voor een seintje wanneer ze terug mogen en vertrokken gisteren weer naar huis. Een strook van 20 km van de grens is nog steeds risicovol gebied.  De tempel in ons dorp is weer zo goed als leeg. Dinsdagavond was er een groot feest. 

Inmiddels zijn militairen voor een groot deel weer terug op hun bases. Nog niet iedereen durft het aan om terug te gaan. Bang dat dit een veenbrand is en deze gevechtspauze gebruikt wordt om te groeperen. 

De 'balans' wordt opgemaakt. 
Aan 'onze' kant zijn meer dan 130 gezondheidsklinieken en diverse ziekenhuizen zwaar beschadigd of verwoest. Vele huizen van onschuldige burgers en stallen met vee. 
Tientallen militairen en burgers en ook veel vee zijn omgekomen. En nogmaals, die aantallen zullen er zeker ook aan de andere kant van de grens zijn maar berichten daarover kunnen we van hier uit op internet haast niet krijgen. 

De vraag is en blijft... zoals bij elke oorlog, waarom??? Heeft het wat opgelost? 

Zeker weten van niet (maar vanzelfsprekend wel van dat wat onder de dekmantel schuil gaat). De oorlogsindustrie floreert weer. Te zot voor woorden. We moeten zeker weer nieuwe en modernere wapens, om mensen en dieren nog vernuftiger te kunnen vernietigen, aanschaffen. 

Dat is 'goed' voor de economie en om de vrede te bewaren zal de gedachte er wel achter zijn. Wie verzinnen het....???


Frans Captijn