20 jaar geleden. Herinnering met een glimlach aan de verwachte Millenniumbug.

De tijd vliegt. Ik herinner me nog goed hoe de wereld bijna in paniek was tegen het einde van 1999 met de verwachte Millenniumbug.

In die tijd was ik commandant van de brandweer van de steden Kerkrade en Landgraaf. En hoewel er regionale en nationale coördinatie was over deze verwachte crisis, was ik de uitvoerend commandant en coördinator voor ons gebied voor het geval er dingen mis zouden gaan.

Wereldwijde en nationaal kwamen mensen met de grootste rampspoed ideeën van alles wat er maar mis kond gaan en wij, met onze fulltime en parttime professionele medewerkers, waren voorbereid om 'de problemen' die er zouden kunnen zijn op te lossen. Ik weet nog steeds niet waar we nu eigenlijk op voorbereid waren, hoewel we verschillende regionale oefeningen hebben gekregen om alle problemen aan te pakken. In mijn ogen was het allemaal een grote show.

Op dit moment zou de wereld compleet platliggen door de gecreëerde afhankelijkheid van automatisering. In die tijd was het nog net ietsjes minder.

Die oudejaarsavond hadden we een speciaal crisisteam op het stadhuis. Onze burgemeester, Thijs Wöltgens, en gemeentesecretaris, Chris Kuikman, hoofd van de politie, enz. waren er vanzelfsprekend ook evenals de belangrijkste woordvoerders van diensten. Een zogezegd multidisciplinaire club stond paraat. We wisten alleen niet voor wat.

En veel ambtenaren waren die nacht ook op het gemeentehuis. Triest dat ze niet bij hun familie konden zijn hoewel, ja dit is Kerkrade, veel families kwamen naar het gemeentehuis.

Het was eigenlijk een grote grap en, nu terugkijkend, naar mijn mening weer een soort multi marketingcampagne. Er werden enorm veel geld verdiend door de IT-industrie. Het moet in 2000 veel bonussen hebben opgeleverd voor de mensen die daarin werkte.

De herinnering met een glimlach is te wijten aan het feit dat beide burgemeesters van die steden, dus ook in die tijd Bert Janssen uit Landgraaf, van een Bourgondische levensstijl hielden. Dat zorgde er voor dat iedereen rijkelijk werd voorzien van eten en drinken. Het was meer een soort feestje en een crisis was in geen velden of wege te zien.  Met een glimlach naar het nieuws keken we naar de dingen die (dus niet) komen gingen op het eiland Kiritimati (waar een nieuwe dag in de wereld begint) en naar Australië.

En ja, precies op het Millenniumbug-moment in ons land, de jaarwisseling, was er voor het hele team champagne. En ook bij ons gebeurde er, naast het traditionele vuurwerk, helemaal niets. Dat had overigens niets te maken met al die nieuw computers die door veel bedrijven, instellingen en particulieren waren aangeschaft.

Goede oude tijden om te onthouden met een glimlach.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

De energie van je omgeving en de invloed op je gesteldheid

In de voetsporen van mijn moeder volgde ik ongeveer tien jaar terug een opleiding tot acteur. Mensen die me kennen zullen nu vast een glimlach op hun mond krijgen en denken dat ik dat niet nodig had. Klopt misschien ook wel omdat mijn ‘root talent’ van mijn talentenboom de ‘Nar’ is. En zeker weten heb ik die humor van mijn moeder mee gekregen. Maar toch, als eer aan mijn moeder die actrice was in onder andere de Haarlemse Stadsschouwburg, haalde ik mijn certificaat.

Een van de dingen die ik in dat vakgebied leerde was het anticiperen op de energie van de zaal. Van het publiek. Een ander ding, hoe je jouw energie door houding en gedrag kunt delen met uitsluitend het podium (een in jezelf blijven), met de eerste rij of rijen, met de zaal, of met het hele theater inclusief de balkons. Super interessant vond ik het en… een feest van herkenning. Ik ben een gevoelsmens en pik energie om me heen, zeg maar de atmosfeer, snel op. En ik weet wat een invloed dat op me heeft. Het maakte me zelfs in 2010 stevig ziek.

De basis energie van publiek dat naar een voorstelling komt is totaal anders op de vrijdagavond, de zaterdagavond, tijdens de matinee op zondag en op zondagavond. En hoewel je zelf de opdracht hebt om dezelfde voorstelling te brengen merk je dat dat de ene keer veel eenvoudiger is en beter stroomt dan de andere keer. Een van de grote invloedfactoren is die energie van de zaal.

In mijn baan als directeur stond ik vaak op het podium en sprak ik groepen mensen van allerhande niveaus toe. Vrij, een gave die ik van mijn vader mee kreeg. Spreken in het openbaar over zaken waar ik verstand van had of waar ik verantwoordelijk voor was vond ik altijd leuk.

Mensen die regelmatig mijn blogs lezen weten dat ik hier in Chiang Mai op zondag actief ben in de kathedraal. Ook daar sta ik haast wekelijks ‘op het podium’ om het maar even zo uit te drukken. De ene keer draag ik de lezingen voor, de andere keer ben ik cantor en zing ik psalmen bijvoorbeeld.

En afgelopen zondag, de derde zondag van Advent, werd ik weer met de neus op dat energiegevoel van mijn toneelopleiding gedrukt. Ik stond in het schema voor het zingen van de psalm. Fijn.

En toen ik voor de microfoon stond voelde ik de gemeenschap die er was, zo’n 300 mensen, in één woord ‘plat’. Totaal anders dan 'normaal'. Misschien, als vergelijk, een beetje zoals op de foto van hiernaast hoewel de energie daar heel goed zou kunnen zijn. Het voelde alsof er helemaal niemand was. Een gevoel dat niet aanmoedigde of uitnodigde om te zingen. Die optie was natuurlijk niet open dus ik zong weeldegelijk. En weet je, dat is heel hard werken. Alsof je je energie in een diepe put gooit en weg is het. En ook de respons vanuit de gemeenschap was gewoon plat.

Toen ik het nadien aan een paar mensen vroeg zeiden ze, inderdaad, het was heel anders dan anders. Dat jij dat opmerkt.

Een vrouwelijke collega zei me dat ze het ook heel sterk voelde, of eigenlijk dus niets voelde, en dacht dat het misschien kwam door de kerstbijeenkomst en het buffet dat we de avond ervoor met vierhonderd mensen hadden. Wie weet.

Je omgeving heeft een enorme invloed op je welbevinden en gedrag. Als er bijvoorbeeld enthousiasme of plezier is dan geeft je dat energie. Het is een aanmoediging en zaken vanuit jezelf stromen als vanzelf als je dingen wilt delen. In de situatie die ik hierboven omschreef of in een omgeving die je succes niet gunt is het hard werken geblazen en dat put uit.

Wees op je hoede, voel en probeer daar waar mogelijk die energie drainage te ontlopen. Beter voor je gezondheid.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Mindfulness is egoïstisch?

Al een tijdje voordat ik in 2010 mijn burn-out kreeg was ik met meditatie en mindfulness bezig. En tot op de dag van vandaag is dat deel van mijn huidige levensstijl. Al vaak schreef ik over de enorme wending in mijn leven. Voor mij is het veel meer een mee bewegen met de natuur en het ritme, vaak de cyclus, die je daarin tegen komt geworden. Zeker is het een vertraging en regelmatig ook een wachten en daar moet je aan wennen. De cultuur hier in Thailand helpt er een beetje bij hoewel ik toch nog steeds af en toe wat opstandig kan worden voor al dat grote op ons gemak. Maar goed, eerlijk is eerlijk, stress is inmiddels iets dat ik me nog maar vaag van vroeger kan herinneren. En met meer aandacht, of misschien moet ik zeggen minder afleiding, met zaken bezig zijn is zo gek nog niet en levert een hogere productiviteit dan al dat voormalige multitasking dat ik ooit deed.  

Een paar weken geleden maakte ik uit een artikel dat ik las op dat de schrijver mindfulness eigenlijk maar een hele egoïstische bezigheid vindt. En toen ik daar even over dacht vond ik dat helemaal nog niet zo’n gekke stelling. Voor mij is hij alleen iets te kort. Nog niet af.

Met mindfulness probeer je dingen zo te doen dat je er helemaal bij aanwezig bent. Geen stappen overslaan (veel minder fouten maken ook) en het natuurlijke proces volgen. Het brengt je dichter bij je eigen wezen. En ook wat die meditatie, de training van je geest, betreft draait het inderdaad om jou. Bij mij zorgt het er onder andere voor dat ik me als individu beter voel. Maar om dat nu egoïstisch te noemen…

Regelmatig haalde ik tijdens mijn meditatie, yoga en boeddhistische filosofielessen allerhande thema’s aan. Gasten vroegen er ook naar. In mijn blogs schreef ik vaak over die zaken.

Ik herinner me de schrik die vaak op de gezichten van deelnemers verscheen als ik stelde dat je vooral eerst goed voor jezelf moest zorgen en dat dat juist niet egoïstisch is. Ik bedoel daarbij niet de materiële zaak maar juist die gezonde geest in een gezond lichaam. Je holistische gezondheidsbalans (mentaal, fysiek, emotioneel, spiritueel en causaal (het contact met je omgeving met daarin energie leveranciers en energie afnemers)) moet op orde zijn. En dat vraagt aandacht en tijd. Inderdaad voor jezelf.

Dat is toch egoïstisch, zoals ook in dat artikel gesteld wordt? Niet dus. Het verhaal is namelijk helemaal nog niet af.

In mijn lessen gaf ik altijd als aanvulling: Als je niet eerst goed voor jezelf zorgt, hoe kun je er dan optimaal voor de ander zijn. En volgens mij maakt dat de cirkel weer rond. Ja, je begint met het werken aan jezelf om vanuit die stevige balans dat wat je in je hebt met de wereld om je heen te delen. En dat is een groeien in relaties met elkaar en een bijspringen waarin je elkaar kunt helpen om samen sterker te kunnen optreden. Het beste van jezelf daarin geven.

Niet zo egoïstisch volgens mij.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Levenslijnen en de toekomst. Het zichtbaar worden van het (jouw) plan.

Nee schrik niet. Dit is geen blog over toekomstvoorspellingen of handlezen.

Na een ochtendmeditatie een tijdje geleden vroeg ik mezelf af of ik 62 jaar geleden, als ik het toen als net geboren baby al had kunnen begrijpen, de toekomstvoorspelling van mijn leven dat ik tot nu toe gehad heb had geloofd. Als iemand, vanuit volle overtuiging en met de beste intenties had geprobeerd me dit te vertellen was ik denk ik schaterend van het lachen, en vooral met ongeloof, weg gelopen. Ik had er een hoop lol over gehad maar geloof en vertrouwen erin, nou nee niet echt. Laten we even met twee benen op de grond blijven staan… zou mijn gedachte eerder zijn. Dat zou ik helemaal nooit overleven.

Toen ik vanaf nu ging terugkijken kwamen er spontaan allerhande levenslijnen in mijn hoofd op. Niets bijzonders natuurlijk omdat ieder mens zo’n set heeft. We staan er alleen haast nooit bij stil.

Om er eens een paar te noemen: De lijnen van gezondheid, opleiding, vriendschappen en contacten, relaties, kinderen, plaatsen waar je gewoond hebt, geloof, werk, loopbaan & carrière, plezier & teleurstellingen, creativiteit, talenten invulling, geld, dieren in je leven, ontmoetingen, kansen, en zo kan ik nog wel even door gaan. De opsomming en het totaalaantal is voor iedere persoon hetzelfde. Het verloop is wezenlijk anders. En juist dat maakt levens, of levenswegen anders.

Die lijnen, of levenservaringen, starten bij je geboorte (of wie weet al daarvoor zouden de boeddhisten zeggen) en stoppen als je ophoudt met ademhalen (of wie weet zijn ze weer het begin van de nieuwe start). Ik ga daar nu maar even verder niet op in hoewel een interessant thema.

Sommige lijnen zijn nagenoeg recht en opgaand. Andere bochtig, onstuimig, soms dalend of trapsgewijze. Iedere lijn in ieder geval feitelijk onvoorspelbaar en onberekenbaar. Als het ineens bijvoorbeeld met je gezondheid totaal verkeerd gaat dan kan dat immers aardig wat effecten op je leven en levensstijl hebben. Vandaar ook dat ongeloof over die toekomstvoorspelling en verwachting dat ik na mijn geboorte zou hebben gehad.

Iedere lijn heeft een specifiek verhaal. Gelukkig voor mij persoonlijk tot nu toe nagenoeg allemaal doorspekt met vooral plezier.

Het is letterlijk ongelooflijk dat ik met al die ervaringen van al die lijnen hier in Thailand nu het leven leef dat ik nu leef. Eigenlijk een wonder. En nogmaals, ik ben daarin niet uniek want het geldt voor iedereen en heeft met wonen in Thailand niets te maken.

En vanuit die ervaring nu, geloof ik erin, en dat heeft niets met religie te maken maar heeft wellicht toch een spiritueel tintje, dat er weeldegelijk een levenspad voor je klaarligt. Stap voor stap wordt het plan voor je steeds meer zichtbaar.

Mijn zus was ondanks heel erg bedroefd dat haar zoon niet was aangenomen bij een baan die, dacht zij, op zijn lijf geschreven was. Hij was het niet geworden… Zeker balen op dat moment en toch kun je die ‘afwijzing’ zien als een boodschap dat er iets ligt te wachten dat vele malen meer ontwikkeling en groei oplevert. Overigens voor twee partijen, ook die nieuwe werkgever. Je ziet dat alleen pas later en niet op het moment dat je de afwijzing te horen of te zien krijgt.

Velen willen gaan voor ‘zekerheid’. Nou vergeet dat maar want dat bestaat niet of toch wel…?

Als ik terugkijk op al die individuele levenslijnen in mijn leven dan besef ik dat daarin ook weer een lijn te vinden is. Die lijn is mijn levensweg. En vanuit mijn denken en willen kan ik wel veel energie steken om die specifieke lijn te beïnvloeden maar helaas…

Deze tussenevaluatie, zo ik het maar even met een mooi woord noem, na die meditatie, geeft aan dat ik gewoon mag vertrouwen op die weg en dat het zeker weten allemaal ‘goed’ komt. Niet al te druk maken als zaken niet lopen zoals jij het allemaal graag zou willen (beïnvloeden).

Gewoon, voor zover dat kan, lekker leven en vooral zoveel mogelijk genieten vanuit optimisme. Want ook dat eindpunt van al die lijnen is onvoorspelbaar en komt zeker weten voor iedereen op enig moment in zicht.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Speciaal voor jou! Echt voor mij?

Jaren geleden had ik van mijn werk een BlackBerry mobiele telefoon. Dag en nacht kreeg ik veel telefoontjes en sms-berichten. Die telefoon was gevuld met veel contacten, veel van zogenaamde ‘VIPs’ van overheid en internationale organisaties.

Hier in Thailand heb ik al jaren een prepaid mobiel telefoontje zonder touchscreen die me ongeveer 60 Eurocent per maand kost. Er staan maar een paar contacten in. Mijn dochter, zoon, vriendin, broer en zussen en maar een paar vrienden. Mijn echte VIPs in het leven.

Meestal rust mijn mobieltje op de plank in de keuken en niet aan mijn riem. Misschien word ik eens in drie of vier dagen gebeld. Niemand stoort me met telefoontjes van speciale promoties (ik haat ze) maar ... met een goedkoop abonnement krijg ik soms een sms-bericht. Als een soort van konijn dat onverwacht uit een hoed getoverd wordt. Vanmorgen ontving ik er weer eentje. 

Als ik ontdek dat ik een bericht kreeg, lees ik het. Berichten in het Thais verwijder ik onmiddellijk omdat ik ze niet kan lezen. En als ze echt belangrijk zijn heb ik al geleerd dat mensen me wel weten te vinden. Meestal draait het dan om geld.

Tekstberichten in het Engels beginnen meestal met: 'Speciaal voor jou!' Als eerste zin.

En zoals iedereen begrijpt, is dit niet waar. Er is niets speciaals voor mij in deze berichten, dus meteen verwijder ik ze ook zonder tijd te verspillen aan het lezen van de rest van de tekst. Het is weer een marketingcampagne die me smeekt om speciaal te kopen voor het bedrijf dat wil dat ik iets koop dat ik helemaal niet nodig heb. Misschien speciaal voor hen, zeker niet voor mij. Zoals ik al schreef, haat ik al deze promoties.

Op dezelfde manier als ik iets in een winkel moet kopen dat ik echt nodig heb. In veel winkels komen medewerkers direct naar me toe om me te vertellen dat ze een speciale promotie voor me hebben. Niet wat ik wil. Sorry daarvoor en bedankt.

Hierin zit voor mij persoonlijk niets speciaals. Het gaat alleen om het verhogen van de graad van consumptie. Om consuméérderen. Ja, het heeft alles met economie te maken, maar niet met mij. De Kerst is voor de meeste bedrijven ook weer zo'n tijd. Het draait nog slechts om het koopgedrag en niet meer om daar waar het ooit om begon. 

Geweldig om een ​​bijna lege mobiele telefoon te hebben en een rustige geest die me absoluut niet aanspoort om dingen te kopen die ik niet echt nodig heb. Geen ongewenste konijnen nodig. Alleen die die ik zelf kies.  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

De natuur heeft ons gigantisch veel te vertellen maar … Als voorbeeld mieren

Ik ben absoluut geen fan van mieren in huis. Anderzijds moet ik ook eerlijk zijn dat niet zij maar wij de indringers zijn met onze huizen hier in het pracht paradijs waar ik mag wonen. Zij waren er eerder maar toch… buiten blijven.

Het is 11 november, volle maan. Thailand viert Loy Krathong dag met geweldig mooi cultuur vertoon. Onder andere wordt eer gebracht aan de watergeesten als dank voor het regenseizoen dat wordt afgesloten. Iedereen weet wat voor enorme invloed de maan heeft op ons leven. En volle maan staat daar meestal volop in het teken van. Hier in Thailand is het ook altijd een zogenaamde Boeddha dag.

Nagenoeg alle lessen van deze grote leraar Boeddha (geen God) zijn afkomstig van de natuur. Bekend is dat de natuur de hoofd inspiratiebron was voor de Boeddha. Of wij het allemaal nog zien wat de natuur ons te vertellen heeft en wat we er van leren is voor mij steeds meer een vraag. We hollen wat af. Meer dan mieren overigens die een fantastisch ritme van afwisseling kennen in hun werk en rust patroon.

Over die mieren gesproken.

Zoals gewoonlijk springt mijn hond elke ochtend op de treeplank van de scooter, jawel dit is Thailand, om naar een steeds andere plek in de omgeving te gaan voor een lange ochtendwandeling. Deze Loy Krathong dag gingen we naar het bos achter mijn huis naar een groot meer waar een weg is naar een tempel op de heuvel achter ons. Een pracht plek en mooie route om te luisteren, af en toe stil te staan, te kijken en te ruiken. Elke keer weer anders. Zo ook die dag.

Op diverse plekken over de weg liepen slierten mieren. Duizenden op rij in een vast patroon. Eigenlijk geweldig om te zien. En dit keer, nieuw voor mij, droegen de meesten een ei. Althans, dat dacht ik. Het zag eruit als een trein vol witte puntjes. Over teamspirit, zorg en management gesproken. Het inspireerde me en ik vroeg me af waarom juist vandaag die stoet niet zwart maar gespikkeld was. En niet op één plek maar op weg naar die tempel diverse van die bewegende lange sporen met witte puntjes.

Ik vroeg me af wat het te betekenen had en ging op snor in de encyclopedie die internet heet.

Twee keer kreeg ik een soort van ‘Whooow’ moment.

Allereerst kwam ik erachter dat die mieren, inderdaad onder invloed van die volle maan en het eind van de regentijd, hun eieren terugbrachten naar hun ‘winteroord’. Dat is in dit klimaat een ruimte die voor hen meer comfortabel is maar in de regentijd risico loopt om onder water te lopen. Clever.

Ik ging met mijn camera, die ik vanmorgen was vergeten, terug om het eens in beeld te brengen. Die mieren met hun ‘eieren’.

Mijn tweede Whooow moment kwam toen ik het beeldmateriaal op mijn laptop verder bekeek. Het was me op de plek zelf niet opgevallen. Die mieren droegen helemaal geen eieren maar, net als honden en katten, hun baby’s in hun bek. En de (oranje) kleuters konden zelf wel lopen. 
Het was een gigantisch baby transport naar een beter oord wat ik gezien had. En ook deze baby’s weer ieder met hun eigen identiteit en uniekheid. Eigenlijk een beetje triest hoe ik dan met die 'indringers' in mijn huis om ga...

Geen wonder dat die Boeddha zo geïnspireerd was van en door de natuur. Blij dat het mij ook meer en meer begint op te vallen. Geweldige levenslessen in het meebewegen met je levensstijl door de natuur te lezen en ervan te leren. En ja, daarvoor moet je niet in de ‘holstand’ blijven staan. 

Overigens waren er de 12^e minder sporen en die er waren, waren allemaal weer ‘gewoon’ zwart.

Triest in dit kader is om te zien hoe wij, en daar hoor ook ik met mijn auto en scooters bij, met onze wegwerpcultuur met die natuur omgaan en de boel de boel maar laten voor volgende generaties…

Dit soort zaken, die ik hier diezelfde dag op een andere route met de hond tegen kwam doe je niet…

Misschien een idee om toch eens wat vaker van die natuur te genieten en vooral van te leren voor je eigen leefstijl en eens te spiegelen. Elk seizoen heeft iets speciaals in peto. Zeker weer in de mooie herfst die ook weer prachtige en leerzame verhalen herbergt.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Mensen komen voor een tijdje in ons leven, met een reden, en we zijn voor-goed veranderd.

Precies een maand geleden verhuisde mijn twee en zeventig jarige Duitse buurvrouw. Ze woonde voor ongeveer twee en een half jaar twee huizen verderop. We hadden veel contact. 

Toen ik vanmorgen met mijn hond in het bos wandelde dacht ik er over na hoe gigantisch veel mensen er al in mijn leven voorbij zijn gekomen. Bij mij geldt dat overigens ook voor dieren. Welke reden dat had en wat die langere of kortere zaken- en privérelaties, niet alleen voor mij natuurlijk, maar ook voor die ander, invloed hebben gehad. Ze hebben me voorgoed veranderd.

Als je er even bij stil staat is niets voor eeuwig. Televisie series bijvoorbeeld als de Flintstones of Popeye the sailor man uit mijn jeugd hebben plaats gemaakt voor nieuwe dingen nu. En ook die huidig populaire dingen zijn weer tijdelijk want er komt zeker nieuw.

De overeenkomst die ik zie in al die mensen die ik op school, tijdens stages, in de horeca, tijdens cursussen, in service clubs, in mijn werk in Nederland en het Buitenland, tijdens calamiteiten en crises, in retraite programma's en life-coaching, en privé tot nu toe ben tegen gekomen is dat ze een richtingaanwijzer zijn geweest of nog steeds zijn in de ontwikkeling van mijn leven.  

Gelukkig kijk ik terug op heel veel goede ontmoetingen. Talloze om het voorzichtig uit te drukken. En als ik er even bij stil sta, of me verwonder tijdens die boswandeling, kan ik me er nog heel, heel veel van herinneren. 

Ook mindere natuurlijk zoals bijvoorbeeld in Barneveld waar ik een periode mocht werken en waar ons gezin te maken kreeg met geloofsdiscriminatie en ikzelf met een poging tot ontvoering. Of in Zeeland waar, in mijn ogen en althans in de periode dat ik er werkte, regelmatig op de zogenaamde ‘hogere beslis niveaus’ de gun-factor ontbrak, en eilanden cultuur en machtsspelletjes een belangrijke verkapte rol in ontwikkelingen speelde. Maar of dat dan slechte ontmoetingen waren? Vanuit mijn richtingaanwijzer overeenkomst die ik net noemde waren ze dus heel zo slecht nog niet. 

Al die mensen (en dieren) en hun ontmoetingen hadden en hebben een reden. En ja, die waren en zijn dubbel ‘voor-goed’. Om richting te geven aan dat wat voor mij goed was en is én voorgoed omdat ze me voor altijd hebben veranderd. Ze hebben me op mijn levenspad gestuurd tot waar ik nu ben.

Ze hebben veel gebracht. Nieuwe levensvisies bijvoorbeeld. Ze openden levensvensters en deuren die ik misschien nooit alleen had geopend.

Geweldig om regelmatig nieuwe mensen te ontmoeten en eigenlijk ook om oude contacten te mogen los te laten. Het geeft aan dat je nog steeds groeit en ook beschikbaar bent om anderen verder te laten groeien.

En ja, soms maakt dat wel eens een beetje droevig. Vooral bij die personen die goed voelen zoals bijvoorbeeld ook die Duitse buurvrouw. En toch…, niet klagen maar juist dankbaar zijn en erop vertrouwen dat weer nieuwe deuren en ramen (overigens niet alleen voor jezelf maar ook voor die ander) opengaan.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Geweldige service van mijn Thaise tandarts. Zo kan het dus ook.

Net zoals in Nederland ga ik ook hier elk half jaar naar de tandarts voor, ik noem het altijd, mijn periodieke onderhoudsbeurt. Ik heb al ongeveer zeven jaar dezelfde kliniek (https://www.facebook.com/RROMDDENTALCLINIC). Check & Clean en meestal doet de tandarts gelijk kleine ingrepen die nodig zijn. Ook dochter Carlien gaat hier naar dezelfde kliniek als ze vanuit Perth (Australië) bij me op visite/vakantie komt.

Afgelopen week kwam ik erachter dat ik acht maanden geleden voor het laatst voor controle was geweest. Twee maanden later dan normaal. Gewoonweg vergeten een afspraak te maken.

Zondag, 3 november, op weg naar de kerk kwam ik langs de kliniek. Ze waren open zoals meestal op zondag en ik stapte even binnen. Ik kon de dag erop om zeven uur ’s avonds al terecht. Dat was supersnel.

Het is een moderne en drukke kliniek waar zes tandartsen praktijk houden en ook orthodontie wordt gedaan.

Ik was vroeg die maandagavond. Bloeddruk meten en wachten in de volle wachtkamer.

Even over zeven werd ‘Khun Frans’ opgehaald. Binnenkomst is altijd een beetje een feest omdat de hele stoel (automatisch) verbouwd moet worden. 1.91 Meter halen de meeste Thaien namelijk niet. Twee assistentes en toen alles in gereedheid was een operatiedoek met een gat over mijn hoofd, spot aan en controleren maar. Voelen, prikken, prutsen, spuiten met lucht en water (althans zo voelt het) en na een grondige inspectie ging de lap er alweer af.

Ik kreeg een compliment. Alles zag er perfect uit en zelfs reinigen zou onzin zijn. ‘Mijn complimenten. Uw gebit is in prima conditie en u verzorgt het geweldig. U mag van mij weer naar huis. Ik hoef hier niets aan te doen. Mocht u klachten krijgen dan weet u ons te vinden en anders zie ik u graag terug over een half jaar.”

Echt? Ik mag zo weer naar huis? Yep!

En om kwart over zeven stapte ik weer op mijn scooter. 

Enigszins verbaasd liep ik de kliniek weer uit en groette de vriendelijke receptioniste in haar operatiekleding.

Toen ik thuiskwam dacht ik erover na of ik het allemaal wel goed begrepen had. Ik hoefde dan wel geen gebitsreiniging (wie weet omdat ik al maandenlang nagenoeg nergens meer suiker in neem) maar er is toch aan me gewerkt en spullen werden toen ik vertrok gelijk weer schoon gemaakt?

Het voelde eigenlijk wel leuk maar toch niet helemaal goed.

En dus besloot ik om jl. dinsdagmiddag om vijf uur terug te gaan. Dezelfde receptioniste in nieuwe operatiekleding. Ik legde mijn vraag even voor. Er werd vriendelijk gelachen en gezegd: “Nee hoor, u hoeft niets te betalen. Het is goed zo. Tot over een half jaar”.
Ik hoefde dus feitelijk alleen mijn eigen voorrijkosten te betalen ;). 

Kijk, dat noem ik nog eens geweldige service. Zo kan het dus ook…

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

De andere benadering van de huisarts. Over de kracht van positief denken gesproken.

Je zult tegenwoordig maar huisarts zijn. Het lijkt me slopend om steeds maar weer in je praktijk mensen met allerhande kwalen en kwaaltjes op je spreekuur te krijgen die op voorhand het hele internet al hebben afgestruind naar wat er mis met ze is. Als dokter krijg je de oorzaak en oplossing al op je bureau gegooid en je hoeft nog maar ja of nee te zeggen. Althans, zo’n idee heb ik. Mensen gaan ‘voor de zekerheid’ toch nog maar even langs en als je medicijnen nodig hebt dan heb je toch in de meeste gevallen een recept nodig. Wat mij betreft nog meer petje af voor dit vak in deze tijd. 

De focus ligt op de kwaal en daarop wil je ook antwoord en oplossingen. Lijkt me logisch of toch niet…

Ik was laatst even een bakkie aan het doen bij een goeie kennis hier in de buurt. Hij deelde met me dat hij jarenlang een relatie gehad heeft met een vrouwelijke huisarts. Iemand met grote kennis, kunde en vooral ook gevoel. Hij verbaasde zich er destijds over dat ze in de nacht als ze dienst had soms aan de mensen adviseerde een paracetamol te slikken en de dag erop naar het spreekuur te komen en in een andere situatie, voor hem ogenschijnlijk hetzelfde, het bed uit sprong en met spoed naar de patiënt reed. Achteraf gezien nagenoeg altijd de juiste beslissing zo bleek. Als hij haar ernaar vroeg zei ze altijd dat het haar gevoel was. Geweldig en, uitgaande van zijn verhaal, in mijn ogen een vakvrouw.  

Toch had ze iets negatiefs over zich zo vervolgde hij zijn verhaal. Naast bazig dacht ze bijna altijd vanuit een negatieve benadering. Vanuit pessimisme en van wat allemaal fout kon gaan in plaats vanuit optimisme van wat er allemaal goed was en zelfs nog beter kon.

Vanuit zijn vakgebied en grondhouding gaf hij haar, zo vertelde hij me, eens het volgende voorbeeld.

Als een patiënt bij je komt met een kwaal, dan duik je vanuit je vakkundigheid meestal gelijk op en in die kwaal. Hoe zou het zijn als je dat verhaal eens aan hoort en eerst eens anders zou reageren. Iemand heeft bijvoorbeeld maagklachten. Als arts zou je dan kunnen zeggen (en niet alleen denken): “Uw longen horen goed aan, uw hart vertoont mij op het eerste gezicht geen enkel probleem. Uw ogen zijn niet alleen mooi maar zijn ook erg helder. U kunt me goed horen. Uw lichaam ziet er voor uw leeftijd eigenlijk heel goed uit. De grip van uw hand, toen u mij een hand gaf, is stevig. U bent dus eigenlijk in mijn ogen heel gezond. En wat voelt er niet goed met uw maag?

Toen hij het me vertelde moest ik haast schateren van het lachen. En toch… ja, de energie was ook voor mij nu nog gelijk anders. En natuurlijk is het zo dat de meeste mensen die naar de dokter gaan met een kwaal eigenlijk gewoon hartstikke gezond zijn. Heel veel van ons een keer niet goed voelen zit alleen maar in ons hoofd. En natuurlijk wil ik met dit blog niet bagatelliseren en ik ben ook geen arts.

Hij vertelde dat zijn vriendin van destijds ook heel hartelijk om het verhaal moest lachen en er toch mee aan de slag ging. En het had zichtbaar resultaat op haar patiënten. En tijdens terugkom dagen met andere artsen deelde ze haar verhaal en ervaringen.

Inderdaad zit een deel van het kijken naar je werk en de wereld om je heen in je aard. Of eigenlijk ook helemaal niet. Zijn verhaal dat hij verder met me deelde was dat zij het, zonder het zelf te weten, had aangeleerd. In het gezin waarin ze opgegroeid was werd ook altijd vanuit een negatieve zin naar dingen gekeken. Vanuit bedreiging, gevaar en risico. Ze had het ‘mee gekregen’. En dat is dus een kwestie van afleren. Iets dat heel goed mogelijk is.

Ik ken gelukkig niet veel dagen tot nu toe in mijn leven met negatief denken.

En in het land van de glimlach waarin ik hier mag wonen is dat nog eens een extra winst in mijn ogen.

Er is (bijna) altijd wel iets positiefs, een andere mogelijke wending, op de weg die op dit moment (nog) negatief lijkt.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Mijn beste vriend houdt me mentaal en fysiek in gezonde beweging en laat me regelmatig lachen.

Op 2 november 2012, bijna zeven jaar geleden, schreef ik voor het eerst over een nieuwe aanwinst in mijn leven. Ik schreef in dat blog “wordt vervolgd”. En al een paar keer eerder haalde ik mijn, zeker weten, beste vriend in mijn blogs aan. Kadhow, mijn ‘wolf’. Toen een puppy en nu, zeven jaar later, nog steeds eigenlijk een puppy. Heerlijk om mee te leven.

En ja, natuurlijk geeft het hebben van zo’n vriend beperkingen maar voor mij wegen die nog steeds niet op tegen zoveel dat je ontvangt.

Hier in Thailand verklaren ze me soms haast voor gek. Een land met een overkill aan honden en dan deze, ‘Koninklijke’ tempelhond die op de scooter en in de auto door dit mooie land toert. Mee loopt aan een riem met een halsband met een belletje eraan. Eigenlijk meer dan ‘bezopen’ met al die honden die hier vrij en meestal wild rondlopen.

Mijn vriendin zegt me regelmatig dat ik veranderd ben. Eerst was ik ‘baas’ en had ik regelmatig de auto met chauffeur. Nu ben ik de privéchauffeur van mijn hond. Yep, het kan verkeren. Volgens mij hoort Kadhow, dat is zijn naam, inmiddels tot de meest bereisde honden van Thailand. Hij is stapelgek op de auto en op reis doen we dan ook alleen plekken aan waar hij ‘gewenst’ is. Dat aantal plekken beperkt ons natuurlijk ook. Het is dan maar zo.

Hij is gewend aan restaurant bezoek en aan elders logeren en gedraagt zich meer dan keurig. Geweldig om de gezichten van de Thai te zien.

Een tijdje geleden haalde ik mijn vriendin van haar werk in Bangkok op. Een pittige reis met aardig wat vertraging door noodweer onderweg. Toch… de Mazda trotseerde diep water en Kadhow moet zich, net als ik, af en toe in een boot gevoeld hebben.

We waren op weg naar de Thaise provincie Nakhon Ratchasima en na de lange rit was ik redelijk kapot kan ik je zeggen. Ik wilde gewoon even relaxen. Eerst dit metropool uit. Dat lukte maar traag.

Een hotel. Pfff. Ik wilde er stoppen. Mijn vriendin vond dat op zich ook een goed besluit maar zei ze: “Volgens mij is dit een seks hotel”. Heel gewoon hier. Mij boeide het niet ik wilde gewoon stoppen met rijden omdat het niet verantwoord meer was en mijn vriendin na een lange dag het ook niet echt zag zitten om in de late avond nog te rijden. Kadhow was geen optie maar wilde er ook wel uit.

Wij dus de oprit op. Mijn vriendin, in perfect Thais natuurlijk, vragen of er een kamer beschikbaar was voor een nacht. Geen punt. “Kunnen we de hond ook meenemen?” Ik geloof dat de man haast van zijn stoel viel want dit was volgens mij in dat wat inderdaad een seks hotel was nog niet eerder vertoond. En wat hem betrof mocht uiteindelijk alles een eerste keer hebben. En kijk, zo maak je dus nog eens wat mee. Goed om te lachen.

En wat die beweging en die beste vriend betreft? Hij levert het allemaal en met een grote blije krul in zijn staart. Mijn zoon, Rik, nam ooit een boekje voor mij mee over de gedragskenmerken van een hond en hoe je zijn communicatie met jou daaruit kunt opmerken en vice versa. Nou, Kadhow heeft volgens mij maar één houding en dat is ‘blij’.

Hij geeft me dagelijks fysieke en mentale fitness. Een paar uur per dag actief in het bos wandelen, genieten van dat wat de natuur te bieden heeft. Een vorm van meditatie. Awareness met een mooi woord.

En inderdaad, zoals Rik als dierenkenner en verzorger vaak zegt, je kunt er vaak meer op vertrouwen dan op mensen omdat ze ‘echt’ zijn. Yep, een meer dan zeer bijzondere vriend.

Het is na zeven jaar nog steeds een puppy. En misschien heeft mijn vriendin gelijk dat hij inmiddels mijn ‘baas’ is. Fun! Ik voel me met deze gezond houdende vriend meer dan prima.  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Papa, ik lijk steeds meer op jou.

Onlangs hoorde ik het nummer “Papa, ik lijk steeds meer op jou” van Stef Bos weer eens een keer. En verdomt, hoe meer ik er over denk, het is inderdaad waar. Ik lijk steeds meer op mijn pa. En hoewel de songtekst zegt dat we elkaar na de dood nooit meer tegen komen, geldt dat niet voor mijn pa en mij. We komen elkaar werkelijk dagelijks tegen.

Nooit gedacht overigens omdat we, dacht ik, zo anders waren en dat ik ook dagelijks een enorme invloed in mijn leven van de persoon waarnaar ik vernoemd ben ervaar.

En hoe zich dat dan uit dat ik voel dat ik steeds meer op mijn pa lijk?

Zonder er ooit bij stil te hebben gestaan heb ik van mijn vader een dagelijks ritueel over genomen. Zijn gevleugelde quote; “Een gezonde geest in een gezond lichaam”. Leef ik. Althans, ik probeer het. Dagelijks een uur yoga bijvoorbeeld. En wat schets de verbazing, bij het schrijven van dit blog vind ik deze foto van hem. Zelfs eenzelfde oefening.

Nee, ik hoef er niet voor naar een fitnesscentrum. Discipline noem ik het ook niet. Inderdaad ritueel. En ook die geest krijgt, zeker hier in Thailand, voldoende training in rust en awareness door dagelijkse meditatie en regelmatig stil te staan en me niet door allerhande negativiteit te laten beïnvloeden. “Pluk de dag!” overigens een uitspraak van mijn moeder.

Uitspraken van mijn pa als:

“Ruim je rotzooi op”, “Jongen, doe eens gewoon”, "Doe dat licht uit als je niet in je kamer bent", “Blijven bewegen als je een blessure hebt”, “Optimist tot in de kist en enthousiast tot je laatste snik” en nog zoveel meer. Ze klinken dagelijks door en vaak krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Zeker bij dat “doe eens gewoon”. Teken dat ik nog steeds regelmatig die puppy in mezelf lekker vrijlaat. Hoe eenvoudig kan lol maken en lol beleven zijn.
Ik leef steeds meer zijn rituelen.

Zijn twee wijntjes per dag zijn bij mij twee biertjes per dag met als enige verschil dat ik tweemaal per jaar 6 weken alcohol vast.

Actief. Ik moet er werkelijk niet aan denken om achter de geraniums te moeten gaan zitten. Er is nog veel te veel te doen, te beleven en te delen.

En ook in de kerk, ik mag hier in de kathedraal van Chiang Mai de rol van Eucharistic Minister en Cantor vervullen, zie ik wekelijks zijn rituelen voorbijkomen. Het maakt me dankbaar en blij.

En zo is er steeds meer. Kopieer gedrag? Ik weet het niet, het voelt als van mezelf hoewel ik voor 50% uit mijn vader ben voortgekomen natuurlijk. Ik voel me er super goed bij.

Mijn pa haalde enorm gezond met zijn actieve levensstijl, optimist en enthousiast zijn 93 levensjaren, zoals hij het altijd noemde.

Ik hoop ook tenminste met dat getal op hem te gaan lijken. Gezond blijven is daarvoor een groot goed. Wie weet dat een van mijn slogans: “Er is maar één doel in het leven en dat is te LEVEN” er nog een schepje bovenop mag doen.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

'Gevaarlijke' en 'angstaanjagende' hond gaat met pensioen

Dit keer misschien eens een wat ander blog. Het gaat over een verandering in onze straat.

Zolang ik in Thailand woon, dat is inmiddels al bijna zeven en een half jaar, is er op onze residences on op het aangrenzende kuuroord een witte hond. Alle zogenaamde ‘Farang’ (buitenlanders) die hier wonen, noemen die hond Whitey. De Thaise staf noemt hem Kaow (het Thaise woord voor rijst).

Een voormalige tuinman die altijd dronken was, was de eigenaar van de hond. De tuinman werd ontslagen en de hond… die bleef. Zijn gezondheid holde achteruit toen er eigenlijk niemand meer echt naar omkeek. Een van de voormalige instructeurs van de fitnessprogramma’s hier, begon voor Whitey te zorgen en zijn gezondheid werd weer stukken beter. Hij begon iedereen hier die aardig tegen hem was te beschermen. Mensen die hem niet mochten, die hem slecht behandelde (of die hij gevoelsmatig gewoon niet mocht) werden letterlijk afgeblaft.

Ooit schoot een medewerker van hier met zijn katapult een steen tegen hem. Dat zorgde voor gedeeltelijke blindheid aan een van de ogen van de hond. Deze man, die hier nog steeds werkt, komt al jaren de straat gewoonweg niet meer in. Als hij er voor zijn werk echt moet zijn dan wacht hij aan het eind van de straat tot een van de huiseigenaren gek wordt van het geblaf en de hond tijdelijk aan een riem vastzet. Whitey vergeet het incident nooit meer.

De fitnessinstructeur vertrok om een ​​eigen bedrijf te starten en ... de hond bleef weer. Mijn Amerikaanse buurman begon zich toen meer en meer over de hond te ontfermen wat er voor zorgde dat ze samen beste vrienden werden. Mijn Duitse buurvrouw werd een soort van eerste plaatsvervangster en ook ik nam de zorg als ze beiden niet beschikbaar waren af en toe over. Whitey en mijn hond Kadhow zijn vanaf het begin al soulmates. Leuk om ‘the gang’ samen te zien.

Deze Whitey is een speciale hond met veel innerlijke mensenkennis. Zolang ik hier woon, praten we er als buren vaak over hoe hij het karakter, het ‘Jai dee’ (Thais voor goed hart) en de innerlijke echte vriendelijkheid van mensen ‘voelt’. Het was altijd geweldig om te zien hoe hij reageerde en reflecteerde op onze visites/bezoekers en op nieuwe gasten van het resort die in onze straat liepen. Vaak hadden wij wat langer nodig om te ervaren dat Whitey in een fractie van een seconde wist wat voor vlees hij in de kuip had.

Diverse gasten beoordelingen over het resort op bijvoorbeeld Trip Advisor maar ook diverse andere websites spreken over de aanwezigheid van een ‘gevaarlijke’ en ‘angstaanjagende’ witte hond. Ik denk beoordelingen van mensen die Whitey vanaf het begin af aan al goed had ingeschat. Van die klaagtypes.

Als een soort van opperhoofdhond beschermde hij regelmatig ook samen met mijn eigen hond onze straat tegen negatieve invloeden zou je kunnen zeggen. En… hij waarschuwde voor slangen en hield andere wilde honden uit de buurt door het territorium te beschermen. Door dit gedrag gaven we als buren een tijd geleden onze straat zelfs de bijnaam: "Whitey Boulevard". Je kon maar tijdig waarschuwen nietwaar?  

Whitey is nu ongeveer 13 jaar oud. Mijn Amerikaanse buurman zal vaak naar de provincie Tak gaan. Hoewel nog steeds Thailand toch een aardig eindje van hier. Ook mijn Duitse buurvrouw vertrekt volgende week naar een ander district van onze provincie.

Tijd voor Whitey om met pensioen te gaan, besloot zijn ‘baas’. Als buren vinden we het de beste beslissing en oplossing en gunnen we het hem ook.

En dus, vertrok afgelopen dinsdag ook Whitey naar Tak om, overigens dicht bij mijn buurman, op een mooie boerderij te gaan wonen bij een goede nieuwe verzorger. Hopelijk met een mooie pensionering in zicht.

Ja, wij huiseigenaren (en zijn vriend Kadhow) zullen hem en zijn ‘waarschuwing- en alarmsignalen’ hier missen. We hebben een fijne tijd met hem en goeie bescherming door hem gehad.

Kadhow heeft het inmiddels, nadat hij veel van zijn vriend heeft geleerd, hier over genomen. Wie weet dat de gastbeoordelingen van het resort binnenkort op de diverse websites vermelden dat er een ‘gevaarlijke’ en ‘angstaanjagende’ bruine soort van wolf aanwezig is waarvoor je moet uitkijken. Met dank aan Whitey.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com