Blij en dankbaar dat de goede wensen voor 2022 zijn uitgekomen.

Hoewel nagenoeg alle Facebook, Twitter en LinkedIn contacten zijn verdwenen, doordat ik al jaren niet meer op de ‘sociale’ media ben aangesloten, waren er in 2021 toch aardig wat mensen die me, overigens net als deze maand, een jaar geleden digitale goede wensen toestuurden.
Mensen waar je, ondanks het ontbreken van het gemak van al die 'meedenkende' media apps, toch regelmatig gewoon contact mee blijft houden. 
 
Ook dit jaar is voorbijgevlogen. En hoewel ik niet werk, rennen ook hier de dagen voorbij. Niets sneller of langzamer dan voorheen. Ze zijn gewoon goed gevuld zonder dat er bij mij uberhaupt een agenda aan te pas komt. 

Geweldig eigenlijk. Al meer dan een decennium geen horloge meer om mijn pols en geen agenda met afspraken. Opstaan als het licht wordt en meestal gaan slapen niet al te lang nadat het weer donker is geworden. Zo goed als elke dag getuige zijn van de zonsopkomst. Vanmorgen alweer uniek met die rode vuurbal die, omhoog klimmend achter de bomen, een soort van vuurwerkfontein tussen de takken door liet sprankelen. Letterlijk een schitterend schouwspel.  

Meebewegen met de seizoenen en de natuur. Ik blijf het een geweldige ervaring vinden die me blij houdt.
 
Terug naar die wensen. Diverse familieleden, vrienden en kennissen wenste me een jaar geleden een gelukkig, gezond en liefdevol 2022 toe. Als ik nu terugkijk dan zijn die wensen voor ons allemaal uitgekomen. En, ja, als ik daar even zo op het eind van het jaar bij stil sta dan ben ik blij en dankbaar dat we, eigenlijk alweer, zo’n jaar gekregen hebben.
 
Toen afgelopen vrijdag de vloerplaten van ons huis waren geplaatst en ik met Phatsamon en de honden in het bos wandelde werd ik een beetje emotioneel. De zon scheen. Het is zalig samen en met de honden. Het werk dat we samen doen ziet er gelikt uit en dan… zelf bedacht, zelf getekend en nu samen met eigen handen gebouwd. Super gezond, voor zover ik voel en weet, en inderdaad ook liefdevol. Liefdevol met elkaar, met dochter Carlien en zoon Rik (hoewel ver weg maar haast dagelijks contact) die het goed doen, met hond Kadhow en onze nieuwe aanwinst van dit jaar hond Cupid. We gaven elkaar maar weer een knuffel. Yep, dankbaar. 
 
Wat ons betreft mogen er nog heel wat van dit soort jaren volgen. Wij hebben maar mazzel. Een soort van winnend lot uit een grote loterij. Je hoeft het nieuws maar te bekijken. Niet moeilijk om me/ons, met al die ellernde, meer dan gelukkig te prijzen met hoe wij hier kunnen en mogen leven. 

 
En wat onze toekomst plannen zijn? Een vraag die ik regelmatig krijg...

Die zijn geen doel op zich maar meer een mogelijk soort vervolg van de levensexpeditiereis waarin we zitten. Hoezo voorspelbaar? Zoveel mogelijk genieten van elke dag die je krijgt om het leven te Leven. 

 

We hopen, zoals ons ook voor het komende jaar weer is toegewenst, allereerst gezond te blijven en met onze bouw geen ongelukken te krijgen natuurlijk. Die bouw heeft nog wel zeker een jaar of twee om handen.

Uiteindelijk hoop ik de draad weer op te mogen pakken met het delen van yoga, meditatie, tantra en een luisterend oor bieden voor mensen met hun levensverhalen, vragen en uitdagingen. Kortom de rol van life- & talentcoach weer voortzetten én wellicht ook weer mijn hospitality ervaringen inzetten. Allemaal zonder stress of (volle) agenda en binnen de legale mogelijkheden voor mij hier.

En om een andere vraag die ik regelmatig krijg ook hier maar te beantwoorden; ooit nog terug naar Nederland zie ik in ieder geval niet als optie. 

Het bewust leven van ons leven en daar zoveel mogelijk liefdevol van genieten is en blijft prioriteit één. Al het andere lijkt me super leuk maar het hoeft niet persé.

En dat betekent ook dat we na zoveel jaar verblijf in Thailand dit grote mooie land zelf nu ook wel eens willen gaan verkennen. Tot nu toe hebben we, hoewel ik hier inmiddels bijna 11 jaar woon, nog niet heel veel ervan gezien. Wie weet met een camper hoewel dat geen echt bekende manier van reizen in Thailand is. Maar goed, ik hou van 'anders' ;). En twee goeie fietsen zullen ook niet weg zijn en wie weet opnieuw een tourmotorfiets. 

 
Of die gedachten en/of wensen uit gaan komen? We wachten het maar af. 

In ieder geval doorgaan met elke dag yoga, meditatie en gewoon lekker samen bezig zijn. Genieten van de natuur hier en van een vrij leven op het platteland. Zo min mogelijk ('sociale') media volgen die je leven eerder somber dan opbeurend maken.  Dat op zich allemaal is voor ons al meer dan super genieten en eigenlijk ook meer dan genoeg om senorm tevreden te zijn.
 
En al vaker heb ik gezegd… Als de zon voor mij morgen niet meer op mocht gaan dan heb ik het allemaal wél beleefd, gigantisch veel gelachen, plezier gehad, hard gewerkt en aardig genoten. Wat er ook allemaal over gedacht en gevonden wordt; "Lekker lullen laten jonge" zou mijn pa zeggen. En zo is het maar net!

Toch hoop ik nog heel veel fijne jaren hier te mogen bijschrijven. Wie overigens niet?

 
Dank wederom voor de goede wensen en voor jij die dit leest:

“Een Gelukkig, Gezond en Liefdevol 2023!”. 

(In Thailand overigens officieel al het jaar 2566.)

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

‘Eenzame’ Kerst en toch nog een kerstpakket

Thailand, bijna 93.5 % Boeddhistisch en maar iets meer dan 1,1 % Christendom.
Het maakt allemaal niets uit. Geen sneeuw maar wel Chinese kunst kerstbomen en ‘Let it snow’ als achtergrond (of liever voorgrond) muziek in de winkels. Een onwezenlijke wereld met een onwezenlijke show die elk jaar een beetje toeneemt. Er is immers iets te verdienen…

Gisteren bij de kassa van een bouwmarkt. Alle kassières met een eveneens plastic kroontje met een hertengewei in hun haren en een bordje daartussen met ‘Merry Christmas’. De mevrouw wenste me, als Farang (buitenlander) een Merry Christmas. Ik vroeg haar wat dat dan was… Nou, veel cadeautjes natuurlijk. Kijk, jij hebt het in ieder geval begrepen.

Hoewel marketing erop inzet om ook het aandeel kerstinkopen hier te vergroten past Kerst hier gewoon niet. Jaar na jaar eigenlijk voor mij niet en ja, je moet het zelf maken natuurlijk. En ook daar gaat het, voor mij althans, een beetje mis. Misschien teveel super goeie herinneringen aan zoveel bijzondere Kerst en Nieuwjaars bijeenkomsten bij pa en ma thuis en ook met onze kinderen. Dat is hier niet en ook nooit te evenaren.

Mijn zoon en dochter zijn hier niet en ook voor andere familie is het niet mogelijk om de trip naar hier te maken. Ja, ik ga hier naar de nachtmis in onze super kleine kerk in Surin en nadien hebben we een party en BBQ in de tuin van de kerk. En eigenlijk is dat het dan wel. En hoewel dit jaar op zondag is het hier voor de meeste mensen een gewone werkdag. En daar gaan wij dus ook maar voor. Genoeg te doen op onze bouw. En in de avond… wie weet komt er nog iets onverwachts op ons pad.

Grote verrassing dat ik afgelopen week van mijn voormalige Duitse buurvrouw een ‘kerstpakketje’ ontving. Zelfgebakken speculaas, een kerststol en Duits brood. Iemand die aan je denkt en belangeloos iets voor je wil doen op het eind van het jaar. Super lief en enorm gewaardeerd.

Een beetje ‘eenzame’ Kerst hier dit jaar dus (en nee, ik ben en voel me absoluut niet eenzaam). Met de onzinnige marketing gekte doe ik, helaas voor de economie, wederom niet mee. We vieren Kerst heel klein en daar waar het, volgens mij, om draait en daar houden we het dit jaar weer bij. Zeker weten komen er ook weer 'uitbundigere' tijden. 

Zeker niet getreurd want ik schreef het vorige week al in mijn blog… wij hebben hier diverse keren per jaar onverwacht een feestje/verjaardag van een geboorte.

Fijne Kerst en alvast een super goeie en gezonde jaarwisseling.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Onze buren zijn koeien

In een straal van tenminste 500 meter hebben wij geen buren. Het dichtstbijzijnde gebouw zo ongeveer is het district  gezondheidscentrum. Dagelijks is het open en het wordt door de locale bevoling goed bezocht. Het is een door de overheid gefinancierde soort van huisartsen post. Basis gezondheidszorg dicht bij de inwoners. Behandelingen zijn voor ingezetenen van het district gratis (ook voor mij) en als je toch wat wilt betalen dan kun je een donatie in een houten kistje stoppen. Goed voor het jaar-feest van de doktoren, verpleegsters en verplegers en de ondersteunende staf. 

Als je, zoals ik, tot dik tien jaar geleden altijd een stad gewend was is het best even vreemd en vooral ook wennen. En inmiddels vind ik het leven op het platte land meer dan zalig. We leven hier met z'n viertjes (inclusief onze honden Kadhow en Cupid) op een geweldig mooi 'eiland' zonder enig 'moeten'. We leven het leven in plaats van dat we het, zoals zo velen (en ik deed er ooit ook aan mee), rennen. 

Onze plek wordt, door alles wat we hier met eigen handen kunnen en mogen bouwen, steeds aangenamer. Geen enkele stress, een geweldige privacy waardoor we ook vanwege de inmiddels zo goed als uitgedoofde wereld virusgekte weinig tot geen beperkingen hadden. Er in ieder geval niet aan mee deden. Gelukkig zijn we zonder vaccinaties, boosters, mondkapjes, social distancing, etcetera, nog steeds super gezond.  

En jawel, ook hier wordt volop geroddeld. Zeker ook omdat ik maar een van de weinige Farang's (buitenlanders) ben. Een goed teken omdat je toch een klein beetje in de gaten gehouden wordt. Dat we zelf, met eigen handen, altijd maar in de weer zijn, de manier waarop we (niet Thais maar Westers) bouwen en hoe we hier leven zijn voor de meeste mensen hier dingen waar je tenminste iets van vindt en dat moet je toch met anderen delen. Geweldig wat mij betreft. Ze storen ons met hun zelf gemaakte verhalen niet. Goed om gesprekken gaande te houden. 

Wij vieren hier, door onze directe buren, regelmatig door het jaar heen een soort van natuurlijke Kerstmis van alweer een 'geboren kind'. Een kalf. Onze naaste buren zijn immers koeien. 

De energie op onze plek moet haast wel goed zijn want regelmatig slapen 'de kinderen' op de weg voor de ingang van ons land. 

De rijst is, na een langdurige moeson, weer geoogst en het vee staat weer te grazen en ligt te herkouwen op de velden. Anders dan in Chiang Mai waar ik mijn townhouse heb wordt hier niet of nauwelijks gebrand. Zalig dus ook voor de kwaliteit van de lucht. Je zou immers wel gek zijn om al dat fantastische veevoer te verbranden vinden de boeren hier. 

We zijn steeds verder 'zelfvoorzienend'. Naast vele groenten, kruiden en vanzelfsprekend rijst, inmiddels nu ook de eerste eigen bananen. 

Verhoudingsgewijze hebben we niet al te veel last van de wereldwijde inflatie (of zakkenvullerij) die gaande is. Overigens ook, in mijn beleving, niet van alle turbulentie waarin de wereld zich bevindt. Hoewel sociale media voor mij ontbreekt, blijkt en blijft het toch nog steeds wat verslavend om het wereldnieuws af en toe te volgen. Eigenlijk voornamelijk slecht nieuws dat je humeur vergalt en waarmee je helemaal niets kunt. 

En als je dan al iets positiefs leest, zoals afgelopen week een bericht van een stel dat 10.000 Euro gewonnen had bij de postcode loterij wat, zo vertelden ze, hun leven had verrijkt, dan was het een door diezelfde postcode loterij gesponserde reclame. Ja, ja. je moet toch met mooie verhalen mensen wel blijven verleiden om de kas te spekken. Je leest eigenlijk nooit over al die miljoenen mensen die wederom niet wonnen. Slim spel. 

Maar goed, terug naar onze buren. 

Onze honden Kadow en Cupid hebben het er overdag aardig druk mee. Ze houden super goed in de gaten dat die 'buren' niet op ons bouwterrein komen en blaffen ze, als ze al in de buurt komen weg. Althans, voor zover dat gaat. Veel kalveren vinden het een geweldig spelletje om 'afgeblaft' te worden. Op ons rijstveld is dan nog tot daar aan toe maar toch. Ook daar blijven de ogen op 'kwatta' gericht.

De koeien, op hun beurt, houden onze bouwactiviteiten dan weer nauwlettend, vanuit hun stal, ons rijstveld of de velden van andere dorpsbewoners, in de gaten. 

Op het platteland woon je hier voornamelijk buiten. Waarom ook niet? Hoewel net als in Nederland officieel over een weekje winter, is het hier overdag nog steeds zo rond de 32 graden celcius. Eigenlijk elke avond perfect BBQ weer. De nachten worden inmiddels wel wat koeler.

Een huis is hier voornamelijk om in te slapen, tv te kijken of als het noodzakelijk is in te schuilen tegen de regen en/of wind. Daar heb je niet al te veel ruimte of luxe voor nodig. Koken doe je bijvoorbeeld standaard buiten. Vaak nog op een houtvuur. Zitten, relaxen, drinken en converseren met familie, vrienden of kennissen, doe je buiten. Dat betekent een overdekte plek, veelal met een bamboe platvorm om samen op te zitten, met een dak erboven voor wat schaduw. 

Ook ons huis wordt, relatief gezien, niet groot maar wel met Westerse invloeden. 100% Leven als de Thai hier, met alle respect, is niet voor mij weggelegd. 

Een slaapkamer, kleine woonkamer, binnen- en buitenkeuken, badkamer met douche, wastafel en toilet, gastentoilet, voldoende bergingen, een overdekte yoga & meditatie ruimte op de eerste verdieping en vooral een groot overdekt buiten terras, ruime overdekte entree en rondom permanente zonwering. Voor onze gasten staan er inmiddels twee fijne prive gastenpyramides.  

Die koeien maken ons eiland eigenlijk super gezellig en ook speciaal. Zeker met de rennende en spelende kalveren. Een lust voor het oog. 

We hebben ze er, zonder er naar te hoeven omkijken, als het ware gratis bij. En of ze roddelen? Wie zal het zeggen... Wij genieten van deze buren. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

 

Als je mobiel belangrijker is dan je werk…

In iedere provincie in Thailand wemelt het van de bouwmarkten. Ook in de onze.

En als ‘klussen’ je hobby is, zoals voor mij, is dat een genot. Ik hou niet van shoppen maar rondlopen en speuren in één van de vijf gigantisch grote bouwsupermarkten die we hier hebben is voor mij, over het algemeen, een leuke bezigheid.
 
Je leest het goed, “Over het algemeen”, inderdaad. In de meeste van die bouwmarkten is er een meer dan overkill aan staf. Ik begrijp zakelijk gezien werkelijk niet hoe die hordes van mensen betaald moeten worden. 

Bij de bouwmarkt die voor ons het dichtste bij is kun je je auto haast niet parkeren. De grote parkeerplaats is stampens vol. Heel veel klanten zou je zeggen maar helaas. Heb je dan een plekje gevonden dan tref je bijna geen winkelend publiek aan maar het meerendeel staf. En die parkeren hun auto's dus voor de deur.

Als je binnenkomt word je ‘verwelkomt’ (voor zover ze er zin in hebben) door zo’n 10 tot 15 ‘hangende’ en zich vervelende medewerkers. En naar welke afdeling je ook loopt… ze hangen wat af. Nemen selfies, zijn op de sociale media, kletsen in de onderkant van hun mobiel en houden daarna het aparaat met de bovenkant aan hun oor. Het moderne communiceren. 

De meesten spreken geen woord Engels (let wel, dat is mijn fout) en als ik samen met mijn Thaise partner ben die mij vertaalt en uitlegt waar we naar opzoek zijn, dan wordt het niet begrepen of wordt direct gezegd dat het bedrijf dat niet heeft. Vijf meter verder in een schap tref je dan dat waar je naar op zoek bent aan. Alles, maar dan ook alles (en in mijn beleving nog veel meer dan in Nederland) is hier te koop. Van shit kwaliteit tot perfecte kwaliteit en meestal ook nog steeds voor een zeer redelijke prijs (in vergelijking met Nederland).

De staf is meer geïnteresseerd in hun privé mobiele telefoon dan in de klant en klantgerichtheid of klantenbinding is voor de meesten niet weggelegd. 

Onlangs werd me gezegd dat er veel studenten werken die met steun van de overheid werkervaring opdoen. Volgens mij in het leren hoe klantenbinding dus vooral niet werkt en hoe je terwijl je geld verdient toch lekker in je prive wereldje niet met je werk bezig hoeft te zijn.  
 
Afgelopen week had ik teerverf nodig als bescherming van de fundering die we aan het maken zijn. En wederom was ik verbaasd.
We gingen bij de eerste bouwgigant met een foto van het product dat we zochten naar de informatie- & service balie. Maar liefst acht medewerksters die niet op hun computer maar op hun mobiel bezig waren. De medewerkster die ons dan toch te woord stond vertelde dat ze daar niets over wist en dat we maar naar de verfafdeling moesten gaan omdat daar een specialist was die ons kon verder helpen.
 
Gigantisch lawaai. Een enorme luidspreker met keiharde muziek en een gillende medewerker in de microfoon die voor zijn collega een soort van promotie voor een product maakte. Diverse collega’s die dat met hun mobiel met mondkapjes op (ik weet dus niet of ze lachten maar ik verwacht het haast wel) aan het filmen waren. Phatsamon, mijn vriendin, vroeg naar de afdelings ‘manager’. Die kon haar niet verstaan en kwam met de hand om zijn oor dicht naar haar toe om te horen waar ze naar vroeg. “Ik heb deze vraag nog nooit gehad. Volgens mij hebben we dit niet. Gaat u maar even zelf kijken”. En met veel plezier werd er verder gefilmd. Ik wilde de stekker uit de box trekken maar Phatsamon hield me daarvan af.
En jawel hoor, een medewerker wist ons te helpen maar aan een verkeerd product.
 
Drie bouwmarkten verder vond ik het uiteindelijk nadat ik ook van het kastje naar de muur was gestuurd en met hulp, via de telefoon, van Phatsamon die het perfect wist uit te leggen wat we nodig hadden.
 
Ik vertelde het verhaal in ons “praathuis” die avond. Niet vreemd, veel dezelfde ervaringen en er werd stevig om gelachen.
 
Ik maakte de vergelijking met mijn voormalige werk in Nederland.
Stel dat de brandweer of een ambulance uitrukt en bij aankomst aan de mensen wijst wat ze zouden moeten doen en eerst begint met het maken van selfies en het versturen van Facebook, Twitter of andere ‘sociale’ berichten… Is dat normaal tijdens je werk? Lekker interessant. De klant/patient of slachtoffer is toch ( binnen grenzen) koning?
 
Op internet trof ik diverse foto's aan waaronder deze (overigens tijdens een oefening) maar stel dat dit praktijk zou zijn? En ja, ook dat is zelfs praktijk. Ik vond een foto van een ambulance medewerkster die haar vinger opsteekt bij een patient die reeds in de ambulance is overleden. Ze werd er overigens, in mijn ogen terecht, op ontslagen. Inderdaad, niet normaal,
 
Wat mij betreft kan 60% van die staf van de bouwmarkten hier ook naar iets op zoek gaan waarin ze echt interesse hebben of waarvan ze echt iets kunnen leren. Niet slaphangen en lullig kijken in je telefoon, berichtjes sturen, gamen of porno filmpjes kijken tijdens je werk (zoals ik een maand geleden in de verfafdeling van een andere bouwmarkt hier ontdekte) maar gewoon aan de bak voor je werk en de rest lekker thuis of tenminste in je eigen tijd. Maakt spullen volgens mij nog voordeliger ook en de kwaliteit van de serviceverlening en dienstverlening neemt aanzienlijk toe.
 
En volgens mij is dit niet een Thais maar steeds meer een wereldwijd probleem.
Ooit moest ik er als baas aan geloven dat medewerkers tijdens hun werktijd, betaald tijd kregen om in de speciaal gecreëerde rookruimten, hun longen een aantal keer per dag met rook te vullen. Eigenlijk ook best apart omdat de brandweer tegen rook uit persoonlijke veiligheid juist adembescherming draagt. Maar goed. Om een paar keer per dag een glas bier in tijd van de baas te drinken heb ik in ieder geval niet meegemaakt. 

En wat die mobiel betreft… die is er gewoon ingeslopen en vreet dus werktijd. Ligt  die niet letterlijk op tafel, dan zit hij wel ergens op een schermpje achter het ‘werkscherm’ van de computer. Hoogwaardige aandacht op en interesse in het werk wordt zo in veel gevallen aardig omzeep geholpen. Dit soort 'multitasking' maakt de kwaliteit van het werk er niet beter op en werkt fouten in de hand. 
 
Het ligt zeker weten allemaal alleen aan mij en ik vind het gedrag gewoon wat vreemd. Een andere generatie. Fijn een soort zzp-er te zijn op onze bouw zonder die mobiel in mijn hand of achterzak die mijn leven bepaalt. 

En ja, alles is hier te krijgen en het duurt gewoon iets langer om er zelf naar op zoek te gaan en het te vinden. “Mai mi” (Dat hebben we niet) is slechts een begrip voor me geworden om me aan te sporen om het juist toch te vinden. Tot nu toe lukt dat prima. Geluk dat ik bijna nooit meer haast heb. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

 

 

Wat is vakantie?

De broer van mijn vriendin heeft een paar weken vakantie. Hij werkt op een bank in een naburige stad van waar wij hier in Thailand wonen. Het is de perioden van het oogsten van de rijst en met zijn nevenfunctie als rijstboer besteedt hij zijn vakantie daaraan. Mijn vriendin merkte op dat zij en ik eigenlijk altijd vakantie hebben. Maar is dat eigenlijk wel zo?
 
In ons ‘praathuis’, het restaurantje in ons buurdorp waar we regelmatig in de avond te vinden zijn, hadden we het er met een paar kennissen over. Eén van hen was net terug van een paar dagen vakantie met zijn partner naar de kust in het zuiden.
 
Onze discussie in het praathuis leverde op dat vakantie eigenlijk niet meer is dan ‘verandering’ van je dagelijkse doen en een tijd om weer eens even te resetten van de bezigheden waaraan je je dagelijks overgeeft.
 
In die conclusie kan ik me goed vinden.
Zowel mijn partner als ik zitten niet meer in een actief arbeidsproces bij of voor een werkgever om onze boterham te verdienen. Ook geen enkele stress meer. Dagelijks klussen we aardig wat af in ons proces om een klein privé spiritueel centrum met eigen handen te bouwen. En toch is het fijn om ook af en toe daar de knop om te zetten en even met onze dieren naar mijn ‘vakantie’ townhouse op de prachtige natuurlijke residences in Mae Rim, Chiang Mai, te gaan.
 
Inderdaad, het is even de verandering. Weer tijd nemen om je face-to-face te verbinden met mensen die je goed kent en/of dierbaar zijn. En hoewel wij 24 uur per dag met en bij elkaar zijn en blijven is het toch weer even een aardig verzetje. Een andere manier van ontspanning en inderdaad weer even resetten en andere banden en contacten weer aanhalen. En dat doen onze honden zienderogen ook. 
 
Soms heb ik het erover dat we even vakantie nemen tijdens onze voortdurende vakantie. Zo voelt het ook en toch is vakantie tijdens die ‘vakantie’ een zeer welkome afwisseling.
 
Mijn werk in Nederland vond ik bijna altijd superfijn, uitdagend, afwisselend en aantrekkelijk. Ik ging er ook aardig, misschien wel te veel doordat ik er een burn-out door opliep, in op.
Ik kon en mocht het roer hier 180˚ omgooien door mij om te scholen in filosofie, meditatie, yoga, tantra en life-& talent coaching. En nu ben ik in mijn oorspronkelijke vak en studierichting van architectuur en constructie weer actief. Het leven, en voornamelijk de levensstijl, hier is echt totaal anders. Geen gehol.
Ook leeftijd speelt voor mij een rol. “Het hoeft allemaal niet meer zo nodig.” als het ware. Niet dat ik alles al gezien heb of zo, verre van dat maar carrière, bijvoorbeeld, hoef ik niet meer zo nodig te maken.
 
Mijn voormalige bedrijfsarts, Chris Jiskoot, hield me eens voor dat, om je daadwerkelijk te resetten (weer eens op adem te komen noem ik het maar) je het jezelf moest gunnen om tenminste een aaneengesloten periode van drie weken die verandering met jezelf aan te gaan. Eén week afbouw, één week optimaal die verandering in gaan en één week je weer langzaam voorbereiden op het vervolg van het traject waarin je zit. En ontspannen is dan vooral niet je telefoon van de zaak mee nemen om 'lekker belangrijk' of 'lekker verantwoordelijk' bereikbaar te zijn. Chris had en heeft gelijk. Verandering. Daarvoor kun je er op uit trekken, hij hield bijvoorbeeld van zeilen, maar dat hoeft niet en al zeker niet ver.
 
En wat werken betreft… Je hoeft dus niet drie weken slap te hangen en lullig te kijken. Fysiek en mentaal inspannen in en voor totaal iets anders, kan relaxen en is immers ook verandering. Het draait om het afschakelen van je dagelijkse bezigheden en je inzet en aandacht op eens wat totaal anders richten. En aandacht (quality time) voor je gezin hoort daar in een werkzaam leven als prioriteit zeker ook bij.
 
Ook wij hopen, ondanks onze voortdurende ‘vakantie’ nog lang de knop tenminste twee keer per jaar om te kunnen en mogen zetten in een welkome verandering en resetten.
 
Goed voor je gezondheid volgens mij.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Stank voor dank.

En jawel hoor, ik ben er weer voor de zoveelste keer ingetrapt. Dit keer met een stel uit Australie. Er kan nog geen dankjewel vanaf. Persoonlijk vind ik het meer dan onfatsoenlijk maar het is volgens mij inmiddels de wereld van "Ikke, ikke, ikke". Blij dat ik anders ben opgevoed. 

En ik mag nog blij zijn dat ik niet op de 'sociale' media ben omdat het me dan volgens mij nog veel vaker zou overkomen. Ik zie het zelfde fenomeen bij mijn vriendin en hoor het van diverse mensen die daar lid van zijn met hun grote aantalen Facebook, Twitter en Linkedin "vrienden". 

Het verloopt ongeveer zo:

Hallo Frans,

Herinner je je mij nog? Ik volgde een programma bij je op het resort en moet daar nog vaak aan terug denken. Ik heb er enorm veel profijt van gehad. Je hebt iets positiefs bij me/ons losgemaakt... bla, bla, bla, wollig verhaal. 

Hoe gaat het met jou? Ben je nog steeds actief in.... etc. etc. We zijn erg benieuwd.

En dan altijd in de laatste alinea komt boven drijven waarom hij/zij of ze je echt benaderen. De zogenaamde 'hamvraag' of je iets voor ze kunt betekenen omdat ze met dit probleem, deze situatie, het plan voor een nieuwe reis of wat dan ook in gedachten zitten. Inmiddels zelfs aangevuld met adviezen over bouwen. 

En ja, het maakt me blij als mensen zich mij nog kunnen herinneren en het voelt op zich ook goed als ze je om iets vragen zodat ze wellicht een inzicht krijgen waarmee ze vooruit kunnen. 

Een beetje vereerd en trots (dombo die ik ben) geef ik altijd antwoord en meestal kost me dat aardig wat tijd en ook uitzoekwerk. Binnen een paar dagen een antwoord waarmee mensen verder kunnen en, daar vroegen ze immers ook om, en ook hoe het hier gaat. 

En daarna...?

Je hoort meestal nooit meer wat. Nog geen dankjewel kan er af. Stank voor dank. Jammer van je tijd en inzet en in mijn ogen meer dan onbeleefd. 

Afgelopen week spraken mijn vriendin en ik er over tijdens het ontbijt. Ook zij heeft heel veel ervaringen met vrienden die eigenlijk achteraf helemaal geen vrienden blijken te zijn maar alleen contact opnemen als ze je willen gebruiken. Verdere interesse is er niet. 

Individualisering groeit en deze ezel zal er nooit aan wennen en nog vaak zijn hoofd stoten aan dezelfde steen. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Kun je een geheim bewaren? Zeg het niet tegen…

In het restaurantje in ons buurdorp, waar we vaak ‘s avond eten, vroeg een van onze kennissen afgelopen week: “Kun je een geheim bewaren?”. Nog voordat ik er antwoord op had geven vertelde hij me met een lach op zijn gezicht dat hij in de loterij in Engeland een prijs had gewonnen. “Zeg het alsjeblieft verder tegen niemand.” was zijn aanvulling.  

Eindelijk had hij een keer £ 10 gewonnen De glimlach kwam nadat hij jarenlang bij elkaar honderden pounds sterling had ingelegd. Het lijkt de Nederlandse postcode- of staatsloterij, of de twee wekelijkse nationale loterij hier in Thailand wel. Het spekken van de nationale schatkist 😉.

De vraag: “Kun je een geheimpje bewaren?” en het aanvullende zinnetje “zeg het tegen niemand”, ondanks dat het hier natuurlijk gekheid was, resoneerde even. Het is immers toch niet meer dan roddel en achterklep waar feitelijk helemaal niemand iets mee opschiet? Dit soort uitspraken zijn slechts aandachtstrekkers en als je erop in gaat dan kun je er ook nog eens aardig op afgerekend of kwaad op aangekeken worden mocht ‘het geheim’ toch uitlekken. En ook hier in Thailand hoor ik die vragen van kontakten die we onderhouden regelmatig.

 

De persoon die de vraag stelt geeft voor zichzelf al direct het antwoord dat hij of zij in ieder geval ‘het geheim’ zelf niet kan bewaren en het wil delen. Zoals iedereen al lang weet blijft helemaal niets een geheim en is het slechts een kwestie van tijd voordat de waarheid boven tafel komt. Ongeacht waar het over gaat of om draait.

 

Misschien kwam de resonantie van het zinnetje: “Zeg het niet tegen…” uit mijn verleden. Uit de persoonlijke contacten tussen mijn pa en ma met hun familie kwam die opmerking vaak boven drijven. En ja, die roddels, zo noem ik ze voor het gemak maar, trokken de aandacht en zorgde vaak voor aardig wat hilariteit. Ze werden dus juist wel met velen gedeeld.

 

"Vertel het niet tegen…", "Kun je een geheim bewaren?", trekt onnodige aandacht en draagt niets bij. Vele verhalen worden er soms ook nog eens bij verzonnen bij het doorvertellen om de story nog smeuiger te maken.

 

Hoewel ik denk een geheim te kunnen bewaren geef ik inmiddels standaard als antwoord dat ik dat juist niet kan. Gefronste wenkbrauwen bij de verteller en vooral rust aan en in mijn eigen hoofd. Vertel het me maar niet of vertel het me zonder die restrictie. Scheelt een hoop problemen en lachen doe ik gelukkig nog steeds ook zonder al die vermakelijke ‘geheimen’, meer dan genoeg.

En ja, iedereen mag het nu weten, mijn Engels/Australische kennis hier in ons dorp heeft dus 10 pond in de Engelse nationale loterij gewonnen. We wachten nog steeds op een biertje na deze prijs kanjer😉. Vertel het alsjeblieft niet verder.  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com