De 'ontwikkeling' van spelen naar gamen.

We speelden wat af op de St. Joseph school in Bloemendaal. De lagere school waar ik jaren geleden op zat. 

De school had een groot schoolplein met daarop een fietsenstalling en, op dat moment, nog een braak liggend stuk terrein/weiland naast die fietsenstalling. Er waren ook twee barakken omdat de school eenvoudigweg te klein was voor de leerlingen uit Bloemendaal en Haarlem-Noord waar ik woonde. 

Door de weeks dagelijks op de step, en later op de fiets, door het tunneltje onder station Bloemendaal naar school. Lopen met je step of fiets aan de hand in die tunnel want er stond vaak een politieagent te bekeuren. 

Nog voordat de bel ging, als soort van alarmsignaal dat je je in je groep buiten moest opstellen om nadien samen naar je klaslokaal te gaan, speelden we met z'n allen vaak buiten op het schoolplein, tussen die barakken of op dat braak liggende veld. 
Priktollen, Katrieken, Landje pik, knikkeren, de meiden meestal ook elastieken, en wat al niet meer. Super leuke herinneringen. Je bouwde een natuurlijke band en vriendschappen met elkaar op. 

Op de school hier in ons dorp in Surin zie ik het gelukkig ook nog veel. Kinderen die zalig met elkaar buiten spelen. Overigens niet alleen daar.
Er wordt op veel plaatsen op kleinere schaal nog steeds ouderwets gespeeld. En ook worden er nog steeds, zoals ook vroeger, gezelschapsspellen thuis gespeeld. 

Het draait om gezelligheid en contact en om je tijd op een prettige manier een beetje te verdrijven. Je kunt het ouderwets (misschien wel letterlijk uit de oude doos) noemen maar toch. Mijn zus doet bijvoorbeeld nog steeds met vriendinnen aan bridge en mijn zwager speelt golf. En in de uitgaansgelegenheden hier bijvoorbeeld zien we mensen snooker met elkaar spelen. 

En toch is er de laatste ca. 25 jaar een pittige 'ontwikkeling', ik noem het wending, in dat spelen gekomen. En natuurlijk ben ik van een andere generatie als die van nu.

De term 'spelen' is steeds verder over gegaan in 'gamen'. Ik kijk er wat genuanceerd tegen aan. 

Wat is, of wat zijn, de verschillen (in mijn ogen)?

Ik vind het allemaal wat 'armer' geworden. 
Spelen deed je met elkaar. Voor ontspanning en plezier. Contact met elkaar en gezelligheid waren (en zijn) de drijfveren. Je probeert grenzen te verleggen en je, ongemerkt, op een leuke manier te prikkelen om je brain in conditie te houden.  

Dat met elkaar 'spelen' in gamen is meestal weg gevallen. En ja, je kunt via het internet natuurlijk ook met elkaar een spelletje spelen. Toch, er is daarbij afstand. Je voelt en ziet elkaar niet en communiceren is anders. Face-to-face en energie uitwisseling zijn er vaak niet bij. En hoewel je zelfs met het gamen bij elkaar aan tafel kunt hangen... het is in veel gevallen een eenzaam spel geworden. Soms ook een vlucht. 

Je kunt overigens nog zo groot achter op je t-shirt op deze foto "Fuck the system" hebben staan maar als je zo blijft hangen zal er "fucking" weinig veranderen. 

Waar ook wij vroeger een soort van wedstrijdje met elkaar speelden, over een echte tegenstander werd niet gedacht. Het kwam ook niet eens in je hoofd op. Het ging om plezier.  

Het wedstrijd element bij gamen is er vanzelfsprekend ook. Daar spelen we wel met tegenstanders en het grote doel is kennelijk om die, om zeep te helpen. Ik zie het hier dagelijks om ons heen. Die kinderen die eerst nog speelden op de basisschool zitten hier nu totaal verslaafd, onverstoorbaar en eenzaam in hun game. 

Wat je in spelen zag en wat je deed was de werkelijkheid. Bij gamen zit je in een 'virtual reality' onechte wereld die je steeds meer als echt gaat aanzien en waarderen. 

Gamen maakt kontakt arm naar de buitenwereld. De aandacht is totaal gericht op die digitale verzonnen wereld en verdwijnt zelfs van mensen die om je geven. 

En zo zal er nog wel veel meer zijn. Het waren zo maar wat gedachten toen ik weer eens iemand tegen kwam die op zijn tablet als een soort van held de een na de ander in de game afschoot. Heel 'normaal' kennelijk. Lekker gezellig...

Het zal er allemaal in de ogen van de mensen van nu erg op vooruit gegaan zijn. Toch zet ik er soms stevige vraagtekens bij. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Vier en een half jaar duwen en trekken om je reisgeld terug te krijgen.

Ooit hadden we het plan om op 16 juni 2020 naar Nederland te gaan. Voor Phatsamon was dat voor het eerst en ik wilde haar graag voorstellen aan mijn familie en ook de plekken waar ik gewoond, gestudeerd en gewerkt had, laten zien. Een heel klein beetje kennismaken met mijn achtergronden en de Nederlandse cultuur (voor zover je daar inmiddels nog over kunt spreken). 

Het krijgen van een Schengenvisum voor Phatsamon was een hele zware bevalling. Alsof ze een zware crimineel was die misschien wel in Nederland wilde komen wonen of er gaan werken. Stapels papierwerk, verklaringen, garanties, een intakegesprek in bangkok, betalingen, middelen van vervoer (we huurden een auto om wat vrijer te zijn), etc.. Het kostte ons maanden. 

Een van de voorwaarden was dat onze hele reis gepland moest zijn, alle hotels en overnachtingsadressen aantoonbaar met betaalbewijzen geboekt, en onze reizen/bezoeken vastgelegd. Een soort van big brother watching you. 

En jawel hoor, het werd gecheckt en we hadden een van onze hotels met 'betalen op de accomodatie' en dat gaf een probleem. Alles moest vast liggen. Voor mij geen aanmoediging om erg lekker van je vakantie in Nederland te gaan genieten. 

Phatsamon keek er super naar uit ondanks al het werk en de papieren die ook door haar toenmalige werkgever moesten worden ingevuld dat ze na terugkomst weer gewoon aan het werk in Thailand ging. 

UIteindelijk na veel gedoe toch allemaal gelukt. Ready to go! 

Mispoes! Dat dachten we maar. 

We boekten op 4 december 2019 diverse tickets. Binnenlandse vluchten hier in Thailand en de overtocht. Auto huur, hotels en zelfs een woonboot. En natuurlijk moest dat allemaal ook vooraf betaald worden. 

En toen, de wereldwijde pandemie hysterie en alles ging ineens niet meer door. Jammer maar helaas. Een streep door de rekening. Zelfs in letterlijke zin.

En... Probeer dan al je vooraf betaalde geld maar weer eens terug te krijgen. 

En dat proces leverde maanden, nee eigenlijk dik vier jaar, ergernis op. Van ons aankomst hotel in Zwanenburg (hotel Zwanenburg) kregen we ons geld uiteindelijk niet terug en ook de kosten van het visum voor Phatsamon kregen we niet terug. 

Na ruim een jaar ontvingen we, na heel veel correspondentie, geld van een van onze tickets terug. Maar...naar het geld van de tickets van Thai Airways konden we jaren lang fluiten. 

Phatsamon pleegde door de jaren heen veel telefoongesprekken. We zijn drie keer naar een Thai Airways kantoor op de luchthaven in Chiang Mai geweest. Het mocht allemaal niet baten. De boel was failliet en heel misschien kwam er een doorstart maar of we ooit ons geld terug konden krijgen? De bedroefde baliemedewerkster die er op een of andere manier toch nog werkte gaf aan dat dat misschien wel tot 2024 zou kunnen duren. We moesten de papieren maar goed bewaren. 

25 augustus 2023 kregen we een verzoek om allerhande papieren in te vullen en op te sturen. Uiterlijk 31 maart zouden we ons geld dan terug hebben. Toch, met gefronste wenkbrouwen, Twee dagen na de mail toch maar gedaan. Wederom heel erg stil...

Grote verrassing dat we jl. 6 maart, met excuus voor de late reactie, een bericht kregen dat we naar Bangkok moesten komen naar het hoofdkantoor en al ons papierwerk moesten meenemen om de kosten van de tickets geretourneerd te kunnen krijgen. No way. Dat is bijna 500 km vanaf hier. 

Uiteindelijk bleek ook dat we wederom nieuwe papieren en gewaarmerkte en ondertekende formulieren en documenten online konden inleveren. Weer uren werk om dat allemaal te organiseren en daarbij weer die ergernis. 

Op 8 maart bericht dat dat goed was aangekomen en dat uitbetaling op 29 maart zou plaats vinden. 

Geloof het of niet... Helaas pindakaas! Nog steeds niets. 

Op 22 mei een mail met oprechte excusses voor de erg late reactie. 

De uitbetaling kon nog niet plaats vinden omdat een kopie van het bankboek van Phatsamon nodig was (?). Hoewel de betalingen allemaal van mijn rekening waren binnen gekomen kon de terugbetaling, conform de regelementen van Thai Airways, uitsluitend per passagier. 

Daar begin je toch van te duizelen... Weer een kopie van dat document ingestuurd. 

Afgelopen week toch nog maar weer eens een mailtje gestuurd waar ons geld bleef. Het zat in het terugbetalingproces nu en zou snel worden over gemaakt. 

13 Juni 2024 het geld van de geboekte ticket voor Phatsamon terug. Afgelopen maandagmorgen, 17 juni, stond het geld van de ticket voor mijzelf bijgeschreven. . Eindelijk een afronding van een in 2019 zo 'vlot' geboekte en betaalde reis. Een reis die er helaas niet van kwam. Na ruim vier en een half jaar trek en duw werk hebben we het meeste geld nu terug. Het werd een hele vreemde 'reis'. Voor ons is het inmiddels wel goed geweest zo. 

En een nieuw bezoek samen aan Nederland? Voorlopig zit dat er niet in. 

Het is veel eenvoudiger om als toerist naar Thailand te komen dan als Thai naar Europa te gaan. En ja ik begrijp, zeker in relatie tot de gezondheidssituatie in ons ouderlijk gezin, dat dat dan natuurlijk wel mogelijk zou moeten zijn. 

We hebben inmiddels wel onze fijne gastenpiramides op onze bouw klaar. Dochter Carlien heeft er in januari al gebruik van gemaakt en zoon Rik komt heerlijk half juli.

Wie weet dat we over een aantal jaren nog eens een nieuwe poging voor een bezoek samen aan Nederland wagen. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

 

Steeds meer Aliens

Ik geloofde er nooit in maar ik ben inmiddels helemaal om. Er zijn heel veel 'Aliens' en onze nieuwe generaties leveren er in snel tempo steeds meer op. Begrijp me niet verkeerd. Ik bedoel dit niet in letterlijke zin. 

Ik ken er al een aardig aantal van dichtbij en mijn laatste ervaring van een aantal dagen geleden gaf voor mij de doorslag. Ik geloof het. 'Aliens' rukken op.  

Wat die ervaring dan was? Ik kwam er eentje tegen in het restaurantje waar we 'savonds regelmatig zijn. Tegen zijn zin in verplicht meegenomen door zijn ouders. Super dun. Een nieuw t-shirt omdat de ouders wilden dat hij er toch netjes uit zou zien deze bijzondere familieavond. Verslaafd aan 'i-phone-blowen' wat zijn ouders volgens mij verboden hadden bij de ontmoeting die ze die avond geregeld hadden. Het resultaat was dat de verslaafde jonge man regelmatig weg holde om toch contact te houden met 'het ruimteschip' (noem ik het maar even. Het World Wide Web). Om daarna weer totaal ongeinteresseerd en met een gezicht standje treurnis, weer 'gezellig' en zonder enige interactie aan te schuiven. Apart om gade te slaan. 

Aliens, 'buitenaardse wezens' die uiterlijk op een mens lijken. 

Zoals ik ze ken, eigenlijk meestal super slim en, althans naar mensen in deze wereld, totaal contactgestoord. Een soort van robots. Snelle schakers. Ze komen liever niet buiten of in het licht. De grot of het hol is the place to be. 

In hun verschijning, als je ze dus al buiten hun grot ziet, komen ze wat schuw soms angstig over. Ze zijn vaak super dun. Een soort van anorexia. Een enkeling gewoonweg vet omdat hij/zij zich uit verveling tijdens de dagelijkse overuren aan contact met 'het ruimteschip', tegoed doet aan chips of fast-food.

Wat is er in vredesnaam in deze wereld aan de gang? De gedachte kwam in mij op dat in een (wederom) toekomstige oorlog helemaal geen dure vernietigingswapens meer nodig zijn. Het is slechts de stekker er uit trekken en de boel ligt plat en dit soort mensen sterven. Totale afhankelijkheid van het 'ruimteschip' en geen enkele zelfredzaamheid. 

Ik zei al, ze zijn meestal super slim (hoogbegaafd) en hebben onze wereld dus weldegelijk heel veel te bieden. Jammer dat we daar geen of tenminste onvoldoende gebruik van maken. 

Ze missen, in mijn ogen, een doel in hun leven en kennen hun levensmissie allerminst. Dit soort mensen zouden juist uitgedaagd moeten worden om hun set aan toptalenten te delen en eens te gaan leven in plaats van in hun grotten weg te kwijnen. In een kort interview (Met de Oostenrijker Viktor Frankl) hoorde ik dat het zelfmoord cijfer van deze groep, ik noem ze Aliens, heel hoog is.

Helaas, ouders en docenten hebben er geen grip op. Ze zijn te druk met andere dingen of weten niet er mee om te gaan. Intermenselijke face-to-face interactie ontbreekt en is ook nooit aangeleerd. De oprechte aandacht en begrip die ze krijgen is nihil en als die er al is, is die vaak negatief. 

Aandacht voor kinderen? Steeds minder. 

Onlangs zag ik bij de Makro een jonge moeder met haar kind /liefdesbaby en een vriendin. Het kind in de winkelwagen blerend. Nou, maar een flesje met melk geven dan en een stuk chocolade. Dat werd snel uit de winkelwagen weggeslingerd. Moeder zuchtend naar de vriendin dat ze het ook niet meer wist en jawel, daar kwam hij, de mobiele Nanny. Mobieltje in de winkelwagen en opgelost. Hoe makkelijk kan het niet zijn? 

En het is hier met bosjes, en natuurlijk niet alleen hier. Aandacht en tijd voor kinderen is er nauwelijks. Waarom ben je in vredesnaam dan aan die 'liefdesbabies' begonnen vraag ik me soms af. En wat een toekomst schuif je hen toe? 

Zomaar wat overwegingen door een ontmoeting op een doordeweekste avond bij ons met alweer een Alien.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

De waarde en het plezier van toneel spelen

Mijn moeder had als vak Huisvrouw. En ja, als ik daar nu op terug kijk, dan was en is dat echt een vak. Het wordt nu door velen als 'ouderwets' bestempeld. Al die taken besteed je 'gewoon' even uit, kinderen naar de dagopvang en je betaalt voor een 'interieur verzorger', een Nanny, etc.. Een kwestie van even 'goed' managen.

Onze ouders leefden nog volgens die zogenaamde 'oude stempel', ze hadden de taken goed verdeeld en namen er ook hun volledige verantwoordelijkheid voor.

Voor mijn moeder betekende dat een wel zeer pittige baan van bijna 24 uur per dag en 7 dagen in de week. En een groot deel van die tijd was 'gewoon' om er voor de kinderen zo goed als altijd te zijn. Dat verse kopje thee als je thuis kwam van school, weten wat er in ze om gaat, warmte, verbinding en aandacht. 

's Ochtends zorg voor het ontbijt en je lunchbox voor op school en 's avonds met het hele gezin samen aan tafel voor het avondeten. En toen er 'aanhang' kwam van mijn broers en zussen of van mij, dan waren dat geen gasten maar gewoon gezinsleden die er bij hoorden. 

Dat avond eten met elkaar was, als ik er nu op terug kijk, best een spil in ons gezin. Geen televisie daarbij aan en vanzelfsprekend geen mobiel. Face-to-face contact en communicatie. Voelen wat er in het gezin speelde, spanningen soms ook ervaren, en gelukkig ook heel veel lachen en plezier.

Ik schreef al, bijna 24 uur per dag en zeven dagen per week want... mijn moeder had een passie voor toneel. Het zat haar in het bloed en ze ging altijd voor rollen met de nodige humor er in (Ik schreef er in november 2018 al eens een blog over). Regelmatig was ze in de Haarlemse Schouwburg te zien en tijdens de repetities ging ik als klein joch regematig voor- of achterop de fiets met haar mee. 

Ook kwamen collega spelers bij ons vaak hun rollen instuderen. Ik herinner me dat vaak politie agent Henk van Muchert haar tegenspeler was en in zijn pauzes in zijn voor mij toen imponerende uniform bij ons in de voorkamer uit het toneelboek zich zijn tekst samen met mijn moeder inprentte. Geweldige herinneringen. 

En als ik terugkijk dan speelde ik van jongs af aan ook al toneel (de foto bij dit blog geeft er al een impressie van) en ik vind het nog steeds zalig om te doen. Geweldig, op de lagere school in Bloemendaal die 'Aulamiddagen' waar we met alle klassen eens per maand op de vrijdagmiddag allerhande expressieve zaken deden. 

Die sfeer van toneel snoof ik dan ook van alle kanten op en ik voelde me er prima bij. Reden dat ik, misschien ook wel als een soort eerbetoon aan mijn moeder, aan het eind van mijn loopbaan in Middelburg ook toneellessen ben gaan volgen. 

Veel mensen spelen in hun leven toneel en hoewel ze dat zelf niet in de gaten hebben prik je daar meestal heel snel doorheen. Het is niet echt, nee, nog niet eens een goeie poging. Het is het verbergen en vooral beveiligen van hun ware aard. Maar laat ik daar maar niet over beginnen. 

Toneel spelen heeft in mijn ogen super waarden en geeft ook heel veel plezier. 

Om eens wat te noemen:

• Je leert jezelf beter kennen,
• Je kunt je snel in een situatie en het gevoel daarbij van een ander inleven,
• Je leert sneller om zaken en emoties los te laten,
• Je gaat op een natuurlijke manier professioneel improviseren,
• Hoewel inspanning is het toch pure ontspanning,
• Omgang met en vertrouwen in team genoten (medespelers),
• Op een natuurlijke manier op dingen anticiperen,
• Flexibiliteit,
• Contact en communicatie, 
• Gespreksvormen en de meerwaarde en het gebruik van intonatie,
• Luisteren, 
• Lichaamstaal en mimiek,
• Aanpassingsvermogen,
• Je sneller of beter 'thuis' voelen in nieuwe omstandigheden, 
• Feedback op jezelf weten te accepteren en waarderen,
• Je vrijer in omgang bewegen,
• Ontwikkelen van en werken met verbindingsenergie met je publiek,
• Energie van het publiek oppikken (dat is elke keer toch net weer anders),
• Smoel geven aan iets,
• Samen scoren, 
• Eens in de schijnwerpers durven te staan,
• Leren applaus in ontvangst te nemen. 

Ik kan van alles voorbeelden geven maar dat zou het wel een heel erg lang blog maken. Maar mocht je er interesse in hebben dan vind je mijn email hieronder. 

En met die toneellessen heb ik al heel veel mensen kunnen helpen door een beter inlevingsvermogen en de spiegel van hun levensspel voor te mogen houden. 

Kortom, in mijn ogen, een waardevolle en speelse aanvulling in je persoonlijke ontwikkeling.

Wie weet spoort mijn blog aan om er ook eens over na te denken. 

Succes, in mijn ogen, verzekerd. 

  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com