vrijdag 30 september 2016

Hoe vind je je “Zelf”? Een schitterende reflectie expeditie.

Onlangs werkte ik met een gast over het thema: “Hoe vind je je Zelf?”. Wat is dit “Zelf”? Eigenlijk best een belangrijke vraag. Veel mensen zijn naar zichzelf, hun “Zelf” op zoek. Wees je je er op voorhand van bewust dat dit niet een eenmalige zoektocht is. Het is een levenslange prachtige expeditie.

Elke ochtend voor we naar ons werk gaan, voor we naar school gaan of waar we ook maar naar toe willen gaan, kijken de meeste mensen in de spiegel. Ze poetsen hun tanden en natuurlijk, misschien niet eens bewust, kijken ze in de spiegel. Als we in de spiegel kijken dan kijken we naar… ons Zelf!

‘Zelf’ komen we in veel woorden tegen. Mijzelf, zichzelf, hemzelf, haarzelf, hunzelf. Sommige mensen noemen dit zelf het EGO. Anderen de gewone of gewoonte geest. Dit omdat we op een bepaalde manier altijd vanuit gewoonte denken. Of sommigen noemen het de ‘ego-geest’. Niet de echte geest, het is de ego-geest, ons egoïsme.

Het boeddhisme geeft in diverse Sutra’s aan dat het Zelf vijf Kandha’s, groepen van bestaan (vijf groepen waaraan gehecht wordt. Complexen van elementen die de individuele persoonlijkheid samenstellen) zijn. Deze vijf groepen van bestaan zijn:
  • Lichaam / vorm / stoffelijkheid
  • Gevoelens of sensaties
  • Perceptie / voorstelling
  • Mentale formaties / wilsactiviteiten
  • Bewustzijn of het je bewust worden van fysieke of subtiele voorwerpen

De vijf groepen van bestaan zijn onze last, ze veroorzaken piekeren omdat we er ons aan vasthouden. Ze leveren ons aan de andere kant ook de onmisbare voedingsbodem voor het opbouwen van wijsheid. Om ons lijden en piekeren te stoppen moeten we onze aandacht en gedachten omkeren en de natuur, de oorzaak van de groepen van bestaan onderzoeken.

Lichaam is lichaam (huid, skelet, organen, etc.)
Gevoel, perceptie, wil, bewustzijn is het spirituele deel, onze geest.

“Zelf” is dan ook een combinatie van Lichaam en Geest.

Wie zijn we? Wat is het Zelf? Het is onze persoonlijke unieke combinatie van lichaam en geest. Dat houdt alles in. Je fysieke lichaam, het materiele gedeelte, de moleculen, de lichaamscellen. Anders dan dat materiele deel kent dat Zelf ook een spiritueel deel. Dat zijn je gevoel, perceptie, wil en bewustzijn.

Het spirituele deel van het Zelf is een belangrijk concept. Sommige mensen zien het als de verbinding met de ziel. Met het voortdurende concept (cirkel van Samsara) van (weder)geboorte, groei en talenten delen, overlijden en weer opnieuw geboren worden voor verdere groei.

Begrijp jij je Zelf? Kun jij je Zelf beheersen?
Als mensen zeggen dat ze controle over zichzelf, over hun leven hebben… hoe kunnen ze dan nijdig worden? Hoe zijn ze jaloers geworden? Hoe hebzuchtig? Hoe kunnen ze misdaden begaan? Hoe kunnen ze andere mensen of dieren fysiek of mentaal kwetsen? Hoe kunnen ze andere mensen of dieren martelen...

Alles wordt zo persoonlijk als we ons vastklampen aan ons Zelf. Het Zelf niet kunnen loslaten veroorzaakt ons piekeren, boosheid, onze ingebeelde tekortkomingen, jaloersheid, haat, angst, twijfel, egoïstische gevoelens, obstinaatheid, etc..

Deze dingen martelen ons in ons dagelijks leven. Je geeft er anderen de schuld voor. Je broers en zussen, je ouders, je vrienden, je collega’s, je werk. De maatschappij is de schuld en veroorzaker maar niet jij. Je geeft je Zelf nooit de schuld.

We nemen onze gedachten, emoties en ervaringen zo persoonlijk dat ons Zelf de voortdurende onderliggende verbinding met alles is geworden. Onafhankelijk of die dingen waaraan we ons verbinden materieel of spiritueel van aard zijn. We houden vast aan een sterk verbindend element in Zelf in alles wat we ook maar denken.

Alles draait om mij, mijn, ik. In onze dagelijks communicatie zijn de woorden die het meest worden gebruikt: “Ik”, ‘Mij” en “Mijn”. Dit “Ik”, ‘Mij” en “Mijn” zijn allemaal egoïstisch. Zal ik winnen? Zal ik verliezen? Is het eerlijk tegenover mij? Is het goed voor mij? Dit is van mij. Ik heb het recht. Ik heb mijn privacy.
Je probeert jezelf altijd wat toe te eigenen en te beschermen.

Deze voortdurende pogingen om ons Zelf te ‘bevredigen’ maken ons erg kwetsbaar. Het kwetsbare Zelf roept altijd om een muur van bescherming en om het verzamelen van energie om die bescherming en beveiliging in stand te houden. Het resultaat is dat we steeds angstiger worden om dingen te verliezen en steeds onzekerder of dingen voor ons wel goed zullen uitpakken.
We zijn bang. “Als ik mijn studie af heb zal ik dan wel een baan kunnen vinden?”, “Als ik ga trouwen, zal ik dan ook bij diegenen gaan horen die gaan scheiden?”, “Nu ik getrouwd ben, zal ik dan uiteindelijk ook ongelukkig worden?”. Al deze angsten, al deze kwetsbaarheid, is lijden. Ze martelen ons. Waarom? De Boeddha heeft de oplossingen meer dan 2500 jaar geleden al aan ons ontvouwd.

Hij leerde ons om naar ons Zelf te kijken. Naar de situatie waarin we ons bevinden. Jezelf leren kennen noemen we Zelf-reflectie. Het vergt moed en wijsheid om het mysterie van het Zelf te leren kennen en er achter te kijken om te ontdekken wie we eigenlijk zijn. Om de Ego te verminderen en ruimte te maken om na te denken over de daadwerkelijke waarheid van onszelf. Deze zelfreflectie noemen we meditatie. Deze zelfreflectie stelt ons in staat om een houding aan te nemen om de verbinding met ons Ego los te laten en er zonder oordelen en zonder misleiding naar te kijken.

Dus we moeten op zoek naar het Zelf. Verder kijken dan het Zelf. Maar de ironie in dit proces is dat wanneer je op zoek gaat naar het Zelf, je het nergens kunt vinden! Je kan niet zeggen of laten zien waar je Zelf is, zoals je de plaats waar je ziel is niet kunt laten zien. Maar zoals iedereen weet als een persoon overleden is blijft er een zielloos lichaam (vorm) achter. De ziel is verdwenen ...

Kun je je Zelf vinden? Is het een kleur? Is het een vorm? Is het een driehoek? Is het een rechthoek? Waar is je Zelf? Als je op zoek gaat naar je Zelf ... waar is het? Als je op speurtocht gaat zal je reactie zijn... "Ik kan het niet vinden!"
Het is een ironie, het is net een spook. Het is als een geest die je huis domineert. Je kunt de geest niet te vinden. Maar je huis is opgeruimd en netjes ... Dus het moet mogelijk zijn om hem/haar te vinden. Maar je kunt die geest niet vinden. Die geest is op jacht naar jou. Die geest van egoïsme. Dat spook van je vervuilde Zelf. Hij/zij is op jacht naar jou en je bent je er niet eens van bewust.

Als we mediteren, mediteren we soms ook op levens vragen. Vragen als "Wie is aan het mediteren? “Wie is aan het chanten?", "Wie ben ik, voordat ik geboren werd?", "Wat is echt in mij in alle veranderingen waar ik deel van uit maak?", "Is er iets constant, dat niet wijzigt wanneer de omstandigheden waarin ik ben veranderen? Je gewicht, huidskleur, lengte, land van herkomst, baan? Wat is het onveranderlijke daarvan in je Zelf? "
We gebruiken dit soort vragen als technieken, om naar ons Zelf op zoek te gaan. Om te proberen om het Zelf te gaan begrijpen.

Maar het Zelf is niet echt. Het is slechts een emotionele gehechtheid. Het is hebzucht, ongerustheid, angst, depressie, onwetendheid. Ze zijn niet feitelijk, ze zijn zwak. Ze zijn allemaal ontstaan vanuit onze interactie met de buitenwereld. Als we mediteren kunnen we dit schijnbaar deugdelijke Zelf doorzien. Maar met wat blijven we achter na de meditatie? We houden er een open en intelligent bewustzijn aan over.

Als we ons Zelf onderzoeken; "Wie ben ik?" Wat er over blijft is dit bewustzijn. Met andere woorden we weten dat er een Zelf is, maar dat Zelf kan niet worden gevonden. Dat Zelf is verantwoordelijk voor alles wat je tot nu toe gedaan hebt.

Als je het 'probleem' van je Zelf vinden wilt op lossen kijk er dan slechts naar. Kijk dieper naar de wortel van het probleem.
Wil je weten waarom mensen moorden, waarom mensen stelen, waarom mensen seksueel wangedrag begaan, waarom mensen roken, waarom mensen drinken of drugs nemen?
Kijk dan niet naar de oppervlakkige acties die ze doen. Ga op zoek naar de reden waarom ze dat doen. Kijk naar de oorzaak, de bron.
Je gaat dieper, Je zoekt dieper. Hoe kan ik dat veranderen? Hoe kan ik afstand nemen van hier langer aan vast te klampen? Ik wil niet langer in mijn leven mijn tijd en energie verspillen om nog langer kwetsbaar, ongerust, bang te zijn. Om hier aan te lijden en mezelf te martelen.

Denk na over je Zelf en bevrijd je Zelf. De basisvoorwaarde voor geluk.

(credits: Buddhist University Wat Suan Dok, The International Buddhist Temple, The Manual of Peace)   
   
Frans Captijn

www.captijninsight.com

vrijdag 23 september 2016

De beperking van de waarheid zit in ons achtste zintuig.

Een persoonlijke ontdekking om te delen.

De verbinding met onze buitenwereld maken we met onze vijf primaire zintuigen. Je kunt ze zien als onze persoonlijke verkopers. Zonder te vragen brengen ze ons allerhande - gewenste of ongewenste - informatie uit de wereld om ons heen. Marketing (het kweken van verlangens / verleiding) maakt er op een niet ondubbelzinnige en vernuftige manier gebruik van.
We kunnen onze luisteren, ruiken, proeven, voelen/aanraken en zien inzetten om ons (meer) bewust te zijn van het hier en nu. En als we onze energie voor 100% inzetten om ons bewust te zijn van dat waar we mee bezig zijn dan noemen we dat mindful.

Wat ik vanuit het boeddhisme leerde is dat zij uit gaan van meer dan de voor ons zo bekende vijf zintuigen. Als we onze persoonlijkheid als een metafoor “organisatie”  of “bedrijf” bekijken, dan is eenvoudig uit te leggen dat we over drie zintuigen meer beschikken. Die zintuigen die, zonder dat we daar erg in hebben, enorm veel invloed hebben op hoe wij naar de wereld om ons heen toe reageren en wat onze waarheid is.

Het zesde zintuig is onze geest. Die kunnen we in die metafoor zien als de ‘General Manager’ van onze organisatie. Onze geest is altijd beschikbaar om - in welke situatie waarin we ook terecht komen – ons te helpen met antwoorden op de twee hoofdthema’s: “Hoe blijf ik veilig?” en “Hoe overleef ik?”. In de rampenbestrijding en crisisbeheersing heb ik er veel van gezien.

Ons zevende zintuig is ons Ego. De directeur / de directeuren van onze organisatie. Er is helemaal niets mis met het hebben van een ego. (soms kan het een trieste ervaring zijn om te zien hoe mensen zich met hun ego gedragen). Zonder een ego kunnen we niet bestaan. Ons ego helpt ons om ons met onze omgeving en met anderen te verbinden en biedt ons daarin de mogelijkheid om onszelf te blijven.  

Heel veel mensen doen zich met hun verschillende ‘directeuren’ in verschillende situaties waarin ze terecht komen anders voor dan diegene die ze feitelijk zijn. Genoeg tijd wordt gestoken om een gewenst gedrag te tonen in relatie tot hun rol of taak. Heel vaak hoor je dat mensen anders zijn in hun thuis situatie dan in hun werk. Alsof er twee verschillende persoonlijkheden zijn. De persoonlijkheid is echter het zelfde, hoe het ego naar voren komt is anders. Feitelijk is het voor deze mensen een voortdurend spel om zich anders voor te doen dan ze daadwerkelijk zijn. Een energie vretende bezigheid. Ik vraag mezelf ook soms af hoe het mogelijk is dat mensen praten over hun privé- en werkleven. Hebben ze dan nog wel te maken met het leven LEVEN? Waarom is het noodzakelijk om je in verschillende situaties anders (in gedachten vaak beter of gewenst) voor te doen dan je bent? Je ego inzetten om jezelf een hogere status aan te meten kan walgelijk spelletje zijn. En het mooie daarvan is dat de buitenwereld het vaak haarfijn door heeft. “Doe normaal, dan doe je al gek genoeg.” Wordt wel eens gekscherend gezegd. Narcisten gebruiken hun ego zelfs om hun ziekelijke behoefte bewonderd te worden te bevrediging en om zich te beschermen tegen de persoonlijke angst in relatie tot een gebrek aan eigenwaarde.

Het achtste zintuig wordt gevormd door onze ‘stakeholders’. Zij vormen onze programmering en zijn opgeslagen in ons on-bewustzijn. Ze zijn van jongs af aan in ons aangebracht. De, vanuit de beste intenties gegeven, invloeden van onze ouders, voorouders, meesters in je leven, cultuur, omgeving, religie en eerste levenservaringen. We hebben geleerd om daarmee en van daaruit te leven en ze vormen de basis voor ons (ver)oordelen en ons ‘stempel gedrag’ (labelen, in hokjes plaatsen). Onbewust geven we hier continu aandacht aan en alles dat je aandacht geeft groeit. Automatisch vormen ze onze basis van hoe we tegen de wereld aankijken en scannen we iedere situatie waarin we verzeild raken om te zien of die situatie wel aan onze verwachtingen voldoet. Of zaken goed of slecht zijn en waar ze in onze ogen thuis horen.
Dit achtste zintuig (in de foto voorgesteld door de laptop) helpt ons om onze waarheid in stand te houden en om ons vooral niet open te stellen voor de waarheid. Een waarheid waar onze waarheid slechts deel van uit maakt.

Vele jaren heb ik in een politieke werkomgeving gefunctioneerd. Een omgeving die als basis debat en overtuigen kent. Ons overtuigen dat dat wat we zien fout is en we moeten geloven in de overtuigingen van een ander. Dat spel maakt op enig moment zo enorm moe dat we maar over schakelen op een compromis. Iedereen blij (of eigenlijk niemand blij en vooral voor twee ‘partijen’ ongeloof). Er is immers helemaal geen compromis en dat klopt ook. Een compromis is niet mogelijk. Je laat immers twee ‘partijen’ achter die niet geheel in hun verwachtingen worden bevredigd. Maar is dit hele spel van overtuigen eigenlijk wel nodig óf is het vaak totaal verspilde energie? Een compromis hoeft ook helemaal niet, nee bestaat niet, er is uitsluitend en alleen een nog grotere waarheid. Mits je genegen bent om je daarvoor open te stellen.
Het is heel erg hard werken, soms zelfs een gevecht, om de wereld om je heen aan te passen. Het kan een grote opgave zijn met nogal wat schadelijke effecten.

Het is stukken eenvoudiger om eens de tijd te nemen om dieper te kijken naar en in de situatie waarin we beland zijn of terecht dreigen te komen. Om ons af te vragen wat de bron is van ons onbehagelijke gevoel of het missen van verbinding. Je zult er achter komen dat het enorm veel met de manier waarop je geprogrammeerd bent te maken heeft. Hoe kan het zijn dat andere mensen, andere culturen, andere religies, mensen uit andere omgevingen en familieachtergronden anders denken dat jij? Wees nieuwsgierig in die ander een nieuwsgierig in jezelf? Er is een hoop te ontdekken, te leren, aan (grotere) waarheid te winnen. Geen strijd voor nodig.

Wees je er van bewust dat we een veel diepere verbinding met de wereld om ons heen hebben dan je wellicht ooit dacht.

Laat jouw programmering je niet verhinderen om te ontdekken dat jouw waarheid slechts een deel van een veel grotere waarheid is . Wat een verlichting! ;)

Frans Captijn

www.captijninsight.com



vrijdag 16 september 2016

Over de balans werk - privé. Manage eerst je eigen leven voor je gaat managen.

Meer dan 10 jaar geleden kreeg ik de gelegenheid om deel te nemen aan de leergang: “Persoonlijk functioneel leiderschap”. Een ervaring die een zinvolle bijdrage heeft geleverd aan het feit dat ik nu in Thailand woon en werk. Enorm veel inzicht leverde het me op. Een van die inzichten was dat ik ondanks alle diploma's die ik bezit, de vele management cursussen die volgde en de grote verantwoordelijkheid die ik droeg in het managen van onze organisatie en in internationale rampenbestrijding en crisis beheersing – mijn eigen leven niet of nauwelijks goed kon managen. Balans ontbrak en de aangeleerde werk-management tools zijn in het privé leven toch echt anders. In familie relaties en liefdesrelaties draait het (nog) veel meer om authenticiteit, jezelf kunnen zijn, persoonlijke verbinding en luisterkunst.

Twee weken geleden, na mijn ochtend klas, liep er een jonge vrouw uit Tsjechië met me mee terug richting mijn huis. Ze had een persoonlijke vraag. Ze had inmiddels een tijd een relatie met een vriend, nu 38, die inmiddels dag en nacht aan het werk was. In het weekend, als het bedrijf waar hij werkte gesloten was, voelde hij zich niet echt op zijn gemak en ging dus… aan het werk. Ze noemde hem een workaholic en voelde dat hun relatie daarmee op het spel stond. Omdat hij geen tijd kon/wilde nemen om samen op vakantie te gaan, het werk riep immers, had ze uiteindelijk besloten om haar zelf een week haar persoonlijke cadeau te gunnen en alleen op reis te gaan naar ons gezondheidsresort voor lichaam en geest. En toch, anders stelde ze de vraag niet, zat het haar dwars.

Ze vroeg me, omdat ze mijn achtergrond kende, of ik van mijn vorige werk gehouden had. Of het me energie had gegeven en of ik er plezier in had gehad. Volmondig gaf ik dat toe. Ik vulde aan dat die baan en dat werk me nog steeds bezielt. Het feit dat dat wat er op dit moment in mijn voormalige organisatie speelt doet me verdriet en dat geeft op zich al genoeg aan. 
Haar vraag was waarom ik er dan toch mee gestopt was en wat dat met mij had gedaan. Eventuele tips konden haar helpen om haar vriend met die ervaringen in ieder geval een helpende hand te kunnen bieden in zijn werk - privé balans en wellicht hun relatie te redden.

Ik legde haar uit dat zij er hem in mijn ogen niet of nauwelijks bij kon helpen. Het zijn zaken waar mensen zelf achter moeten komen. De leeftijd van 38 jaar is een perfecte leeftijd (mid-life crisis) om dat te doen.

Het is een natuurlijk proces dat mensen na hun opleidingen hun loopbaan starten. Daarin zijn er velen die er voor gaan om "de top" te bereiken. Nu ben ik er achter dat er na een top altijd weer een nieuwe top opduikt. Er komt nooit een einde aan. Die weg vervolgen levert een spoor van vernieling en verdriet op voor jezelf en diegenen die je dierbaar zijn. 
Wees jezelf er eens van bewust dat je al lang op de top bent of kunt zijn als je leert je leven te LEVEN. Er is helemaal niets te bereiken. Als je werkelijk je leven elke dag beleeft bereik je elke dag weer een bestemming. Stop even, draai je om, wees trots op jezelf (je bereikte bewust de top van vandaag), geef jezelf een schouderklopje, adem in adem uit, richt je op morgen waarin je wederom de eerste stap in je leven gaat zetten. Je komt jezelf niet tegen op weg naar de top, maar wel - en vaak heel erg stevig is mijn ervaring - op weg naar het dal.

Vragen of opmerkingen als; “Waar leef je eigenlijk voor?”, “Wat is het doel van je leven?”, “Leef je om te werken of werk je om te leven?”, “Wie ben je?”, “Wat inspireert je in leven?”, “Wat zou je nog willen doen als je nog drie maanden te leven hebt?” zijn vragen die überhaupt niet spelen.

En in die situatie, hoe gek het misschien ook klinkt, houden we ons vooral bezig met de problemen die we (denken te) moeten oplossen en die energie vreten. We hebben nauwelijks zicht, nee, gunnen ons nauwelijks de tijd, om te genieten van al die dingen die gratis voor ons beschikbaar zijn en ons energie geven. Even stilstaan bij de balans die de natuur je dagelijks wil laten zien bijvoorbeeld. 
En jawel, in veel gevallen lijdt zelfs onze relatie er onder. Komen er kinderen in een gezin dan verschuiven de plekken in de relatie piramide. Is er werk met verantwoordelijkheden dan dreigt ook dat in de periode van carrière opbouw zijn tol te eisen.

Ik trouwde met mijn werk (en mijn inmiddels al jaren ex-vrouw)
In mijn privé situatie bijvoorbeeld zijn de te grote inzet en beschikbaarheid voor mijn werk, en een periode in de negentiger jaren van onveiligheid – met op enig moment een poging tot ontvoering en bedreigingen aan ons huisadres aan toe -, er zeker debet aan geweest dat mijn voormalige huwelijk is gestrand.
Balans tussen werk en privé ebde verder en verder weg en misschien was werk ook wel steeds vaker en meer een vlucht. Een angst om thuis te komen in mezelf. Om naar mijn échte innerlijke stem, niet de stemmen van lessen van mijn ouders, cultuur, religie, relaties, leermeesters in mijn hoofd (waar ik van dacht dat ze van mij waren). Het is/was slechts mijn programmering. 
Als ik er nu aan terug denk, trouwde ik met de brandweer, mijn werk, en met mijn vrouw. Het was zelfs goed te zien. Vanuit sentiment werden we de hele huwelijksdag vervoerd met een antieke brandweerauto. En ja, dat was super leuk op dat moment. Misschien lag daar toen al de kiem dat er met de werk - privé balans iets op de loer lag om door te slaan. En zo ging het door in en met mijn werk.

De les? Wel erg laat overigens, wordt wakker, er gaat iets mis! Maar ik, Frans Captijn, zou wel even laten zien dat ik alles onder controle had. Niet dus.

Deze gedachten en de daaruit voortkomende acties waren een grote misvatting. Dankbaar dat ik een tweede kans heb gekregen na mijn ongeluk in de Westerschelde tunnel (het diepste punt van Nederland hiep iemand me te herinneren). 13 maanden burn-out (en ik ben er nog niet helemaal af). Waarom altijd wachten op een schok die je de waarde van je leven laat zien? Wacht niet te lang!

Het zit allemaal in ons hoofd.
Nu heb ik inmiddels het inzicht gekregen dat ik slechts dacht dat ik door mijn inzet een grote verdienste leverde en dat ik eigenlijk onmisbaar was. Wat ik niet zag dat ik mijn energie overmatig verbruikte zonder er in voldoende mate energie voor terug in te nemen. Mijn woon en werkomgeving, gunfactoren en onderwaterprofielen, speelden parten. En verder speelde weldegelijk ook het ego een grote rol. De woorden van mijn vader: “Je bent een Captijn. Als wij ergens aan beginnen dan maken wij dat af!”. Klopt. Ik had alleen niet in de gaten dat ik daar waar ik goed in ben, veranderingen uitvoeren, vaak al lang klaar was. Ik ging door omdat ik in mijn beleving in het vervolg proces niet kon worden gemist. Ik kende mijn missie onvoldoende, ik wist niet los te laten.
Ik kan en kon, met uitzondering van slechts mijn gezin en een aantal mensen die me super dierbaar zijn, overal met gemak worden gemist. Wordt wakker!
Ik was niet onmisbaar en de "top-speler" in mijn werk. Ik was nodig en feitelijk onmisbaar voor mijn relatie, mijn gezin en veel hele goeie vrienden. Deze gedachten in relatie tot mijn werk hebben er voor gezorgd dat ik haast alles ben kwijt geraakt. Word wakker!  

Te veel moois heb ik met mijn workaholic gedrag uit mijn handen laten wegglijden. Het was er altijd al voor me maar ik zag het niet, nee had er in mijn hoofd, de tijd niet voor om dat te willen zien. En de manier waarop ik nu mijn leven mag leven en deze inzichten (uit een te harde leerschool) heb gekregen maakt me nog meer dankbaar voor mijn leven hier.

We zijn zo druk dat we nauwelijks tijd nemen voor de mensen die van ons houden of om eens bij onszelf stil te staan. Onze maatschappij is zo georganiseerd dat als we die tijd al zouden willen nemen, we tientallen manieren krijgen aangeboden om die tijd daaraan juist niet te besteden.

We kunnen ons eigen leven niet managen en daar ligt de eerste stap. Vóór welke carrière of vóór welke positie die we willen innemen om dat te delen wat we in ons hebben.

Deelnemers aan onze programma’s worden dringend gevraagd hun technische ondersteunende middelen voor de periode dat ze hier zijn rust te gunnen. Dat blijkt in de meeste gevallen een gigantische opgave te zijn. Hoezo ben jij de meester over je eigen leven vraag ik me dan regelmatig af.

Ons leven is te veel gevuld met piekeren of zelfs leiden over allerhande problemen waarmee we te maken (denken te) hebben. Waar we vaak te weinig erg in hebben is dat ons leven ook vol zit met fantastische gratis wonderen. De vrije keuze om die toe te laten zit hem in de juiste balans. Balans is beweging en in die beweging zit energie verbruiken maar ook opladen.

Blijf je voortdurend in de workaholic stand staan, geen probleem, je lichaam grijpt vanzelf op enig moment in. Dat waar het leven echt om draait verstoor je meer een meer. Je creëert weer nieuwe (mentale en fysieke) problemen om te managen. Ziekenhuizen en psychologen te over.
Je mag hopen dat je daarna nog een kans krijgt om er achter te komen dat er slechts één doel in het leven is en dat is te LEVEN. Ik ben dankbaar dat ik die kans na 13 maanden uitval door burn-out gekregen heb.

En wat die jonge Tsjechische vrouw aan gaat? Wat mij betreft lof dat ze het lef had om voor haar eigen gezondheid en balans, en voor het managen van haar eigen leven te kiezen. Wat is het leven je waard? Als je niet eerst optimaal voor je zelf zorgt, en dat is geen egoïstische gedachte, kun je er ook niet optimaal zijn voor die mensen die je dierbaar zijn. Voor jezelf, in je relatie, voor je gezin, voor je omgeving, voor je werk. Daar waar je optimaal dienstbaar en betrokken wilt zijn om jouw uniekheid in dat waar het leven écht om draait te delen.

(Foto van een foto die ik op de 6e verdieping in de hal van het Fusionsuites hotel Saigon in Vietnam op 10 september 2016 nam), 



Frans Captijn

www.captijninsight.com

vrijdag 9 september 2016

Onze privacy en de “Geluk illusie shows van het leven”. De kracht van Selfies.

Een paar weken terug een hoop commotie. Op Facebook verschenen berichten waarin werd aangegeven: “Morgen is de deadline !!! Alles wat je hebt gepost wordt publiek vanaf morgen. Zelfs de berichten die zijn verwijderd of ongeautoriseerde foto's.”. Channel 13 nieuws (heb ik nog nooit van gehoord overigens maar het is in ieder geval een ongeluksgetal) had het over de verandering in het Facebook-privacy beleid. Door een verklaring te posten zou je weer ‘veilig’ en je privacy gewaarborgd zijn.

Het bleek dat dit bericht een – zich snel verspreidende – grap was. Het was een van een aantal virale Facebook jokes, vermoedelijk alleen maar gemaakt voor het plezier van de grappenmaker. Veel mensen die zich zorgen maken over het verlies van hun privacy deelde deze verklaring, niet wetende dat het een grap was.

Deze week kreeg ik een zeer kort grappig YouTube filmpje toe gestuurd van een man die selfies van zijn vrouw en zichzelf maakte tijdens een woordenwisseling die zij met hem aan ging. Om haar te kalmeren nam hij steeds een Selfie, waarop ze samen een brede en gelukkige lach tonen, om de wereld te laten zijn hoe gelukkig ze samen wel niet waren.

De combinatie van deze twee voorvallen bracht me op het idee om dit blog te delen over de illusie van privacy en de gelukkige levens die we tegenwoordig in onze digitale en ‘sociale’ media wereld te zien krijgen.

De vraag die ik mezelf stelde was; "Hebben we eigenlijk nog wel privacy?"
De buurvrouwen die vroeger nog wel eens een oogje in het zeil hielden verstoren onze privacy niet meer. Ze zijn zo verbonden met hun mobiel dat ze nog nauwelijks oog hebben voor wat zich bij de buren af speelt. Daarmee echter hebben we de privacy niet terug.
  
Mijn waarneming en ervaring is dat we haar al heel lang geleden hebben verloren. Het is slechts een illusie, iets dat zich nog slechts in ons hoofd afspeelt, te denken dat we haar nog steeds hebben.
Zeker als je als Nederlander in het buitenland woont ervaar je dat het al lang niet meer alleen 'Big Brother' is die ons in de gaten houdt. Er zijn vele kleinere 'broeders' en 'zusters' die ook aardig gluren.

En zonder er bij stil te staan voeden we (of anderen over ons) alle systemen die ons steunen in het verlies van onze privacy als maar verder. Een continu proces. En als we er dan ineens mee worden geconfronteerd, zoals met het nep bericht op en over Facebook, gaan we mopperen of proberen we er voor te zorgen dat onze privacy ‘veilig’ blijft. Maar we zijn haar al kwijt… Het is te laat om onze privacy nog terug te krijgen (denk ik).
Het was en is onze eigen verantwoordelijkheid om dingen al dan niet te delen op bijvoorbeeld Facebook. Sociale media waar we notabene ook nog eens gratis gebruik van kunnen maken (of er gratis voor kunnen kiezen er geen gebruik (meer) van te maken. Iets dat ons overigens geen privacy terug geeft).

Overal ter wereld laten we sporen achter. Door te reizen (wereldwijde verbinding van onze i-phones etc., met de antennemasten waar we ons bevinden), aankopen (betalen met betaalkaart), ons gedrag (camera's op het werk, in het openbaar, in winkels, etc.), sociale media (laten zien en vertellen van de zonnige kant van het leven en het continue aangeven van die plekken waar we zijn, of waar we naar toe gaan), persoonlijke berichten over je op het internet (of die nu waar of niet waar zijn) die gemakkelijk via bijvoorbeeld Google zijn te vinden.
Kortom het is super gemakkelijk om ons op te sporen en om alles over ons te weten te komen.
In de wereld waarin wij leven is het, helaas misschien, zo goed als niet meer niet meer mogelijk om dingen te verbergen of meer privé te zijn.

En waarom niet delen zoals het leven werkelijk is? Wat is er eigenlijk te verbergen? Verbergen van dingen maakt zelfs andere mensen nieuwsgierig. Ze zijn daarmee een impuls die anderen bereidt maakt om er op een creatieve manieren achter te komen wat er gaande is (en er vanuit hun eigen beleving in veel gevallen ook nog eens hun eigen verhaal over te verspreiden).

Iedereen is al lang meester in de wetenschap dat het leven niet alleen maar fijn, mooi en pluizig is. Niet alleen maar liefde en licht. Er zijn altijd twee kanten, twee gezichten. Alles heeft immers licht en donker. Maar in verreweg de meeste gevallen zien we alleen de zonnige kant die wordt getoond. Bang voor de reacties van wat anderen wellicht wel zouden kunnen denken van de in onze ogen ‘minder rooskleurige’ omstandigheden in ons leven.

En ja, we zijn unieke persoonlijkheden. We zijn absoluut niet uniek, dat speelt zich alleen maar af in ons hoofd, in die dingen waar we last van hebben, waar we over piekeren, die ons in negatieve zin bezig houden of beïnvloeden; Verlies van werk, gebroken relaties, ziekte, misschien misbruik, geen gemoedsrust.

Door het groeiende inzicht dat ik heb in wat er in de levens van velen daadwerkelijk af speelt geloof ik die mooie verhalen op de sociale media steeds minder, gewoonweg vaak niet meer. De fantastische verhalen en de prachtige foto’s vol met brede lachen versluieren regelmatig de onderliggende waarheid. Ze tonen slechts de ‘perfecte’ show. En ‘The show must go on.”

Als je alles wat je ziet of leest op Facebook zou moeten geloven, dan is er bijna geen enkel persoon of gezin meer in deze wereld die of dat nog iets te klagen heeft. Hoe verschillend kan perceptie toch zijn…

Ik dacht er dan ook aan dat het bang zijn om onze ‘privacy’ te verliezen misschien te maken heeft met de angst om de wat minder zonnige kant van ons leven (ons levensverhaal zoals iedereen zo’n verhaal heeft) in het openbaar te tonen.
En daarmee missen we misschien aardig wat kansen. Kansen om voor die problemen of omstandigheden waarmee we kampen gratis hulp of andere creatieve inzichten te krijgen. We zijn immers met onze problemen helemaal niet uniek. We kunnen gratis en voor niets, niet als bemoeizucht maar als er voor anderen zijn, handreikingen krijgen om zaken in ons leven weer te laten stromen. Het is en blijft een persoonlijke keuze om die handreiking(en) al dan niet aan te nemen. Immers; Even goeie 'vrienden' toch?
Waarom bijvoorbeeld geheim houden dat je je baan kwijt bent geraakt? Veel contacten in het sociale netwerk zijn bereid om je op een creatieve manier te helpen of om andere oplossingen te vinden. En ook een steuntje in de rug of een schouderklop kan op zijn tijd geen kwaad om uiting van geloof of positieve energie te geven in een tijd dat je dat echt wel even kunt gebruiken.

Als je je down voelt heb je een gebrek aan energie om creatieve gedachten te laten ontstaan en het geloof in jezelf hoog te houden. Jouw waarheid aan ideeën of oplossingen is slechts een deel van dat wat er aan mogelijkheden is. Dat deel dat je, tot nu toe, mist is er vaak wel bij anderen die niet in het probleem of de situatie zitten maar er van een afstand naar kunnen kijken. Een waarneming zonder of tenminste vaak met vele malen minder emotie.  

Soms hoor je wel eens de quote: "Durf te vragen.”. Je kunt sociale media voor en in je leven gebruiken voor goede en slechte tijden. Durf je leven te delen waardoor je je open stelt voor anderen om er in moeilijke situaties of perioden voor je te zijn. Het is de bereidheid tonen om te durven ontvangen, je met anderen oprecht te verbinden en samen te gaan voor echt en zo gelukkig mogelijk leven. Er is niets te verbergen.

En ik hoor mensen denken… En hoe zit dat dan met jou Frans?
Ik prijs me dankbaar om, over het algemeen, een super fijn en verbonden leven te mogen en kunnen leven. Dat zegt overigens absoluut niet dat ik alleen maar gelukkige ervaringen ken. Net als vele anderen ben ook ik mijn baan kwijt geraakt, moest ik omgaan met hartzeer in liefde, met een echtscheiding, tegenslagen in het leven, bedreigingen en een poging tot ontvoering, en - nog steeds na zes jaar -, terugkerende gevolgen van mijn burn-out. Verschillende van die ervaringen deelde ik al in mijn weekblogs. Gewoon om te groeien door het delen van inzichten. Het maakte en maakt me sterker. Het beste ding misschien wel in mijn leven, en die mensen die me werkelijk kennen herkennen dat zeker, is dat ik mijn hele leven altijd al mijn innerlijke ‘nar’ levend houd. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Ik heb niets te verbergen. En als je mijn naam intikt in google ... krijg je aardig wat verhalen van en over mij te zien. Geniet van de vele ‘story’s’ meestal opgetekend door anderen over mij. Ik ben de enige die mijn waarheid kent en ik ben blij om daarmee te leven.

Geniet van de voortdurende illusie shows van privacy en gelukkige levens. Lach er regelmatig om en lees ze met een tikkeltje zout in de overtuiging dat de waarheid net een tikkeltje anders kan zijn. En als je het met elkaar even niet meer ziet zitten… Selfies kalmeren ;)


Frans Captijn




vrijdag 2 september 2016

Luister naar je gratis waardevolle persoonlijke raadgever. De zwarte kraai op je schouder.

In de westerse wereld is de dood een taboe. Mensen hebben problemen met de dood en willen er vooral ook niet aan denken of over praten. Diverse mensen leven dan ook alsof ze nooit zullen sterven en komen er als ze sterven pas achter dat ze eigenlijk nooit hebben geleefd.

Bijna vier en een half jaar woon ik nu in een andere cultuur, Thailand. In die cultuur is dood een normaal en geaccepteerd gegeven in de voortdurende levens- en persoonlijke ontwikkelingscyclus van geboorte, leven (je missie vervullen en groei van innerlijke wijsheid), dood (jezelf bevrijden van je lichaam, de tijdelijke tempel waar je in dit leven gebruik van mocht maken), opnieuw zijn (wedergeboorte), enzovoort. In Zuidoost Azië wordt het de cyclus van Samsara genoemd.

Omdat dood hier volledig is geaccepteerd en geïntegreerd is in het leven van alle dag, is het een krachtige en enorm waardevolle persoonlijke raadgever. En niet alleen dat. De dood kan ook een grote gids zijn in de beleving van zaken en in het relativeren van zaken waarmee je in je leven te maken hebt of waarmee je te maken krijgt.

We piekeren en tobben wat af. We moeten aan allerhande situaties het hoofd bieden. Regelmatig zijn we van slag omdat we geïrriteerd zijn. We kunnen gedesoriënteerd zijn en niet weten welk besluit we moeten nemen. We kunnen ons onzeker voelen, etc..
Waarom draaien we in zo’n situatie dan niet ons hoofd naar de linkerschouder om onze ‘zwarte kraai’ (de dood) om raad te vragen?
Het is slechts een kwestie van het je bewust zijn van die vogel die altijd al op je schouders zit omdat hij doodeenvoudig deel uit maakt van je leven. En vanuit die rol en positie die die vogel inneemt kan en zal hij altijd gratis goede raad en advies aan je geven over beslissingen die je moet maken. Je hoeft het alleen maar te vragen.

"In een wereld, mijn vriend, waar de dood de jager op jou is, is er geen tijd voor spijt of twijfels ... Je hebt weinig tijd, en al zeker niet voor onzin spelletjes. "
Carlos Castaneda

Stel jezelf eens de vraag: Als ik nog maar vier weken te leven zou hebben, zou ik me dan zo opwinden over deze zaak of dit probleem? Zou de manier waarop ik me er nu over opwind, me niet enorm storen? Zou ik mijn kostbare energie hieraan daadwerkelijk (nog) willen investeren?

Wij zijn meesters in het creëren van onze eigen illusies. Vaak zijn veroorzaken die negatieve gevoel en slapeloosheid. Vraag jezelf eens af wat al het lijden, piekeren, je twijfels, enz., je al écht in je leven tot nu toe hebben geholpen. Je hebt energie verslonden door het creëren van al die dingen in je hooft. Ze hebben je geholpen om het leven van je leven regelmatig te verstoren.  

Een ander nuttig ding van onze persoonlijke zwarte kraai?
Het spiegelt ons belachelijke jachtgedrag naar onze verlangens en het daaraan blijven vastklampen. Onze strijd voor het krijgen macht, status en positie. Wat stellen die eigenlijk voor? Zijn we feitelijk niet allemaal hetzelfde? Een van de belangrijkste bronnen van ons piekeren is een vals geloof in ons hoofd dat alles altijd zal blijven bestaan. De dood toont ons dat helemaal niets, maar dan ook niets, blijvend is. Alles is slechts tijdelijk.

“Berooid verlaten we deze wereld. Zonder lintjes, zonder titels, zonder succes, zonder mislukking.”                 
Nan Huai Chin

Wees je meer gewaar van je zwarte kraai. Nodig hem of haar uit om vaker je persoonlijke gratis waardevolle raadgever te zijn.

Als je het fenomeen 'dood' beter probeert te begrijpen zal je gegarandeerd een beter, gezonder, vrijer en vol leven hebben. En misschien zal je je daarin vooraleerst wat alleen (al-een) voelen.

Het gedicht "Helemaal Alleen" van het boek: "Bloemen van de Shanidar" vertelt:

Helemaal Alleen

Toen ik slechts voor een deel leefde
Had ik veel gezelschap

Toen ik volledig begon te leven
Was ik alleen
In het beste gezelschap

Leef je levensschat nu.


Frans Captijn

www.captijninsight.com