Waar zijn Amerika en Europa als er (bijna) niets te halen valt?

Tienduizenden mensen omgekomen in oorlog Tigray.

Tigray is een noordelijke provincie van Ethiopië. De legers van Ethiopië en Eritrea en aanverwante milities zijn verwikkeld in een bloedige strijd met het Volksbevrijdingsleger van Tigray. Dat wil de macht over het eigen gebied. De oorlog in Tigray duurt al bijna twee jaar en heeft aan tienduizenden mensen het leven gekost. Miljoenen mensen zijn op de vlucht geslagen.

 

Vorige maand noemde de topman van de Wereldgezondheidsorganisatie het conflict de grootste humanitaire ramp van dit moment.

 

Voor de mobilisatie worden mensen van huis meegenomen, jongeren gaan naar militaire trainingskampen en kerkgangers worden zelfs uit diensten geplukt en naar het front gestuurd. Zo vertelt mevrouw Van Reisen, hoogleraar internationale betrekkingen en gespecialiseerd in de regio, uit berichten.

 

Tigray is grotendeels afgesloten van de buitenwereld. Telefoon- en internetverbindingen doen het niet, bankverkeer is niet mogelijk, er is geen elektriciteit en voedsel is bijna niet te krijgen.

Sinds het begin van de burgeroorlog zijn oorlogsmisdaden gepleegd door alle partijen in het conflict, dus ook door Tigrese troepen, staat in een VN-rapport dat maandag naar buiten kwam. Zo zijn Tigrese kinderen omgekomen door drone-aanvallen door de Ethiopische regering, wordt uithongering gebruikt als oorlogswapen en hebben Tigrese soldaten moeders verkracht voor de ogen van hun kinderen.

 

De EU veroordeelt de mobilisatie en zegt dat extra militairen alleen maar leiden tot verdere escalatie van het conflict.

 

(Bron: NOS.nl, zaterdag 24 september 2022)

 

Ik las dit bericht, waarvan slechts een fragment hierboven, afgelopen weekend op het internet. Ik wist van deze (burger)oorlog niet eerder. Mogelijk omdat ik het nieuws maar mondjesmaat volg.

Vlak daarboven een artikel van dezelde dag over de vermaningen van de Russische minister van Buitenlandse Zaken op de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in New York aan het adres van de Verenigde Staten en Europa. Over hun bemoeienis met de Russische militaire operatie. 

Ik fronste toch even mijn wenkbrauwen. Het zijn niet uitsluitend alleen maar onwaarheden.

Die oorlog, want een militaire operatie is het al lang niet meer als dat het ooit al was, is verschrikkelijk en dagelijks word je er via de media mee geconfronteerd. Maar over de positie die Amerika in veel conflicten in de wereld en nu ook Europa innemen kun je ook wat dieper inzoomen. En zo diep hoeft dat in mijn ogen niet te zijn.
 
De vreselijke en smerige onmenselijke toestanden met tienduizenden doden in Tigray komt, voor mij in ieder geval op zijn minst gevoelsmatig, nagenoeg overeen met de horror in de oorlog tussen Amerika samen met het Westen met Rusland die in Oekraïne plaats vindt. Over de bemoeienis van Amerika lees ik in de berichten over Tigray echter niets en de EU veroordeelt slechts de mobilisatie en zegt dat extra militairen alleen maar leiden tot verdere escalatie van het conflict. 

Overigens is dat dus ook zo in het conflict, dat tot nu toe in Oekraïne met gigantisch veel leed voor alle partijen wordt uitgevochten. Nu ook nog eens met de mobilisatie van honderdduizenden Russen. En het maar blijven spekken van de oorlogsindustrie door productie en levering van meer en meer ‘geavanceerde’ techniek(en) en machines om mensen (en dieren) om zeep te helpen “om de vrede te herstellen”... 

 
Wat zou dan toch die inmenging van die ‘grootmachten’ in de wereld zijn. En die ‘grootmachten’ blijven natuurlijk in de wereld niet beperkt tot Amerika en Europa zo iedereen weet. Menig ‘machthebber’ zwaait de laatste tijd immers met zijn nucleaire ‘vuurpijlen’ in de media in het rond als is het inmiddels 'speelgoed' dat op de plank voor het oprapen ligt.
 
Als we de beelden zien die dagelijks onze richting op worden geslingerd, dan stellen mensen, levens, helaas kennelijk voor hen helemaal niets (meer)voor.
Macht, positiespel, status, haat en heb- & zelfzucht maken wilde beesten, zeg maar gewoon moordmachines, van mensen.
En of humanitaire hulp écht de basisreden is van de 'hulp' die geboden wordt, de wapens die geleverd, of de geldleningen die verstrekt worden (en de corruptie die er ook mee gepaard gaat) is voor mij dan ook maar zeer de vraag.
 
Veel meer draait het in mijn ogen, zoals eigenlijk altijd, om de vraag of er iets te halen, iets te verdienen valt. En die geweldige humanitaire hulp die aangeboden wordt heeft voor een groot deel juist ook een toekomstig economisch doel. Europese en Amerikaanse bedrijven bijvoorbeeld, bouwen de boel met dat geld dan wel weer op… Er moet wat te verdienen blijven immers.
 
Er is nog nooit een oorlog voorbij gegaan die weer een soort van technische revolutie heeft opgeleverd. Die in Oekraïne gaat over een tijd zeker de geschiedenis in als de verdere ultieme technische ontwikkelingen van de drone. Woensdag jl. zag ik dat drones zelfs al pizza's aan huis bezorgen. Het is allemaal al meer dan vijf jaar mogelijk kennelijk en wordt steeds verder ontwikkeld.  

Laten we allemaal hopen dat het door deze oorlog slechts bij drone ontwikkeling in relatie tot vredige pizza's blijft.
 
Nee, ik ben niet tegen hulp door landen aan landen. Goed als er wordt samengewerkt om te groeien en vrede te houden. Maar dan wél overal en met een grote vraag of wapens en nog meer militairen dat opleveren.
 
Als geld, economie en vaak ook daaraan gekoppelde corruptie de drijfveren blijven en dat moet ‘militair’ worden geregeld of afgedwongen dan zal dat, zoals de EU zo mooi ook voor het conflict in Tigray veroordeelt, alleen maar leiden tot escalatie van nog veel meer conflicten. En of dat duurzame groei voor mensen (anders dan diegenen die achter de schermen aan de touwtjes trekken), vrede, stabiliteit en voorspoed oplevert valt te betwijfelen. 

Tot nu toe raken we in de wereld in mijn beleving alleen maar dieper en dieper in de shit.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

 

Nog meer sigaren uit eigen doos of is deflatie een vaccin tegen het geldzucht virus?

Door mismanagement, na overname, is het fantastische gezondheidsresort met een geweldig programma concept waar ik ooit in Thailand werkte, een aantal jaren geleden volledig om zeep geholpen. Dat was allemaal nog vóór de pandemie die uitbrak.

De pijlen waren door de nieuwe Chinese eigenaar uitsluitend gericht op zo snel mogelijk geld, geld en nog eens meer geld in de wacht slepen. Kamerprijzen werden, overigens eerlijk is eerlijk wel na een kleine renovatie, meer dan verdubbeld. Prijzen in het restaurant bleven niet achter en ook de groepsprijzen van programma’s van yoga, meditatie, massage, detox, trips, etc. gingen ineens torenhoog de lucht in. 

De kwaliteit van de service en motivatie van personeel liepen door een andere aanpak, gebrek aan kennis van de Thaise cultuur en gebrek aan kennis van en in de gezondheid- en wellness sector, terug. Jaarlijks terugkerende individuele gasten en groepen uit de hele wereld bleven weg. De focus kwam te liggen op uitsluitend Chinese gasten (die gaven immers in zijn beleving het meeste uit) en… ondanks allerhande marketingstrategieën, bleven ook die na een tijdje weg om nooit meer terug te komen.
 
Resultaat? Steeds meer klachten op onder andere tripadvisor, mensen die nog kwamen gingen bier, wijn en lekkernijen in het dorp kopen en ontweken het restaurant zoveel mogelijk. 

Betaling van de Thaise staf ging eerste steeds verder achterlopen en stopte uiteindelijk. Energie werd afgesloten. De deuren gingen dicht. Personeel probeerde juridisch nog iets te doen maar de 'vogel' was reeds gevlogen. 

Het pracht bedrijf was de nek om gedraaid, dood. De boel door het geldzuchtvirus omzeep geholpen. En nu? Geen onderhoud meer en, al zeker met het klimaat dat we hier hebben, tekent zich dat snel af. Allemaal super jammer van die unieke energierijke groene plek met doordachte fantastische programma's, die door velen een paradijs genoemd werd.  
 
Het kwam even in mijn hoofd terug omdat inflatie, inflatie en nog eens inflatie, ik noem het inmiddels 'geldzuchtziekte' veroorzaakt door een 'geldzuchtvirus', aan de orde van de dag is. En stop alsjeblieft met te geloven dat allemaal te maken heeft met een oorlog. Dat is misschien een druppel en een starter om diverse slimme zakkenvullers nog meer ziek van dat virus te maken.

Veel meer moet de ‘goedgevigheid’ die mensen tegemoet kwam tijdens de pandemie terug worden gehaald en betaald. 

Al die ‘gratis’ vaccins en boosters die 'gratis' werden en wederom opnieuw worden gegeven bijvoorbeeld. Schonk en schenken bedrijven als Pfizer, Moderna, AstraZeneca en Janssen Pharmaceutica die allemaal voor niets omdat ze het beste met de mensheid voorhebben? Het moet toch door iemand (uiteindelijk de burgers) worden opgebracht?
Veel slimmerikken maken er gebruik van om ‘gratis’ op die ‘oorlog golven’ mee te bewegen. Gemakkelijk om te beweren en te doen geloven dat de prijzen van grondstoffen zo enorm zijn gestegen en dus voor alles de boosdoener zijn. Vreemd dat, ook uit de politiek, inmiddels al gezegd en door velen gezien wordt dat als die grondstofprijzen dalen de productprijzen nooit maar dan ook nooit meer op hun retour gaan laat staan ‘de oude’ worden. Een door het geldzuchtvirus gemakkelijk ingevoerde structurele verhoging is gewoonweg een feit.   
 
Die oorlog lijkt wel inmiddels gemakkelijke marketing propaganda geworden.
‘Benzine is het afgelopen jaar nog nooit zo goedkoop geweest’, las ik in een kop van een artikel op het internet. Sporen mensen nog? 2 Euro 10 per liter. Is dat dan ‘goedkoop’?  
Een andere kop; ‘Gemiddeld huishouden gaat 190 euro per maand 'minder' betalen voor energie’. Helemaal niet. Je moet immers veel meer betalen dan vorig jaar. Je krijgt voor een jaar tot een zeker plafond compensatie. En ook dat is uiteindelijk natuurlijk weer een sigaar uit eigen doos. Het werd keurig netjes in de staatjes bij de miljoenennota gepresenteerd. Het moet immers toch ergens vandaan komen. Niet meer dan logisch.

En gisteren kondigde meneer of mevrouw Essent aan dat ze 'helaas' eind volgende week nog even snel de variabele tarieven van electriciteit met meer dan 50% en van gas met 30% omhoog gooien voor 1 miljoen Nederlandse klanten (en dat is inclusief energiebelasting en BTW inkomsten die daardoor ook weer lekker stijgen). Ze zullen de tranen wel in hun ogen hebben gehad toen ze het publiekelijk bekend maakten. Mogelijk van het lachen. Doekje voor het bloeden is dat ze er bij vertellen dat het tarief in de markt nog steeds erg laag is. Kun je nagaan welke super winsten er overal gemaakt worden.

Aanvulling vanmiddag bij dit blog die dat ook niet meer onder stoelen of banken schuift: Een kop op internet vanmiddag: "Nooit eerder boekten bedrijven zo'n hoge winst in het tweede kwartaal als in 2022, meldt statistiekbureau CBS.' 

 
Die sigaren uit eigen doos die de miljoenennota laat zien? 

De grootste inkomstenbron is de inkomstenbelasting gevolgd door de BTW.
De lonen moeten omhoog ‘om de inflatie tegen te gaan’. Dat betekent dus ook meer inkomstenbelasting. En als we dan weer meer gaan kopen betekent dat ook weer meer inkomsten uit de BTW. Klopt allemaal.
Maar waar komen die hogere lonen dan vandaan? Prachtig om te zeggen dat je dit niet allemaal kunt doorberekenen aan de klant. Aan wie dan wel? Hebben de eigenaren van bedrijven zoveel reserves en zijn ze zo goedgeefs gezind dat ze het dan zelf bijleggen? Ik denk het niet.
Kortom, de prijzen van goederen en diensten zullen dus verder stijgen.
 
Een restaurant of kroegbezoek komt je steeds duurder te staan en gaat steeds meer richting een elite uitje heb ik het gevoel. En over een bezoekje aan de snackbar ga je ook eerder nadenken als je een frietje pindasaus wil. En ja, logisch dat prijzen worden doorberekend. Maar voor wie blijven die bezoekjes, kosten-baten nog te doen? Gevolg moet haast zijn dat minder mensen dit soort van uitstapjes (over attractieparken nog niet gesproken) gaan maken, gaan besparen, en dus uiteindelijk de winst niet groter wordt.
 
Nee, ik ben geen econoom, ik weet ook niet alles beter en de hele situatie is vanzelfsprekend meer dan complex en toch… Een beetje kritisch zijn, niet betweter, vraagt ook naar mogelijk andere creatieve oplossingen.
 
Mijn gedachten gingen na diverse berichten die ik hierboven onder andere noem van afgelopen week dan ook weer richting de situatie van dat resort. Zou inflatie niet met een soort van deflatie te beteugelen zijn? En ja, ook daaraan zitten wat haken en ogen en het is niet de menselijke instelling die over het algemeen juist gericht is op consumeerderen. De prijs van iets laten zakken? Je zou wel gek zijn. Of toch niet?
 
Immers, als die kamerprijzen van dat resort, het restaurant, de programma’s en de trips juist, tegenovergesteld, iets zouden zijn verlaagd dan zouden er uiteindelijk veel meer gasten komen. Er zou meer worden geconsumeerd en hoewel een kleinere winstmarge per product/gast… het uiteindelijke resultaat zou een veel grotere winst zijn. Het is maar een idee.
Wij zijn er niet op ingesteld. Willen slechts meer, meer en meer. En wat die Chinese eigenaar betreft, volgens mij had hij dat met gemak ook kunnen krijgen. Maar juist niet door prijsverhoging (als, in mijn ogen, korte termijn zakkenvul stratiegie) maar juist door die prijzen te laten verlagen en de kwaliteit van de service en kennis van zaken te verhogen. En niet als even een tijdelijke aanbieding zoals die sigaren die we nu uit eigen doos voor een jaartje krijgen, maar structureel een reëel bedrag in relatie tot prima ‘waar voor je geld’. En dat is echt iets anders voor zowel ‘koper’ als ‘verkoper’ dan weg geven.  
 
Als je, bijvoorbeeld als product, het lef zou hebben om die prijs van dat biertje, dat glas wijn of dat gerecht in je restaurant te verlagen (en je hebt daar de mogelijkheid toe) zou dat dan juist niet een investering zijn in uiteindelijk veel meer gasten en daarmee een hogere uiteindelijke winst waar ook het personeel zijn of haar vruchten van plukt? Het is ook weer eens een opkikkertje voor mensen en geeft consumentenvertrouwen. De berichten op sociale media draaien om en worden weer eens positief in plaats van het maar door blijven hobbelen van crisis naar crisis alsof er niets anders meer is om voor te leven.  
 
Ik zal wel gek zijn en als niet meer met beide benen op de grond worden neergezet maar de huidige sigaar uit eigen doos regelingen stimuleren in mijn beleving de opwaartse inflatiespiraal en het geldzuchtvirus uiteindelijk alleen maar meer.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Ik ben hier meer dan een analfabeet en kan me toch goed redden.

Eigenlijk moet ik me meer dan diep schamen. Ik kan niet lezen, niet schrijven en zelfs haast ook de taal nauwelijks spreken. Ja, ik kan tellen en vragen hoe duur iets is, eten en een biertje bestellen en eigenlijk houdt het daarmee ook wel op. 

Ik ben hier in Thailand meer dan een analfabeet. Misschien een heel klein beetje een goedmakertje, ik ben niet de enige. Met mij zijn er tienduizenden expats hier in dit land die op dat gebied dezelfde ‘kwaal’ hebben dan ik.
 
En hoewel ik me in het Engels redelijk goed kan uitdrukken, het gros van de Thai, en al zeker de iets oudere generatie, spreekt geen Engels. Op het resort waar ik ruim vijf jaar werkte sprak zo’n beetje de helft van de staf dat overigens wél redelijk. En Nederlands is hier vanzelfsprekend niet echt een optie.
 
Alles is te leren en hoewel ik geen ‘aanleg’ voor talen heb geldt dat dus ook voor mij. Verschillende keren ben ik begonnen met cursussen. Waar ik werkte het vriendelijk verzoek om uitsluitend Thai met me te spreken (uit beleefdheid bleef dat door mijn Thaise gesprekspartners meestal maar beperkt tot 10 seconden), een aantal maanden les op school (waar ik regelmatig door onregelmatig werk verstek moest laten gaan), twee studieboeken met een cd, en online. Elke dag een half uurtje en dat voor bijna een jaar. En het is nog steeds meer dan bagger. Het lukt me gewoonweg niet en ik haal alles door elkaar. Ruim vier jaar een Thaise partner en we zijn zo goed als 24/7 bij elkaar. Wat spreken we samen? Engels.
 
En dat schrijven zoals ik dat op de lagere school leerde in een schrift met speciale lijntjes, waar je begint met het overtrekken van letters en nadien een voorbeeld letter krijgt die je uit je vrije hand moet naschrijven? Dat begon aardig maar… laat maar.
Let wel, geen enkel ‘bekend’ symbool. Ons alfabet kom je hier niet tegen. Het Thaise alfabet heeft bijna driemaal zoveel ‘letters’ dan waar wij mee gewend zijn te werken. Een westerling kan als basis Thais niet lezen. Geen punten of komma’s, geen hoofdletters. Alles aan elkaar en dan nog met van allerhande kriebels verfraaid. Met onze bekende balpen moeilijk te schrijven. Daarom hebben de balpennen die hier worden gebruikt ook een veel dunnere punt.  
 
Als voorbeeld het eerste couplet van het huidige Thaise volkslied dat we op schooldagen de kinderen van de basisschool in ons dorp altijd voordat de lessen beginnen horen zingen:
 

ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย

เป็นประชารัฐ ไผทของไทยทุกส่วน

อยู่ดำรงคงไว้ได้ทั้งมวล

ด้วยไทยล้วนหมาย รักสามัคคี

 

Vertaald:

Thailand omarmt in zijn boezem alle mensen van Thais bloed

Elke centimeter van Thailand behoort aan de Thais

Het heeft lang zijn onafhankelijkheid bewaard

Omdat de Thais altijd verenigd zijn geweest.

 
De Thaise taal is een toontaal. Er zijn vijf toonhoogten (hoog, laag, midden, stijgend en dalend) en als je een woord op een verschillende toonhoogte uitspreekt dan betekent het iets totaal anders. Dat is dus oppassen geblazen. De Thai ‘vergeven’ je alles omdat je probeert je best te doen. Mijn vriendin ligt regelmatig in een deuk van het lachen als ik iets probeer uit te leggen. Standaard zeggen de Thai dat hun taal heel eenvoudig is. Nou, voor een westerling die met de paplepel het anders heeft ingekregen, dus wél. Ik zeg inmiddels maar als grap dat ik het in een volgend leven wel zal leren.
 
En hoewel ik voor Nederlandse begrippen hier dus meer dan een analfabeet ben kan ik me hier toch al meer dan tien jaar uitstekend redden. En ook dat is eigenlijk verrassend en heeft veel met het acceptatievermogen van de Thai te maken. En ja, soms leidt het tot hilarische tafrelen of moet ik het anders uitleggen, uitbeelden of tekenen. Of je krijgt gewoon iets totaal anders op tafel dan dat je dacht te hebben besteld. Blijven glimlachen is de oplossing en vooral de ander geen gezichtsverlies laten leiden.
 
En natuurlijk was het meer dan een gemak voor de vergunning voor het zelf bouwen van ons huis dat al dat Engels van mij door mijn vriendin keurig in het Thais kon worden vertaald op de tekeningen en in alle officiële documenten. Tot zelfs mijn bouwkundig ingenieursdiploma moest in het Thais vertaald worden aangeleverd net als alle onderbouwing van de technische berekeningen en allerhande technische termen. En… gelukt.
 
Laat ik maar zeggen dat het de Thaise veerkracht is die me met mijn niet de taal machtig zijn hier goed overeind houdt. Hoewel het ‘Mai mi’ (dat hebben we niet) me soms wel iets te gemakzuchtig in winkels gezegd wordt terwijl je nog geen meter verder dat wat je zoekt in het schap ziet liggen.
 
Ik ga maar lekker 'ongeletterd' hier zo door en hoewel wat beschamend natuurlijk, hopen dat ik het op veel jongere leeftijd in een volgend leven, mocht dat nodig zijn, leer.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

 

Eindelijk weer eens even blije gezichten en geen gezeur.

Het kan gelukkig toch nog steeds. En in mijn beleving is Nederland er een ster in om ook te laten zien dát het ook nog steeds (anders)kan. Eindelijk weer eens even blije gezichten en geen gezeur. Verbondenheid en samen, nagenoeg zonder enig gedoe of wanklank, feesten en genieten. Inderdaad, kermis, circus en koningsdag ineen. 
 
De alsmaardoor schreeuwende Trump, oorlogen en spanningen, politiek gedoe, allerhande crisissen, 'asiel' hotel problemen, virus en vaccinatie gezeur, moordpartijen in de wereld, torenhoge inflatie en vreselijke ongelukken, verdwenen voor heel even uit het zicht op de voorpagina’s van de media en uit de hoofden van talloze mensen.
 
Lachende gezichten, optimistisme, geen ‘social distancing’ en mondkapjes, vaak in oranje gehuld een aantal dagen weer eens even 'normaal'. Mensen die weer eens even heerlijk uit hun schulp kropen. Al de rest was even in mist gehuld. Mensen veerden en leefden weer op en stopten met zeuren over bijvoorbeeld het openbaar vervoer. En helaas zijn er altijd weer een paar die zich niet weten te gedragen maar toch. Perfect dat in sommige situaties het publiek het zelf niet accepteerde en ze ingrepen. Doe effe normaal. Ja, zo kan het dus ook. 

Het ‘oude normaal’. Hoe top voelt, of inmiddels alweer voelde, dat voor heel veel mensen niet?
Lijfelijk aanwezig, voor de buis of de radio, of bij het volgen, zoals ik omdat wij kennelijk hier niet live mogen meekijken, van het NOS-liveblog.
 
Dit soort momenten zoals afgelopen weekend bij de grand prix in Nederland, en of ze nu groot of klein zijn, worden ons door de voortdurende stroom van ellende die continue over ons wordt uitgestort steeds meer afgenomen. En dat maakt depressief en ziek.
Worden ze ons afgenomen? Of laten we ze ons afnemen door het allemaal maar slaafs met ons te laten gebeuren en het maar te ondergaan? 

Even een zijsprongetje. Er wordt wat afgedemonstreerd in de wereld maar in relatie tot de mega inflatie in de wereld zijn we nogal tolerant vind ik, we laten het gestaag allemaal over ons heen komen. En dat terwijl de media ook nog eens haarfijn uitleggen wie er op een gigantische manier aan verdient. Energiebedrijven, multinationals, overheden en zelfs Rusland heeft zijn kas nog nooit in een voortdurende stroom zo gespekt gezien. 

Maar ja, deze 'cost of living crisis' komt natuurlijk allemaal door die oorlog. Ja, ja. Wie daar nog intrapt? Ik houd het op slim zakkenvullen over de ruggen van anderen. Slimmeriken, ik schreef er begin april al eens over (Mocht je er interesse in hebben klik dan hier. ). 

Maar terug naar mijn verhaal voor mijn blog van deze week.  

 

Nee, natuurlijk kunnen we lang niet alles veranderen maar één ding hebben we zeker in de hand. De manier hoe we er mee omgaan. Dat is soms moeilijk en misschien juist ook heel gemakkelijk.
Wat vaker jezelf afschakelen van alle negatieve shit die je over je heen krijgt (omdat je er immers toch niets of niet veel aan kunt veranderen) en, zoals het afgelopen weekend laat zien, veel vaker samen vieren van (en blij zijn met) juist al die kleine positieve dingen die we in ons leven meemaken. Er een feestje van maken. 
 
Wat mij betreft kan die trofee die Max Verstappen op vier september in de wacht sleepte onze trots zijn om te laten zien dat we samen, en als het aan ons ligt steeds vaker, lekker van ‘Oud Normaal’ kunnen genieten. Een schulp om uit te kunnen kruipen hebben we toch helemaal niet nodig? 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Een gouden pendel ‘loopbaan’

Het is voor mij gewoon hartstikke leuk om te ervaren en om er ook eens bij stil te staan. En waarom eigenlijk ook niet eens die persoonlijke ervaring en dat gevoel delen?
 
Mijn ouders, mijn broers en zussen, veel vrienden en kennissen van de diverse scholen die ik ooit gevolgd heb en heel veel mensen waarmee ik heb mogen en kunnen werken… ze weten dat ik eigenlijk nog steeds een puppy ben. Speels, actief, druk, een ontdekker en misschien ook nog steeds niet echt volwassen. Heerlijk om mijn hele leven al lekker mezelf te zijn. Zeker weten totaal niet saai in ieder geval.
 
En wat dat actieve en daarmee die activiteiten betreft, dat waren en zijn er velen. Eigenlijk veel te veel om op te noemen. Zeker weten dat ik aardig wat mis maar ik begin toch eens wat op te schrijven. Als je het leuk vindt om te lezen, neem dan even de tijd of vind een goed moment, want dit blog is best wat lang. 
 
Fotografie. De kunst van licht en kijken zo noem ik het.
Ooit zelf ontwikkelen en vergroten. Een kleine eigen studio en DoKa (donkere kamer) destijds bij mijn ouders in Haarlem thuis. En het kostte me eigenlijk niets. Tijdens mijn huiswerk maken stond de scanner van de politie altijd aan. Als er ergens in de buurt een ongeval of brand was dan snelde ik er op de brommer van mijn zus met mijn camera op af. Ik maakte er foto’s van en liet visitekaartjes achter. Menig maal vroegen verzekeringsmaatschappijen die foto’s, tegen betaling, op. En zo kostte mijn hobby weinig tot niets. 
 
Dieren en dierenverzorging. Tot op de dag van vandaag. Ze vormen een soort van rode draad in mijn leven. Honden, katten, vogels (met als hoogtepunt vier jaar uil Otus hier in Thailand in huis) en zelfs zeven jaar een eigen paard. Dagelijks vroeg, voor mijn werk begon, verzorgen en rijden. Ook de kinderen gingen vaak mee in Brunssum en Barneveld. Dieren zijn voor mij echt en oprecht. Als je ervoor kiest, dat heb ik van huis uit mee gekregen, draag je er de verantwoordelijkheid en zorg voor zolang als ze leven. Je krijgt er ook gigantisch veel voor terug is mijn beleving. 

Reizen en transport. Aangewakkerd door een ervaring van een reis naar Oostenrijk samen met mijn vader wilde ik touringcarchauffeur worden en de reiswereld in. Ik haalde mijn vrachtwagen en autobus rijbewijs. Werkte als vakantiewerk op een truck voor de bevoorrading van winkels van Jamin en wilde aan de slag bij de NZH (toenmalige bus/openbaar vervoer maatschappij) om meer ervaring op te doen. Daar stak mijn moeder een stokje voor. Het sollicitatieformulier verscheurde ze voor mijn ogen omdat ze dacht dat er toch een andere toekomst voor me was weggelegd.
Overigens maakte die Oostenrijk ervaring ook sneeuwpret in me wakker. Ik werd lid van een skivereniging in Bergen (NH) en ging wekelijks op les. Jaarlijks naar Oostenrijk waar ik ook ski-les begon te geven.
 
De horecawereld, of inmiddels noemen ze het de ‘hospitality branche’, trok me al vroeg aan. Hard werken, oprecht goed gastheerschap leveren, en ook goed geld verdienen. Ik haalde er al mijn diploma’s voor. Deels avondstudie op school en op maandag naar Amsterdam. Daarnaast praktijk in het restaurant in Overveen en de club in Zandvoort waar ik in de weekends en tijdens de schoolvakanties werkte.
En verder begon ik op de zolder van ons huis, mijn eigen bar/dancing. Er was ruimte omdat mijn broers en zussen, ik ben een nakomer, ons ouderlijk huis inmiddels verlaten hadden. Elke vrijdagavond tot 1 uur ‘s nachts open. Soms tot wel tachtig mensen per avond. Voor grotere feesten huurde ik twee keer per jaar een zaal.  
En dat organiseren van reizen kwam terug. Voor barbezoekers organiseerde ik op de zondagmiddag ski-training bij ‘Het Kopje van Bloemendaal’. Met twee gehuurde Ford-transit busjes gingen we eens per jaar naar Zuid-Duitsland en Oostenrijk om de geoefende activiteiten daar in de praktijk te brengen. Gratis ski-les voor hen. Gratis vakantie voor mij. Geweldige ervaringen.
 
Klussen, met mijn jongste broer als voorbeeld. Naderhand, nog professioneler, naar de HTS om voor bouwkundige, constructie & architectuur te leren. Praktijk in Saoedi-Arabië. Dat groot rijbewijs kwam me daar overigens goed van pas. Een kentering in mijn tot dan toe altijd veilige en beschermde wereldje en een eerste ervaring dat de wereld zoveel groter is dan Nederland.
 
Door economische crisis begin tachtiger jaren weinig tot geen werk in de bouw en in de horeca.
Na een lang sollicitatie, assessment en gezondheidstesten traject, geplaatst op de toenmalige Rijksbrandweeracademie in Schaesbergen/Arnhem. En ook daar bood dat rijbewijs weer regelmatig uitkomst.
Na het afronden van die opleiding in verschillende functies binnen brandweer, veiligheid, rampenbestrijding en crisisbeheersing, aan de slag in achtereenvolgens de Gelderse Achterhoek, op de Veluwe, Zuid-Limburg en de provincie Zeeland.
 
Verdieping en opleiding in life- & talent coaching, spiritualiteit en gezondheid. Meditatie, klankschalen sessies, filosofie, yoga en tantra. Vijf jaar daarmee aan de slag op een internationaal wellness resort hier in Thailand. Dagelijks, nog steeds, meditatie en yoga. En overigens speelde op dat resort die hospitality natuurlijk ook weer een grote rol. 
 
En er is nog veel, en veel meer. Zang, acteren, kerkassistentie, enz., enz.. Eigenlijk veel te veel. Als ik het zo uit de losse pols opschrijf begrijp ik eigenlijk niet dat dit allemaal in één leven past. Gekscherend zeg ik ook vaak dat ik het geluk heb gehad om tot nu toe tenminste twee levens in één leven te leven.
 
Maar Frans, waar komt die titel; Een gouden pendel 'loopbaan’ , van je blog van deze week nu vandaan?
 
Dat leg ik even snel uit.
 
Voor mij lijken al die ervaringen tot nu toe als een opstapeling van zaken die ik heb mogen opbouwen en ervaren en die ik na het afsluiten van mijn loopbaan in Nederland allemaal weer opnieuw, in combinatie, in de praktijk kan brengen en beleef. Als een pendel, volgeladen met gouden ervaringen en inzichten, die nu terug gaat. 
 
Die rampenbestrijding en crisisbeheersing liggen achter me, hoewel, daarmee werk ik nu in life- & talent coaching af en toe in mensen hun persoonlijke leven. Fotografie is weer opgebloeid. Dieren zijn er nog steeds.
Het bouwen is weer terug. Zelf ontwerpen, berekenen, begroten en met eigen handen (samen met mijn partner) bouwen we al twee en een half jaar aan ons kleine privé spirituele centrum hier in Thailand. De twee gastenkamers (piramides) zijn zo goed als klaar. Het labyrinth is af, samen met de TED’s (Talk, Eat en Drink ruimte en veranda). Met ons huis met yoga en meditatie balkon op de eerste verdieping met uitzicht over het labyrint en de grote vijver, hopen we in november te kunnen starten.
 
En als dat over een paar jaar klaar is, wie weet (en hopen) dat we dan nog steeds gezond zijn, dan hopen we daar al die activiteiten samen te kunnen brengen en door onze gasten te kunnen laten ervaren. Er voor ze te zijn als katalysator bij en in hun persoonlijke transitieprocessen.

En dat brengt overigens ook het organiseren van reizen en die hospitality weer in het vizier.
 
Een gevoel van een soort van pendelloopbaan.  Blij dat ik dit tot nu toe allemaal zo kan en mag meemaken.  
 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com