vrijdag 25 augustus 2023

Autorijden is hier (nog) leuk. Onze Mazda 5 jaar

Van mijn zoon hoor ik regelmatig over de kosten van autorijden in Nederland. Hij moet vaak lachen als hij het vergelijkt met hier in Thailand. Als ik zijn verhalen hoor maakt het me soms een beetje moedeloos. Hier is autorijden, in vergelijking, nog leuk. Mensen vragen me er soms naar. Derhalve, met de Formule-1 in Nederland in het vooruitzicht dit weekend, eens dit blog.

Ik praat dan overigens in relatie tot dat 'leuk' niet over het verkeer en met name de veiligheid daarvan hier. Daar lach, of misschien beter gezegd huil je, zeker als je hier net woont of alleen maar op vakantie bent om. Alles lijkt te kunnen. 
Toch is het over het algemeen ronduit gevaarlijk. Spookrijders, rijden zonder verlichting, geen richting aangeven, zonder helm (maar nog steeds wel een mondkapje) op scooter of motor, grote zwarte rookwolken uit de uitlaat, met vier op de scooter of met tien mensen (of meer) los zittend of staand in de bak van een pick-up, kinderen 'loslopend' door de auto, verslaafde blik voortdurend op de mobiel tijdens het rijden van de auto of de scooter, bellen, appen, autoradio's gewoonweg (niet hoorbaar meer zo hard) keihard aan, hulpdiensten met zwaailicht en sirene geen voorang geven, auto's vol van feestverlichting, schamele wegafzettingen bij  de vele wegwerkzaamheden, en noem maar op. Je kunt het haast zo gek niet verzinnen. Je komt het tegen en na verloop van tijd lijkt allemaal heel 'normaal'. 
Eigenlijk gek dat er hier niet nog veel meer mis gaat. 

Nee, waar ik met dat 'leuk' op doel zijn de kosten van autorijden. 
Onze Mazda werd 17 augustus jl. alweer vijf jaar. De foto hierboven is van die middag net na zijn grote onderhoudsbeurt. 
Ieder jaar zit je vlak voor die verjaardag er weer aan vast dat je diverse zaken moet regelen. Niet anders dan in Nederland overigens maar, in mijn beleving, wel op een manier die autorijden nog een beetje leuk houdt.

Om zomaar even wat op te sommen.

Wegenbelasting: 
Dit jaar kreeg ik 5 Euro korting en betaalde ik  33,30 voor het nieuwe jaar. Op je voorruit krijg je een sticker met de datum in het volgende jaar. Gemakkelijk door de politie te zien en te controleren. 
Nieuw dit jaar is dat als je het afgelopen jaar eventuele bekeuringen niet hebt betaald je die vooraf aan het loket even alsnog mag afrekenen. Pas daarna krijg je je nieuwe vignet. De maximale verkeersboete is hier overigens 500 THB (zo'n  13,50. Dat duurt overigens niet lang meer is al aangekondigd. 

Verzekering:
Iedereen die een scooter, motor, auto, vrachtauto, bus, o.i.d. rijdt is verplicht een overheids basis verzekering te hebben (Porobor). Daarmee worden de kosten vergoed aan ziekenhuizen voor mensen die na een ongeval behandeld moeten worden. Ik betaal met de Mazda elk jaar  17,50. (voor de scooter ongeveer de helft). 
Een andere verzekering is niet verplicht. Zelf houd ik daar niet van en al zeker niet als buitenlander. Bij een ongeval wordt er steevast naar de Farang (buitenlander) als schuldige gekeken. Die kennen immers de verkeersregels niet goed (denk ik). 
Mij niet gezien dus, toch een all-risk en inzittenden verzekering erbij.  475 voor het nieuwe jaar. 

Jaarlijkse onderhoudsbeurt:
De Mazda heeft standaard drie jaar garantie. Daarvoor moet de auto wel elk half jaar voor controle en onderhoud. Dat hoeft nu niet meer en met iets meer dan tien duizend kilometer per jaar (ik gebruik onze scooters meer) is een jaarbeurt voldoende (advies van mijn dochter (ook monteur)). Ik ga altijd voor onderhoud naar de dealer. Super moderne garage.
Dit jaar de basis check van alle onderdelen, olie verversen, nieuwe filters voor olie en lucht, wielen balanceren en nog wat kleine dingen (lampje, schroefjes, moertjes, boutjes, ringetjes). 
Standaard wordt de auto van binnen en van buiten en ook het motorblok, door de dealer na afloop van de onderhoudsbeurt gereinigd. 
Dit jaar alles bij elkaar  97,50 (zo'n twee en een half uur werk bij elkaar). Komend jaar waarschijnlijk wel wat duurder en ik wil dan ook nieuwe banden. 

Parkeren: 
Parkeerautomaten kennen we hier bijna niet. Parkeergarages zijn er wel maar die zijn, zeker bij de grote warenhuizen en winkelcentra gratis. En natuurlijk zijn er wat betaald parkeren plaatsen in Bangkok maar ook bijvoorbeeld in Chiang Mai zijn ze (tot nu toe nog steeds) op een handje te tellen. Je betaalt immers al wegenbelasting. 

Brandstof:
Ook hier zijn de prijzen van brandstof omhoog geschoten. Diesel wordt door de overheid (in verband met nationaal transport) gesubsidieerd en komt uit op zo'n 85 eurocent per liter. De benzine voor onze Mazda-automaat kost momenteel 97 eurocent per liter. Dat is overigens bijna 40% meer dan twee jaar geleden. Toch blijft het leuk zeker bij een verbruik van rond de 1 : 20 met onze auto. 

En als je dit allemaal bij elkaar optelt dan voelt dat voor mij een stuk beter dan de verhalen die ik van mijn zoon hoor. 

Toch willen we als onze bouwactiviteiten klaar zijn aan een andere nieuwe auto. We hebben immers inmiddels drie 'kinderen' (onze honden) die altijd meewillen en daarvoor leent onze Mazda 2 zich niet echt geweldig om wat langer te gaan reizen. En als we na onze bouw gasten willen ontvangen dan moet dat ook een beetje anders. 

We hobbelen er voorlopig nog wel even een paar jaartjes mee door. Komt tijd komt raad. 

En dan over dat Formule-1 'autorijden' dit weekend op het circuit van Zandvoort gesproken. Afgelopen week kwam de 'menukaart' van het evenement bij me voorbij. 
Je moet toch wel totaal van de pot gerukt zijn om daar € 7,10 voor een halve liter (jawel met dank aan de door Nederlandse hofleverancier Heineken 'gesponsord') bier neer te tellen. 
Omdat ik weer in mijn zes weken alcohol vakantie zit zou het voor mij een flesje Sourcy mineraalwater worden. 'Slechts' € 5,65. Je bent toch werkelijk geschift. 
Ik noem mezelf maar gewoon krenterig. De gemakkelijkste manier om hier mee om te gaan. Ik doe liever hier stukken meer met mijn pensioen. Mocht ik zin in dat mineraal water hebben dan kan ik hier voor dat bedrag een 10-pack aanschaffen.  

Trouwens, een vrachtauto met 52 pallets Sourcy mineraalwater zal vast gepantserd zijn en op weg naar het circuit politiebegeleiding en beveiliging krijgen. Een kogelwerend vest voor de chauffeur is op zijn minst denk ik een vereiste. Die lading vertegenwoordigt immers al snel een waarde van bijna vierhonderdduizend euro.

Maar goed, terug naar dat autorijden hier. In ieder geval is dat met onze Mazda tot nu toe ook weer een reden om hier als gast lekker te willen blijven. 


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


vrijdag 18 augustus 2023

Bijna brand. We hadden mazzel.

Het regenseizoen is hier inmiddels volop aangebroken. Zeg maar gewoon aan de gang. En hoewel de hoeveelheden water dit jaar, tot nu toe, nog niet de massa's van afgelopen jaar evenaren zijn fikse onweersbuien aan de orde van de dag. Temperaturen overdag van zo'n 35 graden Celcius zorgen er voor dat al dat regenwater weer verdampt en dan de dag erop weer naar beneden komt. De rijstboeren zijn gelukkig weer blij na een verhoudingsgewijze wat droge start. 

De landweg naar onze bouwlokatie is weer spontaan omgetoverd tot de jaarlijkse modderglijbaan (we hopen nog steeds dit jaar voor het laatst) en werken aan onze bouw is als fitness in een sauna en produceert liters zweet. Wij zijn dus iets minder blij maar het hoort er bij en dus niet klagen. 

Alle super moderne weercomputers en radar programma's ten spijt, de weersverwachting verandert hier met het uur. Afgelopen maandag middag, we waren buiten staal aan het schilderen, veranderde de lucht in no time van grijs naar inktzwart. Een gigantisch onweer kwam in een paar minuten op ons af. Ik had nog geen foto aan mijn kinderen gestuurd of het 'regen zwembad' werd met donder en geweld in een storm al over ons heen uitgestort.
 
En ja, dat had weer iets meer gevolgen dan bij een normale bui. Blikseminslagen overal om ons heen. Niets om bang voor te zijn (met uitzondering dan van onze hond Kadhow) omdat we al onze gebouwen tegen bliksem hebben beveiligd. Voor het dorp, en later bleek voor onze hele provincie, was het iets te veel van het goede. De stroom viel, wederom, uit. 

Ook niet getreurd. We hebben inmiddels overal noodverliching die het zo'n acht uur volhoudt. Buiten op diverse plaatsen LED-verlichting op zonnecellen, en voor de meest kwetsbare zaken (zoals onze watervoorziening en de toiletten) een noodstroom aggregaat. Dat staat in het pomp- & electriciteits huis. Wij noemen het de 'controlroom'. Regelmatig test ik het. 

Eigenlijk gaat in zo'n situatie het hele dorp ineens op 'zwart' en kun je onze plek in de verte nog zien. Ook onze TED's (Talk, Eat & Drink plaats) kan op het noodaggregaat met de airco gewoon doordraaien en het bier blijft koud. 

We zijn er aan gewend dat de stroom in het regenseizoen regelmatig uit valt. Soms is dat nog geen minuut, soms een kwartiertje maar soms ook uren tot bijna een halve dag. 
Om op de noodstroomvoorziening over te schakelen moet ik het aggregaat starten en een speciale stekker omsteken. Dat doen we als we langer dan zo'n 20 minuten zonder stroom zitten. 

En zo gebeurde dus ook afgelopen maandagavond. Hoewel je dat natuurlijk vooraf niet weet duurde het dit keer dik vier uur. Er lag kennelijk nogal wat stroomvoorziening uit. 
Ik startte het aggregaat, stak de grote stekker om en Phatsamon kon weer koken. 

Na een halfuurtje, wat ze gemaakt had was net klaar, gepruttel, nog eens gepruttel en daarna donker. Aggregaat uitgevallen. 
Da's effe minder in een gigantische regenbui en natuurlijk lag mijn 'koplamp' in onze tijdelijke slaapkamer, de piramide. 

Met de paraplu de koplamp opgehaald en naar de 'controlroom'. Daar aangekomen liep de benzine inmiddels over de vloer al naar buiten. Geen vonken maken en zo snel mogelijk de benzinekraan dicht. Deur en ventilatie opening open laten en een poederblusser bij de hand. 
Het toevoerslangetje tussen de benzine tank, gelukkig net na de stopkraan, en de carborateur was gebroken. Uitgedroogd en door het trillen van het aggregaat kapot gescheurd. Mazzel gehad dus dat we het merkte en de boel niet in de fik is gevlogen. 

En daardoor toch ruim drie uur in de sauna warmte en geen water. Beetje balen en ook weer overleefd. 

De dag erop een hagelnieuw benzineslangetje geinstalleerd. Een halve euro aan materiaal. En toch ook voor de veiligheid eergisteren nog een extra blustoestel aangeschaft en het vat met reservebrandstof in een andere ruimte geplaatst. 

Alles werkt weer. Op naar de volgende stroomstoring. Dit keer hoop ik zonder aggregaat problemen.   


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

vrijdag 11 augustus 2023

Twee streepjes wifi. "Ik kon wel janken van geluk". Wat een 'zielig' verhaal toch eigenlijk.

Een jong Nederlands stel ging met hun twee kinderen onlangs naar Zuid-Thailand op vakantie. Ze kregen er 'de schrik van hun leven' en maakten een 'vakantiedrama' mee.  
Een artikel dat ik gisteren op internet tegen kwam. 

Nou ja, als je dan al 11 jaar in Thailand woont en er ook nog eens Nederlanders bij betrokken zijn (je moet toch een beetje blijven mee doen), dan wil je daar natuurlijk alles over weten. 

De plaats, Sak Thani, die de journalist die het verhaal opgetekend heeft noemde, bestaat helaas niet. Het zal een spelfout zijn geweest en het moet haast zeker over Surat Thani in het zuiden zijn gegaan. 

Begrijpelijk dat je als gezin er eens een keer lekker met je kinderen op uit wilt. Kinderen willen zand en water heb ik vaak gehoord. Dat gold ook voor onze kinderen. En als je het geld er voor hebt, waarom dan niet een fijne vakantie boeken. 
Je gaat er dus eens goed voor zitten om iets passends te vinden. Je bent er immers echt aan toe. Eindelijk weer eens tijd voor elkaar en zeker ook voor de kinderen. 

Wat ik niet begrijp is dat je er dan voor kiest om zo'n 12 uur in een vliegtuig te stappen om naar een hotel in Thailand te gaan. De reden was dat juist daar een groot zwembad voor de kinderen en in elke kamer airco was. Dat vind je immers op heel veel plekken en ook veel dichterbij. 
Maar goed, misschien wil je je kinderen ook van jongs af aan omgang met cultuurverschillen mee geven. En heel ver weg van je dagelijkse beslommeringen en eens lekker niet bereikbaar zijn helpt zeker mee aan quality time voor je gezin en ontspanning. Even je normaal gesproken stressvolle dagelijkse leven laten voor wat het is. Dus...gaan met die banaan! 

Net aangekomen kregen ze, zo het artikel vermeldt; "De schrik van hun leven" en moesten ze ongewild plotseling in de "overlevingsmodus". Gelukkig ging hun eerste zorg uit naar de kinderen en konden ze in het restaurant van het hotel wat voedsel bij elkaar scharrelen. 

Wat er aan de hand was? 
Het hotel had geen Wifi... ze waren er een week volledig offline. Hun wereld was ingestort. Na uren zeuren bij de receptie bracht een busje het gezin naar een plek waar ze twee streepjes Wifi hadden. De vader van het gezin kon wel janken van geluk. 
Al na een week hebben ze hun vakantie afgebroken om terug te gaan naar Nederland. 

Ons mooie "Derdewereldland", zoals de vader Thailand in het artikel noemt, bezoeken ze nooit meer en volgend jaar blijven ze in de 'Europa bundel'. 

Wat een 'zielig' verhaal toch eigenlijk. Mensen die er lekker met elkaar op uit willen, tijd aan elkaar willen besteden, een super mooie omgeving kiezen en dan als hele gezin ineens te grazen worden genomen door verslaving...

In al die jaren die ik samen met mijn vader of met ons gezin op vakantie ben gegaan heb ik nooit door een gebrek aan Wifi in een overlevingsmodus hoeven te gaan. Kinderachtig, ik weet het, ik ben van een andere generatie maar dit verhaal is toch ook totaal doorgeslagen, triest en ziek. 
Natuurlijk is het vervelend, en is het eigenlijk ook niet heerlijk, om als gezin eens even helemaal van al die digitale 'smart hulp' te zijn afgeschakeld. Maar is dat eigenlijk niet eens echt vakantie? 

En wat dat 'overleven' betreft... dat kunnen de meeste mensen zonder Wifi helemaal niet. Er breekt paniek uit zoals bij dit gezin. In wat voor verziekte digitaal afhankelijke wereld zijn we inmiddels beland? 

Voor mij zijn uitdrukkigen als: "De schrik van ons leven" en "Vakantiedrama" bij deze ervaring in Thailand volledig misplaatst. Blijf inderdaad lekker in je Europabundel met je verslaving, check het als je zo nodig zeker wilt zijn even vooraf, of neem voor een paar weken even een andere verbinding dan je eigen bundel. Als je zover weg kunt dan hoeft dat financieel niet echt een probleem te zijn. Internet is immers overal, ook in Thailand en de Thai zouden werkelijk thuis en op hun werk niet kunnen overleven zonder. 

Een goedkoop alternatief, als je achtertuin tenminste groot genoeg is, is lekker thuis blijven en je kinderen met een groot opblaas bad blij maken. Kun je zelf om en om, je moet immers oog blijven houden op de veiligheid van je kinderen in het grote bad, een filmpje op je mobiel kijken over Zuid-Thailand. Gewoon om toch wat sfeer te proeven en blijf je ook nog eens fijn in je bundel. Met hun vriendjes en vriendinnetjes kunnen de kids ook nog eens spelen en gewoon praten zodat ze geen berichtjes naar elkaar hoeven te sturen. En voedsel scharrelen hoeft ook al niet. Dat haal je gewoon in wegwerp verpakking in de supermarkt en warm je op in de magnetron. Inderdaad, iets extra betalen voor de verpakking maar het scheelt wel afwas.

En o ja nog even over wat dat bij elkaar 'scharrelen' van eten betreft. Dat is hier in Thailand nog veel beter ontwikkeld dan het verbluffende netwerk van internet. Op elke hoek van de straat. Mijn dochter en zoon zouden zeggen: "Waar rook is, is BBQ". Een aanrader. 

Alle gekheid op een stokje. Wat een meer dan zielig verhaal... Je moet maar verslaafd zijn. 


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


vrijdag 4 augustus 2023

Ruim je rotzooi op!

"Een kind moet spelen, maar ruim in vredesnaam je rotzooi op!" Een uitspraak van mijn vader die nog steeds regelmatig in mijn hoofd nagalmt. 

Een paar weken geleden heb ik 6 kuub zand laten komen. Inmiddels is, door de regen, voor zwaar transport onze weg* niet meer begaanbaar. Omdat ik dat zand over een paar maanden om beton te maken nodig heb vond ik het veiliger om het maar alvast te laten leveren. Vorig jaar ging het immers fout en zakte de truck tot zijn assen in ons land. 

Mijn vriendin zegt nu, met een glimlach op haar gezicht, dat ik het zand besteld heb voor het plezier van onze drie honden. Kadhow, Cupid en Singto graven in de zandhoop dagelijks aardig wat af richting het andere eind van de wereld zo lijkt soms wel. En Kadhow zijn "oer", mogelijk afgekeken van de stripfiguur Rakker uit de Donald Duck, komt steeds boven als hij zijn kluiven in de berg zand begraaft. De andere twee houden dat in de gaten en plegen als Kadhow vertrokken is binnen de kortste keren 'grafschennis' en gaan er uit het zicht met de buit vandoor. Leuk om naar dat schouwspel te kijken. 

De hoogte van de zandberg wordt minder en de omtrek groter en groter. En daar kwam dat zinnentje van mijn vader dus weer door mijn hoofd. Ruim je speelgoed of ruim je rotzooi op. Maar... no way met deze honden. En dat geldt niet alleen voor het zand maar ook voor alle speelgoed dat we hier overal tegen komen. Je breekt er soms haast je nek over. 

Mijn vader had en heeft gelijk. Ik geloof dat hij hier in Thailand helemaal door zou draaien. "Opruimen" is iets dat volgens mij in deze cultuur ontbreekt en ook niet in het Thaise woordenboek is opgenomen. Mensen voelen zich er kennelijk heerlijk bij om omgeven door zooi te leven. De natuur, waarin veel lukraak wordt weggegooid, krepeert volgens mij meer en meer onder de last. Het is niet anders en ook onderwijs brengt er geen verandering in zo zie ik inmiddels al meer dan elf jaar. 

Waarom de uitdrukking van mijn pa nog steeds door mijn hoofd galmt had alles te maken met hoe ik me vroeger gedroeg. Ik leefde regelmatig in en op een soort van puinhoop. In mijn kamer en om me heen. Het was ook een afspiegeling van hoe ik leefde en studeerde. Aardig chaotisch en ook slordig. Vooral gedreven door plezier maken en dingen verzinnen en doen die net weer wat afweken van hoe anderen dat meestal deden. Een soort afkeer van saaie gebaande paden en hang naar zelfontdekking. 

En eerlijk is eerlijk, ik had het er laatst nog met mijn zoon over (die overigens ook nog steeds in deze leerfase zit ;)). Ondanks de chaos en troep, wist ik altijd alles perfect te vinden. Als anderen, meestal mijn moeder, het voor me opgeruimd hadden dan voelde ik me vleugellam omdat ik alles kwijt was.  

Inmiddels kan ik niet meer tegen rotzooi om me heen. Let wel, wel binnen normale grenzen. Ik ken gelukkig geen smetvrees. Met honden en met onze bouw zou dat ook helemaal niet lukken. 
Ik denk dat mijn werk in de horeca en zeker ook bij de brandweer en in de veiligheid, me geleerd hebben dat opruimen zorgt dat je sneller en met minder fouten werkt en beter kunt organiseren en improviseren als het nodig is. Niet overal zooi. En nee, je hoeft er zoals gezegd niet in door te slaan maar het geeft je wel overzicht en het is inderdaad nog stukken veiliger ook. 

Kinderen moeten spelen. En dat spelen vroeger was niet een spelletje spelen op de computer of op je mobiel. Het was zoals onze honden eigenlijk nu doen. De wereld en je eigen grenzen ontdekken. En rotzooi hoort daar, zeker als je jong bent, vaak ook een beetje bij. Rotzooi die, ik zie het hier om me heen, voor veel jeugd inmiddels bestaat uit leeg gegeten zakken snacks of fast food om hen heen. Nieuwe generatie zooi zou je kunnen zeggen. 

Opruimen moet je, soms met tegenzin, leren en nadien pluk je zeker weten de vruchten die je echter in dat leerproces helemaal niet ziet. 

Of het ooit met die honden van ons wat wordt? Phatsamon probeert de jongste (Singto) nu af en toe bij de schoonmaak te laten helpen. Ik heb er een hard hoofd in. Maar goed. Ze hebben ook geen mobiel en ze moeten dus iets... ;).


*): Tussen twee haakjes; er gloort een sprankeltje hoop want mogelijk krijgen we van de gemeente dit jaar eindelijk een betere weg. Fingers crossed.


Frans Captijn (Gangey Gruma)