De armoede van rijkdom

Begin oktober ben ik zes dagen met mijn vriend Kadhow (mijn hond) met de auto vanuit Chiang Mai naar Bangkok en Pattaya geweest. Een periode om er een zalig lang weekend met mijn vriendin te vieren.

We hadden, aangrenzend aan Bangkok-stad een mooie bed & breakfast geboekt waar ook Kadhow meer dan welkom was. Een villa op een plaats tussen de stad en de zee (Golf van Thailand). Nou beter gezegd een villa in een soort groene zone aangrenzend aan dit mega grote metropool. Een aparte ervaring om vanuit de extreme hectiek op de drukke vrijdagmiddag ineens in een oase van rust te komen. Rust van als mieren krioelende mensen, niet verstoten van lawaai.

Het geluid van ‘zeer grote vogels’ die de internationale luchthaven laag over de villa verlieten hield ons een tijdje wakker. Voor Kadhow voelde het als een lang repeterende oudejaars avond. Super vroeg in de ochtend die zelfde soort grote vogels, jawel zelfs landgenoten in een KLM Boeing zag je achter de raampjes zitten, die nu passagiers en vracht via de zelfde route juist kwamen brengen. Letterlijk een af en aan gaan van luchtverkeer.

Gewend als ik ben aan vroeg opstaan was het zalig om in de vroegte even met de hond te gaan wandelen. Plek daar genoeg en veel nieuwe luchtjes voor hem om te ontdekken. Zowel hij als ik moesten overigens regelmatig niezen van de luchtvervuiling die elke circa twee minuten over onze hoofden werd uit gesproeid en uit de stad over ons heen kwam.

Riante villa’s de ene nog groter en luxer dan de andere. Op de oprijlanen automerken als Lexus, BMW, Porche en Mercedes. Grote hoge muren en zware sierlijke smeedijzeren hekwerken als toegangspoort. Op de hoeken van de muren rond diverse villa’s bewakingscamera systemen en zelfs prive bewaking. Het ‘park’ zelf had al bewaking dus dit was nog even extra en dunnetjes over.

Kadhow boeide het niet. Buiten het vliegtuig geluid was het stil op straat. Misschien moest hij, met een grote krul in zijn staart, wel stilletjes van binnen heel erg lachen omdat zijn pet-vrienden achter slot en grendel naar hem zaten te kijken of naar hem blafte. Hij tufte vrolijk, vrij en blij rond zonder dat er ook maar één soortgenoot even aan hem kwam ruiken.

Het deed mij meimeren. Wat een armoede eigenlijk om in deze ‘rijkdom’ te moeten en willen leven. Een fantastische ‘succes show’ die niets zegt over geluk. Wat overigens niet wil zeggen dat deze mensen misschien op hun manier geen optimaal geluk ervaren. Maar om dat nu elke avond in een soort van gevangenis te moeten vieren gaat mij persoonlijk wat ver.

Na het weekend bracht ik mijn vriendin naar Pattaya en ging ik samen met Kadhow, in twee dagen, weer terug naar Chiang Mai waar ik in de avond gelukkig veilig na een aardig rijavontuur van zo’n 2300 kilometer weer aan kwam.

De volgende morgen werd ik wakker door... jawel, vogels. Dit keer kleinere soorten die hun ochtenddeuntjes floten. Een grote groene long met uitzicht op de bergen en frisse lucht zeker zo aan het eind van de regentijd. Nee, geen zee in de buurt. Ik heb ook geen grote villa, geen muren en een groot stalen sier hekwerk en... ‘slechts’ een Mazda.

Wat een zalig lang weekend zo met z’n drietjes. Rijk en voor herhaling vatbaar. Rijk, ja, zeker ook weer thuis. Dankbaar en zonder enige reden om me te moeten beveiligen en ommuren voor mijn rijkdom. Geen status, geen positie, gewoon lekker mezelf zijn. Geluk ervaren en genieten van het leven leven zonder stress, roem of de jacht naar succes.

Iets waar ik super dankbaar voor ben.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com

Geen 'bucketlist', geen grote wensen meer.

Een paar weken geleden was ik op pad met een aantal andere expats die hier in Chiang Mai wonen.

Op een bepaald moment ging het gesprek over de ‘bucketlist’ die we persoonlijk nog hadden en over onze wensen en verlangens.

Mocht je er nog nooit van gehoord hebben, een bucketlist (bucket is emmer) is een lijst met activiteiten die iemand wil doen voordat hij of zij sterft. Het is een lijst met dingen die een persoon wil doen voordat ze "de emmer omschoppen". Een soort van ultiem verlanglijstje.

Tot verrassing van velen vertelde ik de groep dat mijn bucketlist leeg is. Geen doelen, geen grote dromen, geen wensen. Niet dat dat zegt dat ik mijn leven wel geleefd heb. Verre van dat, ik geniet volop en hoop nog even door te mogen. Toch geeft het niet meer hebben van die grote wensen die ik nog in vervulling zou willen laten gaan voordat ik er in dit leven niet meer ben, eigenlijk best rust.

Ik leef en geniet met en van de dag. Kleine dingen. Gewoon, spontaan en vaak onverwacht, allerhande mensen ontmoeten, rondlopen in de natuur en de geweldige energie ervaren. De kunst van kijken met mijn fotocamera beoefenen, blij zijn met het dagelijkse contact met mijn kinderen, genegenheid van mijn vriendin als ze er is, genieten van het gezelschap en speelsheid van mijn hond, een biertje drinken of wijn, dit soort dingen.

Onlangs maakte ik toen ik met mijn hond door het bos liep een foto van deze spin. Mijmerend dacht ik, dit dier is ook gewoon bereid om te wachten op de dingen die komen gaan. Heeft toch ook geen bucket list. Als hij of zij het leuk vindt komt het dier in actie, zo niet laat hij het met rust en voorbij gaan. En hij is er zeker van dat elke dag iets zal brengen. Het is slechts het alert zijn van het signaal van de verandering van spanning in het web. Eigenlijk zoals vissen of jagen. Bewust, op hun gemak en aanwezig.

Genieten van de dag en zolang dat mag duren elke dag dankbaar zijn om deze nieuwe kans weer te krijgen. Bereid om te wachten op wat de dag weer laat zien. 

Geen streven, niet rennen, ik heb al meer dan genoeg super mooie dingen in mijn leven gekregen. En jawel hoor, graag ontvang ik nog veel meer en zo niet... ook helemaal OK.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com

Verwacht overlijden en je geniet meer van dat waar leven echt om draait.

Het lijkt wel of mijn vrienden en kennissen in een steeds sneller tempo deze wereld verlaten. Natuurlijk heeft dat met mijn ouder worden te maken en misschien moet ik in zekere zin dan ook wel juist blij zijn dat ik de overlijdensberichten nog steeds kan en mag lezen.

Zeker na mijn besluit om vroeg te stoppen met mijn werk, doodeenvoudig omdat ik dat werk na een stevige burn-out niet meer kon doen, heeft leven voor mij een diepere waarde en betekenis gekregen. Ik leef en geniet met de dag. Ik ervaar inmiddels nu bijna elke dag een sterker gevoel van vervulling dan ik ooit eerder had. Wat inmiddels meer en meer belangrijk voor me is, is me veel meer bewust van dingen te zijn en me met de inhoud van zaken die er voor mij daadwerkelijk toe doen nog slechts bezig te houden. 
Regelmatig vertel ik mensen; “Ik heb geen medicijnen meer tegen hoge bloeddruk. Stress kan ik me nog slechts herinneren. En mocht de zon voor mij morgen niet meer op gaan, wat anderen er ook allemaal van vinden, dan heb ik in ieder geval wél geleefd.’  

Voor mij heeft die diepere waarde en betekenis van leven zeker ook te maken met het feit dat het thema ‘dood’ een normale en bewuste plek in mijn leven heeft ingenomen. Net als geboorte hoort het er bij en het is niet iets dat je hoeft weg te drukken. Door me er bewust van te zijn leg ik automatisch veel meer de klemtoon op dingen waar mijn/het leven eigenlijk echt om draait en geniet ik meer.

De opmerking die ik vaak op rouwkaarten en in rouwadvertenties zie van hij of zij is ‘geheel onverwacht’ overleden zette me afgelopen week aan het denken. Hoe kun je nu geheel onverwacht overlijden. Dood gaan is toch een gegeven? Je kunt het feitelijk niet eens verwachten, je moet er op rekenen. En natuurlijk weet ik hoe het bedoeld is maar het is goed om in je leven daar misschien toch eens in letterlijke zin naar te kijken. Het kan een spiegel zijn om meer te genieten van LEVEN en je wellicht wat minder druk te maken over de dingen waar je je zo druk over maakt. Doen ze er daadwerkelijk toe?
Stop met het verspillen van je leven. Vraag jezelf af of je, en luister daarbij heel diep van binnen, om en aan de juiste dingen aandacht geeft. 

Geboorte en dood horen bij de cirkel die leven heet. Ze zijn zoals dat soms mooi wordt uitgedrukt ‘onlosmakelijk met elkaar verbonden’. Niemand ontkomt er aan. Je gaat, heel zeker weten en geen ontkomen aan, dood. Hoog of laag in ‘status’ (ik lach er steeds meer om), ‘arm’ of ‘rijk’. En hoewel je je er tegen kunt verzekeren (eigenlijk ook vreemd omdat het geen risico is maar een vast staand feit) valt het doek op enig moment en kun je niets mee nemen. Wees dus voorbereid en je daar van bewust zodat je veel gemakkelijker keuzes in je leven maakt. Het maakt het wat lichter en vrijer zoals de vlinder op de foto. Keuzes waarvan je wellicht en als je eerlijk tegenover jezelf bent, meer geniet.

Overlijden staat vast. Het moment staat niet vast en dat maak in de volksmond dat voor anderen zo onverwachte moment van verwachte dood zo onverwacht.

Ooit bij stil gestaan dat na de dag van vandaag je leven alweer een dag korter is? Ook dat staat voor iedereen heel gewoon vast. Geen ontkomen aan. En hoelang dat leven dan nog is... Voor de meesten van ons is dat nog onbekend en lijkt het nog niet in zicht. De praktijk kan anders zijn en bedriegen.

In mijn beleving helpt het om er naar te leven dat je niet onverwacht overlijdt en dat het maar zo zover kan zijn. Dat is meer LEVEN en genieten van het moment en je wellicht wat minder druk maken om al die dingen waarover je je zo druk maakt en die zogenaamd moeten.

Verwacht de dood. Het maakt het gemakkelijker om te gaan zorgen voor de voor jou juiste dingen en meer te genieten van waar het leven echt om draait. Vraag jezelf eens af: "Wat geeft mij diep van binnen echt het gevoel van vervulling in mijn leven? Nu kan het nog...

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com

Gelukkig 2057. Je kunt niet vroeg genoeg beginnen met het vieren van je honderdste verjaardag.

Overheid en pensioenfondsen vertellen ons dat we steeds ouder worden. We denken dan ook dat we langer moeten werken omdat dat slechts het idee is dat ons wordt ingeprent. Je moet er immers steeds meer en langer wat voor doen om de eindstreep van een volledig pensioen en AOW nog te kunnen halen.

Gemakshalve denken we over eerder stoppen met werken om ons te gaan bezig houden met dingen die ons nog dierbaarder zijn dan dat werk niet na en zeggen (en geloven er ook heilig in) dat we langerdoor moeten werken. Commercie en marketing, er moet immers ook nog wat door anderen verdiend worden, spelen er handig op in.

Bij toeval ontdekte ik al een nieuwjaarswens voor 2057 op internet. Het jaar waarin ik 100 jaar hoop te worden. En hoewel ik me in ieder geval top op de dag van vandaag, afkloppen, super gezond voel vind ik dat toch voor mij wat voorbarig. De kaart echter sterkt me in de gedachte van het gezegde: ‘Hoop doet leven’ dus daar ga ik dan ook graag voor.

En toch, eerst maar even zien en wie weet met alle perikelen van deze stressvolle en digitaal snellere tijd stelt de overheid haar zienswijze binnenkort wel bij. Ik vind het wat voorbarig.

Ik ben dan ook maar vast begonnen om elke dag, als stapje richting die honderd of wie weet nog wel meer, wat meer te gaan vieren.

Je kunt niet vroeg genoeg beginnen met het alvast vieren van je honderdste verjaardag in mijn beleving. En nu ik in ieder geval nog gezond ben kan ik van dag tot dag al proosten op een, nog wat voorbarig en met de dag realistischer, gelukkig 2057.

En overigens, voor mijn twee kids vond ik de nieuwjaarskaarten voor hun honderdste verjaardag ook al. Volgens mij moeten zij nog meer kans maken dan ik.

Gelukkig nieuwjaar? Gelukkige dag!

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com