We vandaag, op de verjaardag van Phatsamon, (voor de wet) zijn getrouwd!
We kennen elkaar bijna zes jaar nu. Via een datingsite hebben we elkaar ontmoet. We verschillen twintig jaar met elkaar. Een vraag die we steevast van anderen krijgen of die anderen nou net niet durven te vragen. Voor ons is dat leeftijdverschil geen enkel probleem. Het houdt de levensvreugde erin zullen we maar zeggen.
Phatsamon studeerde Food-Science op een universiteit in Thailand. Dat lag een klein beetje in de lijn met de achtergrond van haar agrarische familie. Toch bleek het na het afronden van haar opleiding niet echt haar droomrichting. Ze ging in Bangkok aan de slag op een bank.
Door mijn activiteiten in Chiang Mai en haar activiteiten in Bangkok troffen we elkaar meestal elke twee weken voor een lang weekend. Zij vloog dan met Nok-Air of Air Asia naar Chiang Mai en ik pikte haar van de luchthaven op. Een enkele keer reed ik met de Mazda die ik kocht, samen met Kadhow, naar Bangkok. Absoluut niet mijn stad en al zeker niet met een mijn allergrootste vriend, hond Kadhow.
Kadhow thuis laten deed ik maar 1 keer. Ik bracht hem, dichtbij, naar een speciaal hondenhotel en ging zelf met het vliegtuig naar Bangkok.
Toen ik hem een aantal dagen later weer ophaalde herkende hij me niet meer. Hij was gedrogeerd omdat hij te veel blafte. Niet en nooit meer dus.
Toen Phatsamon en ik het idee kregen om op een van de grote stukken land die ze in Surin van haar ouders had gekregen te gaan bouwen kreeg onze relatie een nieuwe dimensie. Het gezondheidsresort waar ik voor werkte ging failliet en niet veel later brak de pandemie los waardoor ook de baan van Phatsamon op losse schroeven kwam te staan.
We besloten dat we met z'n tweetjes gingen bouwen en nog meer genieten van het leven. Zij stopte ook met werken in Bangkok.
Nu zijn we al zo'n kleine vier jaar 24/7 bij en met elkaar en dat gaat niet alleen hartstikke goed. Het is ook nog eens super leuk. Samen ook met onze, inmiddels, drie honden (Kadhow, Cupid en Singto) hebben we veel lol en het wordt hier steeds mooier.
Vrijheid, geen stress, tijd voor en met elkaar.
Yep, een beetje op een eiland zo'n vijfhonderd meter van het dorp vandaan, midden in de rijstvelden en tegen het bos aan. Wij vinden het heerlijk. Een beetje weg van de knotsgekke rennende wereld.
Dat trouwen hebben we gedaan omdat we dat beide echt zagen zitten en ook om zaken hier, ook in relatie tot mijn kids Carlien en Rik, goed voor en met elkaar geregeld te hebben.
Hoewel het eerst de bedoeling was dat zoon Rik, naast de moeder van Phatsamon die nog steeds in leven is, onze getuigen zouden zijn is Carlien (met haar vriend) ingesprongen. Rik zit in een proces van wisseling van baan en het werd erg moeilijk om hier naar toe te komen. Misschien over een paar maanden weer. Fijn dat pa en ma er in gedachten, en gesteund met een kaarsje door mijn jongste zus in Nederland, ook bij waren. Net als overigens mijn naamgenoot.
Carlien en haar vriend kwamen afgelopen maandagmiddag hier, vanuit Perth (Australie), aan en blijven tot 1 februari.
Een groot feest geven we niet. Het tekenen van de papieren is hier ook slechts een kleine formaliteit zonder enige feestelijkheid.
Die kleine formaliteit werd overigens vandaag een klus van een kleine zes uur hangen op het gemeentehuis en het, wederom, invullen van talloze formulieren en documenten. En ineens bleek ook Rik getuige te zijn hoewel hij er niet was maar het was door het Ministerie in Thailand erkend.
De 'ambtenaar van de burgerlijke stand bleek, ondanks de afspraken, er niet te zijn en hebben we uiteindelijk ook helemaal nooit gezien. Net na de zalige lunch die we in een mooi klein restaurant (Little Elephant in Surin) genoten, kregen we een belletje dat we de getekende en gestempelde documenten konden ophalen.
En daarna, tweede ronde papieren en documenten in verband met ons 'huisboek' en de ID-kaart van Phatsamon.
Om half tien vanmorgen vertrokken we. Om half vier vanmiddag waren we weer thuis.
Ons 'vieren' blijft nog even 'slechts' bij een dinertje voor familie en een aantal vrienden en kennissen hier.
Over anderhalf tot twee jaar hopen we ons huis ook klaar te hebben. Misschien doen we dan een opening/housewarming (hoewel laat dat warming maar weg want het is hier al heet genoeg ;)) met alsnog een beetje een groter feest. We gaan het wel zien.
En o ja, we hebben geen ringen. Is niet zo handig op dit moment met het zware bouwwerk waarin we nog steeds zitten. De moeder van Phatsamon kreeg vanmiddag van ons als blijvende herinnering wel een gouden ring van ons tweetjes.
Is iedereen die dat wil weer met ons reilen en zeilen bij.
Kortom, ondanks al het wachten zeker een super blije dag vandaag.
Hieronder een paar foto's als impressie. Morgenochtend vroeg publiceert onze Duitse vriend op YouTube nog een impressie (in het Duits. Zie hier).
Frans Captijn (Gangey Gruma)
