Generatie wereldburgers. Je kinderen zijn niet van jou. Trots dat ze hun dromen volgen

Afgelopen januari bezocht ik mijn dochter Carlien in het Australische Perth. Ver weg? De wereld is een dorp zeg ik altijd. Het maakte me blij, emotioneel en trots om te zien hoe ze haar droom leeft.

Als vader en moeder kun je je over je kinderen vaak aardig zorgen maken. Zo gebeurde het ook met mij. Niets vreemds aan hoewel je als je er midden in zit denkt dat je uniek bent met de problemen tijdens het opvoeden. Niemand leert immers hoe je moet opvoeden. We volgen ons gevoel en willen onze kinderen in ieder geval eventuele negatieve ervaringen uit onze eigen jeugd besparen. Vaak geven we die ervaringen overigens juist door dit gedrag aan ze door, maar dat is weer een ander verhaal.

Als ouders wil je het beste voor je kinderen. En wat dat zogenaamde ‘beste’ is, haal jij voor jezelf slechts in je hoofd en je stuurt er op. Feitelijk is het je kinderen in de door jou gewenste richting duwen. En, mijn ervaring, dat werkt dus helemaal niet. Hoewel je intentie goed is stimuleer je de unieke set van talenten van je kinderen, aanwezig voor het vervullen van hun persoonlijke levensmissie, niet op de juiste manier. Je geeft leiding in plaats van begeleiding.

Jouw kinderen zijn niet van jou. Ze komen door jou. Het is jouw taak er voor ze te zijn en ze te stimuleren in dat wat zij voor hun leven nodig hebben. Niet in dat wat jij als toekomst voor ze in gedachte hebt. Voor de huidige generatie is onze wereld een dorp. Iets dat ik mijn kinderen altijd heb voor gehouden en feitelijk ook heb voor geleefd.

Hun geluk en/of droom hoeft dus niet te zijn op de plek waar ze zijn geboren, hebben gestudeerd of waar hun familie woont. Ook het veilige ‘huisje, boompje, beestje’ leven heb ik mijn kids nooit voor geleefd. Ga je gang, ontdek, kies en weet dat de deur naar pa altijd open staat. We hebben als ouders genoeg (positieve en negatieve dingen en ervaringen) mee gegeven en nu mag je het zelf doen. Is het in de natuur niet anders? Vogels vliegen toch ook op enig moment uit? Misschien denken we wel te veel en volgen we te weinig ons, natuurlijke, gevoel of instinct. Instinct? Ja, dat hebben we nog steeds!

Na haar studie Oriëntaalse Talen (Chinees) ging Carlien naar Australië om er daar achter te komen dat die talen het voor haar toch niet waren. Levenservaring deed en doet ze er op. Gigantisch veel contacten en vrienden, met name vanuit de motor wereld en motorgroepen waar ze in zit (en zelfs ik stapte toch nog even op de motor van Carlien). Ze kwam er achter dat ze meer met haar handen wilde gaan doen en wilde weer aan de praktijk studie. Nu voor monteur voor speciale voertuigen en machines voor de mijnbouw industrie. Ach waarom niet. Ze is vrij in haar keuzes, gaat er voor en... geniet vooral van elke dag.

Veel mensen die ik ken vinden het allemaal maar vreemd. Zeker dat ik dit denken en handelen stimuleer. Ik vind ze opgesloten in vastgeroeste en ingeprente patronen. Je leven kan niet verkeerd gaan. Je vastklampen aan allerhande zogenaamde ‘zekerheden’? Ik zie het om me heen. Zo lang je gezondheid al geen enkele zekerheid gan geven kun je misschien beter kiezen voor genieten van elke dag. En voor mij heeft dat niets te maken met roekeloos gedrag maar met je leven LEVEN.

Trots te zien hoe mijn kids me dat dagelijks laten zien. Een vorm van zelfredzaamheid met plezier.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Fantastische service bestaat nog.

Weer een nieuwe ervaring in Thailand. De onderhoudsbeurt van mijn auto. Over service gesproken. Het kan kennelijk nog steeds.

Drie weken geleden kreeg ik een sms van de Mazda garage om me er aan te herinneren dat mijn auto nu bijna een half jaar oud is en/of wellicht 10.000 km gereden heeft en of ik voor een check-up een afspraak wilde maken.

Die check-up gaat over de ‘gezondheid’ van de auto en is niet meer dan normaal. Goed om even een herinnering te krijgen.

Ik maakte een afspraak voor 7 februari. Er werd me al verteld dat ik moest rekenen op tenminste twee uur tijd. OK. 6 Februari in de ochtend kreeg ik van de garage een belletje om me toch nog even aan de afspraak te herinneren.

Ik was een kwartier te vroeg en werd gastvrij ontvangen door een meneer in Mazda tenue met een lijst waarop ik eventuele wensen en gebreken kon invullen. Ik werd uitgenodigd om naar binnen te gaan en kreeg daar gratis de mogelijkheid voor een lunch, koffie, frisdrank, gebak, etc.. Er werd een film, in het Engels met Thaise ondertitel, in een soort kleine bioscoop in de wachtruimte opgezet. Regelmatig kwam een aardige jonge dame checken of ik nog iets wilde eten of drinken en dat werd dan keurig netjes gebracht.

Op een scherm kon ik zien, aangegeven met lampjes in rood, oranje, geel en groen, hoe het onderhoud aan mijn auto vlotte en via een grote glaswand naar de werkplaats kon ik zien hoe er aan werd gewerkt. Na ruim een uur sleutelen en het verversen van verschillende olien etc.(rood), gaf het scherm (oranje) aan dat de auto aan de quality check ging. Daarna ging er een geel lampje branden in de wachtruimte dat de auto naar de wasserij ging. Nooit eerder mee gemaakt. Van buiten en van binnen gewassen en het hele motorcompartiment gereinigd. De velgen speciaal gepoets en de banden weer zwart gemaakt/gevet.

Na in totaal twee uur kwam iemand me ophalen en werd ik voor gesteld aan een, zo leek het wel, gloednieuwe auto. De motorkap open en ik kreeg nog eens uitleg over alles en wat er gedaan was en welke (synthetische) olieen er waren vervangen.

5 lijsten quality checks werden doorgelopen en moest ik nadien tekenen en daarna natuurlijk betalen.

Ik werd weer naar mijn auto begeleid en een Mazda meneer en mevrouw zwaaide me vanaf de trappen van de showroom weer uit.

Alles bij elkaar 49,50 Euro.

Ja dat was wel weer even schrikken. Je maakt hier wat mee. Over service gesproken.

Viriya Mazda in Chiang Mai, TOP service!!!

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com

Foto’s ontvangen, in plaats van foto’s schieten of nemen, een kunst van observeren

Sinds ongeveer een half jaar ben ik lid van de Photographic Group van Chiang Mai in Thailand. Een internationale groep mensen die fotografie als vak of hobby hebben en die over het algemeen allemaal in Chiang Mai wonen. Om de week treffen we elkaar om inzichten en ideeën te delen en om van elkaar te leren. Elk lid heeft zijn eigen specialiteit en/of voorkeuren, zoals landschap, natuur, wildlife, cultuur, portret of noem maar op. Al met al een grote verscheidenheid van inzichten en inspiraties.

Van 26 januari - 10 februari dit jaar heeft onze groep haar jaarlijkse foto tentoonstelling op Central Plaza op Chiang Mai Airport. Blij dat door de leden ook twee van mijn foto’s zijn uitgekozen voor de show.

Een voortdurende stroom toeschouwers bezoekt de tentoonstelling en omdat ik daar twee ochtenden / middagen als gastheer was, was het leuk om te zien hoe mensen de tijd namen om te ontdekken en geraakt te worden door de kunst van het kijken. Even letterlijk stilstaan om te kijken.

Mijn fotografie hobby zie ik steeds meer als een soort van meditatie om de kunst van het stoppen te beoefenen. Geweldig om als suppoost te zien hoe mensen stopten en de foto's daadwerkelijk wilden ervaren en ontvangen.

Voor mij is het vreemd dat veel mensen die fotograferen het hebben over 'een foto nemen' of 'foto's schieten'. Alsof fotografie een soort agressieve manier van kijken en krijgen is. Wanneer je de tijd neemt om geduldig en open te zijn om te ontvangen wat zich aan dient, is fotografie echt een plezierige manier en ervaring van meditatie.

Het mooiste, hoewel veel fotografen dat natuurlijk toch ook doen, is dat je niet alle plaatsen ter wereld hoeft te bezoeken om de beste foto te krijgen. Fotografie, de kunst van stoppen en wachten en kijken naar wat je te zien krijgt, kun je zien als een contemplatieve activiteit.

Als je foto's 'nemen' en 'schieten' als jouw manier van fotograferen weet om te buigen naar een foto’s ‘ontvangen’, weet ik nu haast zeker nu ik al die bezoekers van onze tentoonstelling heb gade geslagen, dat je mensen met je foto’s op een andere en veel diepere manier raakt.

Het observeren vanuit een houding om een beeld te willen ontvangen maakt verbinding met de schoonheid en onderliggende betekenis die de de wereld je wil laten zien.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com

Verwezenlijk je droom en doe het nu. Die wereldreis? Ga en stop met je generale excuses.

Foto, met dank aan, Adam Pleasance

Geen uniek verhaal Frans (of misschien toch)? Ja, aardig vaak hoor je dit soort verhalen natuurlijk. Leuk gezegd maar moeilijk gedaan en theorie en praktijk zijn toch anders. Aha, het eerste generale excuus is er al weer.

Ik ben lid van een groep fotografen in Chiang Mai. Een paar weken geleden vertelde en toonde een van onze leden op onze twee wekelijkse groepsbijeenkomst het verhaal van de wereldreis die zijn vrouw, hun kinderen en hij op tandems maakte.

Hij begon zijn verhaal dat hun kinderen nog jong waren, 8 en 10 jaar oud, en ze allebei een goeie baan als leraar op een school in Engeland hadden. Hij was hoofd van de school. Een prachtig huis, mooie auto op de oprijlaan, grote televisie, eigenlijk alles wat je je als succesvol jong stel maar kon voorstellen.

Ze spraken met elkaar over waar het leven eigenlijk over ging en wat de toekomst zou zijn. Een nog grotere televisie, een mooier huis, hogere posities, dikkere auto? En wilden ze dat eigenlijk wel?

Foto, met dank aan, Adam Pleasance

Het idee kwam op om een wereldreis te gaan maken. Omdat ze allebei fietsliefhebbers waren lieten ze speciale tandems maken. Ze kampte met aardig wat tegenwerking en (voor)oordelen en besloten de stap toch te zetten. Ze verkochten hun huis, hun auto en jawel ook die televisie en ze vertrokken. Een fietsreis met twee tenten en dat wat ze werkelijk nodig hadden van maar liefst bijna 3,5 jaar. Europa, Azië, Australië, Afrika, Amerika, Canada, we kregen het allemaal te zien.

De mooiste herinneringen die ze er alle vier aan over hebben gehouden zijn niet zozeer al die plekken die ze gezien hebben, niet de lekke banden die ze soms kregen maar vooral de warme en open contacten, hulp en vriendschappen die ze opdeden en nog steeds hebben. Mensen die een slaapplaats aan boden, te hulp schoten bij een overstroming, hun appartement gratis voor een paar nachten aanboden etc..

Na die reis moesten ze terug. Ze hadden nog 40 Britse ponden over uiteindelijk. En daar sta je dan... Solliciteren, het lukte niet op de normale manier. En omdat ze in India een internationale school hadden bezocht tijdens hun fietstocht lag daar de sleutel. Ze konden er allebei aan de slag en wat volgde was een verdere loopbaan op internationale scholen en nu... pensioen in hun geliefde Thailand.

Tegenwerking, in je eigen hoofd, door systemen en mensen om je heen die dit soort stappen ontmoedigen. Bijvoorbeeld: “Je kunt je kinderen niet van school houden”. Wie zegt dat en wie is er de baas over die kinderen? Natuurlijk ben je verantwoordelijk om educatie aan te bieden en biedt je dat met dit soort reizen niet aan? En zeker in deze tijd, studeren online is geen enkel probleem meer. Wees creatief. Ontdek en denk in mogelijkheden. Dat is even omschakelen en systemen en (zogenaamde) zekerheden durven los te laten. Noem het een beetje lef en vertrouwen. De ervaring? Geen spijt van dingen die je graag wilde doen in je leven en die je tenminste hebt geprobeerd.

Wat die zekerheden betreft, is het niet zo als je er dieper over na denkt dat de enige zekerheid die je in dit leven hebt is dat je op enig moment dood gaat? En als je jezelf al niet vertrouwt, wie of wat kun je dan feitelijk nog vertrouwen? 

Hun kinderen zijn wereldburgers geworden vanuit de praktijk, vriendschappen over de hele wereld. Niet vanuit Facebook of wat dan ook maar door face-to-face te praten en gewoon op straat tijdens de reis te spelen. Ze hebben, jawel zelfs zonder sociale media en I-phone, geleerd hoe te overleven, met creatieve oplossingen te komen en de hulp van andere mensen die dingen op hun eigen manier oplossen, weten te accepteren.

En zeg nu eerlijk, als je het programma ‘Ik Vertrek’ wel eens gezien hebt (Ik weet niet of het nog bestaat) is dan niet haast steevast de opmerking van de omgeving: “Het is niets voor mij, maar ik ben stiekem wel een beetje jaloers”?

Volg je droom en doe het nu. Je leven kan niet verkeerd gaan als je de schat die in je verborgen ligt vanuit een avontuur laat ontspruiten.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com