Van appelsap naar Kasteel Schaloen

Ik zit alweer ruim anderhalve week in mijn halfjaarlijkse zesweken 'alcoholvrij vakantie'. En dat betekent dat ik in plaats van bier sodawater drink en dat regelmatig mix met vruchtensap. Vaak vers, regelmatig ook uit een pak.

Afgelopen week waren de pakken sinasappelsap bij de Makro hier in Surin op. Niet getreurd. Er zijn talloze andere sap keuzes (en wat schieten de prijzen absurd steeds verder door de grote zakkenvullers omhoog). 

Voor de afwisseling nam ik een keer appelsap mee.

Twee dagen later dronk ik er van. En na de eerste slok begon zich een film in mijn hoofd af te draaien. Deze smaak appelsap was de trigger. Exact hetzelfde als de appelsap die ik als jong broekie, zo'n kleine zestig jaar geleden, tijdens onze vakantie met ons gezin op het terras van kasteel Schaloen in Oud-Valkenburg dronk. 

We gingen niet vaak op vakantie. Mijn moeder hield er niet van en ze wilde de kat niet alleen laten. Mijn pa echter genoot altijd van eropuit gaan. Dus soms ging ik alleen met mijn vader. In een caravan en tent kamperen in Zandvoort en zelfs een keer samen naar Auffach in Oostenrijk. Ook een ervaring met vele herinneringen op zich trouwens. 

Oud-Valkenburg was bij mijn pa favoriet. Steevast gingen we naar een eenvoudig familie (Willems-Diederen) pension (met de naam Oud-Valkenburg) in Oud-Valkenburg, en mijn ouders boekte dan half-pension. In de ochtend zalige broodjes met jam die ze daar zelf gemaakt hadden. Vers eitje van eigen kippen. In de achtertuin veel dieren, het leek wel een kinderboerderij. Ik bracht er uren door. 

Mijn pa maakte altijd vroeg een wandeling de berg op en het bos in achter het pension. Boven op de berg zwaaide hij met zijn wandelstok waar ieder jaar een metalen plaatje bij kwam. Ik zie het voor me. 

Na het avondeten in het pension gingen we bijna altijd er met z'n allen op uit. Regelmatig naar Valkenburg zelf om bij de poort wat te drinken en in de speelgoed winkel rond te kijken. Ik hield er diverse teddyberen aan over. 

Ook staken we soms schuin de provinciale weg voor het pension over en liepen dan naar kasteel Schaloen. Mijn ouders huurde dan een metalen roeiboot waarmee ik door de slotgracht kon roeien. Regelmatig verstopte ik me voor de grap met die boot in de ronde gaten onder de toegangsbrug en wachtte er stilletjes tot de lichte paniek bij mijn moeder opkwam omdat ze me niet meer zag. 

En steevast, voor mij, dat koude flesje (B3) appelsap op het terrasje. Zalig en dus oprecht een smaak om nooit meer te vergeten.

Afgelopen 20 januari schreef ik mijn blog over de herinneringen aan geur. Toeval dat nu deze film weer even terug kwam maar dan door smaak. 

Fijne en eigenlijk super eenvoudige vakanties. Heerlijk even tijd met en voor elkaar. Mijn pa werkte eigenlijk altijd.

En wellicht was dit ook wel de basis dat ik me zo geweldig thuis voelde in mijn baan als brandweercommandant in Zuid-Limburg. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

 

Yellow River. Zo komt 'Jan Splinter' door de winter

Hoewel regelmatig inmiddels overdag alweer temperaturen van rond de veertig graden Celsius, is het hier toch nog steeds formeel winter.

Afgelopen zaterdagavond toen we in het praathuis hier in het dorp wat aan het eten waren, kwam er ineens een Thaise man van een jaar of vijftig binnen lopen. In de bijna drie jaar dat ik nu over het algemeen in dit deel van Thailand woon had ik hem nog niet eerder gezien. De eigenaar vertelde dat hij in het dorp woonde maar eigenlijk altijd in Bangkok werkte. 

Eigenlijk wankelde hij een beetje binnen. Een gitaar hing om zijn shouder, een dik boek met muziek en songteksten in zijn hand en in de achterzak van zijn broek een i-phone. 

Al wachelend vertelde hij in het Thais dat hij elke ochtend om elf uur al bier begon te drinken en dat hij nu op de vlucht was voor zijn dochter. Ongeloofwaardige blikken en gezichten van de gasten waarop een glimlach verscheen. 

Hij ging aan een tafeltje achterin, vlak naast ons, zitten. Hij legde het boek open op tafel, sloot zijn i-phone aan op een muziekbox, nam de gitaar van zijn schouder op schoot en wilde gaan zingen. Dat ging eerst met wat storingen en gekraak van de geluidbox gepaard waarvoor hij zijn excuses aanbood. Het eerste biertje werd hem, ter geruststelling denk ik, door de Thaise vrouw van onze Australische kennis aangeboden. 

Even later bleek dat hij eigenlijk helemaal geen gitaar kon spelen, de songteksten niet of nauwelijks kon lezen, erbarmelijk zong en vertrouwde op karaoke nummers op zijn mobiele telefoon. Hilarisch. 

Iedereen begon te lachen en, niet om aan te horen, het lied 'Yellow River' mee te zingen en elk verzoeknummer was bij hem voorhanden. Het duurde soms even om op te zoeken maar snel daarna ging hij weer gitaar 'spelen' en uit volle borst mee 'zingen'. 

Hij kreeg meer bier, heerlijk eten en aardige tips aangeboden. 

Wij kwamen allemaal niet meer bij van het lachen en het werd een groot feest. 

Phatsamon en ik zijn om ongeveer half tien naar huis gegaan en ik heb nog dik een uur na zitten lachen. Dit doet deze man dus in Bangkok, en deze avond een keer bij ons omdat hij even thuis was maar op de vlucht voor zijn dochter hier. 

Zo komt Jan Splinter dus heel eenvoudig door de winter. Van zijn leven maakt hij op zijn manier niet alleen voor zichzelf een feest. Hij laat ook anderen er van meegenieten en ontspannen. 

Ik stuurde twee filmpjes die Phatsamon maakte naar een hele goeie bekende in Nederland die nog maar kort op late leeftijd gepensioneerd is en zich dag en nacht voor de gemeenschap heeft ingezet. Zijn fijne reactie was: " Dit ziet er zeer ontspannen uit Frans. Jaloersmakend. En ruimte om te leven. In Nederland is het klimaat steeds stressmakender. Fijn om te zien dat jullie het zo naar jullie zin hebben." 

En zo is het. Genieten van het leven.

  

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Geen 'spionage' ballon maar wel een nieuwe ster aan het firmament. Even voorstellen: Singto.

We stonden, dinsdagmiddag 8 februari om vier uur,  op het punt om de badkamervloer voor ons nieuwe huis op afschot te gaan storten. De betonmolen was al gevuld met het juiste mengsel en gelukkig nog zonder water en draaide nog niet. Het onderlaag van de vloer was voor het storten al schoon- en nat gemaakt. 

Ineens onze hond Cupid helemaal over de rooie. Gebeurt wel eens vaker en ik sloeg er niet veel acht op. Phatsamon vroeg me even geen lawaai te maken. Ze hoorde volgens haar in de verte het geluid van een puppy in paniek. 

Volgens mij was het een roofvogel die ook dat soort geluid maakt om aandacht vanuit de lucht te trekken. Maar voor de zekerheid stopte we onze activiteiten en gingen we toch even op speurtocht.

Op ongeveer honderdvijftig meter bij ons huis dat we aan het bouwen zijn vandaan, in het bos, was daadwerkelijk een super kleine (ongeveer 5 weken oude) puppy. Gewoonweg gedumpt tegen een boom en tussen wat takken. 

Werkelijk, een walchelijke actie. Ik begrijp dit soort mensen niet die vooraan in de tempel zitten om te chanten, donaties te geven aan de monniken, en te vragen voor een beter volgend leven. Volgens mij, maar wie ben ik, werkt Karma toch echt anders. Helaas kom je dit soort mensen overal in de wereld tegen. 

Het komt vast door mijn opvoeding en de invloed van mijn moeder hoe je respectvol met (huis)dieren om moet gaan. Dieren dumpen? Zoiets doe je gewoon niet en het vertelt in mijn ogen heel veel over wat voor persoon je bent. 

Het dier zat werkelijk bomvol met luizen, vlooien en teken. Geen feest kan ik je zeggen en we zijn er die dag tot laat in de avond en zelfs midden in de nacht mee bezig geweest om, niet gelogen, meer dan duizend van die kriebels te verwijderen. Door het krabben en bijten zat haar huid vol met wonden en bloedstolsels, kortom, zeker voor deze kleine 'leeuw' geen pretje. De 'stofkam' moest er door omdat ook wasbeurten en andere middeltjes niet goed werkten. Pas vanmorgen was ze eindelijk helemaal schoon. 

Van Cupid hadden we nog haar eerste kleine bench. We hadden die aan de zus van Phatsamon uitgeleend maar ze gebruikte hem niet meer. Dat kwam goed van pas.  

Hondenroedelleider Kadhow ging er goed mee om en toonde zich security guard tijdens de nacht door buiten naast de kooi te slapen en die kleine veilig te houden (bijvoorbeeld tegen slangen en leguanen). Wel laat hij zien en merken dat hij 'in charge' is en de baas blijft. 

Cupid helmaal in haar nopjes. Ze heeft, in haar ogen, een speelkameraadje die het ineens doet. Wat ik daarmee bedoel is dat we, toen we Cupid kregen haar een knuffelleeuwtje gegeven hebben. Het is haar puan (Thais voor vriendje) en geloof het of niet, die teddybeer lijkt sprekend op onze nieuwe ster aan het firmament. Toch zal Cupid nog een paar weken moeten wachten met haar 'ruige' spel. De puppy moet eerst wat aansterken en groeien. Nu af en toe even met elkaar aftasten maar wel met Cupid aan de lijn. 

We houden 1 januari maar aan als haar verjaardag.  

Volgende week (na ongeveer 45 dagen vertelde de dierenarts ons hier) gaat ze voor haar eerste check en injectie set. Sterilisatie  over een aantal maanden bij de dokter in Chiang Mai die ook Kadhow en Cupid prima geholpen heeft. 

En dan kom je op het zoeken voor een naam voor in haar paspoort (vaccinatieboekje). Vele namen passeerde de revu. En uiteindelijk bleven we toch hangen in een Thaise naam voor deze wederom 'no brand' Thaise hond. 

SINGTO 

(wat betekent (kleine) leeuw). 

Ruimte hebben we hier meer dan genoeg en aan aandacht en verzorging zal het ook niet ontbreken. En toch... onvoorzien toch ook wel weer een verandering en soms natuurlijk ook beperkingen in relatie tot keuzes in de toekomst. Daar staat vast ook weer heel veel plezier tegenover. Dieren horen er in ons leven gewoon altijd al bij. Wat overigens niet wil zeggen dat we staan te trappelen om nog meer van dit soort verrassingen door mensen die hun dieren over de schutting gooien.

Het wordt vast een mooi avontuur met deze Singto erbij.  

 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

'Smoel'

Gisteren zijn drie nieuwe pyramidewachters voor de tweede piramide die we hadden besteld gearriveerd. Ze komen, net als bij de eerste gastenpiramide, op de hoeken te staan.

Het zelfde uiterlijk als de eerdere drie maar toch net weer iets anders. Het blijft handwerk. 

Ze geven, in mijn beleving, net dat beetje meer 'smoel' en net dat ietsje meer extra accent aan het (hoewel egyptische) uiterlijk van onze Thaise bouwwerken die we al hebben neergezet. Ook voor het huis dat we nu aan het bouwen zijn hebben we gisteren wat ideeen opgedaan.

Het woord 'Smoel' en hoe er mee om te gaan heb ik van mijn vader meegekregen. Toen hij jong was werkte hij een aantal jaren als etaleur bij Vroom & Dreesman in Haarlem. Je maakt zaken aantrekkelijker door het smoel te geven. Let wel, dat is geen bedrog. Ik kom daar zo op terug. Het is het aantrekkelijk maken en soms letterlijk er het licht op zetten. 

'Smoel' leerde ik ook in de horeca. Net dat klein beetje extra aandacht. Soms in kleur, soms in smaak combinatie, maar toch het 'uiterlijk vertoon'. 

En zo ging het ook in mijn werk. Je product aantrekkelijk en toch steeds oprecht 'verkopen' omdat je zeker weet dat het dat waardig is. 

Eerst maar eens even over dat 'let wel' dat ik hierboven opmerkte. 

Van mijn pa leerde ik om, als basis, te gaan voor kwaliteit. Als je zelf niet in die kwaliteit gelooft of daar niet voor gaat, teken je uiteindelijk voor je eigen ondergang en niemand wil meer wat met je te maken hebben. 

Voor snel zakken vullen, zoals helaas juist nu te veel gebeurt, werkt het even maar klanten binden door continuiteit... ho maar. 

Daarnaast, geen gebakken lucht verhalen maar alleen de waarheid vertellen. En voor wat betreft mijn voormalige restaurant werk aan ging, gewoon goede kwaliteit van super verse producten maar toch verpakt in een aanlokkelijk uiterlijk. En vaak net wat extra specifieke aandacht voor de gast (die altijd weer speciaal is). Niets mis mee. 

Na zijn jaren als etaleur werkte mijn pa jaren als vertegenwoordiger voor Droste chocolade en Koetosari koffie. En ook daar hetzelfde liedje. Super kwaliteit, en wanneer het niet je smaak is??? So, what? Er zijn zat andere merken die jouw smaak papillen misschien beter beroeren. 

Mijn broer volgde het zelfde principe. Ook hij was een periode van zijn leven vertegenwoordiger en stond voor de kwaliteit van het product dat hij verkocht. Hij werkte onder andere in de dierenvoeding. En als klanten zijn product niet zinde omdat het in hun ogen 'niet te vreten' was dan at hij met een lach het voer voor hun ogen zelf op om aan te geven dat ze het verkeerd zagen. Maar prima, neem gewoon een ander merk en word daar blij van en mee. 

Ook wij gaan straks, als ons bouwproces voorbij is en we gasten voor programma's kunnen ontvangen, voor kwalteit. Net zo goed overigens als ons bouwen nu. 

En die tempelwachters, ik moest er weer even aan denken, geven net wat extra Thaise 'smoel' aan onze bijzondere piramides in Thailand die we hier voor toekomstige gasten hebben neergezet. 

Smoel. Geen mooi opgeklopt gebakken lucht verhaal maar, gewoon zeker weten, een geweldige en aantrekkelijke ervaring. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com