vrijdag 25 januari 2019

Digitale detox naar Perth Australië. Verschoond van digitale middelen op reis om te leren om op jezelf te vertrouwen en nog meer de manager van je leven te zijn.

Ik heb vorige week mijn dochter in Perth (Australië) bezocht en ... ik heb geen mobieltjes, horloge of wat dan ook mee genomen. Een test, bijna totale digitale - en tijd ontgifting, en ... ik heb het overleefd. En ja, soms word je uitgenodigd om een ​​beetje creatief te zijn.

Zoals veel mensen van mij weten, heb ik bijna twee jaar geleden mijn accounts van Facebook, Twitter, LinkedIn, Weibo (een soort Chinese Facebook), Wechat, enz. Stop gezet. Dat was overigens, technisch gezien, soms niet gemakkelijk. Het systeem wil niet dat je afscheid neemt.
Zolang ik inmiddels in Thailand woon (voor meer dan zes en een half jaar) lees ik geen krant meer, kijk ik geen tv en ik draag ik geen horloge. De klok in mijn huis staat dag en nacht op vijf voor twaalf (ik heb de batterij eruit gehaald). Lezen en beantwoorden van mijn e-mails doe ik haast alleen nog op maandag- en donderdagochtend.

Wat een rust en tijd voor mezelf om van het leven te genieten. Ik vraag mezelf eigenlijk af hoe het voor mij ooit mogelijk was. om de tijd te vinden. om met al die dingen ooit om te zijn gegaan. Werkelijk een bevrijding zo voelt het voor mij.

Carlien, mijn dochter, woont, werkt en studeert nu anderhalf jaar in Perth. Voor mijn bezoek aan haar moest ik natuurlijk net als ieder ander diverse zaken regelen. Heel normaal denk ik. Visa, tickets, enz.. Prima om die zaken online te kunnen doen.

Dinsdag 15 januari, net voordat ik vertrok, nam ik via Skype contact met haar op om haar te vragen wat ze van het idee vond om mijn digitale spulletjes die ik überhaupt nog heb (Ik heb bijvoorbeeld niet eens een I-Phone of tablet) lekker thuis in Thailand te laten. Ze vond het voor mij een goed idee. Geen gesleep met dat spul en ja, geen moderne communicatiemogelijkheid of telefoon.

Zoals een baby niet met een mobieltje geboren wordt, wilde ik ontdekken of het nog steeds mogelijk is om deze reis en ervaringen zonder al dat digitale gedoe te doen. En zoals een baby zijn of haar ouders heeft die voor hem of haar meestal willen zorgen... heb ik mijn dochter in Australië en mijn zoon in Nederland, maar ... zonder communicatiemiddelen is het misschien een beetje moeilijk in dit digitale tijdperk en met deze generatie.

Zoals je ziet en leest ... ik heb het overleefd! Eerlijk is eerlijk, het was soms effe moeilijk. In het begin kreeg ik al te maken met een vertraging van meer dan twee uur omdat het leger zin kreeg om te gaan oefenen en de internationale luchthaven in Bangkok werd gesloten. Ja, dan knijp je toch even je billen eens even stevig tegen elkaar zonder communicatie middelen. En toch...

Totaal handsfree ontdekken en genieten van het leven en de ervaringen van mijn dochter. Normale (en echte) verbinding, echte face-to-face interactie. met haar, met haar vriend, met vele anderen (ik zal er in een van mijn volgende blogs over schrijven) en de leuke plek Perth in het dorp dat wereld heet. Een trotse en dankbare vader zijn met een dochter (en zoon) die het lef hebben om dingen 'anders', buiten de gebaande paden, te doen.

Een nieuwe stap in mijn voortdurende proces om mezelf te bevrijden van een overkill aan, meestal onnodige en vaak ook nog eens negatieve of om koop en verkoop schreeuwende, informatie. Om de manager van mijn leven te zijn en te blijven.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com

vrijdag 18 januari 2019

Hoe kleine dingen blij maken en verbinden.

Blije nicht Namo en blije Frans
De familie van mijn vriendin woont in Surin vlak bij de grens van Cambodja. Dit gedeelte in Noord-Oost Thailand wordt ook wel Isaan genoemd. Isaan en met name daarin de provincie Surin is de zogenaamde rijstschuur van Thailand.

Vlak voor Kerst vloog mijn vriendin vanuit haar werk in Bangkok weer naar mij en direct na Kerst reden we samen met de hond 900 km met de auto naar haar huis daar. De afgelopen jaarwisseling vieren.

De taal is weer net anders (ander dialect met veel Khmer (Cambodja) invloed. De omgeving niet vergelijkbaar met waar ik hier in Chiang Mai woon en de gastvrijheid??? Het woord ‘top’ doet tekort.

En die Frans, die kan niet stilzitten. De omgeving een beetje bekijken met mijn vriendin als gids, foto’s maken, de stad in (onvoorstelbaar druk omdat iedereen die in Bangkok werkt zijn of haar familie hier weer bezoekt) en de familiesfeer opsnuiven. Als hoogtepunt een familie dinner de dag voor oude jaar in een luxe restaurant met, jawel, karaoke. Kennis maken met dat gebied en de familie waarin zij is opgegroeid. Interessant en ook leerzaam om te zien en te ervaren.

En toch... dat stilzitten.

Op enig moment bezochten we het huis van haar zus. Haar zus en zwager zijn beiden docent. Ieder op een andere middelbare school en... natuurlijk daarbij ook nog rijstboer. Hard werken en weinig vrije tijd. Kerstvakantie kennen ze hier niet. Rond de jaarwisseling een paar dagen vrij. En die tijd gebruikte ze om hun huis aan de binnenkant te schilderen. Ook het nichtje van mijn vriendin (Namo,14) was de muren van haar kamer aan het schilderen. En dan sta je daar, en dan kijk je, en dan blijf ik niet kijken. Dus... mee schilderen.
Gelijk wordt er dan gekookt. Verhongeren hier in Thailand... nee, echt niet.

Toen het meisje van haar tante, mijn vriendin, hoorde dat ik ooit bouwkunde en architectuur gestudeerd had vroeg ze me hoe ze dingen in haar kamer een beetje anders en gezelliger kon maken en of ik haar een beetje kon helpen. Dat kwam niet gemakkelijk uit haar mond want ze was erg verlegen zei ze me.

Nou, dat verlegen, dat valt volgens mij wel mee maar het is een beetje typisch de cultuur hier. Ze zit in een Muay Thai boks groep en slaat er met haar rode bokshandschoenen regelmatig stevig op los. In haar kamer kreeg ik een idee en samen met mijn vriendin reden we op oudejaarsdag rond zes uur naar een bouwmarkt. Heel gewoon dat dat hier allemaal open is. Daar kochten we voor een klein bedrag wat dingetjes om haar kamer aan te kleden. Een spiegel, een schilderij, een pot verf, een plafond lamp en een lampje voor op haar nachtkastje. Een andere sfeer dan tot dat moment met een tl-lamp in haar kamer. Alles bij elkaar nog geen 40 Euro.

Terug aangekomen gelijk aan de slag gegaan en de volgende dag mocht zij met haar ouders en haar vriendinnen van school haar vernieuwde kamer, de muren had ze zelf inmiddels dus al gedaan, openen.

Toen ze de deur van haar kamer dicht deed vroeg ik of ze voor de passpiegel die ik daarop gemaakt had wilde gaan staan. Ik zei haar dat vanaf dat moment de verlegenheid over moest zijn. Elke dag als ze opstond moest ze voor die spiegel gaan staan en haarzelf aankijken. Ik leerde haar het zinnetje: “Ik ben een fantastische en ook mooie meid, ik ben niet verlegen, ik kan het en ik zal het vandaag weer laten zien.”. Ze pinkte een traantje weg en was meer dan super blij.

Even later kreeg ik van haar een knip en plak werkje. “Happy New Year 2019. To: Uncle Frans. Thank you for your gift that you do to me on my new year 2019. From Namo.” En dat gebaar zorgde op zijn beurt bij mij weer voor een traantje.

Hoe eenvoudig kan het zijn. En dit gebaar over en weer, die glimlach en die traan, doet voor mij toch weer net even meer dan die gift aan de tempel.

Een fijn begin van 2019.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com

vrijdag 11 januari 2019

Net als een matras heeft ook ieder verhaal tenmiste twee kanten. Jammer om contacten en vriendschappen te verliezen.

Blijf rustig en oordeel niet te snel. Ik trapte er weer eens met twee voeten tegelijk in.

Als extra verrassing op het eind van het jaar wilde ik mijn zoon een matras cadeau doen. Letterlijk een steuntje in de rug geven nu zijn studentenmatras wel zo’n beetje op is. Nu eens niet een afhaalmatras van een groot winkel bedrijf maar een kwaliteitsmatras uit een bedden speciaalzaak. En ja dat kost dan wel meer maar, mijn persoonlijke overtuiging, je slaapt beter en kunt van zo’n matras langer gebruik maken. Op de keper beschouwd ben je per nacht misschien nog wel goedkoper uit (ja ik blijf ook nog een beetje Nederlander).

Ik adviseerde mijn zoon dan ook om naar zo’n speciaalzaak te gaan en hij had er helaas geen goeie ervaring. Hij had een leuk niet alledaags bedrag in zijn achterzak zitten en kwam onverrichter zaken terug. Toen ik zijn verhaal hoorde raakte ik als vader aardig geirriteerd. Direct klom ik in de pen en schreef ik een mail naar het bedrijf om mijn teleurstelling te delen. Ik legde mijn intenties naar mijn zoon en mijn hang naar kwaliteit uit. Ik gaf hen aan dat ik kon begrijpen dat hij met zijn vriendin misschien niet alledaagse (jeugdige) klanten waren maar dat ze als zaak nu wel geld lieten schieten en negatieve reclame over zich af riepen. Hoezo kwaliteit in klantencontact en tevredenheid?

Mijn zoon, en ook mijn dochter in Australie vonden mijn reactie fel en wel wat erg snel maar vonden het wel fijn om te zien dat ik voor hen op kwam. Ja, ‘Daar zijn vaders voor’ zou volkszanger Django Wagner zingen ;).

Nog geen 10 minuten later belde de directeur van het bedrijf in Limburg mij in Thailand op om zijn begrip te tonen, zijn kant van het verhaal uitvoerig te vertellen, en advies te geven. Best een vak, kan ik je zeggen, die matrassen. Dat bellen vond ik niet alleen klasse maar gaf me ook een andere kant van het verhaal en begrip voor zijn uitleg. Het maakte me rustiger en milder.

Waarom moest ik die spiegel weer door mezelf voor gehouden krijgen. En ben ik daarin uniek?

Ik ben er zeker van dat ik op die laatste vraag volmondig nee kan zeggen. Iedereen maakt dit soort situaties mee en oordeelt vaak vanuit een eenzijdig beeld.

Als ik terug denk aan de vervelende tijd van onze echtscheiding dan vinden de meeste mensen die het verhaal van mijn ex-vrouw daar over hoorden me maar de meest vreselijke man en vader die er op de wereld rond loopt. En mensen die naar mijn, eenzijdige, ervaring luisteren begrijpen de situatie en de wijze van handelen waarin ik terecht ben gekomen ook niet.

Al dit soort verhalen zijn vanuit onze eigen beleving en ervaring eenzijdig ingekleurd. Zo enorm jammer dat mensen, en ja ik doe en deed er ook aan mee, op basis hiervan beslissingen nemen en in dit geval bijvoorbeeld vriendschappen voor de rest van hun leven verbreken. Je kunt je natuurlijk ook afvragen wat de waarde van die vriendschap dan eigenlijk voorstelde. 

Ach, een leven lang leren zal ik maar zeggen. Daar mag je blij om zijn en ja, inderdaad, soms is het even een confrontatie. Toch weer goed die spiegel en petje af voor dit bedrijf.

Oordeel niet zo snel en neem ook een tijd om de andere kant van het verhaal te weten te komen. Net als een matras heeft ook een verhaal altijd tenminste twee kanten (belevingen) ...

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com


vrijdag 4 januari 2019

1 Januari. Gelukkig nieuwjaar. Zalig Pasen

Inderdaad, het gaat nergens meer over. Of beter gezegd het draait nog slechts om kopen.

Op 1 januari dit jaar ontving ik van mijn dochter een foto uit een supermarkt in Perth (Australië).
Inderdaad. Je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn om vast je paas inkopen te doen. Je zal toch eens achter het net vissen. Je hebt immers maar tot 21 april dit jaar de tijd om je paasboodschappen in huis te halen.

De Pasen marketing is weer los gelaten en de Kerst marketing is weer aan de lader. Tuincentra vervangen hun kerst schappen voor een paar maanden weer in tuinsets en parasols en de cirkel is weer rond.  

Kerst gaat van oorsprong over nieuw leven en Pasen over sterven of beter gezegd wederopstanding juist uit de dood. Ach wat maakt het ook allemaal uit? We slaan de periode van ‘leven’ die er tussen zit gewoon over want we moeten toch vooral gezellig blijven doen en... kopen.

Dit is Australië en ik verwacht dat ook Thailand snel zal aanhaken. Beetje triest voor de marketing hier dat het day het Thaise nieuwjaar (Songkran) op 13 april er net voor valt. Zeker weten dat er een oplossing voor wordt gevonden. Dit is immers dubbel kunnen verdienen.

Ach... waar maak ik me eigenlijk nog druk om. Iedereen die wil kan en mag toch lekker in het systeem mee? Het tijdelijk geluk van zo veel mogelijk kopen. Goed voor de economie ;).

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com