De passie van de student Tandheelkunde en intens ziek zorgsysteem

Met veel plezier kijk ik af en toe nog eens een filmpje van 'Debiteuren Crediteuren' op YouTube. Ontspannende comedy. 

Het werk krijgt niet of nauwelijks aandacht en het draait om lachwekkende verhalen. 

Of, in het algemeen, werk nog echt de aandacht en passie krijgt die het nodig heeft, vraag ik me steeds meer af. 

Volgens mij is het een soort voortdurende 'Debiteuren Crediteuren' geworden. 

In de baas zijn tijd gecombineerd, zakelijk en prive (met de mobiel in de aanslag), multitasken is als ik om me heen kijk steeds meer de standaard. Althans, hier. Volgens mij is het echter elders niet anders.

En voor mij betekent dat dat je er dan nooit honderd procent met je kop bij je werk bent. Waar is de passie gebleven?

 

In ons ouderlijk gezin kampen diverse familieleden en aangetrouwde familieleden, helaas, met zeer ernstige ziektes. Natuurlijk komen die ook vaker voor als je ouder wordt. Ik stel echter wel vragen bij het zo 'geweldige' zorgsysteem dat we verteld worden te hebben in Nederland. Ik schreef er op 18 januari 2024 als eens een blog over. Misschien zijn we niet eens meer een nummer maar alleen nog maar een QR-code. Het zorgsysteem is in mijn ogen meer dan ziek. 

Onderbezetting, overbelasting, onvoldoende aandachtmogelijkheden voor de patient (thuis zorg is per activiteit op de minuut geregeld), macht, positiespel en afgunst zo hoorde ik onlangs van een gepasioneerde ex collega in de paliatieve zorg. 

Nee, het is niet om negatief te zijn of om te zeiken, slechts om even wakker te schudden. 

Familie moet wachten op super noodzakelijke behandelingen in inmiddels levensbedreigende (kanker) situaties. Reden? Contracten (lees financiele afspraken) tussen universitaire ziekenhuizen zijn nog niet rond. Zorg kan en mag dus nog niet geleverd worden. Kortom... poen. En zo is dat met alles. 

Een  tijdje geleden gingen mijn vrouw en ik, op de scooter, naar de halfjaarlijkse tandartscontrole. Een groepspraktijk in Chiang Mai. We hadden zoals altijd een afspraak. Parkeren voor auto's was moeilijk en het leek of er een aantal aardig welgestelde patienten behandeld werden. Veel schoenen voor de deur (In thailand betekent dat, dat het erg druk is. Een soort van marketing om de aantrekkelijkheie van je bedrijf te tonen). Bij binnenkomst was het, keurig geregeld, helemaal niet druk en we konden een minuutje of tien na het afgesproken tijdstip terecht. 

Die auto's bleken helemaal niet van patienten maar van de groep tandartsen die er aan het werk waren. 

Tegen mijn zwager, die letterlijk halsreikend aan het wachten is voor een specifieke kankerbehandeling in Nederland die door contractonderhandelingen nog niet geleverd kan worden, zei ik onlangs gekscherend: 

"We zijn pas naar de tandarts geweest. Kun jij me vertellen wat de passie van een student tandheelkunde is? Antwoord A: "Het geeft mij voldoening om mensen te kunnen helpen en een gezonde mondhygiëne te bevorderen" valt in mijn ogen af. 

Misschien komt voor de meesten antwoord D, dat in de foto in dit blog wordt gevisualiseerd, het dichtste in de buurt. 

Waar het hart vol van is loopt de mond van over is het spreekwoord. Volgens mij is de passie inmiddels steeds minder gefocust op de functie en zorg die mensen in ons systeem voor anderen hebben .    

Mijn helaas in september 2017 overleden oudste broer heeft in relatie tot zijn ervaringen vanuit zijn passie als pastor eens een boek geschreven met de titel: 

"Als het niet om mensen gaat, dan gaat het over helemaal niets."

En juist dat zou toch de drijfveer moeten zijn van ons zorgsysteem. Geld en goed uitgedokterde zakelijke kwaliteitsstandaarden en grenzen hebben die drijfveer de nek om gedraaid. Op papier schijnt het allemaal (SMART) netjes te kloppen maar wat mensen persoonlijk ervaren is toch echt wat anders. Het zal met gevoel te maken hebben. Moeilijk meetbaar. 

Niet om het negatief te bekijken. Ik zal het vast helemaal verkeerd en te eenzijdig zien... 

Triest om het helaas van dichtbij uit de eerste hand, de patienten in onze familie, haast dagelijks mee te krijgen.

Reden om het maar eens van me af te schrijven en te delen. En inderdaad in de zekerheid dat het, buiten misschien wat hele korte aandacht of eye-opener, niets zal veranderen...

 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Verhitte gesprekken tijdens onze lunch

Een van onze vaste activiteiten als we weer in Chiang Mai zijn is dat we een paar uur naar een van de shopping malls daar gaan. Phatsamon vindt het altijd fijn om dan te gaan lunchen bij BBQ-Plaza. Het is een soort van Koreaans/Thais grill restaurant. 

Vorige keer schreef ik al eens dat ik niet zo'n fan ben van al die eetplekken in zo'n shopping mall maar de Thai zijn er gek van. Zeker ook omdat die winkelpaleizen volledig van airconditioning zijn voorzien. Een welkome heerlijke afkoeling in het klimaat hier dus en dat werkt aantrekkelijk voor de winkels in die shopping malls.  

Op dus naar die plek. 

Geloof het of niet, ze stonden buiten het 'restaurant' in de rij voor een q-number. Afgelaaien vol en als je daar al zat te eten dan keken de mensen in die wachtrij je met ogen aan of je er nog niet aan toe was om eens op te krassen omdat zij er in wilden. Te zot.

'Zalig' ontspannen lunchen troef dus. Mij niet gezien en ik ga niet, eerst eens meer dan een uur, in een rijtje met een nummertje in mijn hand staan wachten. Ook nog eens met het vooruitzicht dat als ik een maal binnen ben, ik als een soort exotische vis in een aquarium van de dierentuin, steeds weer door anderen met een kaartje in hun hand wordt aangestaard. 

Op dus naar iets anders dus. Keuze meer dan zat. 

Een beetje rondwandelen en bingo. Sukishi, een Japans houtskool BBQ restaurant waar we nog nooit eerder waren geweest. Niet druk dus we wilden een poging wagen. 

Jawel, nog een echte serveerster. Geen robot maar een spontane jonge 'ouderwetse' Thaise meid. Een mens. Dat was al een verademing ten opzichte van een lunch bij een ander (MK) restaurant, bijna twee jaar geleden. Ik schreef daarover al eens in een blog van 30 juni 2023. 

Die Sukishi plek in Central Festival in Chiang Mai zag er keurig netjes, schoon en verzorgd uit. En wat op de foto's in de menukaart stond was een op een hetzelfde als dat wat op tafel kwam. Prima voor elkaar dus. Wat je zag kreeg je ook. 

De houtskool grill werd op tafel gezet en ja, effe niet bij nagedacht, toen kwam er uit het plafond werkelijk een joekel van een koperkleurige afzuigkap naar beneden. Vlak boven die grill. 

Mijn hele uitzicht op mijn vrouw werd aan mijn oog onttrokken. Mijn bril moest ik afzetten om met mijn kop half onder die afzuigkap te kruipen om een paar woorden tegen haar te kunnen zeggen. Fijn geen hoofdhaar te hebben. Dat zou in één keer zijn weg gebrand. Soort van gratis kapper er bij. En natuurlijk begint je oor, als je dan iets te lang daar boven die grill met elkaar probeert te praten, ook te roken. Voordeel, je ruikt het begin van het crematieproces niet. 

Super kort met wat steekwoorden wat communiceren of, ongepast, wat gillen tegen elkaar dan maar. Je wilt immers toch in de toekomst je oren nog gebruiken. 

Even dachten we er aan om via onze mobiel dan maar met elkaar te praten. Op zijn Chinees. Je lult wat in dat apparaat en houdt het dan tegen je oor terwijl je schuin naar boven in de lucht staart om te horen of en wat de ander terug zegt. Maar ik ben daar niet bedreven in. 

Of je stuurt 'appjes' naar elkaar. Heel modern. Je kunt je verschuilen en hoeft vooral niet face-to-face contact te hebben. 

Het eten was lekker en, nogmaals, opzich was het allemaal prima voor elkaar. Maar ook dit was, net als die ervaring in juni 2023, niet mijn ding. 

Fijn met elkaar in gesprek? Laat ons niet lachen. 

En ja, natuurlijk hebben we juist daar dan ook nadien juist super over gelachen. 

En toch lekker gegeten. Eerlijk is eerlijk. Een ervaring rijker maar dit ook nooit meer voor mij.  

Ik was dus ook weer super blij om na de lunch mijn vrouw weer zonder afzuigkap voor haar hoofd, niet aangebrand, in levende lijve helemaal te zien en hand in hand naar onze geparkeerde auto in de gratis parkeergarage te lopen. 

Een verademing!

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Levensbedreigend ziek door een tekenbeet

Onze hond Kadhow is zeer ernstig ziek. Hij heeft kennelijk een tekenbeet opgelopen en kan, door plotselinge verlamming, niet meer staan.
 
Vorige week donderdag, 10 april, vroeg in de morgen tijdens onze wandeling door de rijstvelden en het bos, bleef hij op de groep achter. Op zich geen punt, dat gebeurt vaker. Hij is, met twaalf en een half jaar, de jongste ook niet meer en dat rennende jonge spul uit de roedel holt wel vaker vooruit. Wat rustiger aan voor hem en soms moeten we even wachten totdat hij weer is aangesloten..
Toch was het dit keer anders. Hij zakte ineens diverse keren door zijn linker poot. We dachten eerst aan een soort verstuiking.
 
Nog geen week daarvoor, tijdens onze vakantie in Chiang Mai, sprong hij dagelijks als we gingen wandelen de achterbak van onze hatchback, zijn VIP-plek, zonder problemen in en uit.
 
Een paar uur na die eerste verstuiking volgde ook zijn rechterpoot. Hij krabbelde weer even op om daarna met een smak en uit balans met zijn kin op de grond te vallen. Zielig om te zien. We keken het even aan. Eten ho maar, drinken mondjesmaat en pijn. Slapen ging die nacht nog goed.
 
De volgende morgen waren alle vier de poten aangetast. Hij gedroeg zich totaal ongecontroleerd en spastisch. Hij hijgt enorm veel en trilt over zijn hele lichaam. 

Ik dacht gelijk aan laten inslapen omdat ik dit lijden niet kon aanzien en zijn janken niet kon aanhoren. En toch... dat liep tot nu toe toch anders. 

Gelijk die vrijdagmorgen naar de dierenarts.
 
We hebben hier net vijf dagen Thais Nieuwjaar achter de rug. Dierenartsen en zelfs het dierenhospitaal waren die periode gesloten. We waren nog net op tijd voor die lange break om een dierenarts te vinden die nog open was. 

Laten inslapen daar deed deze dierenarts niet aan. Het past niet binnen het Boeddhisme. Slechts een enkele dierenarts wil dat maar doen.
 
Twee bloedtesten wezen uit dat Kadhow kampt met levensbedreigende Ehrlichiose / Rickettsiose. Een mond vol van een ziekte waar ik ook nog nooit van gehoord had. Zijn lijf zit vol met bloedparasieten. Die, op hun beurt, tasten de witte bloedcellen, zenuwen, spieren en gewrichten en de hersenen aan.
Deze ziekte wordt uitsluitend verspreid door een teken soort die in de warme landen rond de Middelandse-Zee en Azie voor komt. Kadhow moet dus zo'n beet hebben gehad. 
 
Wij begrepen dat eerst niet goed omdat al onze honden diverse keren per jaar de beste middelen krijgen tegen teken, vlooien en ingewand parasieten. Yep, ze zijn de hele dag natuurlijk hier buiten en hebben veel vriendjes en vriendinetjes waarmee gespeeld wordt en ook met de koeien en waterbuffels.
De dierenarts vertelde dat al die middelen wel beschermen tegen aanvallen van die parasieten maar dat een beet al kan zijn gedaan voordat de parasiet het aflegt tegen die bescherming en zich laat vallen. Bacterien en virussen die schadelijk zijn voor je hond of kat kunnen dan al zijn ingebracht en die middelen bieden geen bestrijding daarvan. Daarnaast is die ziekte een soort van sluipmoordenaar. Het kan zich een tijd 'schuil' houden voordat het actief wordt.
 
De ziekte kent drie stadia. De eerste twee merk je bijna niet op en al zeker niet bij een dier dat al wat ouder is. Af en toe trillen of eens een keertje hoesten hoort bij ouder worden en elke week bloed af laten nemen als je als baas ook maar enigszins vermoedt dat er iets mis met je huisdier is doe je natuurlijk ook niet.
 
Kadhow zit, helaas, in fase drie van de ziekte. Een zeer moeilijk te bestrijden fase die, als het dier het al vol houdt, tot wel drie maanden intensieve zorg en medicatie kan kosten. Weer wat kracht terug krijgen om weer te kunnen staan kan drie weken duren.
 
Hij kreeg een infuus, pijnstilling, speciale medicijnen tegen de parasieten, ijzer en vitamine pillen en pillen ter ondersteuning van zijn lever. Eerst voor een week. Natuurlijk is plassen en poepen een aardig probleem maar samen hebben we daar een oplossing voor gevonden.
 
Zelfs het lekkerste eten raakt hij niet aan. Alleen een hondenkoekje en, geloof het of niet, wat kattenvoer. Helemaal prima, of het nu wel of niet goed is op dit moment. Daarnaast heeft hij best wat reserves, hoewel we vanmorgen voor het eerst zagen en voelden dat hij enorm snel aan het vermageren is. 

Voor de zware medicijnen die hij krijgt moet hij iets van eten in zijn maag hebben. Drinken doet hij gelukkig inmiddels wel. Ook dat hoort overigens bij het ziektebeeld. Toch zijn we er ook blij om met de huidige temperaturen van steeds rond de veertig graden Celsius hier.

De nachten zijn onrustig en soms erg kort. 
 
Phatsamon heeft mij er van overtuigd dat we hem samen een kans moeten geven en daar gaan we nu voor. Let wel, niet willens en wetens voor onszelf. Als dit voor Kadhow een te grote worsteling gaat worden dan heb ik inmiddels toch een dierenarts gevonden die hem thuis bij ons uit zijn lijden zou kunnen verlossen.

We zijn nu net terug van een bezoek aan de dierenarts. Die konstateert dat de gezondheidssituatie van Kadhow inmiddels kritiek is. Hij heeft geen koorts maar heeft in een week tijd bijna 10% van zijn lichaamsgewicht verloren en dat gaat te snel. We moeten hem gaan forceren om hondenvoer te gaan eten met iedere keer kleine porties. Zolang hij niet overgeeft is dat prima. 

Naast zijn set aan medicijnen heeft hij ook een lichte dosis morfine gekregen om meer te rusten en aanvullende pijnbestrijding. De temperaturen zijn te hoog buiten dus moet hij in airco binnen blijven overdag. Dat deden we al maar wordt nu langer. 
 

We hopen en doen met z'n allen ons best om hem misschien toch nog weer een beetje op de rails te krijgen. En de vier meiden houden hem goed gezelschap en genieten samen met hem van de airco in de TED's.
 
De tijd zal het leren...

 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Met vijf honden op reis in een Mazda-2

Klopt! Het is wat vol en toch... gelukt.

Afgelopen vrijdagmorgen om 6 uur waren we gelukkig weer veilig thuis in Surin. We hadden er weer een nacht trip van meer dan 13 uur met onze roedel van vijf huisgenoten in onze Mazda-2 op zitten. 

Na alle inspanningen in ons bouwproces waren we er aan toe om weer even een paar weken vakantie te nemen. Dat doen we in het townhouse in Mae Rim, Chiang Mai. Dit keer was het ook nog eens mooi te combineren omdat ik mijn paspoort in Chiang Mai kon verniewen in plaats van op de ambassade in Bangkok. Nette service voor Nederlanders in Thailand. 

Toch waren we sneller terug dan we hadden gewild. Het was doodeenvoudig een stomme keuze van ons om juist in maart naar Chiang Mai te gaan. 

Zo'n dikke drie maanden, van half februari tot en met half mei, is het er meestal erg slecht toeven. Maart spant daarin de kroon. Mensen leren het nooit en draaien willens en wetens de natuur in die periode de nek om met het afbranden van vegetatie en bossen. De aanslag op hun eigen gezondheid en die van inwoners en toeristen nemen ze maar met een korreltje zout. Het draait immers om geld... De gigantische ongezonde luchtverontreiniging plaatst Chiang Mai regelmatig als aanvoerder van de wereldranglijst verontreiniging in die periode. 

Zowel Phatsamon als ik hebben veel last van die rook en om nu met een speciaal masker op 'lekker' van je vakantie te genieten is niet ons ding. Na de paspoort vernieuwing dus, helaas, gelijk terug gevlucht naar Surin. Over het algemeen een veel betere luchtkwaliteit daar hoewel we in die periode ook niet helemaal aan luchtverontreiniging ontkomen.   

Genoeg daarover. Nooit meer in die periode dus. 

Mensen die mijn blog volgen weten dat we er sinds een half jaartje twee puppies bij hebben gekregen. Dat brengt de hondenroedel op vijf. 

Met onze honden Kadhow, Cupid en Singto, hebben we al vaak met de auto de trip naar Chiang Mai gemaakt. We hebben immers 'ja' tegen ze gezegd en hebben de verantwoordelijkheid voor ze. Een goeie oppas die we vertrouwen of een hondenopvang die voor ons goed voelt en aan wie we de zorg tijdelijk over kunnen dragen, hebben we niet. En ja, dat is vanzelfsprekend ook onze eigen keus. En dus... mee of thuis blijven.  

Een grotere auto is over een jaartje of twee wel de wens maar zit er financieel, door onze bouw nu effe niet in. We willen ons er niet voor in de schulden steken. Zit niet in de genen, en dus nog even doorsparen.  

De vraag om het dit keer met onze roedel van vijf te proberen kwam dus op. Zoals gezegd 'mee of allemaal thuis blijven'. Overigens is ook die laatste optie geen enkele 'straf'. Het is hier altijd vakantie en prima toeven. 

Het is gewoon mijn probleem. Als ik er niet uit ga dan blijf ik hier door klussen en, ervaring heeft me geleerd dat ik hier toch maar beter dan effe een paar keer per jaar voor een aantal weken weg moet zijn. 

We zijn een paar keer met alle vijf gaan proefrijden om te kijken hoe dat ging en die testen waren geslaagd. 

Let wel, bagage hebben we bijna niet omdat we ook voor een paar weken spullen genoeg in Chiang Mai hebben en/of daar kopen. Maar toch... vijf honden in een Mazda-2 Hatchback  is toch een uitdaging kan ik je zeggen. 

Na de geslaagde test zijn we het avontuur aangegaan. 'Allemaal mee' dus en... met succes.

 

We reizen over het algemeen 'snachts. 

Hoewel we airco in de auto hebben is het overdag veel en veel te heet voor de honden en duurt de trip ook nog eens anderhalf keer zo lang door het vele verkeer. De trip is exact 900 km maar de wegen zijn niet vergelijkbaar met de wegen in Nederland en de max. snelheid is zo goed als overal 90 km per uur. Daarnaast gebeurt er veel op straat. De laatste keer, bij een natuurpark, dook er ineens in onze koplampen een wandelende olifant in het hartstikke donker op die aan de wandel was. Net op tijd kunnen ontwijken. Afgevallen lading, rubber covers van vrachtwagenbanden, onverwacht overstekende honden, soms een kadaver van aangereden dier, dronken bestuurders en onverlicht rijdende scooters, auto's en vrachtwagens. Een aardig onveilige onderneming inderdaad waarbij je goed op je hoede moet zijn en dan nog natuurlijk. 

De oudste, Kadhow, met een beetje bagage in de achterbak. De andere vier op de achterbank waarbij we de beenruimte achter de voorstoelen hebben opgevuld voor wat meer plek. 

Ze zijn allemaal enthousiast van autorijden en natuurlijk was het ook wat afzien.

In Chiang Mai nieuwe 'luchtjes', steeds andere plekken waar we lopen, en een huis met twee verdiepingen en een balkon wat voor de puppies weer een nieuwe ervaring was. Geen vrije uitloop zoals hier in de velden om ons heen. We wilden niet dat ze op de residences overlast veroorzaakten. 

En, hoewel steeds niet met vijf tegelijk, naar diverse activiteiten mee. 

Allemaal goed gelukt en spelen en ontspannen troef ondanks die slechte lucht. 

Over een tijdje een volgende reis maar weer. 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Veroudering en levenshouding.

Mijn vader zou smullen van dit blog. Veroudering en levenshouding? "Jong van lichaam en geest blijven" zou hij het denk ik noemen. Hij heeft het me voorgeleefd. 

Als ik om me heen kijk dan toont de praktijk aan dat het werkt. Anderzijds toont diezelfde praktijk aan dat velen daar óf nog nooit van gehoord hebben, óf er willens en wetens niet aan willen, óf die hoop maar hebben opgegeven.

We hebben allemaal een lichaam, een geest, een ziel en... een wil. 

En die geest, die kan er wat van. Voortdurend is die aan het werk om je allerhande scenario's voor te toveren. En daarmee ga je met die zelfde geest ook aan de slag. Wat als? En als dat niet werkt wat dan? En is er nog een plan B? En heb je er ooit bij stil gestaan dat?

En de vraag 'Waarom? Een vraag die nooit tot een eind komt omdat hij maar door blijft zeuren. En als je een antwoord gevonden hebt dan komt 'waarom' in relatie tot dat antwoord weer terug om met je door te blijven zeuren. 

Dood en dood vermoeiend ook. 

Iedereen telt elke nieuwe dag een dag in zijn of haar leven bij en streept er gelijk ook eentje van dat leven af. En hoe je ook met aanbevolen middeltjes smeert, of welke cosmetische ingrepen je ook laat doen... Het blijft bij tijdelijk, en meestal voor het oog van anderen omdat jij je daar beter bij voelt, wat oplappen omdat je heel gewoon veroudert. Niets mis mee. Feitelijk een heel mooi proces.

En, anders dan met smeermiddelen voor alleen die buitenkant, kun je veel jonger zijn dan je leeftijd zou aangeven. En dat heeft alles met levenshouding te maken. 

Wie is er de baas over jouw leven? Dat ben je toch zelf? En daar komt die WIL die ik al noemde om de hoek kijken. Laat je daar een loopje mee nemen? Velen doen dat wel. 

Als er iets leuks voor je voorgesteld wordt, dan komen er bij heel veel oudere mensen gelijk tientallen redenen in hun hoofd op waarom ze dat niet kunnen doen.  En ze geven zich, zonder enige creativiteit in het denken van mogelijkheden of hulp van anderen, gelijk maar weer aan over. Het is niet anders. Ons leven zit er immers bijna op. Voor mij lukt dit allemaal niet meer. Helaas...

Dood gaat we allemaal. Dat is vast en zeker. Het tijdstip waarop is alleen meestal nog niet duidelijk maar... elke dag komt dat moment voor iedereen een dag dichterbij. We hoeven daarover niet te zeuren. 

Enorm jammer dus om de tijd die je nog rest zelf met je sombere denken te vergallen. 

Hard gezegd misschien, maar ik zeg er wel eens met woorden van mijn moeder over, dat je ook alvast in je kist kunt gaan liggen wachten op je laatste moment. Als die kist niet teveel in de weg staat dan verstoor je het leven van anderen ook niet veel meer. Het leven heeft, door je eigen keuze immers, ogenschijnlijk immers niets meer voor je in petto. Ogenschijnlijk omdat je jezelf dat rad voor je ogen blijft draaien. 

Een groot voorbeeld vind ik in de baas van mijn dochter in Australie. Een oudere man, vol levenslust en lol, met een levenshouding van YES I can (of dat met creativiteit altijd probeert) en mocht het dan uiteindelijk toch niet lukken, wat sporadisch gebeurt, dan regelt hij het met hulp van anderen die graag voor hem klaar staan. 

Het is een kwestie van JA zeggen en van proberen inplaats van een levenshouding om stapels beren op de weg te zetten en juist die je leven laten verstoren. 

En natuurlijk begrijp ik dat dat in enkele situaties vanzelfsprekend ook zijn grenzen heeft. Hoewel... ook dan zijn er volgens mij toch nog allerhande mogelijkheden om je jonger en beter te voelen dan toegeven. 

En je niets aan trekken van wat anderen er misschien allemaal wel van zouden  kunnen vinden. "Lekker belangrijk" zou mijn dochter zeggen. 

Van mijn pa kreeg ik die positiviteit mee (van mijn ma, humor). Blijven bewegen, je geest actief houden (hangen voor de televisie draagt daar over het algemeen niet aan bij), de baas over je wil zijn. 

Je kunt er dan wel, heel normaal, ouder uit zien maar je blijft jong van lichaam en geest. Nog super gezond ook. 

'Kan niet meer' en 'wil niet meer' krijgen zo steeds minder speelruimte, en na wat oefenen en genieten van je successen, op enig moment zelfs geen kans.  

 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Gevolgen van geldzucht en mismanagement

Afgelopen woensdag liep ik nog eens rond op het wellness resort in Mae Rim waar ik jaren lang met veel plezier en passie gewerkt heb. De tranen schoten me, wederom, in de ogen. 

Gebouwen zijn deels ingestort en totaal door de natuur overwoekerd. Hotelkamers zijn open gebroken en half leeg geroofd. Balkons verrot. Het zwembad (hiernaast) mag de naam zwembad niet meer dragen (misschien alleen nog voor de kikkers die er nu gebruik van maken) en alle pompen en filters zijn gestolen. Buggies verrot, van de taxi's de wielen gestolen en meer onderdelen weg. Alles vanzelfsprekend meer dan smerig in de natuur met het klimaat hier. En zo kan ik nog wel even doorgaan. 

En al die fantastische herinneringen van toen kwamen terug en maakten me, bij dit aanblik, ontdaan. Verdere foto's dan van het zwembad van het resort nu, laat ik ook maar achterwege. Het is meer dan hemelschrijnend. De foto hiernaast van hoe dezelfde plek er eerder uit zag.  

Ooit werd het door een Amerikaans/Thais koppel opgezet en was het een van de modernse fantastische plekken om weer eens even op adem te komen met je lichaam en met je geest. Een zalige plek in de natuur. Stafleden die hun aandacht en inzet met hart en ziel aan het bedrijf en aan de gasten gaven. Gezonde voeding, yoga, meditatie, detox programma's, life- & talent coaching en enorm veel meer actititeiten die je weer eens bij jezelf thuis lieten komen. 

Diverse grote groepen huurden de plek af voor het organiseren of krijgen van retraiteprogramma's. In yoga, meditatie, tantra en wat al niet meer. We hadden veel jaarlijks terugkerende gasten uit Europa en USA die een detox programma volgden en het was altijd weer een fijn weerzien als ze er weer waren. 

De oprichters moesten door prive redenen het hotel verkopen en er kwam een Chinees die het opkocht en overnam. De man was omringd met adviseurs en had zat vrienden met geld die het wel zagen zitten om in het resort te investeren. 

Nou zijn er, verhoudingsgewijze, niet veel Chinezen die een business opzetten die niet loopt. Helaas, in 'onze' situatie verliep het toch wat anders. 

Eerst werd er in het hotel, de receptie, het restaurant, de keuken, het Spa-gedeelte, de tuinen en noem maar op stevig geinvesteerd. Er werden diverse gespecialiseerde binnehuis- en tuin architecten voor ingehuurd. Het werd werkelijk nog mooier en aantrekkelijker dan het allemaal al was.

En toen foto's voor de nieuwe brochure's en de Chinese website's en sociale media.

Zelfs bekende Chinese sterren werden voor even ingevlogen voor marketing doeleinden en ook ik werkte mee aan interviews voor de Chinese televisie. 

En toen kwam de aap uit de mouw. Deze nieuwe Chinese eigenaar had en heeft werkelijk de ballen verstand van het runnen van de hospitality-, wellness- en gezondheidsbranche. Laat staan van klantenbinding. Al zijn adviseurs en adviseuzes ten spijt. 

Hij verdubbelde zijn prijzen, richtte zich op de Chinese markt en huurde externe managers in die het over het algemeen na ongeveer een half jaar wel voor gezien hielden. Alles draaide om geld en op welke manier dat binnen kwam maakte hem niet uit. 

Manager na manager voerde vernieuwingen en veranderingen  in. Zo werd het resort 'aantrekkelijk' gemaakt met grote drijvende zwanen in het zwembad, een  kinderboerderij en kinderattracties om gezinnen aan te trekken. 

De terugkerende gasten bleven weg door de meer dan belachelijke prijzen en de herrie, ruzies en het geschreeuw die de nieuwe gasten teweeg brachten. 

De vrienden investeerders werden ongeduldig doordat inkomsten achter bleven. Personeel (ook ik) werd, zonder enige aankondiging, niet meer betaald en sociale premies werden niet meer afgedragen. De eens zo gepassioneerde Thaise stafleden konden de Chinese gasten wel schieten en zo ging de spiraal razendsnel naar beneden. 

Ook de overheid liet op enig moment van zich horen. De Chinees vertrok, was zijn leven op enig moment zelfs niet meer zeker, en liet zijn neus niet meer zien. Gezichtsverlies is iets dat in Azie een grote rol speelt. Grote schulden bij de bank werden niet meer afbetaald en inmiddels is de ruine door bank in beslag genomen. Of iemand hier ooit nog zin in heeft en geld in wil steken is voor mij een vraag. 

Nog heel veel mensen zitten op geld van hem te wachten. Ik overigens ook hoewel ik de hoop maar heb opgegeven.

Geldzucht en mismanagement, en dit is maar een voorbeeldje, maken ook aardig wat kapot. Het steeds triestere aanblik blijft...

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Over moeheid

We zijn, met onze vijf honden, alweer een week in het zomerhuis in Chiang Mai en de moeheid komt er aardig uit. Fantastisch eigenlijk hoe dat werkt.

Je kunt niet continu blijven doorgaan met het vragen van energie van je lichaam en geest. En hoe ouder je wordt hoe meer je dat voelt. Tenminste als je de signalen daarvan voor jezelf serieus neemt. 

Het is niet meer dan een natuurlijk proces. In mijn ogen vergelijkbaar met een accu. 

Het signaal van moeheid is de roep om rust. En rust is opladen om gezond te blijven. Daarin doorslaan maakt lui en futloos, maar het signaal negeren is daarentegen slopend en uiteindelijk grijpt je lichaam dan met alle gevolgen van dien in. Het overkwam me helaas. Een wijze les die, door het oog van de naald, goed voor me af liep. 

Beter maar eerder luisteren naar jezelf, jezelf serieus nemen, en erop inzetten om de boel een beetje te reguleren. 

Reguleren? Yep! Ik ben er inmiddels aardig achter dat je dat voor het allergrootste deel, zo niet helemaal, zelf in de hand hebt. 

Fysieke moeheid is vanzelfsprekend heel gewoon. Ik ben en blijf gelukkig super actief en toch. We hebben ons de afgelopen maanden aardig, overigens met veel plezier en mooie resultaten, kapot gewerkt op onze bouw. Tijd om eens even een paar weken rust te nemen om op te laden voor de volgende afbouwronde. 

Maar ook mentale moeheid. Die heb ik gelukkig goed in de hand en direct merk ik de signalen op om dat energie aftappen tegen te gaan.  

Gisteravond hadden we weer een super gezellige, prima, avond met diverse kennissen hier in de buurt. Ik sprak er met iemand die jaren in de rehabilitatie gewerkt had en daar nu mee gestopt is. Het was gewoon 'op' voor hem en zijn les was dat hij geen diepere contacten meer wilde hebben met mensen. De reden is om niet mee gezogen te worden in energie vretende verhalen of vanuit een soort van medelijden (mededogen is beter) alle ellende van anderen, hoe professioneel hij ook is, op zijn schouders mee te gaan dragen. Geen egoistisch principe in mijn ogen.

Ik herkende het. Zonder dat jij en ook anderen het in de gaten hebben zuigen sommige mensen energie van je weg. Het is hun hang en roep om aandacht en het kunnen delen van, meestal, allerhande negatieve ervaringen uit hun leven. En hoewel je luistert en soms probeert te helpen, lost het helemaal niets op. Weggegooide energie. Ze blijven in de groef van hun grammofoonplaat hangen. Veranderen niets aan levensstijl, opstelling en houding en vinden het eigenlijk wel prima. Hoe triest ook. 

 

Ook mijn energie loopt van dit soort contacten totaal weg en, zoals ik hierboven al schrijf, ik voel het ook gelijk.

Mentaal heb ik me de afgelopen jaren ook aardig 'beschermd' of misschien beter gezegd 'afgeschermd'. Hoewel het me toch heel soms weer eens overkomt. 

Ik zie het als zelfbescherming. 

Ik ben inmiddels bijna dertien jaar zo goed als 'stress-vrij'. Dagelijks een uur yoga en meditatie, ook tijdens onze vakanties. Sociale media al jaren de deur uit. Een verademing en meer aandacht en tijd voor dingen die er voor mij veel meer toe doen zoals het haast dagelijks contact met mijn kinderen. Al die Facebook, Twitter en LinkedIn 'vrienden', op een enkeling na, ben ik kwijt. 

Ook nieuwswebsites komen bij mij niet meer binnen. Dat scheelt voor mij bakken met negatieve energie en ergernis waar ik niets aan kan doen. Weg ermee dus voor mij. 

Korte ontmoetingen met vrienden en kennissen hier. Het houdt het leuk en geeft, zoals bijvoorbeeld gisteravond, juist energie. 

Lekker actief blijven, toegeven aan de signalen van moeheid van je lichaam en je geest. Voor mij is dat meebewegen met de natuur. Vroeg op en ook vroeg naar bed. En, boven de 34 graden Celcius rond het middaguur (dat is hier in zo'n 75 % van het jaar) tussen de middag lekker een uurtje met de airco aan plat. Ook onze honden kijken naar dat 'koele uur' uit. Ze staan al in de rij te wachten om mee te mogen. 

Het houdt me tot nu toe gelukkig lekker gezond. 

Fijn om onze accu's nu hier weer even een paar weken te kunnen opladen.   

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com