vrijdag 26 februari 2021

Wonderlijke levensweg. Geen film maar werkelijkheid…

Er wordt wel eens gezegd dat vlak voordat je het leven hier verlaat, je de film van je leven nog een keer voorbij ziet flitsen.
Nou vraag ik me allereerst af waarom je daarop nou zou moeten wachten. Daarnaast is zo’n flitsmomentje voor mij zeker weten niet lang genoeg. Ik denk dat ik een meerdere uren durend (flits) moment nodig zou hebben. Afgelopen week nam ik een weer eens de tijd om terug te kijken op mijn levensweg tot nu toe.
 
Ik moest lachen. Als je me dit vooraf had verteld had ikzelf maar ook niemand anders dit ooit geloofd. En ja, ik zal er zelf zeker invloed op hebben gehad maar het voelt meer als dat ik ben meegegaan met de stroom van heel veel veranderingen die voor me klaarlagen. Ik hoop overigens dat er nog aardig wat klaarliggen.
 
In 2010 kwam mijn boek “Speurtocht naar persoonlijk meesterschap” uit. Voor intimi had ik daar een losse dikke bijlage met mijn levensweg tot dan toe bij gegeven. Inmiddels is die ruim tien jaar fantastisch aangegroeid. Werkelijk wonderlijk.
 
En inderdaad, mensen die me beter kennen weten het, ik was en ben een beetje ‘anders’. Anders in die zin dat mijn grond talent van ‘nar’ in mijn leven aardig de boventoon speelt. Het maakt dingen wat luchtig om het maar zo te zeggen.
 
Maar mijn opvoeding, de scholen die ik heb kunnen en mogen volgen, de jobs die ik gehad heb, niet te vergeten mijn relaties. Twee wereldburgers van kinderen. De plekken waar ik in Nederland en in het buitenland gewoond heb, De totale levensverandering na het eenzijdige ongeval dat ik in 2010 kreeg met die diepe burn-out als oorzaak. Van horeca naar constructie en architectuur (in Saoedi Arabië), naar brandweermanagement, crisismanager en directeur veiligheidsregio. En vanaf 2012 meditatie leraar met nadien de diploma’s voor yoga en Tantra docent. Het is weer eens wat anders.
En nu, alweer bijna negen jaar in Thailand, het eigenhandig bouwen van een klein spiritueel privé centrum van piramides. Terug dus weer in de bouw.
 
Ik heb in mijn leven nu vier labyrinten gebouwd. Feitelijk met alle veranderingen van dien, een afbeelding van een levensweg in de seizoenen van je leven. Je hoeft het maar te lopen.
 
En hoewel dit blog wel heel, heel erg beknopt is, kent natuurlijk iedereen zijn of haar eigen wonderlijke levensweg. De aarde is een leerschool en daarin is het volgens mij goed om zo af en toe eens op je levensweg terug te kijken, te leren, dankbaar te zijn en dat labyrint van je leven te bouwen terwijl je het stapje voor stapje verder loopt.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


vrijdag 19 februari 2021

Laat in je leven sporen achter.

Afgelopen zondag kwam ik de supermooie tien geboden en tien leefregels van de Indianen op het internet tegen. Ze roepen mij op om er eens dieper over te denken en om ze af te zetten tegen dat wat je in de wereld en bij mensen om je heen in de praktijk ziet.

Ik plak ze hier even in dit blog:

De 10 geboden van de Indianen

1* De aarde is onze moeder, zorg goed voor haar.

2* Koester je relaties.

3* Open je hart en ziel voor de grote Geest.

4* Alle leven is waardevol en kwetsbaar, behandel deze met respect.

5* Neem van de aarde wat nodig is, en niet meer.

6* Doe wat nodig is voor het goede van alles.

7* Dank de grote Geest voor elke nieuwe dag.

8* Spreek de waarheid, wees goed voor anderen.

9* Volg de ritmes van de natuur, sta op en rust met de zon.

10* Geniet van je reis op aarde, maar laat geen sporen achter.

*************************************************************

De 10 leefregels van de Indianen

1* Behandel de aarde en alles wat leeft met respect.

2* Blijf dicht bij de grote Geest.

3* Heb respect voor je medemens zijn eigendom.

4* Werk samen, zodat iedereen er beter van wordt.

5* Geef medewerking en liefde aan iedereen.

6* Doe wat je weet wat goed is.

7* Let op het welzijn van lichaam en geest.

8* Wijd een deel van je inspanningen voor een groot goed.

9* Wees altijd oprecht en eerlijk.

10* Neem de volle verantwoording voor al je daden.

***********************************************************

Geen gek idee als die geboden en leefregels gevolgd zouden worden. Zeker weten zag de wereld er anders uit en hadden mensen en dieren het meer naar hun zin in mijn beleving.

Het tiende gebod zegt je geen sporen in je leven achter te laten. Naast al die andere opdrachten bracht deze me aan het twijfelen. Ik deel de visie om de wereld niet met onze vervuiling door onze levenswijzen om zeep te helpen of een spoor van vernieling door je leven achter te laten. Niet altijd gemakkelijk in bijvoorbeeld de consumptie en wegwerpmaatschappij waar we deel van uitmaken. Ruim je rotzooi op en gooi het niet in de natuur is niet alleen eenvoudig gezegd maar ook heel eenvoudig gedaan daarentegen.

Maar moet je geen sporen achterlaten? Ik denk juist van wel. Je bent hier niet voor niets op aarde en ieder mens heeft een missie. Met slap hangen en lullig kijken bereik je zelf weinig maar lever je nu ook niet echt een bijdrage aan het welzijn van jezelf en anderen. Werk samen en lever daarin jouw unieke en specifieke talenten en bijdrage zodat iedereen er beter van wordt, zou voor mij de interpretatie van leefregel vier zijn.

En het mooie is, voor je talenten hoef je niet op anderen jaloers te zijn, ze te adoreren, of te proberen ze te adoreren. Staar je niet blind op die mooie buitenkanten. Wees gewoon lekker eenvoudig jezelf. Al die andere plekken (mensen) zijn immers al ingenomen.

Laat je positieve sporen alsjeblieft achter. Iedereen wordt er beter van.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


vrijdag 12 februari 2021

3 maal per jaar nieuwjaar. Gelukkig nieuwjaar!

Gisteren het geluid van het geknal van fire crackers. Vuurwerk om aan te tonen dat het dit jaar alweer de tweede keer Nieuw jaar wordt (vandaag is). 

Het klinkt misschien een beetje vreemd maar we hebben en vieren hier elk jaar drie maal nieuwjaar.
 
Het westerse nieuwjaar, de westerse jaarwisseling in nu het jaar 2021 (Boeddhistisch 2564 dat je op allerhande officiële documenten hier terug ziet).
Vandaag het Chinese (begin van het jaar van de os en tevens in China het lentefeest).
En elk jaar Songkran, het Thaise nieuwjaar op 13 april. De verandering van de positie van de zon.
 
We feesten wat af, en waarom ook niet? Maak van het leven zoveel mogelijk een feest. 


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

vrijdag 5 februari 2021

Bepaal tijdig je laatste persoonlijke CO2-uitstoot. De grond in, de pijp uit of oplossen?

Afgelopen zondag had ons dorpscrematorium een drukke dag. Maar liefst drie personen uit ons dorp werden gecremeerd. Bij een van die crematies was ik aanwezig.
 
In Thailand is afscheid van iemand na dit leven nemen (feitelijk het opruimen van je verpakking) omhuld met enorm veel rituelen. Het is allemaal zo anders dan in de Westerse cultuur en het is mooi om de verschillen, zonder er overigens een oordeel over uit te spreken, te kunnen meemaken.
 
Door mijn hoofd schoot een artikel dat ik onlangs ergens las. Het ging over je laatste persoonlijke CO2-uitstoot. Ik moest er (wederom) erg om lachen. Die verschilt kennelijk nogal bij de keuze die je maakt om uiteindelijk jezelf te laten begraven, cremeren of op te laten lossen (resomeren met een mooi woord).
 
Cremeren is de meest vervuilende vorm van afscheid nemen van het aardse bestaan, zo blijkt uit een studie van TNO uit 2014 naar de milieueffecten van begraven dan wel cremeren. Volgens dit instituut betekent een doorsnee crematie, althans in Nederland, een CO2-uitstoot van 208 kilogram, wat gelijkstaat aan een autorit van Amsterdam naar Praag (tegenover 95 kilogram bij begraven en slechts 28 kilogram bij oplossen). Honderd kilogram daarvan is toe te schrijven aan verbranding van het lichaam en de kist met aardgas. De rest gaat op aan transport van onder meer de kist van het uitvaartcentrum naar het crematorium, en aan de productie van de urn.
Jawel, je kunt maar ergens een studie naar verrichten 😉.
 
Ik ga ondanks dit onderzoek toch voor cremeren en niet opgesloten zitten in een urn. Het zal wel egoïstisch zijn om hier geen rekening mee te houden. Immers als de hele huidige wereldpopulatie van ruim 7,800,000,000 mensen dat zouden doen dan komt er nogal wat CO2 op ons af natuurlijk.
 
Mijn voorkeur was altijd begraven maar als ik zie hoe vaak ik het graf van mijn twee opa’s en oma’s bezocht heb om er een een ‘vast punt’ van troost te vinden… niet bitter vaak. Ik denk dat ik niet de enige ben. Na een paar generaties is het bezoek er af en blijft het onderhoud. En oplossen is, ondanks dat het beter zou zijn voor het milieu ook niets voor mij.
 
Nee hoor, mensen die me liefhebben (en die ik liefheb) houden gewoon lekker altijd heel dichtbij een plek in hun (of ik in mijn) hart. En kaarsjes doen wonderen.

O ja, en een heel klein beetje doe ik toch nog met vermindering van mijn persoonlijke CO2 uitstoot als het voor mij allemaal voorbij is mee. Een urn hoeft immers voor mij niet geproduceerd te worden 😉


Frans Captijn (Gangey Gruma)