De andere benadering van de huisarts. Over de kracht van positief denken gesproken.

Je zult tegenwoordig maar huisarts zijn. Het lijkt me slopend om steeds maar weer in je praktijk mensen met allerhande kwalen en kwaaltjes op je spreekuur te krijgen die op voorhand het hele internet al hebben afgestruind naar wat er mis met ze is. Als dokter krijg je de oorzaak en oplossing al op je bureau gegooid en je hoeft nog maar ja of nee te zeggen. Althans, zo’n idee heb ik. Mensen gaan ‘voor de zekerheid’ toch nog maar even langs en als je medicijnen nodig hebt dan heb je toch in de meeste gevallen een recept nodig. Wat mij betreft nog meer petje af voor dit vak in deze tijd. 

De focus ligt op de kwaal en daarop wil je ook antwoord en oplossingen. Lijkt me logisch of toch niet…

Ik was laatst even een bakkie aan het doen bij een goeie kennis hier in de buurt. Hij deelde met me dat hij jarenlang een relatie gehad heeft met een vrouwelijke huisarts. Iemand met grote kennis, kunde en vooral ook gevoel. Hij verbaasde zich er destijds over dat ze in de nacht als ze dienst had soms aan de mensen adviseerde een paracetamol te slikken en de dag erop naar het spreekuur te komen en in een andere situatie, voor hem ogenschijnlijk hetzelfde, het bed uit sprong en met spoed naar de patiënt reed. Achteraf gezien nagenoeg altijd de juiste beslissing zo bleek. Als hij haar ernaar vroeg zei ze altijd dat het haar gevoel was. Geweldig en, uitgaande van zijn verhaal, in mijn ogen een vakvrouw.  

Toch had ze iets negatiefs over zich zo vervolgde hij zijn verhaal. Naast bazig dacht ze bijna altijd vanuit een negatieve benadering. Vanuit pessimisme en van wat allemaal fout kon gaan in plaats vanuit optimisme van wat er allemaal goed was en zelfs nog beter kon.

Vanuit zijn vakgebied en grondhouding gaf hij haar, zo vertelde hij me, eens het volgende voorbeeld.

Als een patiënt bij je komt met een kwaal, dan duik je vanuit je vakkundigheid meestal gelijk op en in die kwaal. Hoe zou het zijn als je dat verhaal eens aan hoort en eerst eens anders zou reageren. Iemand heeft bijvoorbeeld maagklachten. Als arts zou je dan kunnen zeggen (en niet alleen denken): “Uw longen horen goed aan, uw hart vertoont mij op het eerste gezicht geen enkel probleem. Uw ogen zijn niet alleen mooi maar zijn ook erg helder. U kunt me goed horen. Uw lichaam ziet er voor uw leeftijd eigenlijk heel goed uit. De grip van uw hand, toen u mij een hand gaf, is stevig. U bent dus eigenlijk in mijn ogen heel gezond. En wat voelt er niet goed met uw maag?

Toen hij het me vertelde moest ik haast schateren van het lachen. En toch… ja, de energie was ook voor mij nu nog gelijk anders. En natuurlijk is het zo dat de meeste mensen die naar de dokter gaan met een kwaal eigenlijk gewoon hartstikke gezond zijn. Heel veel van ons een keer niet goed voelen zit alleen maar in ons hoofd. En natuurlijk wil ik met dit blog niet bagatelliseren en ik ben ook geen arts.

Hij vertelde dat zijn vriendin van destijds ook heel hartelijk om het verhaal moest lachen en er toch mee aan de slag ging. En het had zichtbaar resultaat op haar patiënten. En tijdens terugkom dagen met andere artsen deelde ze haar verhaal en ervaringen.

Inderdaad zit een deel van het kijken naar je werk en de wereld om je heen in je aard. Of eigenlijk ook helemaal niet. Zijn verhaal dat hij verder met me deelde was dat zij het, zonder het zelf te weten, had aangeleerd. In het gezin waarin ze opgegroeid was werd ook altijd vanuit een negatieve zin naar dingen gekeken. Vanuit bedreiging, gevaar en risico. Ze had het ‘mee gekregen’. En dat is dus een kwestie van afleren. Iets dat heel goed mogelijk is.

Ik ken gelukkig niet veel dagen tot nu toe in mijn leven met negatief denken.

En in het land van de glimlach waarin ik hier mag wonen is dat nog eens een extra winst in mijn ogen.

Er is (bijna) altijd wel iets positiefs, een andere mogelijke wending, op de weg die op dit moment (nog) negatief lijkt.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com