Rust, ontspanning, en toch lekker bezig zijn.

Buiten meditatie is stilzitten dus gewoonweg niet mijn ding. Het hoort niet bij mij. Als ik al naar het strand zou gaan bijvoorbeeld dan is dat voor mij niet langer dan een halve dag. Mensen kijken noem ik het. Je vindt me er eigenlijk nooit. Zelfs toen ik jaren in Zeeland woonde, nog geen kwartiertje van het strand, kwam ik er alleen voor mijn werk of om in een strandtent een biertje te dringen met gasten die we op bezoek hadden.
 
We zijn alweer een kleine maand in Mae Rim, Chiang Mai.
En omdat ik veel meer een bos dan een strand mens ben bevalt het me ook hier uitstekend. Groene energie tanken is mijn ding en ik zie niet dat de natuur hier door enige stikstof, zelfs niet vanuit Nederland, is aangetast. En ja, ook hier kalft het aardig af maar dat heeft een andere reden. Veel meer mensen dan ik houden van dat prachtige groen. Er wordt steeds meer gesloopt om er huizen middenin te bouwen. Beetje triest soms om te zien. Het is niet anders.
 
Met de honden, Kadhow en Cupid, trekken we er elke morgen op de scooter (Kadhow op de treeplank en Cupid op de schoot van mijn partner Phatsamon) op uit om op steeds wisselende plekken in de bossen hier stevig te wandelen. De ‘Longan’ (Lamyai) bomen zitten meer dan vol met vruchten en Cupid is er dol op. Ze wordt soms haast dronken van het vele vruchtvlees dat ze behendig uit de omhulsels van die ronde bolletjes weet te halen waarna ze de pit ook uit haar mond laat vallen. Prima voor hen om in conditie te blijven.
 
We genieten tijdens onze vakantie, in onze voortdurende vakantie, van rust en ontspanning en zijn toch lekker bezig.
Die bossen zijn een genot. Zeker ook als je je fototoestel meeneemt omdat dat apparaat in je hand uitnodigt om dieper te kijken. In dit blog diverse plaatjes van onze wandelingen van de afgelopen dagen. In die bossen is het rust.
 
Daarnaast veel contact met vrienden en kennissen. Face-to-face ouderwets lekker bijkletsen en vooral heel veel lachen. Dat betekent veel bezoek, op bezoek en voor lunch of diner lekker uit eten. Bier met ijs, wijn en verfrissend koel water. De honden kunnen vaak gezellig mee.
 
En tussen al die bedrijven door wat klussen aan mijn huis hier, het heeft immers ook onderhoud nodig en al zeker in en met dit klimaat. En… heel veel tekenen. Het ontwerp en de constructie van ons huis waarmee we in november dit jaar in Surin willen gaan beginnen. De volgende fase in ons bouwproces.
Fijn om daar hier mee bezig te zijn. Weg van onze aantrekkelijke bouwactiviteiten en een perfecte training om je geest in conditie te houden. Voor Phatsamon het nodige vertaalwerk want voor onze bouwvergunning moeten de tekeningen als basis in het Thais. Wij doen het twee-talig Thais en Engels.
 
En eigenlijk is ‘Rust, ontspannen en toch lekker bezig zijn’ in Surin niet anders. Fysiek zijn we daar natuurlijk met onze bouwactiviteiten veel meer in de weer en toch, stress is ver te zoeken.
 
Al met al zalig om ook weer een maandje op ons stekkie in Mae Rim te zijn.

 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

 

Tropische temperaturen zonder hitteplan (over)leven

Mijn vriendin moest afgelopen maandag enorm lachen toen ze op het Thaise nieuws las dat er door hoge temperaturen in Engeland op diverse plekken werd omgeroepen om voldoende water te drinken.
 
Toen ze me het vertelde gaf ik aan dat ik van mijn zoon wist dat het ook in Nederland deze week een paar dagen heel warm zou worden en dat daar door de overheid het Hitteplan was ingesteld met een smog alarm. Er werden ook adviezen gegeven hoe je je huisdieren, honden, katten, vogels, konijnen etc., koel kon houden.
Ze dacht dat het weer eens een geintje van me was en ik had even nodig om haar te overtuigen dat het echt waar was en liet haar, uit het Nederlandse nieuws, wat artikelen erover zien.
 
Waar het vandaan komt, komt het vandaan maar ik heb het idee dat de regel en advies druk is doorgeslagen en meer is ingegeven vanuit een soort van politieke en bestuurlijke indekcultuur dan dat het werkelijk enig nut heeft.
Alsof mensen, laten we tenminste uitgaan van de meeste mensen, totaal niet meer kunnen nadenken of anticiperen op omstandigheden. Met kleurcodes van het weer worden ze ook aardig om het hoofd gesmeten heb ik begrepen.
Kennelijk wordt gedacht dat mensen geen enkele veerkracht, laat staan nuchter verstand, meer bezitten en om elke scheet en drie knikkers de overheid aansprakelijk stellen omdat ze vooraf niet gewaarschuwd waren. Totaal afhankelijk zijn geworden en niet meer weten te improviseren. En niemand let ook meer op elkaar.  
 
Gemakkelijk gezegd als je voor je vakantie in Thailand niet naar Thailand hoefde te komen omdat je er al meer dan tien jaar bent. Je raakt aan die haast dagelijkse en soms extreme tropische temperaturen aardig gewend. En niet alleen wij maar miljoenen mensen overleven er tot op heden hier nog goed in. En inderdaad is dat vaak aardig zweten.
 
Een kwestie van luisteren naar je lijf.
En dus rust je wat vaker, drink je als je lichaam daar om vraagt (en niet omdat er op een papiertje staat dat je tenminste x liter water moet drinken) en ga je niet in de zon liggen bakken. Nee, hier lopen de meesten (en dat geldt ook voor mij) met een lange broek, kleding met lange mouwen en hoofdbedekking. Warm en toch goed voor de zweet opname en tegen de Uv-stralen met een, met uitzondering van de wintermaanden, gemiddelde index tussen de 12 en 14.
 
En de cosmetica-industrie helpt eraan mee. In Nederland moet je toch vooral dat zomerse gezonde bruine kleurtje hebben. Hier in Azië adviseren dezelfde bedrijven witmakers omdat ‘gezond wit’ vooral staat voor ‘hoge klasse’. Zalig om met een vrouw te mogen leven met die meer dan zalige bruine natuurlijke kleur en dat zonder zon. Ze is aardig nuchter en trapt over het algemeen niet in al die marketing zakkenvullerij.

En konijnen hier krijgen geen plastic flessen, voor twee derde met water gevuld uit de vrieskist, in een sok om tegenaan te liggen of een bevroren stoeptegel om op te gaan liggen voor wat verkoeling.

Iedere Thai zou zich werkelijk bescheuren denk ik. Wat niet wil zeggen dat ze niet in de schaduw en soms met een ventilator en vanzelfsprekend met een bak vers water languit overdag liggen te slapen. Net als trouwens onze honden. Die zoeken een koele stenen vloer op of, in Surin onder onze TED’s ontbijt/bar ruimte op palen, een zelf in het zand gegraven kuil in het zand.
 

Stond allemaal niet op papier of in een plan en onze dieren hebben we het niet voor hoeven te vertellen of voor hoeven doen.
We leven hier gewoon zo en ook iedere Nederlander zou dit toch zelf kunnen verzinnen?
 
En wat de Smog betreft? 

Dit jaar hebben we in Chiang Mai absoluut geen klagen (zie foto van jl. maandagmiddag, gemaakt van het balkon). Zolang ik hier woon is de lucht nog nooit zo schoon in deze periode van het jaar geweest. Wie weet dat de mensen die hier jaar na jaar bossen en velden in de fik steken om betere paddenstoelen te kweken (ook geen geintje) inzien dat ze de natuur, en daarmee hun toekomst, daarmee verzieken en eindelijk hun gedrag een beetje aanpassen? Dat zou toch helemaal fantastisch zijn.

In Nederland duurde de hitte, vooralsnog, maar een paar dagen. Hier gaat het gewoon en zonder plannen door. Nog steeds goed mee te leven als je jezelf en je dieren in de gaten houdt en je planten regelmatig van water voorziet. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

 
 

De vlag omdraaien helpt hier niet. Dan maar stressvrij met twee kanten demonstreren…

In de wereld en zeker ook in Nederland word je met de een na de andere crisis om je oren geslagen. Onze verbinding met het World Wide Web helpt er aardig aan mee om van al die crisissen op de aarde op de hoogte te zijn en te blijven. Er gaat haast geen week meer voorbij of er verschijnt weer iets nieuws. Crisis (doffe ellende voor de meeste mensen) is momenteel in mijn ogen een modewoord geworden en slimmeriken (zakkenvullers) slaan er hun slag mee. Alles wordt overal extreenm duurder om nooit meer echt goedkoper te worden. En compensatie daarvoor is er niet of is verre van toereikend. En we zijn er nog lang niet. We moeten, op die zakkenvullers na, meer en meer indammen met onze welvaart. Niemand ontkomt er aan.
 
Mensen moeten er toch helemaal geschift van worden denk ik regelmatig. Er zijn een beperkt aantal mensen die (soms goed verborgen achter de schermen) aan de touwtjes trekken. Geld en macht zijn en blijven als je wat dieper kijkt uiteindelijk eigenlijk altijd de drijfveren.
 
De wereld is pittig in een reset. Politieke crisis, humanitaire crisis, bestuurlijke crisis, vluchtelingen/asielzoekerscrisis, voedselcrisis, gascrisis, cost of living crisis, watertekort/droogte crisis, viruscrisis, kredietcrisis, leescrisis, ik herinner me nog met veel plezier de milleniumcrisis (wat een zeepbel bleek te zijn maar super was voor nieuwe computer verkopen en om eens te kijken hoe landen reageren op angstzaaien), de woningmarkt crisis, en nu (alweer) de stikstofcrisis om er maar eens een paar zo uit het blote hoofd op te schrijven.
 
Mensen die mij kennen weten dat ik de natuur pittig hoog in het vaandel heb staan. De natuur is onze basis en voorbeeld. En een overmaat aan stikstof (stikstof oxides en ammoniak) brengt de natuur uit balans en dat heeft zijn effecten. Tot zover op zich nog allemaal te begrijpen en ja, daar moet je dus (ook) aandacht aan schenken. Nederland is op deze planeet een (piep) klein landje waar heel veel gebeurt en verhoudingsgewijze heel veel mensen wonen en daar zijn (nog meer) regeltjes voor nodig om het allemaal 'in goede banen' te laten blijven lopen. Lukt lang niet altijd als ik alle verhalen regelmatig van mijn thuisland hoor. 

 
En toch… Hoewel die stikstof problemen allemaal uit te leggen zijn blijf ik het niet begrijpen. Worden de bossen in Nederland dan door uitsluitend de Nederlandse landbouw, veeteelt, het verkeer en de industrie aangetast? Wind en stikstofverspreiding kennen toch geen Nederlandse grens tot het einde van het heelal? Jawel, we zitten op een kluitje maar dit ‘probleem’ aanpakken op Nederlands en zelfs Europees niveau draagt niet of nauwelijks aan verbetering van die natuur bij. Dit is een crisis die niet door een paar landen te bestrijden is. Ooit stilgestaan bij wat er buiten die EU gebeurt en hoe dat wordt aangepakt. Bij ons in Azie houden ze zich er, voor zover ik weet, niet zo mee bezig. En ja, het is groter maar ‘onze’ wind en stikstofproductie waait ook naar Nederland en die van Nederland waait ook naar ons. En ook mijn dochter in Australië hoor ik er nooit over (terwijl ik haar toch heel vaak spreek). Overigens wel over alle natuurbranden daar. Een fenomeen dat in diverse landen in Europa op dit moment ook aardig speelt. Ook een pittige vervuiling en tijdelijke nekslag voor veel natuur.  
 
Ik wuif deze crisis niet in de wind maar vind wel dat het beleid waarop nu wordt ingezet doorslaat en meer kapot maakt dan je lief is (met respect voor de natuur). En sommige acties van boeren gaan mij dan wel te ver maar in algemene zin zou ook ik in Nederland de vlag ondersteboven hangen als steun voor de boeren. En ja, ik weet ook dat achter deze acties heel, heel, veel geld van onder andere de veevoeder industrie en machinerie zit. Zoals ik in het begin al schreef draait het immers achter (en ook voor) de schermen altijd om geld en macht.
 
Nederland gaat met dit ‘stikstofnieuws’ de wereld over. Fantastische marketing maar niet heus en tussen de berichten van presidenten en minister-presidenten die opstappen en mensen die door machtspelletjes worden afgeschoten. Hoezo veel crises? 

Deze ‘reclame’ van Nederland om te laten zien dat we het beste jongetje van de klas zijn is toch om te janken en ook om te lachen omdat heel veel mensen op de wereld niet eens weten waar Nederland ligt. Nooit van gehoord…
 
Nu heb ik geen Nederlandse vlag en, met het in gedachten omdraaien, nu eigenlijk toch ook weer wel. Onze Thaise vlag heeft beide kanten van de Nederlandse in zich. In Thailand kunnen ze er dus niet zoals nu op diverse plaatsen in Nederland de vlag wordt gebruikt mee demonstreren.
 
En dus hoefde ik dus eigenlijk helemaal niets te doen. Voor diverse crisissen, zoals deze stikstofcrisis, focus ik me gewoon op het onderste deel van de Thaise vlag. Met die vlag is het in Nederland een soort van stressvrij demonstreren. Je kunt het met veel dingen eens zijn en tegelijkertijd aangeven dat sommige zaken in het beleid in jouw ogen toch werkelijk totaal zijn doorgeslagen. Ik demonstreer dus met de Nederlandse boeren op afstand toch een beetje mee. 

Gasrekeningen krijgen huishoudens in Thailand niet. We hebben immers geen centrale verwarming. Derhalve dus ook geen gascrisis. Overigens kennen we ook geen hitteplan aan regelzucht. We zijn aan de warmte gewoon gewend (en nee, dat is niet altijd fijn). Ook onze energieprijzen swingen de pan uit. Ook voor de Thai moeilijke tijden. Per 1 september moet er per Kwh 13,5 Eurocent betaald gaan worden en ook onder andere de brandstofprijzen zijn zo'n beetje verdubbeld naar rond de euro. Aardig afzien voor de mensen hier met een gemiddeld inkomen van nog geen drie honderd euro per maand. Voor ons als buitenlander valt het nog mee en mogen we hier echt niet klagen. 
 
Ik hoop op wijsheid en nuchter (boeren)verstand voor een toch wat meer redelijke aanpak voor de sector, waar Nederland zo trots op is en die zoveel invloed op onze levensstijl heeft, die grenzen te boven gaat. Er zijn al meer dan genoeg crisissen en deze mag wel worden afgestreept. 

Meer terug naar 'normaal' en rust in de tent (en portemonnee).   

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Heel veel geluk na een aanval door Aziatische moordenaar wespen tijdens onze vakantie.

In Chiang Mai heb ik mijn townhouse en, 900 kilometer verderop in het noord oosten van Thailand in Surin, nabij de grens van Cambodja, zijn we ons kleine spirituele privé centrum (Pyramid House Thailand) aan het bouwen.
 
Gemiddeld zijn we in een half jaar vijf maanden aan het bouwen in Surin en genieten we van, wat ik inmiddels mijn zomerhuis noem op deze zalige plek waar ik dit blog nu schrijf, een maand in Chiang Mai.
 
Onze intentie was om eind augustus een maandje ‘vakantie’ te nemen maar we besloten toch om daar de maand juli voor te kiezen. Op mijn verjaardag vertrokken we om na een rit van 15 uur in Chiang Mai te arriveren.
 
En hoewel het huis permanent in de gaten wordt gehouden, het resort waarop het staat wordt onderhouden en er elke maand wordt schoongemaakt is er altijd de eerste dagen toch weer veel te doen. Mijn idee is dat een huis meer onderhoud nodig heeft als je er niet permanent woont dan andersom. Zo ook dit keer. We zijn er een beetje aan gewend. Een kraan moest worden vernieuwd. De airco en een kastje hadden last van mieren, in de tuin moest gesnoeid worden en in het grote Chartres labyrint moest het onkruid eruit. Gewoon omdat het me irriteerde. Het is regentijd en al het groen, en dus ook het onkruid, groeit tegen de klippen op.
 
Dag twee na aankomst bedacht ik dat ik elke dag, in alle rust, een emmertje onkruid kon verwijderen. In een paar dagen weer spik en span toonbaar en bruikbaar. Jaren geleden heb ik bij de entree van het labyrint twee mooie coniferen geplant. Die zijn nu aardig volwassen en supermooi.
 
Elke keer als we er weer zijn volg ik het pad van het labyrint en verwijder ik, letterlijk, stap voor stap het onkruid dat ik tegen kwam.
Toen ik dit keer binnen stapte hoorde ik geritsel in de linkse conifeer en ik ontdekte een, op dat moment in mijn ogen, wespen nest. Ik liet het zoals het was en ging het onkruid met wortel en al met een soort van stalen spatel verwijderen. Toen ik een emmer vol had verliet ik, volgens mijn plannetje, het labyrint. Pardoes tikte de spatel het nest aan…
 
Eerst had ik nog steeds niet in de gaten maar toen ik zo’n vijf meter onderweg was naar mijn huis zoemde het om me heen. Op mijn voet en enkel zaten twee reusachtige zwarte beesten, van een centimeter of vier vijf, met een oranje/rode band om hun lijf. Er vlogen er meer om me heen. Twee steken en ik zette het op een hollen en probeerde de anderen die om me heen vlogen van me weg te slaan. Misschien een totaal verkeerde reactie maar wat doe je…  Het had succes en ik kon op tijd de muskietengaasdeur dicht doen om veilig te zijn.
 
Werkelijk een meer dan gigantische stekende pijn en voor wespensteken ben ik meer dan allergisch.
Gelukkig had ik antihistaminica (prednison) in huis dat ik al eens eerder in Nederland en ook in Thailand voorgeschreven heb gekregen. Die dag werden het in totaal zeven tabletten om nog enigszins in balans en niet in shock te raken. Mijn rechtervoet en enkel vulden zich met vocht en de hele dag voelde het alsof er dikke injectienaalden mijn voet en enkel in gingen.
 
Maar wat voor beesten waren dit eigenlijk? Ik had ze nooit eerder gezien.
Uit onderzoek op internet en bij navraag bij de lokale bevolking blijken het Asian Giant Hornets / Killer Hornets (Aziatische moordenaars wespen te zijn. De grootste en meest gevaarlijke wespen die in Azië voorkomen en per jaar in Azië zo’n drie duizend dodelijke slachtoffers, meest jonge kinderen en ouderen, op hun naam zetten. Een steek in de borst bijvoorbeeld legt het zenuwstelsel plat en zorgt dat hart en longspieren hun werk niet meer doen. Einde oefening dus.
 
National Geographic Wild besteedde er eens een korte documentaire aan (interesse? Klik dan hier). Gewoon angstig om te zien en te weten.
 
Dit nest moest dus weg. Toen we het hier aan een Thai op maandag 4 juli vertelde begonnen zijn ogen te glinsteren. De eieren van deze wespen zijn hier kennelijk een delicatesse. Ze leveren zo’n 11 euro per kilo op. Hij ging een vriend bellen om het nest in het donker op te halen. En zo geschiedde maandagnacht. 

Dit is weer echt 'amazing Thailand'. 

Let wel, drie lagen kleding en handshoenen, laarzen en een helm en alles afgetaped. Een ‘normaal’ imker tenue beschermt niet. Deze gigantische beesten steken er dwars doorheen.
Ze gingen er mee fokken. Liever zij dan ik en succes er mee.
 
Ik heb super veel mazzel gehad aan het begin van mijn vakantie. Jl. zondag moest ik naar het ziekenhuis om, voor mijn pensioenfonds ABP, een 'Bewijs in leven' te halen. Gelukkig kon de arts er weer een handtekening onder zetten.

Ik heb er overigens nog steeds last van en dat kan kennelijk een paar weken duren. 

Pffff effe aardig schrikken.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Eindelijk pensioen en genieten van de tijd die ik nog krijg?

Afgelopen woensdag ben ik 65 jaar geworden. Had ik dan eindelijk met pensioen gegaan of moest ik nog twee jaar langer door? Ik weet het niet en eigenlijk boeit het me ook niet. Ik werk nog steeds en met veel plezier. 

Met mijn voormalige werk als directeur veiligheidsregio heb ik helaas toen ik 54 was moeten stoppen. Ik trok het niet meer. Helaas en, achteraf gezien, ook eigenlijk helemaal niet helaas. 

Ik stapte een nieuwe wereld vol met nieuwe uitdagingen binnen door het roer 180 graden om te gooien. Een geluk want ik had grote twijvels of ik die 65 anders ooit gezond zou hebben kunnen halen. Weer studeren en oude opgedane studie en basiskennis opnieuw inzetten.  

En nu, met die 65, heb ik er feitelijk en tot op heden in een super gezondheid al tien jaar 'pensioen' op zitten. Niet 'kruipend' naar de 'eindstreep' om toch maar de maximale pensioenuitkering te kunnen krijgen en de jaren die je nog krijgt 'gelukkig' (?) en 'in goede gezondheid' (?) te leven. Dat is en blijft immers altijd nog maar afwachten. Voorbeelden meer dan genoeg. 

Regelmatig zeg ik dat als morgen voor mij de zon niet meer op mag gaan ik volop heb genoten. En wat de buitenwereld er allemaal van vindt en denkt... Dat is toch lekker aan hen? Blijft er in ieder geval iets om over te praten.

Ik ken heel veel ex-collega's die de maanden, nee soms zelfs de dagen, telden tot hun FLO of pensioen. Eigenlijk gaven zij daarmee aan dat ze het met hun werk helemaal niet meer naar de zin hadden. Klagen en zeuren vaak troef. De wijzende vinger naar het werk en de werkgever. 

En zoals dat met vingerwijzen altijd is, wijzen op hetzelfde moment veel vingers naar jezelf. Wat doe of deed je er zelf aan?

Mensen groeien en leren. Een proces dat altijd door gaat. Het is niet meer dan normaal dat je op enig moment, als routine drijgt door te slaan, je werk wel gezien hebt. Hoewel er ook velen zijn die het helemaal prima vinden en terecht komen in een van negen tot vijf protocol. Standaard. Huisje boompje beestje en weinig verder te groeien, te ontwikkelen en te beleven aan.  

Ik ken in mijn leven weinig momenten dat ik niet met plezier naar mijn werk ging. En dat is gelukkig nog steeds zo. Geen dag was en is hetzelfde. Inderdaad mag je dan, vind ik, van geluk spreken en ook dankbaar zijn.

Met pensioen? Laat me niet lachen. Mijn vader zei regelmatig: "Met de fut? De fut is er al meestal al uit!". Optimistish en met veel enthousiasme ging hij tot 93 jaar door. 

Een goed voorbeeld voor mij. Enthousiast, optimist, met een glimlach en veel lol hoop ik nog lang van 'maar niet met pensioen' te genieten. En dat kan vanzelfsprekend voor een groot deel ook als het ABP maandelijks dat geld waar ik me al die jaren aardig kapot voor heb gewerkt aan me betaald. Stukken minder dan dat ik zou hebben gekregen als ik tot die eindstreep was doorgegaan maar voor hier in Thailand helemaal zo gek nog niet. 

Lekker bezig blijven dus. Volgens mij houdt je dat het meest gezond. Een gezonde, happy, geest in een gezond lichaam. Hoezo pensioen?

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com