Afgelopen week was het 31 jaar geleden dat ik ging
trouwen. Wat een fantastisch moment en wat een gigantisch mooie bruiloft. Daarna
een aantal jaren een prima tijd. Helaas kwam daar verandering in. Ondanks van
alles en nog wat proberen besloten we zo’n negen jaar later er mee te stoppen
en te gaan scheiden. Nee, niet omdat er anderen in het spel waren. De tijd dat we elkaar gelukkiger maakten of nog konden maken was gewoonweg voorbij.
Dat proces verliep ondanks de emoties die het allemaal teweegbracht en zeker ook omdat we de zorg hadden voor twee, toen nog jonge, kinderen eigenlijk supersnel. Binnen een week of zes waren we er met de hulp van een gezamenlijk bevriende advocaat zo goed als uit. Dat leek echter helaas maar zo.
Dat proces verliep ondanks de emoties die het allemaal teweegbracht en zeker ook omdat we de zorg hadden voor twee, toen nog jonge, kinderen eigenlijk supersnel. Binnen een week of zes waren we er met de hulp van een gezamenlijk bevriende advocaat zo goed als uit. Dat leek echter helaas maar zo.
Op advies van een goeie vriendin van mijn ex-vrouw werd
er een tweede advocaat ingeschakeld. Haar goed recht om daarvoor te kiezen
natuurlijk en toch. Meerdere advocaten volgden en een proces en rechtsgang kwam
op gang wat in totaal zo’n veertien en een half jaar in beslag nam. Advocaten
kunnen elkaar aardig bezighouden zal ik maar zeggen en er is steeds wel weer
iets nieuws te verzinnen.
Naast gigantisch veel onnodige geldverspilling ook jarenlange
enorme frustraties over en weer. Iets dat uiteindelijk ontaard is in een gevoel
van haat heb ik het idee. Geen communicatie meer.
Het goede nieuws… twee wereldburgers van kinderen waar ik
haast dagelijks een heel open contact mee heb, regelmatig hier in Thailand zie, en die het goed doen.
Let wel. Natuurlijk ga je niet trouwen met de intentie om
weer te gaan scheiden. Ik vond het werkelijk een persoonlijke afgang dat het me
overkwam. Ik had tot dat moment een goed voorbeeld aan mijn broers en zussen
hoe het weeldegelijk samen langdurig samen kon en kan.
Toch, als je terugkijkt, waren wij eigenlijk niet bestemd
voor elkaar. Twee individueel goeie mensen die onderling zo verschillend zijn
dat het absoluut niet past. Het is tof als ik dit soort uitspraken uit de mond
van onze kids hoor die dat helemaal aanvoelen. Niets ten nadele ten opzichte van hun moeder of ten opzichte van mij. Waarom zagen we dat zelf op dat
moment in onze verkeringstijd eigenlijk (nog) niet. De roze bril misschien? Een idee van een rooskleurigere
toekomst samen?
Scheiden doe je in mijn ogen, nadat je met de wijsheid en
ervaring die je tot dat moment hebt, alles hebt geprobeerd om elkaar samen
gelukkiger te maken. Ondanks die goeie intentie blijkt het niet (meer) te
lukken om te gaan voor dat hogere geluk. En jawel, als er kinderen bij
betrokken zijn dan is de drempel van zo’n besluit wellicht nog hoger. Je moet dat
op een goeie en nette manier vanuit de verantwoordelijkheid van de twee
partners immers regelen. Een wijze waarop de vader zijn vaderrol (niet die van
Sinterklaas) kan invullen en omgekeerd de moeder de moeder rol. Communicatie
over opvoeding met elkaar zou in die situatie ook meer dan welkom zijn. Ik ken
diverse ex koppels waarbij dat ook goed lukt. Pluim op hun hoed omwille van de
kinderen. Ons was het helaas niet meer gegeven.
Door te trouwen wil je ervoor gaan om samen nog
gelukkiger te zijn dan alleen. En als dat uiteindelijk niet het geval is, zoals
dat in mijn beleving bij ons niet meer het geval was, dan moet je er mee
stoppen. Je bent toch niet getrouwd om elkaar juist langdurig ongelukkiger te
maken?
Ik vind het niet gek dat op iedere ‘verjaardag’ van ons
huwelijk toch weer allerhande zaken door mijn hoofd spelen. Niet vreemd dan ook
om dit eens op papier te zetten. Uiteindelijk… al doende leer je. En waarom
niet in openheid delen, het is immers geen vorm van natrappen, om mensen die op
het punt staan van trouwen of scheiden eens te wijzen op hoe ik nu tegen die
processen aan kijk en wellicht iets ter overweging om het anders te doen als
idee voor te houden.
Als de intentie van je huwelijk is om met elkaar nog
gelukkiger te zijn dan alleen, waarom dan al die strijd nadien. Een strijd die
nooit, maar dan ook nooit, een winnaar kent. Alleen slechts verliezers. Is dat
geld immers je overwinning of is juist de vrijheid die je elkaar weer schenkt en
gunt jullie gezamenlijke overwinning. Waarom moet dat wat ooit liefde was zo
vaak ontaarden in de tegenpool haat?
Advocaten spekken is toch niet dat wat je echt wilt?
Elkaar bewust of onbewust aan een lijntje houden of kapot maken is dat dan dat
gaan voor je eigen geluk? Zaken over de ruggen van de kinderen, die toch uit
gezamenlijke liefde voor de rest van hun leven voor 50% uit hun moeder en voor
50% uit hun vader zijn voortgekomen, spelen? Het zijn helaas de dagelijkse
spelletjes die op veel plekken op de wereld dagelijks spelen.
Al vaker haalde ik mijn blogs teksten van OSHO aan. In
een van zijn verhalen vertelt hij dat als het om liefde gaat alles een begin en
een eind heeft en dat daartussen geen wond zit. Als iets over is denk er dan
eens over om elkaar te bedanken voor de tijd die je samen gehad hebt. Ook in
een misgelopen relatie zijn dat in die periode die je samen beleefd hebt toch
vaak veel meer goeie en mooie momenten dan die, die slechter gingen. Zonder
elkaar had je de (levens) ervaringen van nu nooit op gedaan en ben je hoe je er
ook naar kijkt uiteindelijk gegroeid.
Hoewel het misschien gek klinkt voordat je gaat trouwen,
regel vooraf ook hoe je samen de zaken geregeld zou willen zien als het
uiteindelijk niet wordt wat je er samen van verwacht. Steeds vanuit die
gedachte dat je dankbaar mag zijn dat je met elkaar in zee mag gaan en elkaar,
als dat echt samen niet anders meer zou kunnen, ook weer de vrijheid gunt om individueel
gelukkiger te worden. Het scheelt echt bakken met ellende.
En wil je die discussie als partners niet aan gaan in een
situatie dat je tot over je oren toe verliefd bent? Vraag je dan eens af of er
misschien toch iets mis is. Nee natuurlijk is je intentie om er voor altijd samen
iets van te blijven maken. Vrijheid in verbondenheid en groei in onderling en
gezamenlijk geluk spelen duurzaam en voor altijd de boventoon. Niets egoïstisch
aan.
Iets waarin in mijn beleving, ook in de ongewenste
situatie dat zaken toch anders zouden lopen, een jarenlange gijzeling in
procedures van twee ex-partners die zouden willen gaan scheiden niet past.
En als je dan weer vrij mocht zijn, koers dan ook op dat
geluk. Blijf niet hangen in allerhande geknarsetand, haat en zelfmedelijden.
Zet stappen vooruit en ga dan voor dat geluk zonder de ander tegenover je
kinderen en je omgeving zwart te blijven maken. Dat is immers uiteindelijk een
vergiftiging van jezelf.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
