vrijdag 31 december 2021

Tenminste een maandje nieuws-geheelonthouding als goed voornemen.

Wikipedia omschrijft nieuws onder andere als: “Nieuws omvat alle informatie van een zeker algemeen belang die tot dusver aan publieke waarneming was onttrokken. Het gaat doorgaans over een recent feit, een actualiteit, waar collectieve belangstelling voor bestaat. Nieuws kan echter ook betrekking hebben op een 'inlichting' uit het verleden die niet eerder als zodanig is ontsloten voor een brede kring van belangstellenden…”
 
Ik heb het niet zo op die altijd weer populaire ‘goede voornemens’ die mensen stellen aan het begin van een nieuw jaar. Zelf heb ik er ook nooit aan meegedaan. Toch schoot me een paar weken geleden door mijn hoofd om het er eens een keer op te wagen. Voor tenminste een maandje persoonlijke ‘nieuws-geheelonthouding’.
 
Hoewel ik denk aardig ‘vrij’ te zijn, doordat ik al jaren niet meer over sociale media beschik, denk ik toch dat het een pittige uitdaging wordt. Even het nieuws checken is toch een soort verslaving.
 
Waarom dan juist deze uitdaging met mezelf aan gaan? Het heeft een aantal redenen.
 
Allereerst krijgen we al meer dan twee jaar dagelijks niets anders te horen en te zien dan virusgedoe. Geen dag zonder een foto van weer een of andere injectiespuit. En als we een beetje nuchter nadenken dan is dit gedoe er al sinds mensenheugenis (toen het echter nog niet of nauwelijks door andere mutaties aandacht kreeg) en zal dit ook deel van ons leven blijven. Er worden niet voor niets op diverse plekken in de wereld voor miljoenen dollars nieuwe vaccin fabrieken gebouwd om de vaccinboosterstrippenkaart te blijven vullen.
Geen nieuws, eigenlijk ‘ouds’ dus, dat inmiddels een wereldwijde massapsychose heeft veroorzaakt. Over een maand is dat zeker weten niet anders, laat staan weg.
 
Een andere reden is dat juist slecht en negatief nieuws de overkill aan informatie is die dag in dag uit over ons wordt uitgestort. Het blijft de wereld overheersen. Het zaait onrust, vaak angst en paniek en geeft stress. Al die negatieve energie kan je humeur en zelfs je gezondheid pittig beïnvloeden.
Als ik die uitleg van Wikipedia lees dan vraag ik me ook af welk belang er voor mij mee wordt gediend. Tenminste 98% van al die informatie is voor mij niet interessant of ik heb er geen belangstelling voor. Laat staan dat het voor mij persoonlijk belangrijk is. En ik vraag me ook af wat van veel tot de tot dan toe aan de publieke waarneming onttrokken informatie de werkelijke nieuws'waarde' is. Dient het werkelijk het algemeen belang?  

Een goeie vriend deelde een verhaal dat hij ooit gehoord had met me. 
"Stel dat een goeie bekende dagelijks bij jullie thuis aan komt. Hij of zij gaat midden in de kamer staan en vertelt je kinderen elke dag over enge ziektes, moorden & overvallen, rampen, mensen die met elkaar ruzie hebben of smerige (macht) spelletjes met elkaar spelen, corruptie, onveiligheid, bedrog, demonstraties, oorlogen, crises, vluchtelingen, natuur en milieu in vernieling, rampspoed en ga zo maar door. Wat zeg je dan tegen die dagelijkse bezoeker? 
Waarschijnlijk dat hij of zij op moet hoepelen en nooit meer terug moet komen. Je kinderen worden er immers bang en ziek van. Het speelt in op en raakt hun emotie. Wegwezen dus. Een redelijk normale reactie zo zou je toch mogen verwachten. 
Onze televisies, die met het nieuws exact hetzelfde doen, zetten we dagelijks uit gewoonte en zonder er bij na te denken maar al te graag steeds weer aan..."  
 
Nog een reden. We kunnen de wereld niet veranderen. Hoe meer dan triest vele verhalen uit de hele wereld ook zijn, we kunnen er daar, op die plekken, bijna nooit iets aan veranderen. Is doneren de structurele oplossing? Met acties worden we er door humanitaire organisaties onder bedolven. En ja, hulp is zeker nodig. 
Ooit bij stilgestaan dat we ieder op een plek in de wereld leven waar we uitgenodigd zijn om op wat voor manier ook lokaal met onze talenten te helpen? En meestal bestaat dat uit aandacht en tijd voor elkaar. Iets dat in de tegenwoordige tijd met onze 'nieuwe normaal' inzet volledig de nek wordt omgedraaid. 
 
Hoewel het op zich niet met nieuws te maken heeft word ik meer en meer gek van de ziekte die Marketing heet. 
Tussen het nieuws word je er onder bedolven. Werkelijk overal word je er op de meest creatieve en schreeuwerige manieren aan herinnerd dat je toch zeker moet kopen. Een proces dat moet doorgaan omdat dat wat je koopt misschien een minuut je geluksgevoel een beetje opkrikt. Een andere vriend van me noemde het onlangs marketering.
Ik heb helemaal niets nodig anders dan dat wat ik al heb en zit er dan ook niet op te wachten. Er staan al genoeg schreeuwende reclameborden op elke hoek van de straat. Bijna altijd met promotions die ook nog eens helemaal geen aanbiedingen zijn maar meestal slechts de boodschap dat het product de komende weken wederom in prijs zal gaan stijgen.
Onlangs las ik dat in december veel mensen last hadden van ‘cadeaustress’. Ik had nog nooit van het woord gehoord en op dezelfde Wikipedia is het tot nu toe ook nog niet te vinden. Het zal vermoedelijk te maken hebben met van gekkigheid niet meer weten waaruit je moet kiezen om anderen heel kort blij te maken zonder op je keuze voor de rest van je leven negatief te worden aangekeken. Ook van deze nieuwe vorm van stress gelukkig geen last. 
 
En ja, geen nieuws sluit je van dat ‘zekere algemene belang’ zoals in de omschrijving van het woord ‘nieuws’ wordt gesteld dus uit. Wat aan mijn ogen en oren onttrokken was blijft het dus ook. Vraag is of ik er überhaupt belangstelling voor had of heb. Misschien vereenzaamt het. Zeker weten dat ik niet meer kan meepraten over alles wat er in de wereld gebeurt. Ik neem het op de koop toe. Het zit immers opgesloten in mijn voornemen.  
Het positieve is dat er een grote kans dat is dat het ons thuis, op onze fantastisch mooie plek, echter nog dichter en dieper bij elkaar brengt.
 
Zonder de dagelijkse negatieve nieuwsverstoring sta je volgens mij meer open voor dingen die er in je leven echt toe doen. Je krijgt nog meer tijd om mooie dingen op te merken en mee te maken dicht bij huis. En, als je positiever in het leven staat geniet je directe omgeving van die energie die je uitstraalt mee. Die houding verbindt immers weer. Verbinding, wat was dat ook alweer? 
Er is een gezegde: “Geen nieuws is goed nieuws”. Wie weet is het waarheid. Ik ga het ervaren.

Nb: Tot op heden gaat het nog steeds goed met me. Na het op 20 december jl. in concept schrijven van dit blog ben ik gelijk maar met mijn 'nieuws-geheelonthouding' begonnen. Waarom nog langer wachten? 
Op 25 februari, als ik het dan nog heb volgehouden, zal ik proberen wat ervaringen te delen van mijn nieuws geheelonthouding reis. 


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 24 december 2021

Ons geweldige zesde zintuig. Persoonlijk kompas.

Hoe vaak in ons leven vertellen onze logische en praktische geesten ons één boodschap, en toch weten we diep van binnen dat die boodschap niet helemaal klopt en dat er iets méér is. Iets onverklaarbaars, iets dat ons een diepere waarheid en betere oplossingen biedt?
 
Het blijft een soms rare gewaarwording. Een stem of gevoel dat aangeeft dat je eigenlijk een ander besluit zou moeten nemen of andere weg zou moeten inslaan dan je zou willen besluiten of al hebt besloten.
 
Vanuit onze ervaring, opleiding, cultuur, omgeving, adviezen van anderen en noem maar op, nemen we besluiten en toch voelen die regelmatig van binnen niet goed. Als je maar doorholt, niet naar jezelf hebt geleerd te luisteren, belangen van anderen boven je eigen belang stelt of geen lef hebt om af te wijken, dan blijf je dus bij je rationele besluit. Soms met allerhande, vooraf voorspelbare, gevolgen van dien.
 
Die stem of dat gevoel komt vanuit je zesde zintuig, of heel gemakkelijk gezegd je intuïtie. Iets dat iedereen heeft. En als je het dieper onderzoekt dan kun je erachter komen dat de richting die dat zesde zintuig je stuurt alles te maken heeft met jou, via de kortste route, op het pad van je levensmissie houden. Je leest het goed, via de kortste route. Als je immers niet luistert dan blijft die stem of dat gevoel terugkomen om je via een omweg, van soms onplezierige ervaringen, toch weer op jouw juiste weg te ‘sturen’. Het werkt als een soort van innerlijk kompas dat je op koers probeert te houden.
 
Zelf heb ik diverse ervaringen. Soms zelfs vrij extreem en achteraf gezien wel eens wat eng. Stom dat ik die signalen, tegen echt van binnen beter weten in, toen negeerde. Het leverde daarentegen ook heel veel ervaringen op.
 
Een niet te onderschatten sturende bron die er altijd voor je is. Je hoeft slechts (naar jezelf) te luisteren en alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht.
 
Daar waar de ene deur immers dicht gaat, gaat er een andere automatisch voor je open. Je hoeft het lef maar te hebben om daarop te vertrouwen. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 



Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 17 december 2021

Lawaai beperkt je vrijheid

Zalig weer hier op dit moment. Vanmorgen begon de dag met 22˚C en was het licht bewolkt. Een dag om weer heerlijk aan onze bouw te kunnen werken.
 
Tijdens de meditatie het geluid van een vogel en een kalf dat om zijn moeder roept en het lopen van hond Kadhow door het grind, die de stilte af en toe doorbreken. Rust, wat een geschenk en wat een vrijheid kwam in mijn gedachten op.
 
Met meditatie sluit je het lawaai buiten, stijg je er bovenuit. Lawaai onderbreekt, verbreekt en isoleert. Het is een afleiding van je bewust zijn. Je mist zoveel moois en het beperkt je in je vrijheid.   
 
Onze wereld is vol lawaai. Niet alleen van daadwerkelijk geluid en geschreeuw. Ook van de steeds snellere aanvoer van overkill aan lawaai van alle (vaak ook nog eens volstrekt onbelangrijke en onnodige) informatie. Een continue stroom die op ons wordt afgevuurd en waar we ons maar al te graag, de hele dag door, voor open stellen. Ik vraag me werkelijk soms af hoe het nog door mensen te verwerken is. Lawaai lijkt een verslaving. En als je jong bent, en er mee bent opgegroeid, dan heb je dat niet eens in de gaten. Stilte is dan een 'geluid' waar je je ongemakkelijk of zelfs angstig bij voelt. Met de jaren (maar waarom zou je daar op wachten?) ga je de waarde voelen en waarderen van stilte en rust. 
 
Vanmorgen tijdens de wandeling met Kadhow liep ik langs de lelie op de foto bij dit blog. Ik ben na onze wandeling teruggereden met de scooter om er een foto van te maken. Wat een pracht en eenvoud. Geen verstoring, geen lawaai. Voor mij pure vrijheid.
 
En misschien is eens even afzien van al dat lawaai om ons heen wel een mooi cadeau dat je jezelf kunt geven voor Kerst. Een uitnodiging voor verbinding en een goed gesprek. Een uitnodiging om weer eens even stil te staan bij waar leven eigenlijk echt om draait. Voor mij gelukkig al tijden niet meer om al dat lawaai. Wat een zalige vrijheid.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 10 december 2021

Onvergetelijk en waardevol (gratis) kerstcadeau

Het wordt weer Kerst. De meeste mensen weten niet waar dat echt over gaat, maar het wordt met veel marketing spektakel ‘verkocht’ als gezelligheid, verbinding, en als hoofdmoot vooral veel en dure cadeaus. Bevrediging van tijdelijk geluk. Geweldig voor de economie.
 
Ook hier in Thailand is het in diverse winkels, zoals bijvoorbeeld de Makro’s, Kerst wat de klok slaat.
Het huidige ritueel om binnen te komen is inmiddels: Eerst maskeren, dan registreren, daarna plastic handschoenen aan (er is nog niet genoeg plastic), daarna lichaamstemperatuur check (groen is mogen doorlopen, rood is terug naar buiten en in de wachtruimte met afstand blijven wachten). Ik mag nog steeds door ondanks mijn zeer lage lichaamstemperatuur.
Eenmaal binnen loop je tegen de ‘Kerstuitstalling’ aan en hoor je regelmatig “Let it snow” uit de speakers. Jawel, bij tropische temperaturen.
Die sneeuw komt dus helemaal nooit (zelfs voorlopig nog niet door de klimaatverandering).
 
Verbinding is in de tegenwoordige ‘nieuw normaal’ tijd ver te zoeken. Smiles zijn, in ons mooie Aziatische land dat gepromoot wordt als land van de smiles, als ze er nog zijn, onzichtbaar verborgen achter medische en niet medische gezichtsmaskers. Gezelligheid en vooral spontaniteit zijn inmiddels door de afstand die we moeten houden helaas stappen terug naar af.
Niet klagen en niet getreurd. Kopen kun én zul je. Het is toch immers Kerst???
 
Plastic Kerstbomen, in allerhande maten, zijn hier nú, zo zie ik overal, in de aanbieding. Echt een geluk ;). Vreemd overigens want met Pasen of in de zomer kon ik ze hier tegen die genoemde hogere prijs niet vinden of krijgen.
Nee, ik koop er geen. Voor mij ‘ruiken’ ze hier niet echt. Wie weet volgend jaar. 
En mogelijk een lichtpuntje. Eergisteravond kreeg ik in ons vaste restaurant een tip van een bezoeker dat er in de buurt toch ook kleine echte boompjes te koop zijn. Een uitdaging waar ik naar opzoek ga.  
 
Op een Nederlandse website las ik dat diverse mensen lijden aan 'Cadeaustress'. Ik had er nog nooit van gehoord. Volgens mij is het zoiets dat je van gekkigheid niet meer weet wat je moet kopen. Zijn mensen nu echt totaal doorgedraaid? 
Aan kerstcadeautjes doen wij niet. We hebben alles wat we verlangen en zeker ook elkaar. Geen cadeaustress dus. Hoe zalig kan het niet zijn. En yep, we gaan wel naar de nachtmis en hebben nadien daar zeker weten weer een gezellige party met bbq en karaoke. Toch een beetje kerstgevoel. 
 
De wereld is meer en meer opgefokt voor hebbedingen. Zaken en indrukken die snel vervagen en die gillen om snel nog meer of weer iets anders. En toch zijn er dingen die een onvergetelijke indruk achter laten. Vooral ook bij (klein)kinderen. Het wordt misschien even slikken omdat ze tegenover anderen iets (waardevols) hebben uit te leggen maar toch.

Mijn jongste zus bracht me vorig jaar een voorbeeld. Hebbedingetjes vonden haar zoon en schoondochter voor de kleinkinderen niet noodzakelijk. Ze koos voor iets totaal anders en dat sloeg in als een bom.
 
Gezelligheid, verbinding en achtergrond op een andere manier speelden de hoofdrol. 
Ze las haar kleinkinderen een fantastisch mooi en voor de kinderen inspirerend Kerstverhaal voor. Dat maakte indruk. Oma die bij de kerstboom een verhaal voorlas. Ze praten over deze herinnering nog steeds. Over waardevol gesproken.  
 
Voor de economie niet geweldig en toch. Hoe eenvoudig en onvergetelijk kan het niet zijn…? Het heet verbinding, interesse en aandacht.
 
Voor het hele gezin biedt SBS6 dit jaar met eerste kerstdag iets nieuws aan. Hun zender gaat die avond voor vier uur op een knappend haardvuur met kerstmuziek. Het geeft families de mogelijkheid om elkaar weer eens te ontmoeten en vooral weer eens face-to-face te communiceren met elkaar. Wie weet spoort het idee sommigen aan om ook die mobiel dan eens uit te zetten en te gaan voor persoonlijk contact in de huidige ‘afstand maatschappij’ die ons helaas steeds meer wordt aangedaan en opgelegd. Toch denk ik dat de meeste mensen jammer genoeg de boodschap van SBS 6 niet vatten en overschakelen op een ander kanaal. Contact kan immers nogal confronterend zijn en we zijn het niet meer gewend. Hoe dan ook, wat mij betreft een gemiste kans en wie ben ik…?
 
Ik wens je alvast een creatief en verbindend Zalig Kerstfeest en een nieuwjaar met aandacht, nabijheid en liefde voor elkaar.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 


Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 3 december 2021

De misdienaar van Godfried Bomans. Nog steeds blij met mijn geloof.

Twee dagen geleden vertelde ik mijn zoon met een lach dat ik in mijn middelbareschooltijd van mijn Nederlandse boekenlijst slechts één boek echt gelezen heb. Een boek van Godfried Bomans: “Erik, of het klein insectenboek”. Nog steeds is lezen niet echt mijn ding. Wie weet komt het ooit nog. Mijn vader en moeder hadden wat te stellen met mij als altijd erg druk kind.
 
Misschien las ik dat ene boek wel door een eerdere kennismaking met de schrijver. Op 24 december 1971, ik was toen 14 jaar, was ik misdienaar tijdens zijn begrafenis. Ik droeg het kruis. Gisteren zocht ik voor de gein eens op internet en kwam ik, met dank aan Het Nationaal Archief, foto’s van Joost Evers (twee bij dit blog) tegen. Wat een verbazing. Ik kwam mezelf weer tegen!
 
Wat een tijd was dat en wat een tijd is het voor mij nog steeds.
 
Ondanks alle negatieve verhalen en ervaringen over wat er in de kerk allemaal is misgegaan speelt religie en geloof in mijn leven van jongs af aan al een belangrijke rol.
En, yin-yang, er zijn juist ook gigantisch veel positieve verhalen en ervaringen. Het is maar waar je de klemtoon op legt. Helaas worden de negatieve kanten meestal uitvergroot. En ook over monniken in het Boeddhisme hier in Thailand wemelt het van soms de meest vreemde verhalen. Geen reden om daar dan allemaal gedag tegen te zeggen. Het is niet God maar het zijn juist mensen die er vaak een puinhoop van hebben gemaakt of nog steeds van maken. Voorbeelden van uitwassen helaas te over en absoluut niet goed te praten. 
 
Het verandert, in mijn beleving, echter niets aan de bron, de basis en boodschap van geloof. Iedere religie stelt dat het leven draait om het doen van goede dingen.  Hoe daar, weer slechts door mensen, vorm en uitleg aan wordt gegeven en hoe ook daarbij macht en positiespel een rol speelt zijn verhalen apart. Je hoeft elkaar daarvoor niet te haten, te pesten, te discrimineren of zelfs af te slachten. Helaas weer mensenwerk.   

Ik ben nog steeds blij met mijn geloof en met spiritualiteit in mijn leven. Het geeft me stabiliteit, houvast, richting, verdieping en vooral ook dankbaarheid om gezond te zijn en mijn set aan talenten die ik heb gekregen te kunnen delen en ermee te dienen. Jammer als die verhalen en ervaringen bij mensen ertoe leiden om er afstand van te nemen of van te hebben genomen. Ieder zijn vrije keuze en ook respect daarvoor. Wie ben ik om er over te oordelen?
 
Mijn naam heb ik van een persoonlijke vriend en mediator van mijn ouders, Frans Jacobs. Hij was priester van de congregatie “Missionarissen van het Heilig Hart”. Met mij had en heeft hij een enorm sterke band. Hij overleed op jonge leeftijd en in brieven aan mijn moeder komt die band en zijn missie met en in mij naar voren. Zie het als een soort van gids. Heel veel ervaringen die voor mij een extra impuls in dat geloof zijn. Ook mijn kinderen hebben, ter ere van hem, als tweede doopnaam zijn naam meegekregen.
 
Geloof speelde een belangrijke rol in het gezin waarin ik opgroeide. Zondags steevast naar de kerk. De “Allerheiligste Drie-eenheid” kerk in Bloemendaal. En nee, natuurlijk vond ik dat als kind niet altijd leuk. En toch had het wat. Elke zondag krijg ik er beelden van terug en de foto hiernaast, waar ik ook op het misdienaarsbankje zit, geeft me ook gigantisch veel herinneringen. Al snel, ja wat moet je met je ADHD, vond ik een rol als misdienaar. Iets te doen. Het gaf me ook regelmatig de mogelijkheid om van de Sint Josephschool vrijaf te krijgen tijdens begrafenissen en bruiloften of bij de voorbereidingen, uitvoering en afbouw van het jaarlijkse ziekentriduüm. Misdienaars waren nodig en ik deed het maar al te graag. En eigenlijk doe ik dat nog steeds. Zelfs hier in Thailand.
 
In Chiang Mai ben ik jaren ‘Eucharistic Minister” geweest en zong ik psalmen tijdens de drukke internationale vieringen. Afgelopen zondag werd ik voor het eerst in ons kleine kerkje hier in Surin gevraagd om de lezingen te verzorgen. Het maakt me blij. Het blijft een beetje dienen.
 
Ik las dat er dit jaar in Nederland wederom geen Kerstnachtdiensten gehouden worden. Kennelijk word je tot vijf uur in de middag in de kerk minder snel be-omicromt. Voor mij is dit een nog verdere uitholling van dat wat Kerst voor steeds minder mensen nog maar echt voorstelt.
 
Gelukkig gaat alles hier in Thailand tot nu toe lekker door en hebben we na de nachtmis, net als vorig jaar, een gezellige party. Wie weet kan ik nog een beetje dienen. Ik kijk er naar uit.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)