vrijdag 26 september 2014

De rijkdom van: "We hebben geleerd in elke situatie eerst onze mond te houden…" Over communiceren gesproken…


Alweer bijna twee en een half jaar ben ik nu in Thailand. Aan cultuurverschillen raak je gewend. Nee je leert er eigenlijk enorm veel van… Een voorbeeldje van een nieuwe ervaring in communicatie die ik hier al vrij snel op deed.

Thaise mensen hebben van jongs af aan geleerd om in iedere situatie hun mond te houden. Om het goed te zeggen moet ik eigenlijk zeggen; ‘hun mond eerst eens even te houden’.

Als je als Westerling aan een gesprek deel neemt, zoals bijvoorbeeld tijdens een monkchat samen met gasten zoals op deze foto, dan kijk je daar eerst heel vreemd van op. Het maakt je zelfs wat onrustig en je vraagt je in beginsel af of ze wat je gezegd hebt wel hebben begrepen. Een soort houding van onderdanigheid komt je tegemoet. Een gevoel van; wat moet je hier nu mee en waar ben ik eigenlijk mee bezig? roept het in je op.

Inmiddels weet ik niet beter en ben ik gewend aan deze ervaring van oprecht communiceren. Oprecht communiceren? Zie ik je nu denken als je dit leest. Als je niet reageert dan communiceer je toch niet? Je neemt dan niet echt aan een conversatie deel. In Thailand helemaal mis.

Wat ik geleerd heb is dat de Thai door te zwijgen er allereerst respect mee tonen. Hier geldt, op een normale manier, nog een soort onuitgesproken stelsel dat je als kind respect toont naar je ouders omdat zij je het leven immers hebben geschonken. Het zelfde geldt voor kinderen richting een docent. Die heeft er voor geleerd om jou iets bij te brengen. Wat moet jij dan met je (grote) mond voorop. Luister eerst eens. Buitenlanders, zolang ze zich tenminste enigszins gedragen, staan hier op een vrij hoog plan. Als je hier rond loopt kun je het kennelijk immers betalen en het is veruit de meeste Thai niet gegeven om een bezoekje terug, alleen al financieel gezien, te kunnen brengen.
Eerst stil houden is dus een vorm van respect tonen. Je zet een glimlach op en ook die glimlach, als non verbale communicatie kun je leren. Er zijn alleen al zo'n 12 verschillende uitdrukkingen en betekenissen mee.

Een tweede aspect is dat als anderen praten jij gewoon je mond houdt en je open stelt om oprecht te luisteren. Vanuit dat respect, vanuit nieuwsgierigheid of leren, vanuit het verwelkomen van verschillen. Als de ander uitgesproken is en je wilt iets terug zetten dan houd je eerst even je mond. Daarmee stop je als het ware je luisteren, neem je de tijd om het bij je binnen te laten komen ën geef je je aandacht aan eventueel spreken en onder woorden brengen. Je vraagt je zelf ook af, als je merkt dat je het ergens niet helemaal mee eens bent, waar dat gevoel van binnen vandaan komt. Hoe het kan dat iemand anders het, vanuit zijn of haar invalshoek of beleving, anders ziet. Dat nodigt uit om van dat standpunt immers meer te weten te komen. Om dieper na te vragen naar achtergronden. Mijn ervaring is dat je voelt dat er een veel en veel dieper en intenser contact door ontstaat.

Hoe anders tijdens discussies in de Westerse wereld. Als we al een of twee woorden horen dan voelen we ons uitgenodigd, nou zeg maar gewoon uitgedaagd, om direct het debat aan te gaan om iets toe te voegen of de ander te zeggen dat hij of zij er helemaal naast zit. Jouw mening is immers de juiste en dat zul je ook even laten weten. We gaan voor overtuigen. We gebruiken de tijdspanne die de ander gebruikt die aan het woord is om ons eigen verhaal al vast op te maken en… luisteren dus helemaal niet meer. Wat we totaal niet in de gaten hebben is dat zodra wij ons verhaal dan uitkramen het zelfde gebeurt bij die ander. Kortom, van veel discussies blijven slechts een aantal ‘trigger’ woorden hangen en de essentie verdwijnt en komt vaak niet eens aan bod anders dan een ‘ik wil gelijk hebben of mijn zin doordrijven’.

Is het wel nodig om iets toe te voegen? Een vraag die mensen in deze Aziatische cultuur zich ook stellen. Vanuit het zelfde respect mag jij je eigen mening hebben en daarmee hoef jij het niet eens te zijn. Dat wil helemaal niet zeggen dat je dan dus maar ‘ten strijde’ moet gaan. Accepteren dat er andere meningen zijn dan jij hebt is de gewoonste zaak van de wereld. Het maakt de wereld kleurrijker. In heel veel, zo niet de meeste, gevallen heeft het voor de Thai dan ook helemaal geen zin om iets toe te voegen maar te accepteren zoals de ander het ook kan zien.

En dat zijn nu van die ervaringen waarvan, althans ik, wat op steek. Niet dat het me altijd lukt om dit toe te passen. Echt communiceren is in mijn beleving echter een veel rijkere ervaring dan dat ik gewend was en je bloeddruk blijft er in de meeste gevallen ook nog eens mee op peil.

Frans Captijn

vrijdag 19 september 2014

Wat wil je écht? Wees de verandering die jij als student, young potential of young professional in de wereld wilt zien. Boot Camp ontdekkingen in Thailand.



Wat wil je écht? Wat kriebelt er eigenlijk al tijden onder je oppervlak? Stop even!

Veel mensen doen werk dat niet (meer) bij ze past en wat ze eigenlijk helemaal niet willen, om door te gaan met een leven waarin ze dingen doen die ze eigenlijk helemaal niet willen… Is dat niet maf? 

Je hoeft toch geen onprettig leven in een soort gevangenschap te leiden? Verspil je tijd die leven heet niet. Gebruik je verstand en wees de verandering die jij in de wereld wilt zien.
-0-0-0-0-0-

"Lof dat je gelooft in mond op mond reclame maar je helpt met deze aanpak de (academische) wereld absoluut niet.
Verspreid en deel deze inspirerende en verrijkende mogelijkheden die je in Thailand biedt actief en nu.
Promoot deze Boot Camp programma’s als uitnodigende doelstellingen / bekroningen - of als een super waardevolle uitdaging om te doen- bij universiteiten, colleges, studenten & young potentials en, misschien in een iets gewijzigde opzet, bij young professionals .
Biedt deze mensen jouw handreiking, ervaring en inspiratie als gastheer aan. 
Motiveer en help ze zich beter op en in hun loopbaan voor te bereiden en te anticiperen zodat ze verantwoorde (verdere) stappen in hun werk en leven kunnen zetten en daarbij trouw blijven aan zichzelf. ”

Woorden van een Universiteit professor. Wat moet je daar nu op zeggen als je geen schreeuwende verkoper bent? Waarom dus niet, voor een keer, mijn blog voor dit doel gebruiken om die handreiking met onze Boot Camp naar meesterschap programma’s te doen? Aangesproken? Voel je uitgenodigd om door te lezen.

-0-0-0-0-0-

Neem even een stoel, stop eens met waar je mee bezig bent en wees vooral eerlijk tegenover jezelf.
Vraag jezelf eens de, misschien op het eerste gezicht vreemde, vraag: “Wat zou ik willen doen als geld geen rol speelde? Hoe wil ik mijn leven eigenlijk écht leven? Stop het direct opkomende stemmetje ‘Maar…’ in je hoofd eens even. Stel jezelf een vrij en plezierig leven voor waarin je, op enig moment, genoeg verdient om je leven echt te kunnen leven.

Als je met al je (latente) talenten en mogelijkheden die je in je hebt, werkelijk houdt van de dingen die je doet, dan kun je er immers een meester in worden. De enige manier om dat te kunnen bereiken is om er eerst helemaal achter te komen wie je bent en wat je allemaal, veel meer dan je tot nu toe weet, in huis hebt. Daarna richt je daarmee je volle aandacht op dat wat je doet en geef je je er aan over. Betrokken zijn en je missie te volgen. Je kunt op deze manier eigenlijk met van alles voldoende goed verdienen.

Als een (bijna) afgestudeerde student of young potential heb je kennis en je eerste vakbekwaamheid, levenservaringen en vaardigheden opgebouwd. Je bent klaar om de eerste stappen in een loopbaan te gaan zetten (denk je).

Als young professional heb je die eerste stappen in je carrière al gezet. Je bent op een natuurlijk punt gekomen waarop je je af vraagt; “Dit is het dus…?, Wat nu…?”.

Natuurlijke momenten om even halt te houden, rustig op een stoel te gaan zitten en je balans eens op te maken. Om te ontdekken wat je nu eigenlijk werkelijk wilt. Zeker weten dat je het beste van jezelf met de wereld om je heen wilt delen. Alles wat er in zit zelfs. Je wilt ook verder kunnen groeien en een prettig leven hebben. Heb je de weg naar jouw meesterschap al gevonden om deze processen gemakkelijker en duurzamer te maken?

Meesterschap, zien wij, als een losse en betrokken vorm van bekwaamheid uit wijsheid. Meesterschap gaat ‘deskundigheid’, ‘levenservaring’ en ‘vakbekwaamheid’ voorbij. Het is een houding van persoonlijke vrijheid waarin je bent wie je helemaal bent in een omgeving waarin je dat ook helemaal kan en mag zijn. Het zou immers voor jezelf en je omgeving spijtig zijn als je niet alles laat zien wat er in je zit. 

Open de deur en zet stappen richting meesterschap! Een roep om avontuur en ontdekking om de situatie te creëren die jij voor jezelf wilt.

Wil je meer weten?
Voel je uitgenodigd om - overigens ook als je jezelf niet herkent in de genoemde categorie mensen - contact met ons op te nemen (contactvillaasia@gmail.com) en/of download een van onze (Engelstalige) brochures: 



Frans Captijn 

vrijdag 12 september 2014

Boeddhisme is geen godsdienst. Geloof het niet. Ervaar het zelf maar.

Jammer dat nog steeds zoveel mensen denken dat boeddhisme een godsdienst is en er daarom maar liever niets van willen weten... Regelmatig horen we verbazing van deelnemers in onze programma's, als ik iets over deze levensfilosofie uit leg en aan geef dat het met godsdienst niets van doen heeft.

Hoewel de Engelstalige versie van Wikipedia aangeeft dat boeddhisme een vorm van niet godsdienstige religie - van godsdienst - is, is dat niet zo. De uitingen die het boeddhisme kent lijken op religie. Het zijn echter eerbetuigingen aan de leraar (boeddha) en niet aan God. De boeddha was een prins (Siddhartha Gautama) en zijn vader een koning, dus geen God.
Je bidt ook niet tot de boeddha in de trant van "Boeddha alsjeblieft help me dat ik dit of dat krijg...", om iets te kunnen hebben. De leer van de boeddha geeft je aan om zelf creatieve oplossingen voor je probleem te zoeken en het als uitdaging te zien. Het leven draait om het doen van goede dingen en om het niet doen van slechte dingen.
Je eert de boeddha en dankt hem voor zijn wijze levenslessen die hij heeft gegeven om piekeren, je zorgen maken en lijden te stoppen of te verminderen. Boeddha gaf geen strenge regels maar veel meer handreikingen met de keuze om ze in vrijheid al dan niet te volgen. Je kunt het zien als een advies. Het geeft je de mogelijkheid om het zelf allemaal uit te vinden. Dan hoef je het niet meer te geloven maar kun je er volledig op vertrouwen (en dat is weer een stap verder dan geloven). En als je jezelf niet kunt vertrouwen..., wie kun je dan nog vertrouwen nietwaar?

Toen ik een college op de boeddhistische universiteit bij woonde gaf de docent (monnik) een uitleg over de afbeelding van de boeddha. Zo vertelde hij over de lange oren. Die waren om ons er aan te herinneren dat we met al onze zintuigen veel meer bewust aanwezig moesten zijn. Meer verbonden met het hier en nu. Met dit moment en ons de tijd te gunnen om de waarheid van dingen te ontdekken. Niet alleen onze waarheid. De oren vertellen je om niets te geloven maar om dingen zelf te ontdekken. Als je de handreikingen van de boeddha volgt is piekeren, je zorgen maken en lijden er niet meer bij.

Boeddha was geen boeddhist (zoals Jezus geen Christen was). Ze waren / zijn grote levens leraren. Een soort rolmodellen van hoe je goed (en ze bedoelden daarmee niet ikke, ikke, ikke) kunt leven.

Boeddha werd geïnspireerd door de natuur. En nu ik veel en veel vaker ook zelf in de fantastisch mooie natuur hier vertoef en mijn zintuigen bewust de vrije hand geef, kan ik me die inspiratie niet alleen voorstellen maar be-leef en begrijp ik die totaal. Leven is pakkende natuur en kent bijvoorbeeld het ritme van de seizoenen. De natuur toont ons hoe gemakkelijk loslaten kan zijn en om daarmee nieuwe dingen toe te laten (zoals een blad dat in de herfst van de boom valt en de knop aan de tak onder zich al heeft om helemaal nieuw in de lente weer uit te lopen). 
Bergen, bijvoorbeeld, kunnen je spiegel zijn om je te laten zien wat stabiliteit, standvastigheid en betrouwbaarheid is. Om het leven, net zoals een berg, te accepteren zoals het is. 
Een storm op een meer kan je tonen dat de wind alleen de oppervlakte van het meer in beroering brengt. Iets dieper onder de wateroppervlakte is het vredig, rustig en geruisloos stil. Dit kan een uitnodiging zijn om jouw rustplek eens te vinden in de storm waarin je leven zich op enig moment zou kunnen bevinden. De eigenschap van water, dat we overal in de natuur tegen komen, kan een handvat zijn om je er aan te herinneren dat er nog nooit een druppel water kapot gevallen is toen hij in een waterval naar beneden viel. We zijn nota bene zelf zo'n 80% water. Enz...

De leer van boeddha was onder andere om ons aan te geven dat het verleden al lang voorbij is en de toekomst die voor je ligt er nog helemaal niet is en wel eens heel veel anders zou kunnen zijn dan je nu denkt of probeert te organiseren. 
Vanuit mijn ervaringen binnen de brandweer en in mijn privé leven weet ik er over mee te praten. Enorm veel mensen kwam ik in mijn loopbaan in de veiligheidswereld tegen die vlak te voor nog tegen hun dierbaren hadden gezegd; 'Tot straks...' Dat straks werd helaas geen waarheid. Ze konden het niet meer navertellen. Wat is je leven waard en wat 'bezit' je eigenlijk allemaal als je nog maar 20 minuten te leven hebt. Heb je dan volop geleefd...? 

Thich Nhat Hahn, een Vietnamese monnik, haalt in een presentatie heel mooi aan dat we een afspraak met ons leven hebben. Het enige moment dat je je leven kunt aanraken is nu. Nu is onze tijd. En als je je niet bewust bent van dit moment, dan mis je doodeenvoudig de afspraak met je leven. 

De Westerse wereld zet in op 'doen', de Oosterse, ondersteund door o.a. het boeddhisme, zet veel meer in op 'zijn'. Wat de juiste weg is? Geen van twee. Juist het boeddhisme leert te kiezen voor een middenweg. Dat geeft vrijheid van handelen en vrijheid van zijn.

En als je geen enkel inzicht hebt in die Oosterse wijsheden... dan blijf je, net als ik deed,  gewoon rennen tot je ervaart dat die weg op enig moment eindig is en je, tenminste, te weinig bewust hebt geleefd. 

Ondanks mijn kale hoofd ben ik geen boeddhist hoewel velen dat denken. De lessen van het boeddhisme maken me echter wel bewust dat er zoveel meer is, vrije keuze, om mijn leven veel en veel meer waard te laten zijn voor mezelf en ook steeds meer voor anderen waarmee ik de ervaringen tijdens lessen en programma's mag delen.

Frans Captijn

vrijdag 5 september 2014

Wat is je lichaam toch een fantastisch tijdelijk instrument

Afgelopen week ben ik geveld geweest door griep en na bijna 7 dagen ben ik er nog niet helemaal van af. Nou heb ik wel eens vaker een griepje gehad maar zoals deze heb ik nog nooit mee gemaakt. Bijna was ik er mee in het ziekenhuis beland. Gelukkig bleef me dat gespaard. En jawel, wel aan en in het bed gekluisterd. Kadhow, onze hond, als trouwe waakhond naast me. Hij bleef me maar voor doen hoe je nu eigenlijk moest rusten en ontspannen.

Bij zo´n zware griep doet van alles ineens pijn. Pijn achter je ogen, in je rug, bij mij mijn darmen, een super zwaar en kloppend hoofd en een hart dat regelmatig, bij de geringste inspanning op hol sloeg als ik toch weer het lef had om mijn bed uit te gaan. Duizeligheid ten top. 

Mijn vrouw zei me; “Mét het gebruik van medicijnen duurt het zeven dagen en zonder ook dus wat wil je?”. Ik koos voor een middenweg maar die zeven dagen die bleven en worden denk ik zelfs nog iets langer. 
Vroeger werkte ik altijd door. Nu ik dit heb mee gemaakt denk ik dat dat eigenlijk een beetje bezopen was om te doen. Een beetje doorgeslagen plichts- en onmisbaarheid besef achteraf gezien én spotten met je gezondheid. Maar ja, je moest je naam "Captijn" toch eer aan blijven doen was het stemmetje in mijn hoofd. Wat een kwats! Mijn pa zei vroeger altijd al; “Luister naar de signalen van je lichaam en geef er aan toe”. Hij was al wijs, ik leer het steeds beter. Hij had gelijk geef ik nu toe.

En als je dan ineens voor een lange periode  ‘uit het veld’ geslagen bent dan heb je nog meer tijd om te denken. Wat een fantastisch instrument is dat lichaam toch…! 

Als je helemaal gezond bent dan besef je niet eens dat je een lichaam hebt. Je voelt je als het ware lichaamsvrij. Als je hoofdpijn hebt dan lijkt je hoofd ineens los van je lichaam. En als je hoofdpijn weer verdwijnt dan verdwijnt ook je hoofd weer. Je voelt hem niet meer, je bent je er niet meer van bewust. Met je geest is het eigenlijk overigens niet veel anders. Je bent je bewust van je geest, met name van je piekeren, omdat op een of andere manier je leven niet in balans voor je is. Als alles in evenwicht en harmonie is dan is alle gevoel van verdeeldheid ook ineens voorbij.

Je lichaam kun je soms vergelijken met een sok of met ondergoed. Die zijn er wel maar je bent je er niet van bewust. Zonder dat je er ’s ochtends bij stil staat trek je die zaken aan om ze de rest van de dag helemaal niet meer te voelen tot je er aandacht aan besteed of er door externe invloed de aandacht op gericht wordt. Als ik je nu vraag om je aandacht even op je sok te richten dan voel je die sok direct.

Het gevoel van lichaamsloosheid (in feite dus geen gevoel) is dus eigenlijk een signaal dat je op en top gezond bent. Als iets je pijn doet ben je je direct bewust van die plaats of dat lichaamsdeel dat zich niet lekker voelt. 

Een lichaam heeft een super eigen herstel mechanisme. Ooit ging ik eens met een oud collega naar het museum Corpus in Oegstgeest om een reis door het lichaam te maken. Daar wordt je over al die herstelmechanismen heel erg veel duidelijk. Heel erg snel lopen we vaak al bij het minste lichaamsalarm naar de apotheek of naar de dokter om dat signaal te onderdrukken. We moeten er niet te veel last van hebben want we moeten vooral door. Sneller herstellen, tegen wil en dank dan maar een paardenmiddel met mogelijke bijwerkingen die ons lichaam weer op een andere plek overhoop halen, terwijl in heel erg veel situaties het lichaam dat helemaal zelf kan. Je moet er alleen de tijd voor nemen en toe laten dat je lichaam je iets te vertellen heeft. Mijn vrouw heeft in mijn ogen in veel gevallen dan ook gelijk met haar uitspraak over de griep die gewoon zo'n zeven dagen met en/of zonder medicijnen rust vergt. 

Het lichaam is toch een groot wonder? En als je je beseft hoe we vaak onbewust met dat lichaam, dat huis waar we tijdelijk gebruik van mogen maken, omgaan dan moet je je soms toch voor jezelf aardig schamen met wat je eet, drinkt en vooral vaak niet beweegt en te weinig rust neemt. 
Om maar weer een uitspraak van mijn pa aan te halen: “Een gezonde geest in een gezond lichaam”. En moeilijk om dat lichaam gezond te houden door er iets bewuster mee om te springen is, uitzonderingen daar gelaten, eigenlijk helemaal niet zo moeilijk. 

Mijn pa had het al lang door. Luister naar de signalen van je lichaam en geef er aan toe. Het lichaam heeft je gewoon iets te vertellen en heeft meestal alleen maar nodig dat je daar in alle rust de tijd voor neemt om naar die boodschap(pen) te luisteren, gevolg aan die oproep te geven en er in sommige gevallen van te leren.

Wat geweldig dat we van zo’n fantastisch instrument tijdelijk gebruik kunnen en mogen maken.

Frans Captijn