Misschien is het gek om te zeggen maar door onze
scheiding, die in 1997 begon, zijn niet alleen onze kinderen maar ben ook ik er
aan gewend geraakt dat we elkaar niet al te vaak face-to-face zie.
Hoewel ik een afkeer van sociale media heb omarm ik, misschien al wel weer ouderwets,
Skype. Het geeft me haast dagelijks de mogelijkheid om contact te hebben met ze. Zoon Rik in Zuid-Limburg en dochter Carlien in het Australische
Perth. We zijn totaal open naar elkaar en delen nieuwtjes, ideeën en gevoelens en weten wat er bij en in elkaar leeft. Het geeft een prima band wat mij betreft.
Kinderen vliegen uit. Je geeft ze, zonder daar ooit voor
gestudeerd te hebben, als ouders iets mee. En dan is het afwachten. Wat voor
mij voor 100% vast staat is dat onze kinderen uit liefde zijn geboren en dat
we, mijn ex-vrouw en ik, de beste intenties hadden en hebben voor de toekomst
van die twee. En wie hebben dat nu als ouders niet. Ik denk toch verreweg de
meeste ouders. En of je dat goed doet als ouders? Ja, wat is goed? De meningen
kunnen daarover verschillen. Eind maart werd ik er tijdens een bijeenkomst weer
eens aan herinnerd en kwam de vraag in me op:
Wat is nu eigenlijk een goede vader zijn?
Hoe voedt je immers op? Vaak bestaat dat uit een aan de
nieuwe generatie mee geven van wat je in jouw eigen opvoeding zinde en juist
een andere invulling geven aan dat wat je minder prettig vond. Overigens blijkt
in de praktijk juist vaak dat, dat waarvoor je ze wilde behoeden juist op enig
moment in gedrag toch de kop op steekt maar goed, dat is voer voor
opvoedingsdeskundigen.
Voor mij geeft het schilderij benaderbaarheid aan. De
deur altijd open houden ook al doen je kinderen dingen die jij, vanuit jouw
achtergrond en/of karakter niet voor staat. En om die open houding te houden is
veiligheid en een niet veroordelen (en misschien zelfs wel vergeven) nodig.
Meningen mogen verschillen. Het maakt de wereld kleurrijker en ze hoeven
absoluut niet tot verwijdering te zorgen. En dat vraagt om een open geest en
hart.
Je niet laten beïnvloeden door wat anderen, zelfs een
ander of andere kinderen, er allemaal van denken en zeggen. Ik noemde het al
eerder het draait om de juiste intentie.
Wat ik binnen die juiste intentie tijdens de opvoeding
leerde is dat ik in mijn eigen idee open moest zijn, nee een aanpassing moest
maken, in dat wat ik voor de toekomst van mijn kinderen goed vond. Ik was veel
te veel aan het pushen in een richting die ik voor hen goed vond. Wat nodig
is, is een stimulans in dat waar zij juist voor hun toekomst (en geluk) voor
willen gaan. En die aanpassing maakt zowel hen als mij blij. Het gaat juist niet
om positie of geld of wat pa en ma willen maar het draait om geluk en het stimuleren en vrij laten van hun uniekheid, hun talenten.
Beschikbaar zijn. Tijd hebben en nemen om te luisteren
zonder nu direkt jouw eigen visie klaar te hebben. Als ze die nodig hebben dan
vragen ze er wel om. Het mooie hiervan is dat je weet wat er bij je kinderen
speelt en dat ze niet bang zijn om zaken met je te delen. Als dat met jou (of
hun moeder) niet zou kunnen hoe arm is dan niet de band die je met de kinderen
hebt? Ook hier is veiligheid de sleutel wat mij betreft.
Vrijheid in verbinding en daarbij elkaar vertrouwen.
Misschien is dit wel het grootste goed in relatie tot goed vaderschap. En
hoewel bij mij dus gedwongen door de omgangsregeling van onze scheiding, het
droeg hier aan bij. Ik leerde met het elkaar niet dagelijks face-to-face
ontmoeten omgaan. Letterlijk alles delen we samen. Onze band vind ik dan ook
super.
En nee, mijn kinderen hoeven absoluut niet voor me neer
te knielen. Rembrandt’s schilderij toont mij juist dankbaarheid dan nederigheid
en statusverschil.
Zeker hier in Thailand zie ik hoe juist dat aspect bij
draagt aan de familie band.
De boeddhistische filosofie leert dat er twee basis factoren zijn om persoonlijk geluksniveau duurzaam te verhogen. De ene is om te stoppen met te veroordelen. De andere om het kind in de ziel levend te houden. Stimuleer die puppy in je kinderen en geef het goede voorbeeld om in plaats van alles om je heen te veroordelen een houding van nieuwsgierigheid aan te nemen. Iets wat niet betekent dat je daarmee alles dus maar hoeft te accepteren.
Het is te overwegen om eens te stoppen om in de opvoeding kinderen te veel af te leren om ze zo feitelijk in het systeem in te passen. Veel waardevoller zou het kunnen zijn om ze te stimuleren hun authenticiteit, de volheid en rijkheid van hun uniekheid, te laten leven.
De boeddhistische filosofie leert dat er twee basis factoren zijn om persoonlijk geluksniveau duurzaam te verhogen. De ene is om te stoppen met te veroordelen. De andere om het kind in de ziel levend te houden. Stimuleer die puppy in je kinderen en geef het goede voorbeeld om in plaats van alles om je heen te veroordelen een houding van nieuwsgierigheid aan te nemen. Iets wat niet betekent dat je daarmee alles dus maar hoeft te accepteren. Het is te overwegen om eens te stoppen om in de opvoeding kinderen te veel af te leren om ze zo feitelijk in het systeem in te passen. Veel waardevoller zou het kunnen zijn om ze te stimuleren hun authenticiteit, de volheid en rijkheid van hun uniekheid, te laten leven.
Al diverse keren heb ik het in mijn blogs aangehaald. Je
kinderen zijn niet jouw kinderen. Ze komen door je maar zijn niet van jou. Ze
hebben hun eigen leven en je mag blij zijn dat je daarin de impuls mag zijn.
Hoe dat uitwerkt... je ziet het pas later.
Ik geniet in ieder geval van juist dat proces.
