Een wereld dodelijk verziekt door suiker. Afkicken van mijn verslaving.

Vier weken geleden stuurde mijn vriendin me een filmpje van een live interview met de arts Raymond Francis uit Florida, USA. Hij publiceerde in 2002 zijn boek ‘Never be sick again’ (Hoe blijf ik gezond).

Nu ben ik niet zo van dat soort filmpjes maar het was kort en ik keek en luisterde ernaar. Duidelijk een man met een missie die me inspireert en weet waar hij het over heeft. Iemand die voor mij heel veel overeenkomsten vertoont met de passie en het optimisme van mijn vader. Een kei in het vanuit de beste bedoelingen en vanuit zijn eigen ervaringen positief aanspreken van mensen om ze aan te sporen om gezond te leven en van die gezondheid te genieten.

Ja, Raymond Francis trapt voor veel mensen, en ook voor mij, een soort van open deur in. Ik had al vaker eens wat gehoord maar stond er eigenlijk nooit zo bij stil hoe ik mijn gezondheid, onbewust en ongewild, zo op het spel zette. En dit boek is al van 2002? Nou ja, beter laat dan nooit er toch nog eens achter komen.

Ik lette er gewoon niet op en dacht bij mezelf dat het bij mij wel mee viel. Ik nam immers bijvoorbeeld nooit suiker in mijn koffie of thee en dronk veel vruchtensap zonder toegevoegde suikers etc.. Rust genoeg en geen stress meer. Goed bezig, althans dat dacht ik.

En ja, door mijn ongeluk in 2010 veranderde ik radicaal mijn levensstijl. Dagelijks doe ik aan meditatie, beweeg ik best veel alleen al door een paar uur stevig met de hond te lopen en elke ochtend een uur yoga. Tot nu toe eigenlijk nooit echt ziek. En toch…

Francis zijn verhaal kwam bij mij meer binnen dan ik gedacht had. Sommige van zijn uitspraken vond ik verbijsterend. Bijvoorbeeld hoe slechts één theelepel suiker binnen twee uur voor een periode van zes tot acht uur de natuurlijke immuun balans van je lichaam totaal om zeep helpt, voor 50% vermindert. Of dat suiker veel meer kwalijke invloed op je lichaam heeft dan alcohol, drugs of roken. Dan de verbindingen die hij legt met de invloed, zeg maar gewoon de deur wagenwijd openzetten, naar een breed pallet aan ziekteverschijnselen.

Na het horen van zijn korte verhaal dacht ik bij mezelf dat het toch eens een keer tijd werd om hier aandacht aan te geven. En opdat ik op 1 juli jl. toch weer in mijn zes weken alcoholvrij periode stapte vond ik dat een goed moment om ook voor wat betreft die suiker maar eens acuut te gaan stoppen.

Iets waarvan ik op dit moment kan zeggen dat ik er mee door wil gaan.

Een eenvoudig besluit maar nog niet zo eenvoudig gedaan. Ik kwam erachter, echt ik had dat nooit en te nimmer gedacht, dat ik meer dan super verslaafd was. Het werd niet gewoon even stoppen maar duidelijk een afkicken.

Al vaker schreef ik in mijn blogs dat alles wat je aandacht geeft groeit. Volgens mij is het niet eens mogelijk om totaal met suiker te stoppen. Het zit werkelijk overal, maar dan ook overal, in en niet in de minste hoeveelheden. Mijn ervaring is inmiddels dat de wereld gewoonweg dodelijk verziekt is van suiker.

Waarom het bij mij een verslaving is (ik kan inmiddels en op dit moment zeggen was) bleek uit het volgende.

Een periode van bijna twee weken voelde ik me meer dan moe. Mijn verlangen naar iets met suiker (mijn kinderen noemen me vaak koekie monster) nam hand over hand toe en ik keerde haast mijn huis om, om iets te vinden waarin suiker zat. Gelukkig tevergeefs. Op zoek naar suiker vervangers ook. Nou dat liet ik heel snel achter me. Die letterlijk ‘troep’ is nog veel schadelijker en… het lost niets op om los van die suiker verslaving te komen.

Goed dat mijn vriendin door haar werk twee weken niet kon komen. Mijn humeur, normaal eigenlijk altijd toppie, veranderde danig en ik was op Skype wat snel op mijn tenen getrapt en kortaf. Gelukkig doorzag mijn vriendin het allemaal. Ook zij was immers, iets minder abrupt dan ik, in hetzelfde schuitje gestapt.

Zeurende hoofdpijn zoals ik die ook tijdens mijn burn-out periode had. En soms zelfs koude rillingen. Uitermate vreemd in het zeer warme klimaat hier. Toch moest mijn lijf kennelijk toch even wennen hoe op een andere manier de inwendige kachel aan te laten slaan.

Die verschijnselen zijn nu nagenoeg over. Nooit gedacht dat dat zo lang zou duren. Pakken vruchtensap de deur uit (ze zitten meer dan vol met suiker, wat je ook op de verpakking aan afleidende teksten vindt). Ik heb een blender gekocht en maak nu sap van het zeer grote, en voordelige, aanbod aan fruit en groente dat we hier op de lokale markt vinden. Het is even wennen aan hoe het eigenlijk allemaal ook alweer écht smaakt. Whoow, wat een geweldig verschil. Je proeft letterlijk weer de natuur.

Ik voel me goed, zelfs beter, en heb weer genoeg energie. Eerlijk is eerlijk suiker blijft lonken en 'nee' zeggen is niet altijd gemakkelijk hoewel het tot op heden lukt. En of ik nu (nog steeds) nooit ziek word? Ik wacht het maar af. Dat is voor mij eigenlijk niet de hoofdreden om suiker op een laag pitje te zetten. Overigens ook niet om af te vallen. 
Meer is het een ode aan mijn tijdelijke tempel, mijn lichaam, om er zo lang mogelijk optimaal gebruik van te kunnen blijven maken. En een keertje ziek is voor mij niet meer dan een signaal van mijn lijf dat het de strijd met dat wat het niet wil aan wil en kan gaan. Maar als dat gevecht niet nodig is…dan geniet je volgens mij nog zoveel meer.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Laat zien dat je anders bent door je ware Zelf te zijn.

Elke persoon in de wereld is uniek. Echt waar, zoals jij is er maar één. Vaak schreef ik al over dit fenomeen. Elke persoon is geboren met een unieke reeks talenten en gaven die hem of haar anders maakt. De betekenis van echt je leven te leven is om deze uniekheid te delen. Je bent niet voor niets op deze wereld gekomen. Het delen van je uniekheid is iets anders dan wat we werken noemen. Het is een vanuit jezelf mee bewegen met de stroom. Iets dat de wereld om je heen én jezelf uiteindelijk het gelukkigst maakt.

Veel mensen vinden het moeilijk om hun verschil te tonen. Alle systemen waarin we leven moedigen ons immers vooral aan om niet af te wijken. In de samenleving lijkt het beter om 'onzichtbaar' georganiseerd te zijn in hokjes, kastjes en laden. Cultuur, religie, verwachtingen van ouders, onderwijs, enzovoort zijn enkele voorbeelden van hoe je je 'opgesloten' kunt voelen bij het maken van je eigen keuzes en persoonlijk gewenste verschijning.  Ze kunnen beperkend zijn in het delen van je ware zelf.

Misschien onuitgesproken wordt het door je omgeving op prijs gesteld als je deel uit maakt van een groep. Daar is immers gemakkelijker vat op te houden. Het volgen van de, soms ongeschreven, regels. Niet te veel last veroorzaken omdat dat storend op de ‘meerderheid’ zou kunnen overkomen.

Als je je ervan bewust bent dat je uniek bent, hoe makkelijk is dat niet, is feitelijk een uitnodiging om juist die uniekheid, dat afwijken van de groep, publiekelijk te laten zien en te delen. Het verschil dat je maakt te laten zien. Het enige wat je hoeft te doen is om je absoluut vrij te voelen dat ware Zelf zichtbaar te maken. Is dat eigenlijk niet jouw roeping vanaf het moment van je geboorte?

In het proces naar volwassenheid is er de zogenaamde puberteit. Een periode waarin jongvolwassenen vaak wat rebels zijn om hun persoonlijke weg te vinden. Dat kan soms een aardig gevecht lijken. Een gevoel van tegen de stroom op willen en vanuit je diepste zelf eigenlijk ook op moeten. De ‘weerstanden’ tegemoet. En vaak is het uiteindelijk toch maar een overgeven aan die stroom. Het blijft een normaal proces in de groei naar volwassenheid. Dat hoeft het echter niet te blijven.

Als volwassene immers, is het een kwestie van luisteren naar dat innerlijke kind dat je hele leven in jezelf blijft bestaan en dat ‘gevoel’ blijft afgeven en die ‘roep’ blijft uitzenden. Daar eens de tijd voor nemen om niet alleen te horen maar ook, misschien wederom wat rebels, naar te luisteren en te handelen maakt je alsnog vrij.

Niet in de patronen blijven hangen die je altijd al beperkt hebben of geleerd hebben hoe je je naar de zin van iedereen moet gedragen. Dit kan best moeilijk zijn, misschien zelfs geen strijd, maar soms een waar gevecht.

En als je daar eens over denkt, ben jij dan niet de moeite waard om voor die eigen identiteit en verschijning te knokken?

Bevrijd jezelf, vertrouw jezelf. Laat je verschil zien door je ware Zelf te zijn.

Het maakt de wereld, die erop zit te wachten, een stuk kleurrijker.

En als anderen je misschien een beetje 'vreemd' vinden... nou dan ben je goed op weg. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Werkgevers zouden zich wat minder van diploma’s moeten aantrekken

De afgelopen tijd heb ik een paar keer contact gehad met mensen die een carrière stap wilden maken. Een combinatie van een bijdrage leveren aan een organisatie in hun verandering, groei en of ontwikkeling, én een impuls voor hun eigen persoonlijke groei en ontwikkeling. Een proces, of liever gezegd project, dat naar mijn mening altijd hand in hand zou moeten gaan voor het beste resultaat.

Waarom ik het een project noem is omdat het voor mensen en organisaties goed is om na verloop van tijd ook weer afscheid van elkaar te nemen. Dat houdt beiden fris. 
Nu ik dit schrijf herinner ik me een gesprek met een studente communicatiewetenschappen die ooit bij onze organisatie stage liep. Na haar studie werd ze voor een baan bij ons geselecteerd. Als baas zei ik tegen haar bij haar introductie dat ik hoopte dat ze binnen vijf jaar, als visitekaartje van ons bedrijf, ergens anders aan de bak ging. Ze keek eerst wat vreemd op van dat gezegde en volgde het. Nu durf ik te zeggen dat de resultaten er mogen zijn voor beiden.

Veel mensen raken in de sleur van het blijven doen van dingen die ze ooit leuk vonden (en inmiddels niet meer echt, omdat hun groei erin voorbij is). Ze verdienen er hun geld mee als aanmoediging om door te gaan met dat wat ze eigenlijk niet meer echt leuk en uitdagend vinden. Dat is voor twee kanten jammer. Heb het lef om te veranderen. Verandering is groei.

Terug naar mijn onderwerp van deze week. Die mensen waar ik in het begin over had, zagen het als een probleem om een organisatie (en zichzelf) te dienen doordat ze niet helemaal over de vereiste papieren en diploma’s beschikte. En die uitspraak was de trigger voor dit blog. De frustratie van de bureaucratie.

Hoezo diploma’s en vereiste papieren? Werkgevers zouden het lef en de moed moeten hebben om daar eens wat luchtiger mee om te gaan. Lef? Jawel. Je moet als baas richting je ondernemingsraad en/of vakbond misschien wel wat uitleggen. En toch… dat kun je toch als je in mensen, passie en missie gelooft?

Veel organisaties voelen zich zo aan allerhande regeltjes gebonden (of vinden het wel makkelijk dat die er zijn) dat de flexibiliteit om goeie mensen, zonder alle vereiste papieren en diploma’s, aan te trekken is verloren. Bang om aangesproken te worden of om, met een goeie reden, af te wijken van het vaste patroon.

In diverse organisaties waarin ik als eindverantwoordelijk leidinggevende gewerkt heb nam ik al die diploma eisen die gesteld werden soms met een stevige korrel zout.

De Poolse dichteres en nobel prijswinnaar Wislawa Szymborska (1923-2012) schreef over waar het kennelijk in de bureaucratie in relatie tot solliciteren om gaat eens een verrassend gedicht: Het schrijven van een CV.

Wees eens eerlijk. Draait het in een nieuwe baan niet veel en veel meer om de match tussen de diepere missie van het bedrijf en de persoonlijke missie van een kandidaat? Om bezieling, talenten, verbinding, achtergrond, enthousiasme, affectie, veerkracht, levenservaringen en daarmee al opgebouwde levenswijsheid en oprecht gewenste groei?

Inderdaad wordt, zoals Szymborska zo mooi zegt, gevraagd om Cv’s die geschreven zijn alsof de sollicitant nog nooit met zichzelf heeft gepraat en altijd ver uit zijn of haar eigen buurt is gebleven.

Een mooi diploma zegt nog niets over hoe waardevol een (nieuwe) kracht werkelijk voor je organisatie is, kan worden of kan zijn. Je kunt vaak voor hetzelfde geld (of bij de start wat minder) zoveel meer in huis halen.

Haal je als bedrijf of organisatie niet veel meer duurzaamheid binnen als je diploma eisen eens met een korreltje zout zou nemen? Ik heb er prima ervaringen mee.

Als manager ben jij immers toch voor die kwaliteit bewaking van je personeel verantwoordelijk? Als je lef en vooral gevoel voor je zaak hebt, durf je af te wijken. Als je daarnaast in je eigen kwaliteiten gelooft is dat immers ook nog eens gemakkelijk aan de buitenwereld uit te leggen.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com

Je kunt helemaal niet ontvrienden. Ooit bij stil gestaan?

Een paar weken geleden vertelde mijn dochter me dat ze door een Nederlandse vrouw, die hier ook in Thailand bij mij in de buurt woont, was ‘ontvriend’. Wat een woord als je er even bij stil staat.

Omdat de vrouw helaas met mij kennelijk niets meer te maken wil hebben vanwege een kleine aanvaring die haar vrouwelijke partner en ik hadden, heeft ze nu ook de ‘vriendschap’ met mijn dochter verbroken. Hoe sociaal, ‘sociale’ media overigens kan zijn dat je dit onzichtbaar kunt doen.

Mijn dochter was er een beetje verbaasd over. Ik ken het fenomeen ‘ontvrienden’ of ‘ontvriendinnen’ (dat moet toch ook bestaan?) niet (meer) omdat ik al jaren afscheid heb genomen van al die ‘sociale’ media.

Omdat ik al een paar jaar niet meer op sociale media zit en/of gevolgd kan worden heb ik dus ook geen last van dat ontvrienden, althans daar.

De vraag kwam bij me op of je eigenlijk iemand wel kon ontvrienden. Natuurlijk weet ik dat dat slechts een druk op de knop is zonder de ander daar van op de hoogte te stellen en toch… ontvriend je dan iemand?

Op alle sociale media waar ik ooit bij en op aangesloten was heb ik ruim duizend ‘vrienden’ gehad. Een aantal weken voordat ik er afscheid van nam heb ik een paar keer een bericht geplaats dat ik er afscheid van ging nemen. Dat was overigens nog niet eens zo gemakkelijk. De sociale media ziet je graag komen maar minder graag gaan heb ik gemerkt.

Veel reacties van al mijn ‘vrienden’ kreeg ik niet. Jawel, een aantal maar niet van de hele grote groep vrienden. Overigens geldt dat ook voor allerhande groepen en clubs waar ik zakelijk en privé deel van uit maakte. Een handje vol, en dat meen ik dan letterlijk, vrienden zijn nog over. ‘Uit het oog, uit het hart’ zei mijn moeder wel eens. En ik ben erachter. Let wel, dat ligt ook aan mij natuurlijk. Ik moet ook de hand in eigen boezem steken.

En vanuit die ervaring even terug naar dat ontvrienden. Waren of zijn die mensen die je ‘ontvrienden’ dan wel je vriend? Wat is eigenlijk een vriend (of vriendin)? Wat is vriendschap? Wikipedia stelt:

“Vriendschap is een nauwe (over het algemeen niet-seksuele) relatie of verhouding tussen twee of meerdere mensen waarbij het geslacht geen rol speelt. Het belangrijkste waarop een goede vriendschap gebouwd is, is vertrouwen en onvoorwaardelijkheid. Iemand met wie men vriendschap heeft noemt men een 'vriend' of 'vriendin'.

Vriendschappen worden gesloten, met woorden of zonder. Vrienden helpen elkaar en aanvaarden meer van elkaar dan andere relaties. Ook dat wat men als vrienden of vriendinnen voor elkaar doet wordt vriendschap genoemd. Bij een belangeloze vriendschap kijkt de één naar wat de ander nodig heeft en plaatst hij zijn eigen belangen/verlangens op de achtergrond.”

En als je bij deze mooie volzinnen even wat stil staat dan kun je dus voor jezelf concluderen dat ontvrienden helemaal niet kan. Iemand die ontvriend had immers helemaal nooit een vriendschap met je. Het was slechts schijn. Het draaide vaak alleen om eigen beland en ergens bij willen horen wat inmiddels niet meer past. Onvoorwaardelijkheid? Meer van elkaar aanvaarden? Kijken naar wat de ander nodig heeft? Belangeloos?

En als iemand zijn of haar mening of levenshouding niet (meer) aanspreekt of bij je past of je woont inmiddels te ver bij elkaar uit de buurt… Dan ontvriend je om aan te geven dat de waarde van dat wat je ooit met of zonder woorden tegenover elkaar liet merken van het begin af aan al nihil was.

Helemaal niet van wakker liggen dus. Lekker laten gaan. En… ach zoals Ramses Shaffy zo mooi zong… Laat me! Laat me m’n eigen gang maar gaan.

Ik ga al jaren lekker mijn eigen gang. En als dat ‘vrienden’ niet (langer) meer zint…? Lekker ontvrienden wat er kennelijk dus helemaal nooit tussen elkaar was. Het hoeft bij mij zelfs niet eens stiekem.

Mijn buurvrouw heeft het vaak over haar Facebook 'vrienden'. Ik moet er soms een beetje om lachen want als ze ze écht wel eens nodig had dan waren ze niet thuis... 

Wees trots op en blij met dat handje vol mensen die je echt als vrienden kunt aanmerken. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com