Permanente controle en steeds minder vrijheid onder het mom van Corona. Meer en meer “Big brother watching you”...

Ik ben niet iemand die in allerhande complottheorieën gelooft. Het zijn vooral films die ze ons laten zien en ons in hun script meenemen om er even in te geloven. 

Afgelopen week hoorde ik van verschillende kanten verhalen die me toch alert maakte dat dit fenomeen op dit moment toch speelt. Vrijheidsberoving onder het mom van virus bestrijding. Ik dacht zelfs even over de risico’s die het met zich mee zou kunnen brengen om hier over te schrijven.

Maanden zitten we inmiddels al opgescheept met soms de meest waanzinnige en meer dan creatieve ‘veiligheidsmaatregelen’ die zijn verzonnen in relatie tot een virus dat de wereld in zijn greep lijkt te houden.

We moeten afstand van elkaar houden en ons nagenoeg overal registreren of een QR-code scannen om nog ergens binnen te mogen komen. Met drones worden we zelfs in de gaten gehouden.  

De reden, zo wordt ons voorgehouden, is dat mocht zich een nieuw geval van besmetting voordoen de bron snel getraceerd kan worden om nog meer ellende te kunnen voorkomen. Maar is dat nu werkelijk het verhaal?

Het wordt voor mij meer en meer schijn. Die basis bron zelfs, Een markt in Wuhan (China) wordt verteld, bleek al met verkeerde foto’s en filmpjes uit Langowan (Indonesië) de wereld in te zijn gebracht en blijkt niets van doen te hebben met vleermuizen.

Alles is, overigens tot op de dag van vandaag, gebaseerd op het inboezemen van angst.

Het lijkt een vorm van James Bond scenario dat nog niet verfilmd is. Een kermis die gewoonweg in de praktijk wordt uitgetest.

Ik hoor nu verhalen over bedrijven die de situatie van het virus gemakshalve gebruiken om ‘goedkoop’ te reorganiseren. Lees van personeel af te komen. Wellicht slim maar niet zo heel netjes.

Bedrijven, instellingen, en meer, die niet ‘sterk’ genoeg waren zijn inmiddels failliet. Het lijkt op een gigantische opruimingsoperatie die plaats vindt. Nee, niet fijn om het zo te stellen maar ik kan het helaas niet anders zien. Gigantische neveneffecten en schades zijn aangericht met veel en veel grotere schades dan door het verspreide virus zelf, waarover niet of nauwelijks wordt gesproken.

Tot zover overigens nog niet echt iets dat mij doet denken aan een vorm van complottheorie.

In het land van mijn oorsprong, Nederland, werd ruim een maand geleden 75 jaar vrijheid herdacht na alle ellende van de tweede wereldoorlog. Een geweldig initiatief dat mij jaar na jaar nog steeds raakt. Als ik terugkijk op dat woord vrijheid dan vraag ik mij steeds meer af hoe het, minder en minder, met onze vrijheid gesteld is. En hier komt mijn gevoel van dat virus, dat als rookgordijn voor iets veel groters dat gaande is, boven drijven.

Hoewel een verplicht ingebrachte chip in ieder van ons nog niet is ingevoerd, zijn we met onze mobiels overal inmiddels al lang totaal traceerbaar. We smachten om de nieuwste techniek om er bij te kunnen blijven horen zonder ons ook maar iets om de vrijheidsbeperkingen die dezelfde techniek met zich mee brengt te bekommeren. Het Wuhan virus heeft er stevig vaart achter gezet om iedere stap die we zetten goed in de gaten te houden, in kaart te brengen en er munt uit te slaan.

Ik kreeg een verhaal te horen van een vrouw die in Nederland boodschappen ging doen en eens even ging neuzen in een winkel waar ze parfums verkochten. De display van een specifiek merk trok haar aan. Ze bleef er wat langer staan maar ze kocht niets. Thuis gekomen kreeg ze pardoes marketing van dit merk op haar mobiel. Toch wel heel erg toevallig.

Bekend is dat je in winkelstraten en in winkels inmiddels totaal gevolgd kan worden, nee wordt. Meer en meer mensen beginnen erachter te komen dat hun privacy in het geding is en laten hun mobiel inmiddels thuis werd me verteld. Groot gelijk vind ik al jaren. Waarom zou je koopgedrag in kaart moeten worden gebracht? Inderdaad, om zicht te krijgen op jouw voorkeuren en verlangens en op basis daarvan nog meer te kunnen verkopen.

En denk eens na… is dat alleen in winkelstraten? Het is al jaren overal het geval en het netwerk sluit zich steeds verder. Wet op de privacy? Ik schreef er al vaker over. Laat me niet lachen.

We zitten inmiddels gevangen in het World Wide Web en zijn er gewoon in getuind. En de poolstok rijkt vanzelfsprekend helaas vele malen verder dan ‘slechts’ dat (ver)koopproces. Het wordt een beetje eng als je er wat dieper bij stil staat. En dit proces gaat stapje voor stapje verder.

Het net gaat zich meer en meer sluiten en onze toekomst wordt meer en meer voor ons in plaats van nog door ons bepaald. Hoezo vrijheid?

Fijn dat mensen wakker aan het worden zijn, als ik tenminste diverse demonstraties hoor en zie, en toch. Ook dit is onderdeel van het proces dat voor ons wordt geregisseerd. Het is volgens mij helaas al lang te laat en het is wachten op het vervolg van het scenario… 

Volgens de laatste berichten schijnt het virus inmiddels te muteren. Corona-20 onderweg?

Allemaal een beetje eng.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Weer ‘in leven zijn’ verklaard.

Gisteren was het weer zover. 
Het blijft ieder jaar weer een beetje een raar gevoel geven. Naar een notaris moeten gaan, of in mijn geval naar het ziekenhuis, om me officieel in leven te laten verklaren. En als ik dat getekende papiertje dan weer in handen heb dan is het toch altijd weer een klein feestje dat ik met mijn kids deel.

In leven zijn laten verklaren? Jawel, het is ieder jaar weer nodig omdat ik pensioen krijg, in Thailand woon en in Nederland al jaren ben uitgeschreven. Het is van de pensioen verstrekker een voorwaarde om pensioen te kunnen blijven ontvangen. Begrip overigens daarvoor. De wijze waarop dat moet, hoewel voor mij eigenlijk al vereenvoudigd, blijft voor mij wat vreemd. Waarom niet even je gezicht met je paspoort via Skype laten zien bijvoorbeeld. Maar goed.

De blijdschap is niet zozeer om weer en jaar pensioen te krijgen maar om het feit dat ik jaarlijks (tot nu toe in ieder geval gelukkig) een bevestiging krijg dat ik LEEF. Eigenlijk een heel bewust moment omdat je er niet of nauwelijks bij stil staat.

Zeker is immers, voor iedereen, dat je tijd op raakt. En van die tijd die nog rest goed gebruik maken is voor mij tot nu toe en in mijn beleving in ieder geval goed gelukt.

Veel mensen vragen me naar hoe dat nu eigenlijk zit, kunnen het niet begrijpen en zitten in mijn beleving te vast in het systeem van dat je moet doorwerken tot je pensioenleeftijd.

Ik kon gewoon niet meer werken en was totaal opgebrand. Anders dan de kranten ooit en het internet nog steeds beweerden zijn die bakken geld voor mij achterwege gebleven. Het was een foutje van de goedwillende accountant. Een excuusbriefje van mijn werkgever maar de cijfers haal je nooit meer weg. En ach… ik leef ondanks alle modder die lang geleden over me heen werd gegooid, doordat ik gewoon niet meer verder kon, tot gisteren dus toch nog steeds. En als ik dat woord modder nu schrijf dan denk ik aan de vergelijking met het zaad van een lotusbloem. Dat heeft immers ook modder nodig om te kunnen groeien en bloeien...

Mijn attente hoofd Human Resources attendeerde me op de mogelijkheden door Europese regelgeving op vroegpensioen mogelijkheden. En ja, ontmoedigingsbeleid van de overheid als je eerder stopt met werken. Er wordt 65% op mijn pensioen gekort en ik heb er vrede mee omdat ik LEEF. Grote kans dat ik dat als ik doorgegaan was met werken niet meer had kunnen zeggen nu en daarnaast dat mijn energie voor de toekomst die ik graag wilde er niet meer in zat. 

Tot op de dag van vandaag leef ik al ruim acht jaar in een periode van goeie gezondheid een aardig zonnig en totaal ander en zo goed als stressloos leven. Nu zelfs volop in het proces (zonder einddatum) van het met eigen handen bouwen van een klein privé spiritueel centrum met piramides in Thailand. Het is een meer dan fantastische ervaring waar ik/we nog graag een paar jaar mee door willen gaan. En ja, ouder worden zal zeker weten ook voor mij met gebreken komen. En toch ben ik dan deze mooie tijd tot nu toe al goed doorgekomen.

En mocht de zon voor mij morgen niet meer opgaan? Dan heb ik het wel gedaan. Dankbaar en geen spijt van dingen die ik ooit had willen doen omdat ik ze doe 😉.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Je leven een toneelstuk moeten maken om de narigheid van vroeger te vergeten

De meeste mensen hebben niet eens meer in de gaten dat ze van hun leven een toneelstuk hebben gemaakt. Ze hebben zichzelf een levensstijl aangemeten om het verleden maar te vergeten en te verbergen.

Afgelopen week werd ik vrij intens met twee levensverhalen van mensen geconfronteerd. Ze zijn triest, heftig en ook risicovol. En vanuit mijn praktijk staan die verhalen absoluut niet op zichzelf. Veel mensen acteren hun leven en hebben dat niet eens meer in de gaten.

Een prachtige buitenkant naar ‘de’ of ‘hun’ wereld tonen. De binnenkant meesterlijk blijven verbergen en vooral niet meer willen aanraken. Een voortdurende en energieverslindende manier om hun verdriet te verbergen. Een manier om (nog) te overleven…

Ze acteren zo goed dat ze zelfs denken dat de buitenwereld niet door heeft dat er iets aan de hand is.

De eerste 7 tot maximaal 12 jaar van je leven zijn bepalend voor je toekomstige levensgedrag. Je doet er intense indrukken in op die samen hangen met je gezinssituatie, de aandacht en liefde die je krijgt, cultuur, religie, etc.. En als je daarin onprettige dingen meemaakt, iets dat in die twee verhalen waarover ik sprak met name naar voren kwam, dan ben je zo slim dat je een manier (levensstijl) ontwikkelt zodat je daar zo min mogelijk last van hebt.

En dat gedrag is bepalend voor de rest van je leven. Het is je overlevingsstrategie geworden.

In de verhalen die ik te horen kreeg was dat bijvoorbeeld vooral gericht op je afsluiten van emoties. Een specialist op een specifiek vakgebied worden waarmee je opzien baart en waar mensen gaan voor je vak en niet voor jou als persoon. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het hele leven is een toneelstuk geworden van weg blijven rennen voor jezelf. Je nog tonen in het harnas dat je jezelf hebt aangemeten.

Wat jammer is, is dat het overlevingsmechanisme dat je jezelf ooit aangeleerd hebt in de periode van volwassenheid meestal helemaal niet meer nodig is. Die beschermlagen die vaak zwaar op je schouders rusten mag je thuis laten. Je kunt dat harnas af gooien en de prachtmens die in je schuil gaat laten zien.

In die situatie stel je je open om je levensmissie te laten stromen en vooral om jezelf te zijn.

Ik sprak over risicovol. Het risico zit hem daar in dat als je op enig moment de rol die je jezelf hebt aangeleerd door wat voor oorzaak dan ook niet meer kunt spelen (je stopt bijvoorbeeld met je baan waarin je je kon verschuilen). Grote kans dat je wereld dan instort omdat je nooit geleerd heb om jezelf toe te laten. En hoewel je de confrontatie met jezelf niet aan wilt gaan gebeurt dan dan toch.

Niet verkeerd en zeker ook niet een zwaktebod om op dat moment met specialistische hulp in zee te gaan die jou aan kan. Het resultaat zal zijn dat je eindelijk gaat leven en erachter zult komen dat je jezelf heel veel jaren voor niets in de kast hebt gezet…

Het hoeft nog niet te laat te zijn om te stoppen met acteren.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

“Blijven bewegen”. De beste manier van genezen en gezond blijven

Als we ons als kinderen bezeerd hadden of als we ergens (fysiek) last van hadden, dan had mijn vader steevast de opmerking: “Blijven bewegen”. Met zijn bijbaan als zwemleraar deden we dat dan ook vaak in Stoops bad in Overveen, vlak bij Haarlem. Maar ook, hoe veel pijn het soms ook deed, buiten dat overigens fantastische zwemmen.

Sinds diverse jaren ben ik nu ook (Kundalini) yogaleraar en het werkt aardig verslavend. De dagelijkse combinatie van meditatie en yoga houdt me aardig in conditie en tot nu toe gezond. Mijn vriendin is er inmiddels ook redelijk door ‘besmet’. En ja, dagelijks kost het wat tijd maen ikar wat je er niet voor terug krijgt is wonderlijk.

Vanaf eind februari dit jaar zijn we in Thailand met ons bouwproces voor een klein spiritueel privé centrum aan de slag. Tot nu toe een geweldige ervaring en het ophalen van kennis uit de opleiding tot bouwkundig ingenieur en architect. Zalig om met eigen handen aan de slag te zijn.

Dat bouwen is superleuk om te doen en ook daarmee, zei het anders, ben je aardig in beweging. Aan mijn broekriem te zien consumeert het ook aardig wat energie (en kilo’s).

Door het enthousiaste bouwen en dat bewegen kwam mijn yoga wat op de achtergrond. Ik had het eigenlijk nauwelijks in de gaten.

Een maand later begon mijn lichaam te reageren. Ik had het nog niet door. Ik kreeg pijn met lopen in mijn knieën, in mijn armen, voelde me sneller moe, etc… Pijn in de nacht, zelfs moeite met de hond uitlaten in de ochtend. En het werd steeds erger.

Tot ik die stem van mijn pa weer in mijn hoofd hoorde. Ik moest mijn yoga weer oppakken.

Ik ging mijn dagelijkse oefensessies (Kriyas) weer doen en speciaal voor mijn knieën maakte ik een nieuwe en extra oefening. Niets overdreven, mediterend, rustig bewegen en opbouwen.

Geloof het of niet. In twee weken ben ik weer ‘back on track’ en heb ik bijna nergens last meer van. Mijn bouwwerkzaamheden zijn niets veranderd en ik lever daarin dezelfde inspanning.

Voor mij een bewijs dat dat bewegen van mijn pa niet alleen genezend werkt maar ook eigenlijk toch ook verslavend is. Ik ga er dan ook dagelijks gewoon mee door.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com