vrijdag 25 december 2020

Wat wil ik van het leven? (2)

Een vervolg op het blog van twee weken geleden. Wat wil je écht van het leven? Je doet jezelf tekort als je je bij die vraag laat inperken door dat wat de wereld om je heen misschien allemaal wel van je denkt. Weet je dat overigens, of zijn het slechts de voorstellingen die je in je hoofd maakt?
 
Als je heel diepgaat met die vraag, er eens echt de tijd voor neemt, dan kun je erachter komen dat mensen die vraag individueel misschien wel anders kunnen beantwoorden maar dat de essentie voor iedereen hetzelfde is.
Je kunt het antwoord niet vinden in wereldse dingen of in uiterlijke condities. Je kunt geen absolute vervulling van je leven vinden in de dingen van deze wereld. Ook niet in status, positie of bekendheid. Het leven bestaat niet, voor helemaal niemand niet, uitsluitend uit positieve dingen en plezier. Slechts ‘sociale’ media laten je die schijnwereld van mensen zien. Een waanwereld die misleidend is en feitelijk afspiegelingen zijn van ego bevrediging. De aarde is een leerschool heb ik wel eens gelezen en zo is het in mijn ogen ook. En positieve dingen kun je pas ervaren als je ook de negatieve kanten kent. Het is de dualiteit van het leven.
 
Die zelfde essenties die je zult vinden zijn; Je wilt leven (je wilt niet dood), en je wilt blijheid (geen zorgen of lijden).
 
Voor wat die blijheid aangaat heb je in heel veel gevallen een eigen ‘vrije’ keuze. En ja, dat houdt het ‘risico’ in dat je misschien buiten ‘de groep’ valt zoals ik eigenlijk in het begin van dit tweede blogdeel al schreef. Heb jij het lef om af te wijken, om anders te zijn, om keuzes te maken die er voor jou persoonlijk (het is immers jouw leven) toe doen. En nee, dat is niet egoïstisch. Als jij niet goed in je vel, in je leven, zit, hoe kun je er dan optimaal voor anderen zijn?
 
En wat dat doodgaan betreft. We praten er liever niet over terwijl we weten dat het onderdeel is van ons levenspakket. Niemand ontkomt eraan. We hebben ons gescheiden van het proces van de dood en zien het als een eindpunt of verdwijning. Begraafplaatsen en urnen helpen ons om dat gevoel van verdwijning nog iets te verzachten. Generaties na ons hebben met die voormalige situaties, en met die begraafplaatsen en urnen, steeds minder. Ik herinner me diverse begraafplaatsen die er nog ‘verlaten’ en totaal onverzorgd bij liggen.
 
En voor dat knokken tegen de dood hebben we nogal wat in het leven geroepen. Ik hoorde pas een IC-arts zeggen dat de IC-units in onze ziekenhuizen de meest dure afdelingen zijn om tegen de dood (en ziekten) te vechten.
Ik hou overigens niet zo van die term ‘vechten tegen’ (ziekten) en alle medicaties en energieverslinding die daarbij komen kijken. Een soort van oorlog voeren met jezelf. Ons lichaam heeft een enorme zelfhelende energie die je anders dan met onder andere medicijnen, bestralingen en al zeker niet door te vechten, kunt stimuleren.
 
Al vaker heb ik in mijn blogs geschreven over mijn ervaringen met de dood tijdens mijn vorige werk in de hulpverlening en rampenbestrijding. Heel plastisch uitgedrukt zie je als iemand dood is nog de lege huls, de verpakking, van waarin die persoon ooit geleefd heeft. De ziel is eruit.
Het overlijdens bericht van mijn oudste broer Fons had als, voor mij sprekende, kop:
“Als ze je zeggen dat ik dood ben: Geloof ze niet.
Als ze je mijn dode lichaam laten zien,
weet dan, dat je kijkt naar een illusie.”
 
Diezelfde IC-arts vertelde uit zijn praktijkervaringen dat de dood slechts een transformatie moment is. Een expansie buiten die huls, die verpakking. Een situatie waarin mensen, vanuit een soort van diepere persoonlijke eenzaamheid, zich voor het eerst in hun leven totaal geaccepteerd voelen in het universum dat ons omarmt. Verre van een eindpunt dus.
 
En vanuit die ervaringen en deze filosofie zou het in het licht van de primaire vraag van deze twee blogs niet fantastisch zijn als we niet wachten tot dat transformatiepunt? Waarom daar niet nu al mee beginnen? We maken immers al deel uit van het universum...
 
Totaal geaccepteerd worden zoals je bent en anderen totaal accepteren zoals zij in ware liefde zijn.
 
Niet veel redenen meer om ons nog veel zorgen te maken over alles wat er met en om ons heen gebeurt en bewuster zijn van geaccepteerd voelen en te accepteren.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 18 december 2020

Eindejaarswens

We zijn weer in December.
 
Een maand van nog meer stress en (online)kopen van tijdelijk geluk?
Of juist een maand om, net zoals de natuur ons dat in het Westen voordoet, rust te nemen, misschien te bezinnen, te leren, dichter bij jezelf te komen en je klaar te maken voor een nieuw jaar dat er weer aan komt waarin je het beste van jezelf kan en mag delen?
 
Wij hopen dat je het komende jaar kunt kiezen voor dingen in je leven waar je duurzaam het meeste gelukkig en blij van wordt en je niet laat leiden door angst, paniek en schuldgevoelens vanuit de wereld om ons heen. 
 
Zalig Kerstfeest en gelukkig Nieuwjaar.
 
Frans Captijn, Phatsamon
&
Kadhow







Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 11 december 2020

Wat wil ik van het leven? (1)

We hebben de afgelopen ruim twee weken even een pauze in ons bouwproces ingelast. Weer even genieten van de pracht natuur in Chiang Mai en omgeving. En automatisch ook wat meer tijd voor andere dingen en wat persoonlijke verdieping.
 
Zo luisterde ik naar een presentatie die resoneerde en uitnodigde om daar eens dieper mee bezig te gaan. De kernvraag in die presentatie was: “Wat wil ik van het leven?”.
 
Ik ben er inmiddels al lang achter dat dat niet te maken heeft met geld, positie, bekendheid, een dure auto, etc.. Onafhankelijk van wat je in het leven bereikt, het is nooit genoeg. Ik lach er steeds meer om. Het zijn de wereldse dingen die als je er diep naar kijkt misschien soms tijdelijk gelukkig maken. 
 
De Kerst staat bijvoorbeeld weer voor de deur. De essentie van dat feest is steeds verder te zoeken. Het is een periode die is verworden tot vooral kopen en het kweken van verlangens naar dingen die je eigenlijk helemaal niet nodig hebt. Maken die hebbedingen echt lang blij?
Een drone in de lucht die je vriendelijk verzoekt om naar huis te gaan omdat het te druk is in de stad zegt je eigenlijk dat je even moet stoppen met je continue tijdelijke geluk bevrediging.., kopen.
 
Maar terug naar die belangrijke vraag. Om die vraag voor jezelf te beantwoorden moet je verder en dieper dan al die oppervlakkige dingen waarin we met z’n allen meestal blijven hangen. 
Goed om er toch eens bij stil te staan, misschien wel juist deze laatste maand van het jaar, om op het eind van je leven niet met een mond vol tanden te staan als je afvraagt of je eigenlijk wel echt geleefd hebt of dat je misschien iets essentieels gemist hebt...
 
Wordt vervolgd.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

Gepost door op Geen opmerkingen:

vrijdag 4 december 2020

We zijn de weg en ratio een beetje kwijt in deze tijd van angsthypnose

Inmiddels is er wel genoeg afstand tussen mensen gecreëerd, is thuiswerken voldoende geïntroduceerd en is de economie van onlinediensten en bestellen sneller dan ooit voorspelbaar gegroeid. Het straatbeeld is veranderd met scooters die eten bij je thuisbrengen en we worden vanuit de lucht via drones toegesproken dat het wat te druk wordt in de stad en de winkels dicht gaan. Vriendelijk verzoek om rustig naar huis terug te gaan. Het gaat goed zou je kunnen denken. We boeken vooruitgang.

Bijna een jaar nu gaat er geen dag voorbij of er wordt niet via een of ander kanaal angst en schuldgevoel ingeboezemd tegen een virus. En zoals marketing leert zit de kracht van de boodschap in herhaling. Vooral als je het brengt op de manier waarop het gebracht wordt. Een wijze en woordkeuze (in overtreffende trap) die een gigantische impact op mensen heeft. Angstige en heftige concepten die stress, angst, schuldgevoel, depressie en ook woede veroorzaken. Praktijken die mentaal, emotioneel en fysiek uitputten. Allerhande suggesties nemen we steeds gemakkelijker aan als ‘waarheid’ en dat is hypnose. En, geen complot denken, ik kan me niet meer voorstellen dat dit allemaal ‘zomaar’ gebeurt.
En het ergste is, we komen er voorlopig ook nog niet uit omdat we niet meer (kunnen) openstaan voor andere standpunten en ideeën en ratio.

De weg en de ratio zijn we, althans in mijn ogen, een beetje kwijt. Af en toe krijg ik weer eens te horen dat er iemand in de straat van vrienden of kennissen is overleden aan het virus. En, let wel, dat is en blijft vreselijk. Maar waarom blijft dit maar in de schijnwerpers staan en lijkt overlijden aan Kanker (dat we zo ik pas zag inmiddels heel mooi ‘Nieuwvormingen’ noemen) of aan hartenvaatziekten met tientallen malen hogere sterftecijfers zonder veel aandacht te worden geaccepteerd?

Ontwaak, wordt nieuwsgierig en ga de echte waarden in je leven weer dieper ontdekken. Dienen al de verhalen van tegenwoordig jouw persoonlijke emotionele leven of verwarren ze je?  Jij hebt nog steeds een eigen keuze.

Schakel die kanalen zoals ik ze in het begin noemde zoals ‘sociale’ media en nieuws met die voortdurende negatieve boodschappen eens af en kies voor dingen in je leven waar je het meeste gelukkig en blij van wordt. En persoonlijk, face-to-face contact met mensen, elkaar aanraken en die oprechte knuffel zijn daar vaak een onderdeel van. 
Het is er (weer) hoog tijd voor.


Frans Captijn (Gangey Gruma) 

 

Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)