Zo'n kind gun je toch een mobiel.

Een zak chips, dat was het. Ze keek om zich heen om contact te maken. Helaas zonder succes. 

Nou ja, in ieder geval dan voor heel even, toch chips om je aandacht op te richten. De liefde gaat immers zeker ook door de maag. Mam, oom en tante waren in het Wereld Wijde Web verzeild geraakt. Ver van persoonlijke verbinding met haar. Zeker weten helaas niet alleen nu. 

Vanmiddag op de markt hier in Mae Rim niet anders. Volgens mij is de jongste nog geen jaar oud. En inderdaad, ook daar die zak chips.

Bij hun vader maar zeuren, dreinen, nee ik vond het echt zeiken om die mobiel. Zo erg dat ze die dingen gewoon uit de tas haalden door de ritsluiting open te maken. Pa gaf maar toe. De gemakkelijkste weg... Het heet opvoeden en belooft wat voor later. Deze kinderen bulderden nadien in ieder geval van het lachen om de filmpjes die ze bekeken. In ieder geval een iets ander geluid dan dat gekrijs. 

'Gewoon' slechts voorbeelden van de zo vaak dagelijkse praktijk. Het is aan de orde van de dag. 

Dit, in mijn ogen, wat trieste tafreel riep bij mij het idee op dat je zo'n kind (de meeste huidige jonge kinderen) toch een mobiel zou gunnen. 

Ze leven immers toch in deze, tegenwoordige, wereld? Hoe moeten ze anders contact met hun ouders, familie of vriendjes en vriendinnetjes maken? 

Zo'n mobiel zou inmiddels eigenlijk meegeboren moeten worden. Die tijd van evolueren is toch allang daar? Gelijk ook goed als kinderoppas. En een powerbank hoort daar als basis vanuit de baarmoeder bij de geboorte vanzelfsprekend bij. 

Ik heb een nicht en een neef die opa en oma zijn. Haast jaarlijk zie ik hoe ze met hun kleinkinderen er op uit trekken. Feest in het herfstbos bij het bekijken van de verkleurende bladeren, de geur van het bos en vooral ook die fantastische paddestoelen met de interessante verhalen die daar automatisch bij boven komen. 

Feest samen met ze in de pannekoeken boerderij. Feest als opa, die vrijwillig molenaar is, naar de molen gaat en zij vol bewondering de krachtenspeltransitie van de wind naar de molensteen bekijken. En dat alles vergezeld van de hele sfeer, geluiden, geur en energie die in zo'n molen heerst. 

Opa en oma als leraar en voorbeeld. Vragen staat vrij en wordt aangemoedigd. Tijd om de wereld (meestal op de fiets) te ontdekken en, vanuit oprechte aandacht verbinding met elkaar te hebben. Geen mobiel voor nodig.

En ja, ook op zijn tijd een pannekoek met stroop of anders lekkers. Iets anders dan een zak chips en toch die liefde die door de maag komt ook stimuleren. Aanwezigheid en aandacht voor en met elkaar en vooral SAMEN feestvieren. 

Toch iets heel anders dan de eenzaamheid met je zakje chips.

Naar mijn kinderen en broer en zussen schreef ik nadat ik dit plaatje maakte: "Vakantieman, gezellig he?" 

Een overweging, zo op het eind van het jaar. We raken steeds meer van elkaar verwijderd en vervreemd. Het heet 'sociaal' hoewel dat er bij mij, niet alleen over die maag gesproken, niet in gaat.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Kerst klopt (niet alleen) hier niet

Nog maar een paar dagen te gaan en het is alweer Kerstmis. Het jaarlijkse gebeuren voor heel veel mensen om te vieren. Het brengt vaak veel stress, organisatie (waar en bij wie ben je op welk van de twee Kerstdagen), en voorbereidingen met zich mee. Tijd vliegt. Het afgelopen jaar is wederom omgevlogen en zo zal het ook weer met het komende jaar gaan. 

Rond 35 graden Celcius is het deze maand hier in Surin als ik overdag met de scooter naar de supermarkt ga. Een trip die ik gelukkig meestal maar eens per week maak. Het is nog nooit zo warm geweest. 

Al een paar weken word ik buiten de supermarkt al 'welkom' geheten door plastic opgetuigde kunst kerstbomen. Nog geen stap binnen wordt ik overrompeld door het lied: "Let it snow...". Ik kijk al niet eens meer naar buiten want die sneeuw kunnen we hier echt vergeten. Overigens maar goed ook omdat ik denk dat veel mensen dat hier niet zullen overleven.  

De kerk hier in Surin heeft elke zondag gemiddeld rond de 30 bezoekers en ja, er is een adventskrans en sinds afgelopen zondag ook een kleine, nog lege, Kerststal.

 

Thailand is (of heet) Boeddhistisch en Wikipedia geeft aan dat zo'n 95 % van de bijna 72 miljoen (Thaise) inwoners die stroming/levenswijze volgt. Kerstmis komt er niet in voor.

Dat denk je dan maar. Kerstmannen (en vrouwen) vliegen je om de oren. Kassieres lopen met hertengeweien op hun hoofd rond en kerstmutsen op. Kerstmuziek, ik zei het al en... aansporing om vooral (nog meer) te kopen. Wat het ook allemaal wel of niet voorstelt maakt geen bal uit. Kopen wordt aangemoedigd want, hoewel ook hier hoge inflatie, de economie moet groeien. Kerstmis 'vieren' is daar een uitstekende aanvulling voor. 

Het hele gebeuren klopt hier, op voorhand, dus gewoon niet. Het past hier niet en is meer dan gemaakt. 

En ik vraag me af of er van de echte waarde van Kerstmis nog veel over is. 

Het jaar is weer omgevlogen. Vrede op aarde? Oorlogen, 'steunpakketten' munitie, haat, mens- & dier onterende tafrelen, is wat de klok van het nieuws in de media slaat. 

Stalen gezichten van wereldleiders met kaarsjes in hun handen die verantwoordelijk zijn voor het afslachten van ontelbare onschuldige mensen. Of ze nu militair zijn of niet. Het slaat werkelijk allemaal nergens op anders dan dat er vieze spelletjes over ruggen van anderen worden gespeeld. En we gaan er vooral mee door. 

Misschien zou het grootste kerstgeschenk van dit jaar, om de economie te stimuleren, zijn om al die onzinnigheid te stoppen. 

Blijven dromen Frans. Zalig Kerstmis (???). 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Roddelen 'vermoordt'

We wonen hier op het platte land in een klein dorp met niet meer dan een paar honderd zielen. En naast ons dorp weer een ander klein dorp met eveneens een paar honderd zielen en zo gaat het om ons heen maar door. Het totaal aantal zielen neemt trouwens in onze buurt, na alle goedbedoelde en aanbevolen booster campagnes, wekelijks in een wel heel rap tempo af. Weinig nieuwe aanwas. Jonge mensen zijn vertrokken naar de grote steden om daar hun geluk te vinden en geld te verdienen. Weg met de zalige rust die je hier nog vindt. 

Iedereen kent elkaar hier zo'n beetje en heel veel gebeurt er niet echt. Het provinciale-, landelijke-, laat staan het wereld-, nieuws is ver weg en voor de meesten absoluut niet interessant. Televisieseries zijn voor velen het leven en heel veel, zeker voor de oudere dametjes die hier wonen, draait om de Boeddhistische tempel in het dorp. Ik ken het van mijn (toekomstige) schoonmoeder die wel een paar keer in de week vroeg in de ochtend met haar vriendinnen bij de 'oranje mannen' is te vinden om ze, met nog vroeger afzonderlijk bereid eten (en regelmatig een donatie), te verwennen. Het is immers met de paplepel voor die generatie ingegeven om dat te doen voor een beter volgend leven. 

En in dat dorp val ik, als enige buitenlander, natuurlijk op. In een straal van ca. 4 kilometer zijn we als 'Farang' (buitenlanders) maar met z'n drietjes. Matthias uit Duitsland, Bob uit Australie en ik. 

Het nieuwe van mij is er, na bijna vier jaar dat ik hier nu woon, voor de buurt inmiddels natuurlijk wel een beetje af maar toch. Het blijft / wij blijven een beetje vreemd.

Mensen die zelf een huis ontwerpen en al jaren dagelijks in werkkleding het met eigen handen bouwen. "Ze moeten wel krenterig zijn dat ze geen werklui hebben." Zoiets doe je immers als 'rijke' buitenlander anders niet. "Erg triest" ;). 

Zo'n kleine gemeenschap nodigt uit tot het verhalen (door)vertellen van en over anderen. En iedereen weet dat dat natuurlijk niet alleen in een kleine dorpsgemeenschap zoals bij ons hier voor komt. Rumours, roddels. 

Wie kent het in zijn leven niet? "Kun je een geheimpje bewaren?". " Vertel het niet door." "Je kent me toch? Ik zwijg als het graf!"

Flauwekul!. Het eerste dat je je mag/moet afvragen is waarom het "grote geheim" met jou gedeeld zou moeten worden. Kennelijk kan degene die het vertelt zijn of haar verhaal niet eens geheim houden. 

Het is zo aantrekkelijk, uitnodigend en opent oren. Hoe geweldig is het niet om een verhaal verder te vertellen? Om te smullen om het maar zo te zeggen. 

En iedereen weet ook dat bij het doorvertellen het verhaal keer op keer verandert en wordt aangedikt. Kortom, de interesse stijgt, het wordt steeds smeuiger, en het ware verhaal vervaagt totdat er bijna niets meer van over is.  

En dit is wat er in de dagelijkse praktijk gebeurt. Gossip, Rumours... we roddelen wat af. 

Als je iemand hier daarop betrapt ga je naar de politie. Diverse mensen in ons dorp die al een boete hebben moeten betalen voor het roddelen over anderen.

Verzin geen verhalen over anderen. Gezichtsverlies is in de Thaise cultuur een enorm belangrijk ding. Dat schaden... niet alleen ongepast maar ook zelfs juridisch aanvechtbaar. 

Uit mijn praktijk- en ook politieke ervaring, weet ik dat roddel ook bewust, voor eigen belang, wordt verspreid. Het heet dan 'gebruik maken van je netwerk'. Eigenlijk misbruik maken dus. 

Heel vaak heb ik mogen en kunnen solliciteren. Steevast stond in de functie vereisten dat er iemand gezocht werd die (onder andere) ook goed was in netwerkvaardigheden. En ja, ik was (lees was) er goed in. Ik begaf en begeef me nog steeds graag onder mensen. Niet meer om er zelf of als organisatie beter van te worden. 

Als ik daar nu over nadenk had dat netwerken eigenlijk alle ingangen voor kruiwagen- en corruptie werk. Heel vaak over de ruggen van een ander en vooral op voorhand weten wat er in jouw wereld om je heen leeft en daarop vroegtijdig anticiperen om er zelf beter van te worden. 

Smerige roddelverhaaltjes kunnen je ook de das om doen of je met al je goeie bedoelingen 'vermoorden', tenminste ziek maken. 

Ondanks rectificaties die soms juridisch afgedwongen moeten worden geplaats is de toon immers gezet. De roddel is interssant, de rectificatie allerminst. Soms wordt een rectificatie niet eens geplaatst of een onjuist bericht ook niet verwijderd. Wat gezegd is, blijft gezegd ondanks excuses.

Een kwestie van lange adem hebben (na een tijdje is er immers weer een andere roddel) of er, grof gezegd, schijt aan hebben om er mee om te gaan. Het lukte me niet altijd. 

Ieder verhaal kent ALTIJD twee kanten en als je in een verhaal echt en oprecht bent geinteresseerd dan is het goed om het lef te tonen (hoewel lef eigenlijk al erg ver gaat) om iemand rechtstreeks ernaar te vragen inplaats van jouw eigen elementen weer aan het verhaal toe te voegen om het 'geheim' door te vertellen. 

"Zeg het niet verder!" is in de praktijk immers juist de uitnodiging om aantrekkelijke verhalen verder aan te dikken en door te vertellen. Hou gewoon je mond dicht. Wat schiet je ermee op? Aandacht? 

In ons dorp kennen we iemand die een droom van zijn vrouw wilde waarmaken. Na een week proberen bleek de droom geen werkelijkheid te kunnen worden. Mensen wisten allemaal hun eigen verhaal 'uit goeie bronnen???' waardoor het 'mis' was gegaan. Roddels te over en eigenlijk schaamde deze mensen zich over hun 'mislukking'. 

Waarom schamen? Mislukking? Is het niet beter 'spijt' te hebben van iets dat je geprobeerd hebt dan om spijt te hebben van dat waarover je altijd droomde maar uit een soort van angst maar bent blijven afstellen totdat het er nooit meer van kon komen? Stemmetjes in je hoofd die je voor de gek blijven houden dat het maar beter is om het niet te proberen. Voorbeelden te over. 

Dit stel zette een top prestatie neer en "toonde ballen" wat mij betreft. De uitkomst van hun avontuur was juist verassende positief. Dit was het dus niet voor die twee.  Een ervaring rijker!

Iemand die zegt dat je bij hem of haar gerust en veilig je verhaal kwijt kunt "My lips are sealed" geeft feitelijk al aan dat hij of zij niet te vertrouwen is en het verhaal, in aangepaste vorm, op enig moment wel zal doorvertellen. 

Ook ik/wij gaan er soms in mee. Het is immers zo aantrekkelijk. 

Toch is het goed om er eens over te denken wat voor schade je aan anderen kunt berokkenen omdat je immers zelf het echte verhaal en de omstandigheden helemaal niet kent. Je klets, zoals de vogeltjes op de foto van het wijnetiket bij dit blog, jouw eigen deuntje maar wat na.... Boete nadien of niet. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Het verschil tussen hier wonen en daar wonen en meer antwoorden

Een beetje een lang blog deze week. Sla de antwoorden op de vragen waarin je niet bent geinteresseerd gewoon lekker over. 

Zoals veel mensen weten zijn Phatsamon en ik al bijna vier jaar aan de slag met ons bouwproces dat we inmiddels de naam ‘Pyramid Retreat Thailand’ gegeven hebben.
 
Regelmatig krijgen we er vragen over en ik vind het tijd om die vragen in het algemeen maar eens te beantwoorden.
 
Waarom laat je niet voor jullie bouwen en doen jullie alles zelf?

Dat heeft, anders dan regelmatig wordt gesuggereerd, niet te maken met dat we krenterig zijn.

Tot een jaar of vijf geleden, vóór de pandemie, was ik in Chiang Mai actief op een gezondheidsresort als docent in meditatie, yoga, tantra en als life & talent coach. Helaas sloot het resort. ‘Niets doen’ is absoluut niet mijn ding. 

Toen ik Phatsamon was tegengekomen besloot ik mijn basis opleiding als architect en bouwkundige weer op te pakken en met eigen handen weer te gaan ontwerpen en bouwen. Bouwen als een soort van meditatie. Met aandacht en zonder stress. En hoewel super realistisch toch geen zogenaamde SMART-doelen en vooral geen tijdschema. Daarom praten we ook niet over een project maar van een proces.

Door Covid raakte Phatsamon haar baan, op een bank in Bangkok, kwijt en we besloten die situatie met twee handen aan te pakken en samen te gaan bouwen.
Kortom, we willen samen lekker bezig zijn en iets duurzaams creëren.
 
Tot op heden lukt dat allemaal goed. Misschien nog net optijd met dit fysiek zware werk hoewel ook ik, inmiddels zesenzestig, best af en toe merk dat ik ouder word. Drie maanden uit de running door een fikse hernia was een pittige spiegel en waarschuwing. Het stucen van de binnen wanden en het afwerken van de vloeren laten we dan ook over een tijdje door een extern bedrijf doen.
 
Waarom bouwen jullie in Surin? Niet echt een toeristische en aantrekkelijke plek.

Phatsamon is geboren in Surin, een plek in het oosten van wat Isaan genoemd wordt. Het Noordoosten van Thailand  in een provincie die grenst aan Cambodja. Haar ouders schonken aan alle vier de kinderen land. Ook zij kreeg vier stukken land die naast landbouwgrond tevens de bestemming bouwgrond hebben. Samen zochten we een stuk uit dat deels door haar, inmiddels overleden, vader ruim twaalf jaar geleden twee meter was opgehoogd. Zo’n 500 meter van het dorp waar haar ouderlijk huis staat. 

Het is een stuk land van rond de acht duizend vierkante meter en het verhoogde gedeelte, waarop we aan het bouwen zijn, is ongeveer vijfentwintig honderd vierkante meter.
De bouwgrond is dus geschonken en we zouden met onze ideeën gek zijn er geen gebruik van te maken.  
 
Wat zijn jullie ideeën daar?

Het gaat ons niet om toeristen maar om fijn te kunnen wonen, leven en genieten.
De basis opzet van ons ‘Pyramid Retreat’ is een fijne energierijke woonplek voor onszelf. Zoveel mogelijk verbonden met de omringende natuur en als het even lukt om zoveel mogelijk zelf voorzienend te zijn.

Retreat betekent letterlijk ‘terugtrekken’, ‘afzonderen’. Met alle verstoringen in en uit de wereld om ons heen is het zalig een plek te hebben waar we als we dat willen de basis voor rust, verbinding en ontspanning hebben. Een zalige privé-plek, voor ons een echt thuis. En nee, dat is voor ons niet als kluizenaars wonen maar wel, op een speelse manier, verbinding hebben met elkaar, onze dieren, vrienden/kennissen en de natuur.

Als ons woonhuis klaar is hebben we het idee om op het lagergelegen stuk grond een stiltebos met een grote vijver met daarin een eiland met een paviljoen te gaan aanleggen. Iets terug doen voor de natuur en onder andere de enorme 'familie' van fantastische vogels hier ook een ‘retreat’ plek te bieden. Een mooie plek ook voor onze honden en om zalig te wandelen of gewoon lekker te zitten.
 
Waarom piramides en daarnaast ook nog een huis?

Om het heel eenvoudig uit te leggen bouwen we alleen maar een huis. Een huis met drie slaapkamers. 

Omdat we zeer gesteld zijn op onze privacy en op die van familie, vrienden en kennissen, bouwden we twee slaapkamers (Pyramid guest rooms) los van ons huis. Twee losse slaapkamers zodat, als mijn kinderen allebei tegelijk zouden komen, ze hun eigen prive stek bij ons hebben.

Piramides staan voor mij voor energie, rust en stilte. De manier waarop we ze hebben gebouwd garandeert dat ook.

Ons huis heeft dus alleen onze eigen slaapkamer. Daarnaast een woonkamer, een half open binnen keuken, een buiten keuken (Thais gebruik om bijvoorbeeld te wokken), binnen bergingen, privé badkamer, en een gastentoilet. Vanzelfsprekend een groot overdekte verranda. 

Op de eerste verdieping boven de entree en bereikbaar via een buitentrap, de halfopen yoga/meditatie ruimte. Vanaf dat balkon kijk je uit op het tuin labyrint en de huidige vijver.
 
Hoe verschilt wonen in Thailand met wonen in Nederland?

Er is een groot verschil tussen wonen en wonen.
Nederland kent een overwegend koel klimaat en het basis wonen is voornamelijk gericht op ‘binnenshuis’. In Thailand hebben we ruim 80% van het jaar tropische dagen. Mensen leven hier als basis vooral ‘buitenshuis’. En dat maakt nogal wat verschil.
Alles is er hierop gericht om het binnen waar mogelijk zo koel mogelijk te houden. Ik doel dan niet op airconditioning of ventilatoren maar op de manier van bouwen. 

Met name op het platteland. Hoge ruimten, lichte dakconstructies met grote ventilatie ruimten tussen het dak/de dakplaten en de plafonds. Ventilatieopeningen onder het dak om warmte, met name in de nacht, op een natuurlijke manier af te voeren. Grote dakoverstekken (met name als zonwering) en lichte bouwconstructies (meestal halfsteensmuren). En buiten grote plateaus waarop op matten wordt gezeten onder luifels. 

Er waait daar bijna altijd een beetje wind. Buiten wordt meestal gegeten en is het sociale contact.
Kamers zijn over het algemeen niet groot. Je komt er immers om te slapen en wonen doe je feitelijk het meeste buiten. Een groot overdekt buiten terras komt dus beter van pas.
 
Hoe verschilt bouwen in Thailand met bouwen in Nederland?

Wij bouwen hier hoofdzakelijk op de Nederlandse manier en daar kijken de meeste mensen hier op het platteland aardig van op. Het bouwen met een fundering ‘op staal’ in plaats van met poeren, met voorspan betonvloerplaten (in plaats van beton gestort op zand), met isolerende dragende muren (in plaats van met beton kolommen), het gebruik van zware steenwolisolatie (juist om de warmte tegen te houden en energie te sparen als je de airco gebruikt) en het gebruik van bijvoorbeeld keramische dakpannen. Zelf denk ik, het wordt afwachten, dat het stukken duurzamer is.
Toch zijn er aan de Thaise bouwwijze ook grote voordelen. Daar waar wij eindigen met het dak, is het aanbrengen van het dak in Thailand op palen de eerste stap in het bouwproces. Niet gek natuurlijk. Je werkt daarna binnen in de schaduw en, in de regentijd, droog. Iets dat wij niet kunnen zeggen.
 
Wie heeft jullie plannen ontworpen?

We hebben ze zelf bedacht en ik heb alle bouw en constructie tekeningen en berekeningen gemaakt. Om het goedgekeurd te krijgen moest ik mijn Nederlandse vakdiploma’s (vertaald) aan de overheid hier overleggen en dit werd uiteindelijk geaccepteerd.
 
Mag je als buitenlander in Thailand zelf bouwen?

Als je in Thailand, zoals ik nu, op een zogenaamd ‘retirement visa’ verblijft mag je, zoals geregeld in de Thaise immigratie wetten, formeel niet werken. Wordt je 'gesnapt' dan hang je en mag je binnen een paar dagen het land verlaten. 

In overleg en op advies van een Thaise advocaat en de Thaise immigratiedienst mag ik hier wel bouwen mits uitsluitend op ons eigen land. Hiervoor is er een aanpassing gemaakt op het landeigendomspapier van Phatsamon (landlease agreement en binnenkort nadat we getrouwd zijn komt mijn naam ook op het landeigendomspapier te staan. Feitelijk schijn omdat ik als buitenlander nooit Thais land kan bezitten maar er dan wel de rest van mijn leven op mag wonen), mits uitsluitend voor onszelf en mits de bouwvergunning officieel is afgegeven op mijn naam. Aan al deze voorwaarden hebben we voldaan zodat alles netjes formeel voor elkaar is.
 
Wat is de toekomst?

Allereerst hopen we natuurlijk gezond te blijven, plezier te kunnen blijven maken en van het Leven (met een grote "L" ) te kunnen blijven genieten. Een noodzaak in een wereld die, in onze ogen, steeds meer in zijn voegen kraakt en waarin velen sociale media gebruiken om de schone schijn op te houden.  

De basis is dat we voor onszelf bouwen en gebouwd hebben. Als vanzelf past logeren van familie, vrienden en kennissen daar normaal privé in.
En met mijn aanvullende opleidingen die ik in het gezondheidsresort waar ik werkte kon gebruiken en met de ervaringen die ik tot nu toe heb opgedaan sta ik er ook voor open om er voor anderen met het delen van mijn talenten te zijn.

Een home-stay of bed & breakfast vraagt om een vergunning. Zouden we dat op termijn al willen, dan moeten we dat eerst allemaal verder uitzoeken en regelen. Ik/we willen de Thaise wet & regelgeving volgen en niet in de toekomst in de problemen komen door gedachtenspinsels die op zouden kunnen komen.

Lekker genieten van elkaar en met onze drie 'kinderen', Kadhow, Cupid en Singto, op onze geweldige plek is dagelijks al meer dan een groot geschenk om dankbaar voor te zijn. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

De natuur (weer) ervaren

Tijdens het ontbijt op onze veranda, een paar weken geleden, merkte Phatsamon op dat ze de natuur weer ervaarde.

Ik keek er even van op en kwam er snel achter waarom.

De scholen in Thailand hadden twee weken vakantie en, hoewel de basisschool in ons dorp 500 meter van ons vandaan is, was het een stuk 'stiller'. Het was een uitnodiging om de natuur op onze pracht stek nog beter te horen en te voelen.

Ze vertelde me dat, toen ze jaren geleden nog voor een bank in Bangkok werkte, haar leven eruit bestond om 's ochtends naar haar werk te gaan, te werken, terug naar haar apartement te gaan, te gaan eten, tv te kijken, te gaan slapen en hetzelfde riedeltje de volgende dag weer af te spelen. Te veel geluiden in de stad waaraan ze zich niet meer stoorde omdat ze er aan gewend leek te zijn. Dat bleek dus nu gewoonweg schijn. Door die overkill aan geluid verbond ze zich steeds minder en contact met de natuur had ze feitelijk niet. 

De 'stilte' hier maakte heel duidelijk wat voor verschil haar 'running life' van destijds maakte met het opnieuw Leven op de plek en op het platte land waar ze geboren is.

Het geluid van de wind, van allerhande soorten vogels, het in het water springen van een kikker of het naar prooi duiken van een vogel in onze vijver. Het blaffen van honden in het dorp en, momenteel, de geluiden van het oogsten van de rijst om ons heen.

De nachtbloemen die fantastische geuren verspreiden en ook vanmorgen weer een pracht van een witte soort Jasmijn bloem waarvan de heerlijke geur niet is te omschrijven.

Een kwestie van ontspannen. Waarom zou je je zoveel zorgen maken over de toekomst? Kijk naar die bloem en ruik haar super geur die je geest uitnodigt om een ontdekkingstocht in jezelf aan te gaan. 

Ontspanning is geen lichaamshouding; het is een volslagen transformatie van je energie. 

Toppie om dit (weer) op te merken. Zo snel vergeet je je roots en verbinding in de ratrace van het leven om geld. 

Dit oprecht weer ervaren is voor mij een spiegel van de kwaliteit van Leven. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com