Het is eigenlijk altijd mijn stelling geweest: "Geld maakt niet gelukkig" en die pas ik nu toch wat aan.
Over twee maanden krijg ik voor het eerst AOW. Het was twee jaar langer wachten als een soort van 'straf' door een nationaal gezien betere gezondheid, maar nu is het dan bijna zover. De aanvraag (Ik kreeg 17 pagina's A-4 toegestuurd) heb ik onlangs ingediend samen met een door de Thaise Social Security ondertekend en gestempeld formulier dat ik nog in leven ben. In Thailand kunnen ze er wat van met papieren, stempels en bureaucratie, maar dat is in Nederland, heb ik weer gezien, feitelijk niet anders.
Omdat ik er jaren geleden, door een tip van mijn voormalige hoofd HRM, om vroeg krijg ik vanaf mijn zestigste ook al pensioen. Dat pensioen is stevig gekort. Logisch. Ik besloot immers zelf toen ik 54 jaar was om, na een aardig gevecht met mezelf, uiteindelijk te stoppen met werken en even later naar het buitenland te vertrekken.
Mijn AOW uitkering wordt, eveneens door mijn vertrek naar het buitenland jaren geleden, vanzelfsprekend ook gekort. Ik kan er prima mee leven en zo zijn de regels.
Dat vertrek naar het buitenland was een heel bewuste keuze. Hoewel ik er altijd al open over was dat ik dat nadat ik met pensioen ging wilde doen, werd dat dus al veel eerder. Nog steeds ben ik hartstikke blij met die beslissing.
Ik kan in ieder geval tot nu toe al aardig wat gezonde jaren met super veel plezier en heel veel nieuwe ervaringen en uitdagingen bijschrijven. Ik heb er van genoten, ben er dankbaar voor, en hoop er nog veel gezonde jaren aan vast te mogen plakken.
Vanwege die aanvullende AOW kwam het gesprek met Phatsamon op dat thema "Geld maakt niet gelukkig". Phatsamon deelt mijn mening namelijk niet. En dat heeft, begrijpelijk, zeker ook met de cultuur en haar achtergrond hier in Thailand te maken.
Diverse mensen zullen gelijk misschien denken of zeggen:"Ja, jij hebt gemakkelijk praten". Dat kan voor hen vanuit hun denken en (on)mogelijk vergelijken dan zo zijn maar daar gaat het in dit blog niet over. Het gaat voor mij hier in dit blog niet over levensstandaard maar over een levenshouding & opstelling.
Even voor de helderheid, ik zou in Nederland mijn levensstandaard ten opzichte van hier pittig naar beneden moeten bijstellen.
Levenshouding en opstelling.
De vraag is wat je eigenlijk wil en tot hoeverre je je 'behoeften' wilt vervullen.
We kwamen er achter dat er eigenlijk een soort van basis geld behoefte curve is.
Maslow's behoefte-piramidemodel geeft het al aan. Om te kunnen leven heb je basisbehoeften die ingevuld moeten worden. Als die niet ingevuld (kunnen) worden dan maakt geld weldegelijk heel erg gelukkig. Of anders gezegd, het er voor die behoeften juist niet van hebben, erg ongelukkig.
Ik zag het hier weer na de orkaan die drie weken geleden over het dorp raasde. De primaire basisbehoefte voor tientallen gezinnen werd in twee uur tijd volledig aan gort geholpen. Letterlijk geen dak meer boven je hoofd. Geld om weer op te bouwen maakt dan heel gelukkig. Schades die inmiddels voor velen hier oplopen tot ruim een half jaarsalaris van wat mensen hier gemiddeld verdienen en wat ze dus gewoonweg niet hebben.
Maar na de invulling van die basisbehoeften gaat die curve naar beneden richting steeds minder gelukkig en ongezond. De zelfzucht groeit en regelmatig ook het machtspel. Sommige mensen 'groeien' zelfs uit om VIP genoemd te worden. Ik schreef er in december 2016 al eens over.
Velen slaan, in mijn ogen door. We willen onze buren, vrienden en kennissen evenaren of er nog bovenuit komen. Reclames maken je wijs dat je niet buiten hebbedingen kunt om gelukkig te zijn of nog gelukkiger te worden. En daar slaat die geld behoefte curve naar mijn mening om. Steeds meer geld is nodig om aan de bevrediging van die (meestal onnodige) behoeften te voldoen. Maakt dat gelukkig?
Bij velen lening op lening om maar met de massa mee te kunnen blijven doen. Tot over hun lippen in de geldzorgen en problemen.
Een mooi voorbeeld hier zijn nieuwe auto's. Het zijn een soort heilige koeien of tijdelijke 'filmsterren'. Een nieuwe auto mag hier zes weken lang met een rode nummerplaat rijden. En daarmee steel je in je omgeving voor heel even aardig de show.
Wij kijken er anders naar en lachen er een beetje om. Die plaat geeft immers in 95% van de gevallen aan dat je voor zeven jaar of meer maandelijks een heel groot deel van je salaris aan de leningverstrekker mag betalen. En... uiteindelijk betaal je die glimmende vertoning dan zo'n bijna anderhalf keer.
Echt geluk allemaal maar niet heus (in mijn ogen).
Bij anderen zie je juist het gedrag van gierigheid en oppotten. Een soort Dagobert Duck (zijn oorspronkelijke naam is overigens Vrek Duck) leven waarbij je steeds op je hoede moet zijn dat je niets overkomt. Vooral op koopjes jacht, niet te veel uitgeven en dingen die je eigenlijk zou willen (en ook kunt betalen) toch maar niet doen. Een houding die soms van huis uit is meegekregen of door beinvloeding van anderen in je leven is veroorzaakt. Misschien uit een soort van denkbeeldige angst: "Je kunt immers nooit weten...". En dat is tot op zekere hoogte natuurlijk niet verkeerd. Je hoeft niet over de balk te smijten en toch. Als dat ten koste gaat van dingen die je diep van binnen eigenlijk altijd al wilde en kon doen om je leven te Leven, vind ik dat wat triest.
Wat je in ieder geval zeker weet is dat je in deze wereld alles wat je 'hebt' helemaal niet bezit. Je hebt het maar tijdelijk in bruikleen. Iedereen heeft vanaf zijn of haar geboorte al de zekerheid dat je uiteindelijk niets maar dan ook helemaal niets kunt meenemen.
Ik had vorige week na jaren een super fijn en goed gesprek met mijn voormalige secretaresse. Ze werkt nu met haar talenten, als een kanjer en volledig op haar plek, in de paliatieve zorg en kon me er aardig wat over vertellen. Ze ontmoet en zet zich op haar speciale en ook muzikale manier in voor mensen in hun laatste dagen of weken. Ze zijn van alle rangen, functies en standen. Niemand, van hoog tot laag ontkomt er aan.
Je erfgenamen kunnen er na je vertrek hier, ruzie om maken, van jouw centen op hun manier genieten, of je schenkt het aan een goed doel. Heb je daar dan zo hard voor gewerkt? Niets mis mee als je daar gelukkig van wordt maar absoluut niet mijn ding.
Wat er bij ons in komt gaat er ook weer uit. Eigenlijk ook geen probleem. Ook de boodschappen hier zijn stevig in prijs gestegen en meer dan de helft van mijn pensioen gaat op aan bouwmaterialen.
Geen schulden, geen onnodige zaken die je toe worden geschreeuwd dat je ze nodig hebt, geen uitspattingen (wel regelmatig feest), geen vette banktegoeden. Een heel klein beetje vlees op de botten voor inderdaad dat mogelijke geval dat... en verder vooral lekker Leven en NU genieten. Mijn testament voor dat beetje wat op enig moment over zal zijn regelt de zaken die ik uiteindelijk niet kan meenemen verder keurig netjes af.
Mijn kinderen zijn het met die keuze en mijn manier van Leven ook helemaal eens. Ze zijn oud en wijs en mans- en vrouws genoeg om na de opvoeding en scholing die ze hebben gehad voor zichzelf te kunnen opkomen en zorgen. Niets egoistisch aan.
Ze genieten er van om een blije en nog steeds gezonde vader te hebben die van zijn pensioencenten, met zijn vrouw en met zijn eigen handen zelfs nog een huis in Thailand bouwt en veel van zijn leven geniet.
En dat maakt mij dan weer aardig gelukkig.
Ik blijf maar aan die gezonde kant van die geldcurve. Dat geld maakt me en ons gelukkig. Meer is voor ons helemaal niet nodig. De dingen die in je leven echt gelukkig maken zijn meestal ook nog eens gratis heb ik ervaren.
En mocht de zon voor mij morgen niet meer opgaan dan heb ik met die levenshouding prima van mijn leven en centen genoten.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
