Een erg lang verhaal deze week. Als je alleen de kortere versie zou willen lezen begin dan bij Rot-hae.
Als er van iemand haar leven in de afgelopen jaren veranderd is, dan is het het leven van Phatsamon wel. We spraken er afgelopen week nog weer eens samen over.
7 Jaar geleden nog wonen en werken op een bank in Bangkok en nu wonen en werken op haar eigen land in haar geboorteplaats Surin. Regelmatig 'handen aan de ploeg' in onze bouw en werken in de grote tuin. Haar leus is: "Niet op voorhand zeggen dat je iets niet kan. Eerst maar eens proberen en zo goed als alles is aan te leren".
Voor mij een waarheid als een koe. Slap hangen en lullig kijken zien we, en klagen horen we, meer dan genoeg.
Kortom, allerhande talenten komen ineens boven drijven en dat is super leuk om te zien en te ervaren voor ons alletwee. En ja, soms levert het wat spierpijn voor haar op maar niet zeuren. Doorgaan, blijven bewegen en oefenen en het gaat wel weer over. En een fijne massage doet wonderen.
Een ander talent dat zich bij haar ineens sterk heeft ontwikkeld is dat van "Dierenvriend". En dat is, zeker voor Thailand, best een beetje een uitzondering. Dieren meer dan zat hier, maar die zijn er vooral om geld mee te verdienen of voor de voedselvoorziening. Zeker in de landelijke omgeving waar we wonen zien we dat elke dag.
Van jongs af aan is ze daar natuurlijk ook mee opgegroeid. Thuis hadden ze buffels, koeien, varkens, kippen, eenden en een vijver vol met vis. Allemaal voor de verkoop en voor eigen gebruik. Samen met hun rijstvelden was de familie zo goed als totaal self-supporting.
En natuurlijk waren er honden en katten. Hoewel eigenlijk altijd buitenshuis, waren en zijn dat hier de 'huisdieren'. Ze aten ze niet (hoewel dat in Thailand op hele kleine schaal toch nog wel eens gebeurt).
Phatsamon had met die honden en katten altijd al iets. Ze deelt nog regelmatig haar fijne en verdrietige ervaringen daarover met me. Toch hield ze zich als kind in het dorp een beetje afzijdig met affectie voor die huisdieren om niet 'buiten de boot' te vallen. Dat is nu gelukkig wel anders.
In de cultuur hier is het over het algemeen geen enkel vergelijk met huisdieren in Nederland. Dieren hier waren en zijn immers voor gebruik en zijn over het algemeen van een zeer lage 'rangorde'. Voor de meeste honden en katten wordt nu niet echt goed gezorgd. Ze hebben vaak letterlijk een hondenleven. Volgende week een Blog waarin dat ook een beetje terug komt.
Phatsamon leerde een Farang (buitenlander) met een hond kennen. Dat was ik dus samen met mijn beste vriend Kadhow. Vriendinnen waarschuwde al voor buitenlanders die een hond hadden. Die mensen gaven nooit 100% aandacht aan je. Hun hond staat op een hoger plan is de redenering. Apart. Maar goed, ze liet zich er niet door leiden want we zijn immers nu getrouwd en hebben hier maar liefst 3 van deze viervoeters rondlopen. Kadhow, Cupid en Singto.
Daarnaast heeft Phatsamon, bij haar moeder, de zorg op zich genomen voor vier kittens. De moederkat werd op de provinciale weg voor haar moeders huis helaas doodgereden toen de kittens net twee weken oud waren. Drie kittens hebben het overleefd, ze zien er perfect verzorgd uit en zijn inmiddels in een prima conditie 7 maanden oud.
De slechte zorg voor honden en katten en de voortdurende stroom van puppies en kittens in het dorp, en niet alleen in ons dorp maar zo goed als overal, doet Phatsamon veel.
Ongezien geeft ze straathonden die vol teken en vlooien zitten en leiden aan haaruitval, medicijnen. Ze knappen zienderogen op.
Ongezien inderdaad. Prima dat ze met haar geld (we noemen het met een lach soms de 'Phatsamoni foundation') wat helpt maar het moet wat mij betreft niet doorschieten.
Als mensen er achter komen wat ze allemaal doet dan is de kans groot dat we hier straks een dierentuin kunnen beginnen. Singto is feitelijk ook zo goed als 'over de schutting' bij ons als puppy van nog geen vijf weken gegooid. En we hebben geen geldboompje om alle 'huisdieren' om ons heen te verzorgen. Onze eigen drie honden zijn, zeker met de verzorging en aandacht die ze krijgen, meer dan genoeg.
Maar goed, soms zijn er 'spoedgevallen' waar ze voor zichzelf toch niet aan voorbij kan en wil lopen. En, met haar, ben ik het er mee eens dat je het geld beter dan daaraan kunt besteden dan aan het nog meer spekken van tempels en de bijbehorende oranje mannen.
 |
Wachten in het dierenziekenhuis
voor ultrasound check. |
Rot-hae (Thais woord voor 'optocht') is zo'n spoedgeval dier. Phatsamon heeft haar die naam gegeven omdat ze eind vorig jaar tijdens de meer dan knoert harde muziek (met huizenschuddende bassen) tijdens een optocht vanuit een naastgelegen dorp naar ons dorp gevlucht was. Geen voormalige eigenaar die zich daarom bekommert of naar het dier gaat zoeken. Ik kan er met de pet niet bij, maar ja zoals gezegd, andere cultuur. Een hond stelt voor de meesten niets voor en "levert geen geld op" is niet alleen de gedachtengang maar wordt ook letterlijk zo in gesprekken gedeeld.
Er was een jong koppel hier dat zich een beetje om Rot-hae wilde ontfermen. Maar... geen geld en mee eten met de overblijfselen van dat wat de pot dagelijks schaft. Maar toch, Phatsamon was blij dat er in ieder geval iemand was die haar wat aandacht gaf. En dat ook nog eens in de straat tegenover het huis van haar zus. Ze kon en kan dus soms een klein beetje een oogje in het zeil houden.
De hond, haast vanzelfprekend niet gesteriliseerd, bleek achteraf kennelijk al net zwanger toen ze op de vlucht geslagen was. De laatste paar weken werd ze dikker en dikker en zou eigenlijk al lang hebben moeten bevallen maar niets. Ze werd steeds meer een soort van voetbal op poten en dat kwam niet door eten. Ze bleef maar groeien, ging steeds moeilijker lopen en knapte zowat.
Phatsamon ging met het dier voor bloedonderzoek, testkit hartworm & bloedparasieten, een utrasound scan en een x-ray naar een dierenziekenhuis hier in Surin.
De conclusie? Het dier had, toen ze al zwanger was, door de vorige 'eigenaar', een anti-conseptie injectie gekregen. De zwangerschap was in de baarmoeder daardoor afgestorven en het dier kon er niet vanaf komen.
Een operatie moest zo snel mogelijk in het dierenhospitaal gebeuren omdat het dier anders spoedig zou overlijden. Een (voor Thaise begrippen) dure operatie na al de kosten die door Phatsamon uit haarzelf al waren gemaakt.
Phatsamon ging via een Thaise speciale sociale media groep vorige week op zoek naar sponsoren om de vereiste ongeveer 18.000 THB, zo'n kleine vijfhonderd euro (voor de gemiddelde Thai twee maandsalarissen), bij elkaar te krijgen.
Helaas, daarop wachten kon in ieder geval niet meer. Afgelopen zondag at en dronk Rothae niet meer, lopen ging zo goed als niet meer en haar situatie werd met het uur slechter. Een kleine twee maanden was het rottingsproces in haar buik al aan de gang en de boel begon van binnen steeds meer te gisten.
Ze belde haar jonge dierenarts, een hele spontane jonge meid, die ook de katjes van Phatsamon gecastreerd en gesteriliseerd had, om te vragen of zij de operatie ook kon doen. Het ziekenhuis had dat afgeraden omdat een operatie bij een 'normale' dierenarts veel risicovoller is. Ze beschikken immers niet over allerhande dure en specialistische apparatuur in geval van nood die het ziekenhuis hier wel heeft. Begrijpelijk. Maar vervoer van Rot-hae naar het dierenziekenhuis was eigenlijk ook geen optie meer. Het was er op of er onder en dan maar met kunst en vliegwerk proberen om te redden wat er nog te redden viel.
De jonge dierenarts (Puppy Love) gooide haar programma om en kwam afgelopen maandagmiddag om drie uur, met haar vader als hulp, met een soort bestelwagen naar het huis toe waar Rothae nu woont. Operatietafel en allerhande benodigde spullen in de achterbak mee. Phatsamon had hier een kaarsje aangestoken en ging er naar toe. Super spannend natuurlijk.
Ter plekke werd de hond direct buiten onder een luifel in de tuin geopereerd. Het resultaat? 8 Helaas dode en al weken rottende puppies of wat er nog van over was in de baarmoeder (foto hiernaast). Samen, geloof het of niet, goed voor een gewicht van bijna tien kilo. Voor de operatie was de hond 21,8 kg. Een flinke afslangoperatie in een uur tijd dus. Wat moet dat een opluchting voor dit dier zijn geweest. En natuurlijk ook gelijk gesteriliseerd.
Dat was nog maar net op tijd om het leven van Rot-hae te redden.
 |
Rot-hae, twee uurtjes voor
publicatie van dit Blog |
Tot nu toe gaat ze goed bergopwaarts. Hopen dat ze de kracht heeft om snel weer helemaal goed te herstellen.
Phatsamon was en is natuurlijk ook super blij. Door haar inzet en talent is dit letterlijk een geslaagde operatie geworden. Goed gedaan!
De kosten waren uiteindelijk voor de 'Phatsamoni foundation' met deze 'achtertuinoperatie' iets minder dan de helft dan de prijsopgave van het ziekenhuis.
De aanvraag voor donaties is overigens jl. maandagavond pas goedgekeurd na allerhande papierwerk en garanties. Logisch opzich, omdat ook hier door mensen helaas misbruik van wordt gemaakt.
Tot nu toe heeft het een klein steuntje in de rug van iets meer dan zestienhonderd Thaise Baht opgeleverd. Dat is weinig maar goed, beter dan helemaal niets. Phatsamon is er in ieder geval hartstikke blij mee. En... het levert haar vast ook goed Karma op.
Ze was en is ook niet de enige met een donatieverzoek in de groep. Het staat werkelijk vol met schrijnende gevallen van huisdieren en bijbehorende donatieverzoeken.
 |
| Net na de operatie |
Nu maar hopen dat het hier bij blijft (???) omdat we hier echt andere plannen hebben dan een dierenfoundation te beginnen en genoeg te zorgen hebben voor onze eigen drie viervoeter 'kids' 😏.
En zo maak je altijd weer wat anders mee. Het leven blijft zo in ieder geval bij ons een avontuur.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
