Ervaringen na inmiddels twee maanden nieuws geheelonthouding.

Tijd vliegt. Er zijn alweer meer dan twee maanden voorbij dat ik het nieuws niet meer volg. Op 31 december jl. publiceerde ik er een blog over. 
Hoe is dat nu vroeg iemand me pas.
 
Eerlijk is eerlijk, helemaal geen nieuws binnenkrijgen blijkt gewoonweg in deze wereld niet mogelijk. Je zou er kluizenaar voor moeten worden en dat gaat me toch net wat té ver.
 
Ik moest bijvoorbeeld met mijn auto naar de dealer voor een reguliere onderhoudsbeurt en moest drie uur, overigens meer dan prima verzorgd, wachten. En jawel, de televisie staat voor de klanten aan en stort allerhande nationale en internationale ellende over je uit. Ik kan de Thaise taal dan wel zo goed als niet verstaan maar beelden zeggen meestal al genoeg. Ik ben niet de enige klant en kan die tv niet uitzetten en automatisch trekt het toch je aandacht. 
En ook als ik via Google op het internet iets wil opzoeken dan komt er meestal toch nog snel even een nieuwsbericht voorbij. Ik druk het snel weg maar de kop heeft je aandacht alweer getrokken.
 
Mijn zoon en dochter vertellen me heel af en toe iets positiefs wat er in de wereld gebeurt. Of mijn dochter zegt me dat het maar goed is dat ik het nieuws niet volg omdat de wereld gewoon meer dan ziek is. Het kan verkeren...
 
’s Avonds, in ons dorps restaurant, vertelt een Australiër die hier ook met zijn Thaise partner in de buurt woont regelmatig over wat hij de hele dag op zijn mobiel allemaal weer is tegen gekomen. Voor hem een aardig tijdverdrijf. Berichten over oorlog, demonstraties, over wat er allemaal speelt met de vorige president van Amerika, over de politiek in Engeland en Australië, de pandemie, het Thaise koningshuis, dat de rijkste man van de wereld een nieuwe vriendin heeft, en wat al niet meer. Ik kan er niets mee en hoef het ook niet te weten. Ik heb hem inmiddels gevraagd om die enthousiaste info wat te temperen. En werkelijk, respect, die oproep begint te werken. En ja, het wordt wat stiller hoewel er meer dan genoeg te bespreken overblijft. 
 
Vorige week probeerde ik me nieuws te herinneren waar ik me tien jaar geleden in de gemeente waar ik woonde, de provincie, ons land en in de wereld druk over maakte. Er kwam eigenlijk niets meer in me op. En geschiedenis is dan wel niet mijn ding maar toch. Was (en is) het dan allemaal tijdverspilling? En is het nu ongeïnteresseerdheid bij mij?
 
Zeker weten niet. Zeker toen ik nog volop in het arbeidsproces zat en veel met politiek te maken had moest ik toch een beetje bijblijven. En interesse heb ik deels ook nog. Nee, het is een mezelf afschermen tegen de continue stroom van negatieve informatie, angstverhalen, achterklap, macht, corruptie, politieke spelletjes en regelmatig ook fake nieuws en gewoonweg leugens. Die informatie heeft te veel invloed op mijn humeur. 
 
Het duurde, vanaf 20 december vorig jaar toen ik met mijn persoonlijke actie startte, ruim een week voordat ik gewend was om niet op de automatische piloot nieuwssites te bezoeken. Ik deed dat op zich al weinig maar toch…
 
En ja, het maakt wat eenzamer omdat je niet meer zo goed kunt ‘meepraten’. Je wereld wordt kleiner. Dat was hij overigens de laatste twee jaren toch al geworden door alle ontwikkelingen in de hele wereld. Voor wie overigens niet?
En soms mis je dus informatie die je (meestal lokaal) nodig hebt. Zo stond ik op een zondag voor een dichte deur van de kerk. Pas twee weken later kwam ik erachter dat die door alle regels hier gesloten was omdat er op de katholieke school één van de vierhonderd leerlingen positief getest was. Paniek. De kerk, vijf kilometer verderop moest toen ook maar twee weken dicht. Het kan verkeren, ook allemaal niet mijn ding maar het was wel op en in de (sociale)media gedeeld. Ik had het dus kunnen weten.
 
En gisterenmiddag ging het bijna mis. Ik was op onze bouw bezig en hoorde toen ik even een pauze had genomen ineens van iemand dat Rusland toch Ukraine was binnengevallen. En wat deed ik? Ik opende de website NupuntNL om het nieuws erover te lezen. Erg dom...

Een schokkende foto van een vrouw met haar hoofd in het verband en onder het bloed en schokkende nieuwsberichten. Ik werd boos, zelfs wat opstandig en op hetzelfde moment bedroefd en zelfs wat emotioneel. 
 
Mijn partner was met een vriendin aan het bellen en zag het met me gebeuren. Mijn gemoedstoestand ging onderuit. Ze stopte het gesprek en vroeg me om met het bezoeken van die nieuwssite te stoppen. “Kijk hier maar naar…jij kunt er niets aan veranderen”. Ze draaide haar telefoon naar me om en liet me een kort filmpje zien dat ze net van haar vriendin toegestuurd had gekregen. Een puppy die naar een witte eend toeliep en het dier vredig omhelsde. De foto bij dit blog is er een 'print screen' van.
 
En ja, dat is juist het tegenover gestelde van dat wat ik me vlak daarvoor had laten overkomen. En weer laat de natuur met deze dieren zien dat het allemaal weldegelijk anders kan. 

Ik keer haar aan, moest lachen en sloot die site gelijk maar weer af. Ik kan er daar inderdaad niets aan veranderen. Mijn enige invloed ligt in mijn kleine wereld om me heen hier.  
 
Yep, een kleinere wereld, dat wel, maar wel een voor mij meer waardevolle. 

En nog een bijkomend effect is, zoals iemand me uit mijn vriendenkring die ook met het volgen van het nieuws voor zover mogelijk gestopt is me schreef, is dat je 'helderder' wordt. Hij deelde: "Je krijgt nog beter door dat we alles wat 'de mainstream' schrijft en publiceert kunnen omdraaien en dat de massa stekeblind is.". Een ervaring die ik herken.  
 
Nee, het is voor mij niet mijn kop in het zand steken voor dat wat er in de wereld omgaat of egoïsme. Wél persoonlijke bescherming om mijn goede humeur, energie en gezondheid zo veel en goed mogelijk in stand te houden. En juist daarmee, althans dat is mijn idee, kan ik er beter voor die kleine wereld om me heen zijn.

 

Met die nieuwsgeheelonthouding ga ik dan ook nog maar even door.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

De geur van het bos. De meditatie van de natuur is weer voorbij

In de nacht van woensdag 2 februari jl. hadden we hier de eerste regen. Niet al te veel en eigenlijk, in de droge tijd hier in Thailand, een beetje ongewoon. Ik stond er toen nog niet zo bij stil. Nu blijkt die regen het startsignaal voor de natuur te zijn geweest om met haar meditatie te stoppen en haar nieuwe cyclus weer te starten. Je ziet en ruikt inmiddels de start van de lenteperiode van de lente.

 
Tijdens onze ochtendwandeling met Kadhow in het bos komt die fantastische frisse en jonge bosgeur je de afgelopen week weer tegemoet. Het maakt je opgewekt, blij en ook nieuwsgierig. Er is weer zoveel nieuws in de natuur, in het bos, onze tuin en om ons heen te ontdekken. Gisteravond nog nagenoeg volle maan. De sierduif in onze tuin die zich al broedend op haar nest gewoon laat aaien. Groen en bloemen die overal beginnen te ontspruiten. Wederom het zichtbare en tastbare bewijs dat de lente helemaal niet op 20 maart begint (dat is het hoogtepunt en feitelijk de start van de zomer van de lente) maar grofweg zes weken eerder.
 
Vanmorgen heb ik mijn camera maar weer eens meegenomen tijdens onze toch. Immers, waarom deze week in mijn blog niet gewoon eens wat beelden delen? Gewoon om je mee te kunnen laten genieten en je uit te nodigen om ook eens naar buiten te gaan voor een gratis ontdekkingstocht. Op het Noordelijk halfrond van onze planeet is het immers overal inmiddels al zover.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

Teleurstellingen. Cadeautjes voor je toekomst.

Ik had vorige week vrijdag in mijn blog “Pa, wat is wijsheid?” aangekondigd dat ik het deze vrijdag zou hebben over teleurstellingen.
 
“Leur” in het woord teleurstelling betekent “verlies”.  Als verwachtingen of hoop op iets dat je hebt niet uitkomen dan kun je je teleurgesteld voelen. Meestal is dat maar van korte duur. En feitelijk ben je dus niets ‘verloren’ omdat je het helemaal niet had maar juist graag wilde hebben.  
Er zijn mensen die keer op keer teleurgesteld zijn of worden. Dat zegt iets over de verwachtingen die ze hebben. Ze raken er gefrustreerd van en wekken bij hun omgeving een gevoel van medelijden en zieligheid op, en mopperen vaak aardig wat af.  Het overkomt hen ook altijd… Domme pech (of toch niet)?
 
Als tiener was ik heel vaak teleurgesteld. Ik was misschien te verwend en wilde veel te veel. Daarnaast was (en ben) ik een druk ventje vol met creatieve ideeën die ik, zeker toen, ook gelijk in de praktijk wilde zien of brengen. En als dat niet ging of lukte, yep, dan was ik dus teleurgesteld. Mijn opgewekte humeur liep ook direct een aardige deuk op.
 
Mijn ouders, en met name mijn moeder, waren ook hierin mijn managers. En in dat woord manager schuilt het woord “manege”. Fantastische herinneringen daaraan overigens. Zeker ook met een eigen paard dat ik ooit had. Maar dat is weer wat anders.
 
Mijn managers leerden mij snel met teleurstellingen omgaan. En daarbij gebruikten ze die manege als voorbeeld. Ik was het paard (of meestal veulen) in die manege. De foto bij mijn blog, afgelopen woensdag door mijn dochter Carlien op haar werk van het paard Ginger in Perth gemaakt, geeft een idee.
En als ik teleurgesteld was dan stond ik dus, net als paard Ginger, te treuren in één van de vier hoeken. En als mijn moeder dan vroeg wat er aan de hand was dan morde ik en wilde ik niet praten. Ik was immers teleurgesteld en soms zelfs boos. Meestal overigens op mezelf.
 
Mijn moeder had de kunst om me op een zachte manier als het ware aan mijn halster vast te pakken en in die hoek te draaien. “Wat sta je nu te morren? Als je in die hoek naar buiten blijft kijken dan sluit je jezelf af. Draai je om en kijk dat het ‘speelveld’ van de manege veel groter is. Er zijn zelfs nog drie hoeken om te ontdekken over…”.
 
Ze moedigde me aan om snel los te laten en opnieuw te beginnen. En dat is volgens mij de hele truck over het omgaan met teleurstellingen. Wat natuurlijk niet zegt dat je je niet verbonden moet voelen met zaken zodat je sneller kunt loslaten. Verre van dat. Maar te lang vast blijven houden, houd je dus inderdaad in die hoek.
 
In relatie tot mijn blog van vorige week zie ik teleurstellingen dan ook als richtingaanwijzers op je levenspad.
 
Die lessen van mijn ouders hielpen bijvoorbeeld ook bij sollicitaties, psychologische testen en assessments die ik regelmatig moest doen. Ik vond die testen en assessments altijd prima. Van een negatieve uitslag hoef je toch niet teleurgesteld te zijn. Je moet jezelf juist feliciteren dat jij (en de potentiële nieuwe werkgever) mogelijk voor hopen ellende worden gespaard.
 
Teleurstellingen. Snel loslaten en opnieuw beginnen. Niet gaan zitten klagen en kniesoren. Je kunt erop vertrouwen dat er iets op je ligt te wachten dat veel beter bij je past of voor je is.
En dus zijn teleurstellingen eigenlijk cadeautjes voor je toekomst.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com

" Pa, wat is wijsheid?"

Mijn zoon moest laatst ergens een beslissing over nemen die impact heeft op zijn (nabije) toekomst. Hij was aan het wikken en wegen over wat de juiste beslissing zou zijn en belde mij met de vraag: “Pa, wat is wijsheid?”
 
We kennen het allemaal. De afwegingen tussen ratio en emotie en ook over wat voor je toekomst het beste voor je is. Je wringt je in nogal wat bochten en het geeft soms slapeloze nachten. Je maakt misschien zelfs lijstjes met plus- en minpunten. Je raadpleegt vrienden en bekenden (mijn zoon heeft er gelukkig aardig wat) en toch kom je er niet uit. Hoe goed bedoeld ook, voor belangrijke keuzes brengen al die goed bedoelde adviezen je vaak juist verder van huis. Ze leveren zelfs nog meer twijfel op. Besluiten stel je langer en langer uit en het blijft je in een greep van onrust en twijfel houden. Van maar niet kunnen en willen kiezen.
 
Het leven is een leerschool. Als je de vraag op enig moment stelt wat wijsheid is, dan liggen de keuzes die je kunt maken meestal dicht bij elkaar. Ze kunnen wel totaal anders zijn maar gevoelsmatig, voor wat betreft de uitwerking van het resultaat blijft het een afweging. En ja, ze kunnen invloed hebben op je toekomst. En toch… Waar je de ene deur dicht doet gaat gelijk de andere open is mijn ervaring.
 
Toen ik nog heel jong was werd ik een paar keer erg nerveus toen ik met de uitslag van mijn citotoets in de zesde klas van de lagere school (groep acht nu) en een schooladvies in de hand én na de brugklas op de middelbare school, mijn studierichting moest kiezen. Het bepaalde immers je toekomst zo werd je door de wereld voorgehouden. Een ‘foute’ keuze… een slechte toekomst??? Wat een onzin weten we inmiddels allemaal. Ik schreef er al eens een keer eerder over.
 
Zelfs mijn vader gaf me diverse keren het goede voorbeeld. Je schoolt je, als je dat wilt, gewoonweg om naar iets waar je passie meer in ligt. Hij begon als loodgietersknecht, werd toen etaleur, daarna vertegenwoordiger en toen hij ongeveer 54 jaar was begon hij met zijn eigen massage en yoga praktijk. Inderdaad, het was aardig wat studie en ‘learning by doing’. Als je écht wilt en ervoor gaat dan zijn er meer dan zat mogelijkheden. Soms moet je wat creatief zijn en tegen de stroom van mensen die je gemakshalve voorhouden dat het niet haalbaar is of dat de tijd ongunstig is inzwemmen.
Ik volgde in zijn voetsporen van horeca in de bouwwereld. Van brandweerofficier naar life- & talent coach, tantra, meditatie en yoga docent. En nu ben ik als bouwkundige alweer een paar jaar actief. Het kan verkeren. Als je je maar overgeeft aan die innerlijke drive en vooral niet denkt dat die keuzes die je uit wijsheid moet maken je ‘eindstation’ van de toekomst betekenen. Alles komt goed.
 
Zodra je praat over ‘wijsheid’ mag je erop vertrouwen dat de keuze eigenlijk nooit verkeerd is. En achteraf is het altijd gemakkelijk terugkijken. Je hebt er echter nu niets aan. Een ‘wijs’ besluit kunnen anderen je niet adviseren. Ze kunnen proberen met je mee te denken maar je moet je afvragen in hoeverre ze jou, vanbinnen, diep kennen en voelen. En dat geldt niet alleen voor jou innerlijke zelf maar ook voor de situatie waarin je zit. Je kunt niet wijs zijn door andermans wijsheid.
 
Als ik op mijn leven tot nu toe terug kijk dan heb ik, achteraf gezien, nooit verkeerde beslissingen genomen. Immers ook de diverse ‘missers’ die ik maakte blijken achteraf een super bijdrage te hebben geleverd in het leven dat ik mag en kan leven. Het werden levenslessen en het leven tot nu toe een geweldige expeditie. De wereld hield niet op te bestaan.  
 
Misschien is de grootste wijsheid wel dat je kunt vertrouwen dat je een missie in je leven hebt en dat dingen op zijn plaats vallen. Je hebt er al je hele leven je unieke set aan talenten voor in huis.
En wat toekomst betreft… Dat wat je je nu voorstelt van die toekomst verandert vaak snel en is maar van een korte duur. Dan dient zich weer een nieuwe toekomst aan. Beter dus wat veerkracht inbouwen. Ik kom daar komende week op terug in relatie tot omgaan met teleurstellingen.
 
Dat betekent overigens niet dat je dus nu maar ‘slap moet hangen en lullig moet kijken’ omdat het vast wel goed komt. Ook het slechte pad (een weg waarvan je op voorhand zeker bent dat het jou uiteindelijk niets brengt in groei en ontwikkeling zoals bijvoorbeeld alcohol en/of drugs) inslaan is nou niet geweldig. Het is een weg van drijfzand waaruit maar moeilijk weer is terug te keren.
 
Wijsheid is al die unieke talenten die je hebt meegekregen laten samenwerken en tot je laten spreken in de keuze die je wilt maken. Zij geven jou zelf het inzicht. Vertrouw er maar op dat je achteraf kunt terugkijken op de juiste keuzes vanuit de situatie waarin je toen zat. Een rustgevend gevoel.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com