Vertrouw je leven. De inzicht les om je niet bezorgd te maken.

Na ruim zeven jaar en drie maanden heb ik eind mei eindelijk mijn huis in Middelburg verkocht. Een gigantische financiële aderlating en ook een ‘gouden’ winst.

En als dan zo’n ei is gelegd en de voorlopige koopovereenkomst is getekend dan schudt je je vacht, wordt even stil, probeert te voelen wat er nu eigenlijk gebeurd is. Ik werd emotioneel en kon het gevoel van (nog) helemaal niets kunnen voelen niet uitleggen. Het zat volkomen vast. Een ‘last’ die ik zeven jaar bewust en onbewust met me had mee gedragen. Op dit punt bleef het donker en ik kon dit geschiedenisboek uit mijn leven maar niet sluiten. 

Die last kwijt te raken voelde in het begin absoluut niet als een verlichting.

Nu ben ik alweer weken verder. Wat was er voor mij nu eigenlijk te leren. Waarom is het zeven jaar voor mij een last, een zorg en verstoring, geweest? Waarom ervaar ik pas nu die ‘gouden’ winst? Ik had er helemaal niet op hoeven te wachten achteraf…

Graag deel ik mijn persoonlijke ervaringen en wie weet herken je er iets van of in en kun je er persoonlijk ook iets mee.

Het eerste dat in me opkwam was dat ik me afvroeg wat me eigenlijk onzeker maakte in mijn leven. Ik begon alles en iedereen de schuld te geven. Economische crisis, makelaar(s), het adverteren en de wervingsteksten, de staat van het huis (wat eerst gemeubileerd was en nadien juist weer leeg moest), etc. etc..  En ik denk dat het bij heel veel dingen zo is. Geld, je gezondheid, werk, liefde.

Je vertelt jezelf altijd dat het door je buitenwereld komt. Dat is feitelijk grote onzin.

Als je dieper kijkt naar zaken als ‘onzekerheid’ en ‘bezorgdheid’ dan heeft dat te maken met een emotie. Emotie ligt altijd in jezelf. Andere mensen gaan met dezelfde situatie(s) vaak heel anders om en hebben dan ook met daar waar jij ‘last’ van hebt in een voor hen vergelijkbare situatie geen of stukken minder ‘last’ dan jij.

Onzekerheid en bezorgdheid zit dan ook uitsluitend en alleen in jouw hoofd en nergens anders. De innerlijke stem (overigens feitelijk niet die van jou) die je dat allemaal ‘wijs’ maakt. Het heeft te maken met jouw levensstijl. Het boeddhisme bedoelt daarmee de manier waarop jij, vanuit jouw programmering, naar situaties kijkt en er op reageert.

Dat werpt dan de vraag op waar die programmering die die emotie veroorzaakt vandaan komt.

Ik heb het, zonder me er destijds zelf van bewust te zijn geweest, aangeleerd gekregen. Laat ik voorop stellen dat ik mijn ouders en familie daar absoluut niet de schuld van geef. In mijn ervaring heb ik een meer dan super jeugd en ‘management support’ van hen gehad. Ik ben er dankbaar voor. Toch ligt in mijn beleving daar de sleutel.

Ik ben de jongste uit een gezin van vijf kinderen. Als er tussen mijn ouders iets was dan draaide het (ik zeg maar gewoon de ruzies) altijd om geld. Mijn pa werkte zich kapot en mijn moeder had de gewoonte om voor het gezin meer uit te geven dan er binnen kwam. Ze was de super kloek die voor de kippetjes zorgde en die moesten vooral niets te kort komen. Mijn vader ging harder werken om meer geld te verdienen met als gevolg dat hij minder thuis was. Dat was dan weer het volgende item en het gaf mijn moeder de gelegenheid om ook nog weer eens meer uit te geven aan… jawel de kinderen. Komisch als ik het zo schrijf.

En mijn vader, geen wonder, had die angst om financieel ooit in het rood te komen, gewoon aangeleerd. Zijn vader had een schildersbedrijf. Ze waren met negen kinderen toen opa een ongeluk kreeg en daaraan overleed. Er moest wel brood op de plank komen en iedereen moest zijn of haar steentje bijdragen om als het ware gered te worden van de ondergang. Hoezo neem je iets van vroeger mee en gaat dat tot in lengte van jaren door?  

Die ruzies thuis om geld hebben mij een soort angstsyndroom opgeleverd met de daarbij behorende onderbewuste emotie die ik er bij voel. De stem er over in mijn hoofd is niet mijn stem maar is feitelijk de stem van mijn ouders en grootouders en wie weet weer hun ouders.

Na mijn echtscheiding heb ik veertien en een half jaar een aanzienlijke financiële bijdrage maandelijks mogen afdragen. Ik had daar, overigens niet naar mijn kinderen, aanzienlijke moeite mee. Wat ging ik doen? Natuurlijk, harder werken. Meer studeren. Opklimmen in de rangen van de brandweer want ik kon het en het verdiende ook nog eens meer. Wat gebeurde er? Terug naar de rechtbank omdat er misschien wel meer alimentatie betaald zou kunnen gaan worden. Vreemd dat ik die cirkel en dezelfde ervaring die ik van thuis mee kreeg pas nu ontdek. Ik probeerde ook toen al mijn angst en onzekerheid te bestrijden door oplossingen in mijn buitenwereld te zoeken. Exact hetzelfde patroon wat ik aangeleerd had gekregen. Wat het opleverde… uiteindelijk een burn-out. En die leverde dan uiteindelijk het ‘goud’ op dat ik nu mag ervaren wat ik mag ervaren in Thailand. En ja toch het gevoel van bevrijding door het ‘goud’ dat ik nu eindelijk vrij ben van een stuk verleden. En dat dus op twee manieren. Enerzijds het kunnen afsluiten en me totaal richten op nu. Anderzijds, nog veel groter goud, deze ervaring dat ik het mezelf heb aangedaan.

Hoe had ik er dan anders mee om had kunnen gaan?

De natuur geeft ook hier voor een groot gedeelte in-zicht in mijn beleving. De natuur, dieren, bloemen, etc., zijn boven mensen gezegend dat ze geen concepten in hun hoofd hebben van de toekomst. Ze hebben geen stemmen van anderen of van hun cultuur of religie in hun hoofd. Ze maken zich ook absoluut niet druk om wat anderen er allemaal van denken of vinden. Ze zijn gewoon en doen gewoon.

Het is veel en veel gemakkelijker om je programmering eens stevig onder de loep te nemen en te kijken naar mensen die anders met dezelfde situatie om gaan. Als je die programmering wijzigt is je probleem in je hoofd sneller en gemakkelijker opgelost. Ik had helemaal niet die bezorgdheid zeven jaar lang te hoeven mee dragen. Het was mijn eigen vrije keuze ben ik nu achter. Er was altijd al licht maar ik zag het niet. 

Hoe ik die schakelaar, wat dat is het in dit geval in mijn beleving echt, had kunnen omzetten? Door mezelf eens wat meer te vertrouwen.

Ik ben nu 59 jaar. Ik heb me wat zorgen gemaakt over werk en privé in mijn leven (en wie niet). Ik leef nog steeds en op een of andere manier pieker ik niet meer over dat wat geweest is omdat ik het vanuit mezelf wist op te lossen of er mee om te gaan. Ik kan me heel erg druk maken over dat wat er morgen, overmorgen, volgende week, maand of jaar kan gebeuren. Ik weet eigenlijk al lang dat ik met dat wat er ook op mijn pad komt om kan gaan. Hoe moeilijk dat ook is en met de innerlijke bronnen en steun die ik heb. Me daar nu druk over maken is waanzin. Het boeddhisme leert dat ook morgen weer problemen zat op levert maar dat morgen nu wel voor zichzelf kan zorgen.
Of anderen met hun praktijken er gelukkiger op zijn geworden of in de toekomst zullen worden is niet aan mij maar slechts hun eigen keuze en verantwoording. 

Ik kan alleen maar nu reageren op dingen die me overkomen en mag er op vertrouwen na 59 jaar dat me dat lukt. Als ik op dit moment iets kan of moet veranderen dan heeft ervaring me geleerd dat ik altijd de middelen en de energie krijg om er mee om te gaan.

Nu weet ik dat het me zorgen maken een verspilling van tijd, moeite, energie en een verstoring van mijn verbinding met het vervullen van mijn missie was. Ik maakte me zorgen over de toekomst. Ik was er bezorgd over. Ik was meer en meer ontevreden over. Maar dat zorgwekkende hielp me absoluut niet om mijn 'probleem' op te lossen. Het hielp me alleen om mij geluk dat ik voel iedere keer als ik er aan dacht naar beneden te trekken. Het had allemaal te maken met het verleden met mijn programmering en slechte ervaringen. Met vastklampen aan die ervaringen uit het verleden. Met onvoldoende geleerd te hebben dat ik mezelf en de krachtbronnen die mij gebruiken om te doen wat me hier te doen staat kan vertrouwen. 

Ik hoop dat ik mijn lesje geleerd heb. Ik had me niet bezorgd over mijn leven hoeven maken. En wat de ‘gouden’ winst betreft? Ik sluit een periode definitief af (die ik dus al lang had kunnen afsluiten) en ben door het missen van deze zorg nog meer beschikbaar om te doen wat me hier te doen staat. Er voor anderen te zijn en groeien door te delen.

Frans Captijn

www.captijninsight.com