Ook die van ons staat nog steeds, stevig verankerd, aan de oost-kant van het labyrint op onse mooie stek. Een beetje 'down' naar beneden kijkend. Volgens mij moeten er snel tranen uit zijn ogen gaan rollen.
Loving Kindness is onderdeel van zijn leer. Helaas schijnen de pagina's in zijn boeken daarover onder een wel heel dikke laag stof te zijn beland.
Sinds vanmorgen is onze moed wat veranderd en onze honden pikken dat feilloos op. Mensen die mij kennen weten dat ik van huis uit altijd erg optimistisch ben. Toch wordt het, voor het eerst nu toe, ook moeilijk om dat te blijven. Geen zorg. We proberen de moed er in te blijven houden en zeker van de situatie het beste te blijven maken.
Tot nu toe was afgelopen donderdag de 'slechtste' dag in 'slechts' het tempel en stukje land conflict (zo het in ieder geval naar buiten toe wordt verteld) tussen ons en onze buren. De rijdende rechter zou het volgens mij zo op kunnen lossen om het maar eens even wat luchtig te zien.
Zware aardbevingen en drukgolven van aanhoudende grens gevechten, artillerie, bombardementen met gevechtsvliegtuien en inzet van helikopters.
Zo hevig dat ook onze bouw, op zo'n 50 km afstand, er wat schade van op liep. De boel is zo stevig gebouwd dat de trillingen niet volledig konden worden afgevoerd en een betonnen gewapende voorspan vloerplaat over de volle lengte van vier meter scheurde.
Het is niet anders. In ieder geval een blijvende herinnering. Anderen, zeker al die duizenden vluchtelingen uit een omgeving veel dichter bij de grens, moeten er veel en veel erger aan toe zijn. Waar heb ik het dus over?
Maar het kan allemaal nog veel harder en steviger merken we. Nu staat deze ochtend op nummer 1 tot nu toe.
Prasat, een plaats iets verder dan 15 km bij ons vandaan in onze provincie ligt op dit moment onder artillerie vuur.
Onze ramen en deuren staan op een kier om de druk kwijt te kunnen en meer kans te hebben dat de ruiten niet zullen breken. Ze trillen voortdurend in de sponningen en onze honden raken daarvan volledig van de leg. Ze denken steeds dat er iemand op de ramen bonkt. Ze hangen om mijn benen heen en voelen zich (ook) niet prettig meer.
Luchtsteun verwachten we snel.
Dieper en dieper voert ons leger aanvallen uit bij de buren en natuurlijk blijven die niet onbeantwoord. Of je dit dus ook nog 'slechts' een grensconflict kunt noemen daar begin ik aan te twijfelen en hoe gaat het Tom & Jerry spel verder?
De zonering is inmiddels opgeschaald en wij zijn nu 'lichtrood' om het maar gemakkelijk uit te drukken. Het lichte is, tot nu toe, nog steeds dat we niet verplicht hoeven te evacueren. Dat zou ook wat worden want al die duizenden vluchtelingen hier moeten dan voor de tweede keer ook, nog verder weg, worden verplaatst.
We moeten drones melden en, mochten we er eentje vinden er vanaf blijven. De Russisch/Oekraiense drones die richting ons ingezet worden zijn niet te traceren. Onze WIFI wordt aanbevolen zoveel mogelijk uit te zetten. En het advies is om slechts bij uitzondering de straat op te gaan en binnen te blijven. Fijn dat ons 'binnen' de plek ver van het dorp is.
Allemaal leuk en aardig maar het leven draait ook nog eens door. Het straatbeeld is veranderd en voornamelijk groen geworden. Met sirenes aan transporten richting de diverse fronten (niet een klein stukje dat bevoorraad moet worden). Ambulances en helicopters naar het militaire hospitaal hier 15 km vandaan richting de stad.
Post en online bestellingen worden voorlopig in ons gebied niet meer bezorgd.
Eigenlijk staan we er versteld van dat de energie en internetvoorziening tot op heden nog steeds werkt.
Inmiddels berichten dat we er van uit moeten gaan dat dit nog weken kan gaan duren zodat we ons daarop voor kunnen bereiden. Je zult maar vluchteling zijn in je opvangcentrum.
Voor effetjes is dat nog wel op te brengen maar hoe langer het duurt hoe groter het trauma. Je hoort en voelt de energie van voortdurende vernietiging die gigantisch moet zijn op de plek waar jouw huis staat (of stond).
Ik schrijf dit blog, naast primair de beloofde update, om het ook een beetje van me af te schrijven. Maar dat wat aan twee kanten gebeurt en ons gevoel op moment is eigenlijk niet te beschrijven.
En ja, steevast de vraag: "Waarom vertrekken jullie niet? Wij zouden al lang zijn vertrokken". Dat is, vanaf een afstand en zolang je niet zelf in het gevoel zit waarin de mensen zitten, gemakkelijk gezegd.
Natuurlijk is helemaal nooit in ons hoofd opgekomen dat dit hier zou gaan gebeuren. We hebben niet alleen de zorg voor onszelf, onze (voor de omgeving om het maar zo te zeggen 'aantrekkelijke gebouwen') en onze dieren, maar ook met moeder en familie van mijn vrouw Phatsamon. Zolang we niet gedwongen worden om te vertrekken zetten we alles op alles om hier, op onze pracht stek, te kunnen blijven en de boel in de gaten te blijven houden. Dat vergt vanmorgen wat extra inkopen en voorbereidingen. En, laten we wel wezen, een militair doelwit zijn wij absoluut niet. En ja, shit can happen.
Nu ik dit schrijf komen de helikopters die we al verwachten over. De F-16's en Gripen toestellen zullen zo ook wel over komen. Door de snelheid zijn ze gewoonweg niet te zien.
We trillen maar wat verder, gaan door met onze bouw. Nu ook een aardig verzetje. Meditatie en yoga sla ik vandaag maar even over. Hoewel ik er best goed in ben kan ik de Boeddha op dit moment niet meer in evenaren.
Vredige kerst? Nou laat maar zitten. Onze hoofden staan er niet meer naar. We laten de boel maar ingepakt dit jaar.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten