Ik ben al aardig
wat mensen tegengekomen die vanuit een grondhouding van ‘Ik heb er recht op’
leven. Alsof het leven van mensen eruit bestaat om elkaar als basis onrecht aan
te doen. Altijd op hun hoede en angstig om wat er met ze misschien wel zou
kunnen gebeuren en dat, als houvast, afzetten tegen hoe de regeltjes precies
zijn om in evenwicht te blijven en zich ‘veilig’ te blijven voelen.
Ik
herinner me nog uit mijn jonge jaren hoe sommige mensen bij de brandweer kwamen
solliciteren. ‘Blaartrekkende’, emotionele, verhalen waarom ze zo graag mensen
wilden helpen. Na een paar weken, al dan niet beïnvloed door collega’s, kwamen
ze al aan met de regels uit de Collectieve Arbeidsvoorwaarden Regeling waar ze
allemaal recht op hadden. Soms stapten ze met hulp van de vakbonden het
‘strijdtoneel’ van hun recht al op.
Ook
uit de privésfeer ken ik een aantal voorbeelden. Altijd maar zeuren en klagen over het onrecht dat ze wordt aangedaan. Een soort van Calimero houding van 'zij zijn groot en ik ben klein'. De rechtspraak en advocatuur voeren
en varen er wel bij.
Mijn
moeder citeerde regelmatig een familielid die steevast de opmerking maakte: “Je
moet op je punten blijven staan!” De vrouw leek op het eerste gezicht een
gezellig mens. Als je haar iets langer leerde kennen kwam je erachter dat het
eigenlijk een harde persoon zonder enige hartelijkheid was. Andere mensen wilden
er uiteindelijk niet graag mee omgaan. En dat maakte haar dan weer boos, hard
en strijdlustig. Steevast lag het voor haar altijd aan ... die ander.
Ik
heb het idee dat dit gedrag vaak met ervaringen uit het verleden te maken heeft.
Het achter geschoven, verongelijkte en ontevreden, kind dat onvoldoende
aandacht kreeg. Het ‘recht’ en de ‘regeltjes’ zijn dan tenminste nog een vorm
van genoegdoening en veiligheid.
En,
begrijp me niet verkeerd, regels zijn er niet voor niets en zonder regels kunnen
we met zo’n grote groep mensen op deze planeet niet leven. En je hebt recht waar je recht op hebt. Maar om je daar nu standaard altijd als een teckel aan vast te klampen en in vast te bijten???
Het voortdurende proces om gelijk te krijgen en je recht te halen levert uiteindelijk niets anders op dan dat het je levensvreugde om zeep helpt en eenzamer maakt.
Je
raakt verbitterd en moe en wordt in je omgeving een zuurpruim en zeurdoos.
Dankbaarheid, veerkracht en flexibiliteit verdwijnen. Volgens mij niet echt een vorm van gelukkig leven. Soms wat loslaten helpt.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten