Opvoeding op afstand

Laat ik er maar mee beginnen om te zeggen dat ik van een vorige generatie ben. Niet als een excuus maar meer vanuit het oogpunt van verwondering, het leren van nieuwe dingen en toch ook het spiegelen.

Half januari was het weer de dag van het jaar voor mij. De verlening van mijn jaarvisum bij de Thaise immigratiedienst in Chiang Mai. Afgelopen jaar nam dat een uur in beslag maar door gewijzigd management en wederom nieuwe regels duurde het voor mij dit keer zeven uur en moest ik de dag erop ook nog voor een uurtje terug. Het prima nieuws is dat ik hier weer legaal een jaar langer mag blijven.

In de middagpauze ging ik om de tijd te doden maar even het nabijgelegen winkelcentrum bezoeken. Ik ben daar niet zo van maar om de hele dag binnen in dat gebouw van de immigratiedienst te zitten tussen heel veel negatieve energie van bezoekers was het ook niet voor mij. Vanuit mijn achtergrond van het werken met en de invloed van omgevingsenergie heb ik medelijden met de mensen die daar dag in dag uit moeten werken.

In het winkelcentrum liep ik langs een winkel en ik zag er een leuk cadeautje voor mijn vriendin die binnenkort jarig is. Even binnen kijken. Een nette verkoopster van rond de veertig jaar liet me dat wat ik mooi vond zien. Naast de kassa stond een mobiele telefoon open. Op het beeldscherm zag ik een jongetje van een jaar of vijf op een bank voor de televisie zitten. En hij drukte op iets waardoor er een geluid van een koe door de winkel ging. Een oproep van hem voor zijn moeder, de verkoopster, zo bleek. Ze excuseerde zich even en sprak haar zoontje toe die weer verder tv ging kijken.

Ik keek haar met vragende ogen aan en ze vertelde dat hij er al helemaal aan gewend was. Zij moest werken (let wel 10 uur per dag) en hij zat thuis. Als grapje zei ik haar dat dat tegenwoordig toch allemaal wel supermodern en gemakkelijk is en dat ze zelfs via Grab of de Foodpanda die ze hier hebben wel op afstand eten voor hem kon bestellen. Dat deed ze dus ook dagelijks en hij mocht voor een deel zelf uitkiezen vertelde ze me. Vol verbazing keek ik haar aan en liet haar mijn kleine Nokia telefoontje zien.

Dit is allemaal nieuw voor mij en ook niet mijn ding zei ik haar.

Is dit tegenwoordig de manier waarop je je zogenaamde ‘liefdesbaby’s’ opvoedt? Het kan er bij mij echt niet in. En yep, ik ben van een eerdere generatie.

Toen ik de winkel uitliep zei in nog dat het misschien fijn was om die avond een pizza bij hem te laten bezorgen. We moesten samen erg lachen…

Te triest (vind ik) en wellicht krijgt het jongetje vlak voordat hij zijn bed in gaat nog heel veel persoonlijke aandacht zodat hij ook leert hoe korte afstand relaties voelen.

Volop verwondering voor mij. 
Ik ken de verdere achtergronden natuurlijk niet en kan en wil er niet over oordelen het is slechts die spiegel... Niet mijn ding. 

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com
Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com