Ik denk dat het bij mij te maken heeft met de
programmering die mijn ouders mij mee gaven en met mijn culturele achtergrond,
waar ik overigens super dankbaar voor ben, waardoor ik me nooit zo onder de indruk
heb gevoeld van die VIP-shows en vertoningen. In het midden van de aandacht
staan, soms zelfs de schijnwerpers, invloed vanuit je macht of positie
uitoefenen op het resultaat en met mensen om je heen die zich als een soort van
slaaf gedragen.
Eigenlijk voelde ik altijd dat dit soort mensen zichzelf
helemaal niet kunnen zijn of zichzelf een beetje kwijt zijn. Zich moeten gedragen
en aanpassen aan de verwachtingen en daardoor meestal niet echt in staat om hun
echte eigenheid, hun uniekheid, te laten zien. Geen echt privéleven meer hebben.
En jawel, ook ik hield er (en hou er nog steeds best) van om af en toe in de
schijnwerpers te staan. Het hoorde ook regelmatig bij mijn vorige werk. Maar om
mezelf nu VIP te noemen of te voelen, ga toch weg…
Ik herinner me nog goed, als jonge brandweercommandant in
Kerkrade, dat ik regelmatig met een deel van de collega’s in het kantoor van
Defensie, die er haar dependance had, ging lunchen. Zeker weten dat een aantal
mensen die via de sociale media nog steeds met me verbonden zijn zich het
volgende voorval herinneren. Ze waren er immers bij.
Op een bepaald moment tijdens een van onze lunches veel
'paniek' en iedereen werd opgeroepen om naast zijn of haar stoel te gaan staan
omdat de generaal het restaurant zou binnen komen om ook te lunchen. Hij werd voorgesteld
als een VIP die notabene feitelijk een bezoekje bracht aan zijn eigen (nou nog
niet eens zijn eigen) bedrijfsrestaurant. Dat mensen daar prijs op stellen is
natuurlijk prima. Je kunt het ook zien als gewoon onderdeel van zijn taak. Maar
waarom die paniek, waarom die show?
En ja, ik weet dat het mogelijk een manier is om respect naar
iemand te tonen, maar moet je je daarbij als slechts zakelijk gezien ‘ondergeschikte’
slaafs aan de man, die je waarschijnlijk ook nog niet eens kent, tonen om je
soort van afhankelijkheid van hem te laten zien?
Een uniek mens komt slechts een plek, notabene ‘hun’
bedrijfsrestaurant, vol met andere unieke mensen binnen...
Wij bleven dan ook zitten en na de lunch had in nog een
grappige gesprek met de generaal. Het uniform (destijds) van de brandweer had
heel veel gelijkenis met het uniform van de Koninklijke Marine. Hij kwam heel gewoon
als een normaal mens, zoals ieder van ons, op me over.
Vlak voordat ik dit blog begon te schrijven kreeg ik via
LinkedIn op 26 november jl,. van een voormalige collega die veel contacten met
burgemeesters onderhoudt, een berichtje. Het bericht gaaf aan dat mensen heel
erg onder de indruk waren van een burgemeester in Nederland (jawel een VIP maar
ook een gewoon mens) omdat die burgemeester zijn excuus had aangeboden aan een
boer in zijn gemeente. Zonder voldoende voorkennis van zaken had de
burgemeester zich negatief over de boer uitgelaten. Toen hij meer info had
stelde hij zijn visie bij en bood hij, niet meer dan normaal in mijn ogen, zijn
excuus aan de boer aan die dat excuus accepteerde. Opgelost dus in mijn ogen en
niet meer dan normaal menselijk contact. Iedereen maakt immers wel eens fouten
en die kun je dus herstellen.
Reacties van mensen op een artikel met als kop Ëxcuses
van een burgemeester” als; “Mijn hart maakte een salto…”, “Respect” en “Mooi”.
Kom op… wat heb jij van huis uit mee gekregen, kwam in mijn hoofd op.
Steeds meer bezoekers die we in ons resort krijgen lijken
een 'VIP-status' te hebben of te krijgen. En dat is niet vanwege de manier
waarop we hier vanuit normaal respect al met onze gasten om gaan. De rol van
waarnemer aannemen laat me steeds meer van de show van deze mensen genieten.
Medewerkers raken soms wat nerveus en proberen zich nog beter te gedragen omdat
een ‘beroemdheid’ arriveerde.
Als ik deze gasten over mijn vorige werk als algemeen
directeur vertel raken ze altijd geïnteresseerd en vragen me naar de
organisatie en waar ik dat deed. Ik vertel ze dan enthousiast dat dat in de
provincie Zeeland in Nederland was. Vragend word je dan regelmatig aangekeken.
Nieuw-Zeeland? Nee… het spijt me. Dat is niet de plek. Het heet Zeeland! Waar
is dat? Ze weten het meestal niet... Ik voel me verdrietig dat ze er nog nooit van
gehoord hebben. Soms nog niet eens weten waar Nederland ligt
Ik vraag hen dan of ze onze minister president of voormalige commissaris van de
Koningin kennen die ook ooit minister in ons land was? Of de voorzitter van het
algemeen bestuur van onze organisatie en ik noem hun namen, of de burgemeester
van de hoofdstad van onze provincie, Middelburg. Die mag je toch allemaal op
een zekere manier VIPs noemen denk ik, maar ... het antwoord blijft nog steeds
nee ... Onbekend. Soms kennen mensen onze fijne huidige koningin.
Een van mijn buren hier is een voormalige piloot uit
Amerika, nu is hij een piloot trainer en vlieginstructeur. Hij vertelde me,
toen we over het VIP-thema spraken, dat hij een paar keer VIPs aan boord van de
vliegtuigen die hij vloog gehad had. Beroemde Hollywood-filmsterren. De
bemanningsleden waren altijd heel enthousiast en soms zelfs een beetje opgewonden
en wilde gaan voor een handtekening (tegenwoordig mogelijk zelfs een selfie).
Het boeide hem niet vertelde hij. Zijn gedachten waren altijd: "Hij of zij
was helemaal geen geschiedenis in zijn tijd, hij was slechts waardevolle
historie in zijn of haar eigen gedachten.”
Heel belangrijke personenblijken meestal niet zo 'heel'
belangrijk. Ze zijn misschien bekend in een deel van de samenleving, een stad
of een dorp. En zelfs met een miljoen volgers op Facebook of op Weibo zegt (althans
voor mij) niet dat je zeer, zeer beroemd, bijzonder of belangrijk bent. Je bent
net als ik en ieder ander Uniek. Van de meeste ‘beroemdheden’ of VIPs heb ik
nog nooit gehoord en zij hebben nog nooit over mijn uniekheid gehoord (of
hebben zich er in verdiept). Waarom moet je ook heel belangrijk zijn? Draagt het ergens aan bij?
De show die rond een zogenaamde VIP wordt gemaakt zet die
persoon (P) in een soort gevangenis. Zelfs hun huizen worden vaak bewaakt, zijn
ommuurd en behangen met camera en veiligheidssystemen. Lekker privé leven…
De zogenaamde belangrijkheid van een persoon wordt gemaakt
uit status, positie, macht, narcisme, geld en afhankelijkheid die we (denken)
te hebben. Niet vanwege zijn of haar uniciteit. Het is meestal meer een vorm
van pleace-en van mensen waar we vaak feitelijk niet écht iets mee hebben maar
denken ons voordeel mee te kunnen doen. Onze afhankelijkheid tonen. Voor mij
iets heel anders dan respect.
Wees als VIP ook respectvol naar alle andere unieke
mensen. Heel vaak zie ik hier, en ken ik nog vanuit mijn verleden, een vorm van
hoogmoedswaanzin gedrag van de mensen met dit predicaat. En als ze dan eenmaal
hun functie niet meer bekleden dan is kennelijk zowel het “Very” als het “Important”
pardoes vertrokken. Het kan verkeren.
Misschien kunnen we wellicht VIPs helpen om net als
iedereen VUPs (Very Unique Persons) te worden. Misschien nog beter en korter UP's
(Unieke Persoon, zoals iedereen) te maken. Helpen ze uit hun gevangenschap van
VIP te bevrijden. Ieder heeft hier in deze wereld immers zijn unieke taak en
rol en daarvoor hoef je je niet hoger verheven boven anderen te voelen.
Zoals mijn ouders me vertelden: "Doe maar gewoon,
dan doe je al gek genoeg". Mijn kinderen zeggen me: "Lekker belangrijk".
Respecteer ieder mens, zolang hij of zij het op
een normale manier verdient en ook jou respecteren. Ze zijn niet God.
De Thaise manier van de zogenaamde "Wai" groet (betekenis:..
"Een lotus voor jou, ik nodig je uit de Boeddha in jezelf te tonen, uniek jezelf
te zijn" blijft voor mij geweldig. Al die anderen zijn immers al door
anderen in gebruik.
Toon slechts je uniekheid en niet hoe belangrijk je bent.
Ook jij bent hier immers net als ieder ander slechts tijdelijk… Dat proces om
af te schakelen zal wel enige tijd duren. Misschien wel tot in de eeuwigheid
denk ik. In de tussentijd ga ik, steeds meer in de rol van waarnemer, genieten
van de show die mensen van hun leven maken om de buitenwereld te laten zien dat
ze nog unieker zijn dan anderen.
www.captijninsight.com
Frans Captijn
www.captijninsight.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten