Tot nu toe heb ik in mijn leven al heel veel levenloze
lichamen gezien. Dat heeft zeker te maken met mijn voormalige loopbaan in de
internationale hulpverlening en rampenbestrijding.
Je ziet het eigenlijk gelijk
en je voelt het ook direct. Ik denk dat heel veel mensen deze ervaring kennen. Er
is van het een op het andere moment iets weg, iets vertrokken. Ik zie dat iets
als de vonk, de energieleverancier, de passie, de aandrijving. Ik noem het, nee
het is, de ziel.
Een lichaam kun je zien. We doen er vaak alles aan om
gezien te blijven worden of erbij te blijven horen en toch… zonder die ziel
wordt het niets. Je kunt make-up smeren wat je wilt of jezelf vol stoppen met
plastische en cosmetische chirurgie maar zonder ziel is het niets en blijft het
niets. Een prachtig, niets zeggend, dood plaatje dat achter blijft.
De ziel daarentegen kun je voelen.
Ik heb al heel vaak mee gemaakt dat als iemand,
bijvoorbeeld op een verjaardag of in een vergadering, binnen komt dat de ruimte
ineens gevuld is. Aandacht wordt naar hem of haar toegetrokken en ja, een mooie
vrouw kan aantrekkelijk zijn, toch is er meer. Het is energie. Rust, kalmte of
juist enthousiasme en/of passie. Het is energie die afkomstig is van de ziel.
Zonder ziel is je lichaam waardeloos en hoewel we alle of
tenminste de meeste aandacht schenken aan ons lijf, die buitenkant, is die
binnenkant dus veel en veel belangrijker. Ook echte aantrekkelijkheid komt
immers uit de ziel en niet van of door make-up.
Een paar weken geleden bezocht ik op een ochtend de
begrafenis van een goeie vriend. Ik had er een mooie ervaring. Die kist met dat
levenloze lichaam zei me eigenlijk niets en dat was ook niet nodig. Ik voelde de
aanwezigheid van zijn energie, van zijn ziel. Hij was nog steeds de ‘gastheer’ op
zijn eigen afscheidsreceptie van zijn lichaam. De tijdelijke tempel van zijn
ziel en hij was er gewoon nog steeds bij.
Toen ik dat zo voelde vond ik het eigenlijk vreemd dat we
bijna allemaal in het zwart waren gekleed. Waarom die kleur verbonden met
droefheid, somberheid en rouw? Omdat het lichaam op was en zijn ziel niet meer verder kon
laten groeien? Als mijn tijd ooit gekomen is om afscheid van mijn tijdelijke
tempel te nemen hoop ik dat mensen die op de afscheidsreceptie van mijn lichaam komen in kleur komen.
Blijdschap omdat ik weer verder kan, ben bevrijd.
Ook vreemd eigenlijk dat mensen op crematies of
begrafenissen vaak tegen een kist met een dood lichaam erin praten. Die ziele-geest is er nog steeds alleen juist niet meer in die kist. Het was mijn gevoel althans die
ochtend en ook mijn overtuiging.
Mijn ervaring met diverse zeer dierbaren is dat je altijd het gesprek met ze nog aan kunt gaan. Dingen aan ze voorleggen en zelfs advies vragen. Ze leven rond je en in je voort. En dat slechts tijdelijke lichaam dat je ooit zag en vast kon houden, ja dat zie je niet meer.
Het gevoel van de ziel hoef je niet kwijt te raken mits je de verbinding in stand houdt. Dat is een loslaten zonder iets waardevols kwijt te raken.
Mijn ervaring met diverse zeer dierbaren is dat je altijd het gesprek met ze nog aan kunt gaan. Dingen aan ze voorleggen en zelfs advies vragen. Ze leven rond je en in je voort. En dat slechts tijdelijke lichaam dat je ooit zag en vast kon houden, ja dat zie je niet meer.
Het gevoel van de ziel hoef je niet kwijt te raken mits je de verbinding in stand houdt. Dat is een loslaten zonder iets waardevols kwijt te raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten