Het gevoel van thuiskomen.

Er gebeurt veel in me en met me de laatste weken. Een gevoel dat ik al lang verwacht had en dat maar niet los wilde komen. Langzaam begint er iets los te komen en nog steeds is het absoluut niet helder. Een soort van opgewondenheid in berusting. En nu net vanmorgen, op de verjaardag van mijn moeder, een deel van mijn inboedel hier met een vrachtauto is aangekomen neemt die berusting toe en komt er een gevoel van overgave. Voor mij heeft het in ieder geval te maken met een gevoel van thuis komen.

In 2010 kwam mijn boek; “Speurtocht naar persoonlijk meesterschap” uit. Een tijd lang heb ik destijds getwijfeld of ik er ook een bijlage in op zou nemen. De bijlage gaat over de speurtocht in en van mijn leven tot het moment dat het boek uit kwam. Ik heb er voor gekozen om het privé te houden en niet op te nemen. Soms krijgen Nederlandse gasten die deelnemen aan een programma het van me als ze er interesse in hebben. Gewoon een stuk achtergrond delen omdat ook zij regelmatig een beknopte autobiografie insturen.

Ik zocht het van de week eens op en kon het gelukkig in mijn dropbox vinden. Toen ik het begon te lezen ontstonden er emoties. Een goed teken want voor mij betekent dat ook verbinding. Ik citeer hier een stukje tekst over dat gevoel van thuis komen dat ik in het jaar 2000 op een super manier ervoer. In dat wat er momenteel met me gebeurt geeft het me een stukje helderheid.

  

“Azië zit, zonder dat ik dat eerder bewust ben, gewoon al letaal in mijn bloed. Als ik in Huan In, in Vietnam als grote, lange, kale, man door een straat loop, word ik ineens als grote vriendelijke reus bij iemand binnen geroepen. Ik ken geen Vietnamese taal. Ik ervaar dat communiceren veel meer is dan praten. Je hebt spreken helemaal niet nodig. Misschien maakt het zelfs het echte contact wel veel hechter zonder spreektaal. Ik kom, bukkend door een kleine deur, in een kamer. De ruimte waar via het dak daglicht binnen valt, is donker en daarbij toch licht. Aan de wand, tegen de rand van het dak, hangen diverse familieportretten. Ik mag op de grond tussen de familieleden gaan zitten. Een oude vrouw, naar ik aanneem de vrouw des huizes, naast me. Ik ben THUIS. Ik ken die mensen die er zijn en ook op de portretten die er hangen. Ik voel een gigantische stroom van warme oprechte en zalige energie. Het is familie. Ik word zeer emotioneel, het kon gewoon en ik hoef me nergens voor te schamen. Ik drink er thee en loop door het huis even naar het achterplaatsje. Een balkonnetje boven een watertje dat er maar een heel klein beetje dieper onderdoor loopt. Mijn box heeft er gestaan, ik weet het zeker.Het voelt gewoonweg allemaal perfect. Een middag lang laat ik dit gevoel in een tempel iets verderop in de straat op me inwerken. Thuis!!! Niet zozeer alleen gekoppeld aan dat specifieke huis, zo ontdek ik. Wel aan de cultuur, de omgeving, de sfeer, de lucht, de glimlach van mensen, oprechtheid, jezelf kunnen zijn. Een tegelijkertijd thuis zijn in jezelf. Warm voelen en automatisch in de aanbodstand worden gezet.

Het jaar 2000 is de trigger voor mij naar Zuid-Azië. Een trigger die mij al tien jaar steeds weer periodiek thuis doet komen. Misschien wel ooit voor altijd ...”

En daar zit je dan. Nu inmiddels drie jaar. Niet gedacht dat er eigenlijk vrij kort nadat het boek uit kwam dat signaal, mijn eenzijdige ongeval in de Westerscheldetunnel, kwam wat de trigger was om achteraf gezien eindelijk weer thuis te komen.

Met de spulletjes uit de vrachtauto is dat het huiselijke gevoel, en met dat wat er in en met me aan de hand is, de ontdekkingsreis naar een nog veel dieper thuis komen in mezelf.

Een ervaring…

Frans Captijn
www.captijninsight.com