Nog
nooit maakte ik dit eerder mee. Je leert iedere dag.
Afgelopen
week had ik een aantal gesprekken met een gast (een psychologe) uit Engeland.
Ze werkte heel bewust op een vast contract drie dagen in de week bij niet
de minste internationale firma. Het gaf haar de mogelijkheid om op vrijdag in
beginsel vrij te zijn. Daarnaast had ze voor haarzelf dan een dag een soort
vrije uitloop voor het uitwerken van rapporten en verslagen en het voorbereiden
van assessments en coaching gesprekken de week daarop.
Ze
hield van ruimte voor zichzelf. Acht uur slaap op een dag was heel normaal en
vroeg opstaan was er ook niet bij. Genoeg tijd om ook weer op te laden bij een
intensieve en, zo je zou zeggen op het eerste gezicht, niet al te drukke baan.
Nu dacht ik altijd dat je de waarde van het leven eigenlijk pas ontdekt als je af en toe ook eens tijd durft 'te verspillen' met helemaal niets doen. Zelfs deze psychologe dacht daar anders over. Haar
grote probleem was dat ze altijd alles open wilde houden om bij onverwachte
zaken niet in het gedrang van tijd te komen. Ze was dan ook heel slecht in het
plannen van dingen voor zichzelf in de weekenden. Enerzijds hield ze alles open
om verrassingen te kunnen toelaten. Anderzijds was ze aan het eind van een
weekend boos op zichzelf wanneer die niet waren gebeurd en het weekend
eigenlijk zonder ook maar iets te doen, zomaar weer voorbij was. Het maakte
haar somber. Pure tijdverspilling vond ze.
Ik
luisterde aandachtig en ik kon het verhaal eigenlijk niet volgen. Is dit juist
niet wat zo enorm veel mensen zouden kunnen gebruiken? Tijd, tijd en nog eens
tijd. Maar zij werd er moedeloos van…
Als ik met gasten in sommige van onze programma's een oefening doe over tijdbalans dan houden ze vaak op een dag tijd over. Daar begrijpen ze helemaal niets van omdat ze het niet zo ervaren. Veel van die tijd zit hem in sociale media, digitale netwerk contacten en vele e-mails die zonder dat je het in de gaten hebt veel 'vrije' tijd verslinden. Toch was dit bij haar niet het probleem.
In het
gesprek kwamen we er achter dat ze eigenlijk altijd een soort generaal excuus
had om voor zichzelf niet iets leuks te plannen. Ze was dan in ieder geval
thuis voor haar man en de honden. Daarnaast hoefde ze niemand lastig te vallen.
Vreemd verhaal zo op het eerste gezicht. Ze gunde haarzelf, alleen, eigenlijk
geen plezier en schaamde zich haast als ze voor zichzelf koos. Ze liet alles
wel heel erg bewust aan het toeval over. Het toeval was een excuus geworden om
haarzelf iets te gunnen zo bleek. En als er dan niets toe viel, dan werd ze
boos op haarzelf. Als anderen haar uitnodigden was de drempel om iets te
ondernemen nauwelijks aanwezig.
Haar
ogen begonnen te twinkelen bij de vraag wat haar in haar vrije tijd
inspireerde. Museum en theater bezoek, kunstzinnig bezig zijn, mindful
fotografie, wandelen in de natuur (zonder al te veel heuvels), Ze leefde op bij
de vraag wat haar favoriete leefomgeving eigenlijk was. Waar ze zich het lekkerste
thuis voelde. Die vraag verdiepen zorgde er direct al voor dat ze haar keuken,
bij thuiskomst, direct in een andere kleur zou gaan schilderen. Het kan
verkeren. Een habitat kunnen wij mensen meestal met maar weinig moeite, aardig
naar onze hand zetten. Ze hield van de stad, van de oude gebouwen en de historische
energie die daaruit nog steeds voort komt.
Ze nam
het besluit om zich te gaan aansluiten bij een tweetal clubs. Doodeenvoudig om
daardoor op een natuurlijke manier tenminste één afspraak met en voor zichzelf
te hebben. Een drempelverlaging en op een andere manier plannen. Het toe-val je
toe laten vallen. Soms zijn oplossingen zo eenvoudig te vinden door eens even
stil te staan.
Zeker
weten dat ze meer gelijk gestemden gaat ontmoeten. Dat worden zinvolle weekend
invullingen.
Het kan
verkeren.
Frans
Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten