Hondenleven staat in de spreektaal bekend als 'een ellendig bestaan'. Ik kwam in een artikel op internet tegen dat deze uitdrukking is gebaseerd op het leven van honden zoals het vroeger was. Tegenwoordig zou het niet meer van toepassing zijn.
Dat kan in Nederland misschien in de meeste gevallen zo zijn maar is hier in Thailand allerminst het geval.
Er is hier een overkill aan honden. Met name straathonden. Het hele land is er mee bezaaid. Ik denk dat misschien wel meer dan 90% van al die dieren dat ellendige bestaan, waar dat woord hondenleven vandaan zou komen, nog steeds dagelijks leidt. Het is regelmatig schrijnend om te zien.
Mensen geven hier niet veel om dieren. De simpele reden? Ze kosten geld. En dus ga je als je hond zijn poot gebroken heeft meestal maar niet naar een dierenarts (waarvan er meer dan genoeg goede en modern opgeleide overal zijn). Het lost zich vanzelf wel op een of andere manier op.
Dieren vol met teken en vlooien en soms ook zo goed als kaal door de haaruitval en het krabben.
Leuke en aantrekkelijke puppies overal die aandacht krijgen. Als ze een paar maanden oud zijn is het leuke er vanaf en worden ze vaak bij een tempel gedumpt of aan hun lot over gelaten. Castreren en steriliseren? Kost geld en hoewel ook de overheid, en zelfs gratis een van onze prinsessen met een crew aan dierenartsen, zich er om bekommeren, fokt het maar door. Het is dweilen met de kraan open.
Eten? De restjes (meestal alleen wat rijst) die van de mensen overblijven en vooral zwerfafval. Dat kom je hier met karrevrachten langs de wegen, uit de auto's gegooid want dat is de cultuur hier, tegen. En veel, heel veel honden, op zoek naar etensresten tussen dat afval, worden aan- of doodgereden. Op onze reizen van en naar Chiang Mai komen we elke keer weer heel veel dode honden tegen.
Een hondenleven inderdaad.
Die drie van ons hebben mazzel. Ze leven een hondenLeven (met een hoofdletter 'L'). Alleen de jongste, Singto, bij dit blog boven op de foto, heeft een week of vijf als puppie en voordat ze naast onze tuin in het bos gedumpt was, een traumatische ervaring (angst/vertrouwen) opgelopen. Iets dat er helaas ook nooit meer helemaal uitgaat. Gelukkig heeft, haar leven een pittige wending de goeie kant op gekregen. Ze is dikke maatjes met Cupid die juist voor niets en niemand bang schijnt te zijn. Haar enthousiasme slaat vaak wat door en niet iedere vreemde stelt haar ongeremdheid en blijheid op prijs. Voor Singto is het anderzijds een goed voorbeeld dat ze ook anderen dan ons vaak best na korte tijd kan vertrouwen.
's Ochtends vroeg als het licht wordt en nog voor de zon opkomt worden we door ze wakker gemaakt. Geen punt want zo rond zes uur staan we toch altijd op omdat we hier meebewegen met de natuur.
Speeltijd is begonnen en in de ochtend is het, verhoudingsgewijze, nog koel. Het begint met het ravotten met hun 'knuffels'.
Opgestaan, langzaam rijdend met het 'gezin' op de scooter, met elkaar het bos in. Kadhow, als inmiddels beginnend oudje van bijna twaalf, het eerste stuk op de treeplank. De twee jongsten volgen ons vrolijk en speels hollend naast elkaar.
Hollen door de rijstvelden, spelen met koeien en regelmatig ook andere honden en achter de eekhoorns aan. We parkeren de scooter ergens en lopen alle vijf door het bos en spelen er vaak verstoppertje. Kadhow speurt het beste en volgt zijn neus. Eigenlijk altijd raak. Cupid gebruikt haar neus later en kijkt eerst alleen en begint, al piepend, in alle richtingen te hollen en tussen de bosjes door te zoeken en, toch maar ook even de neus gebruiken, vindt ons. Singto, wellicht door haar trauma van vroeger, houdt ons meestal altijd in de gaten om te kijken of en waar we verstoppen.
Na het ontbijt spelen in de grote tuin, ons rijstveld of de velden om ons heen. Vaak met vriendjes of vriendinnetjes in allerhande kleuren. Phatsamon heeft ze allemaal namen gegeven.
Rond een uur of tien is het echt te warm en bezwijkt de hele bups onder de warmte. Tijd om te rusten. Op de veranda, in onze TED's of in het koelere zand onder de TED's (Talk, Eat & Drink place).
In de middag een uurtje als extraatje, als ik even rust, lekker in de piramide met airco.
Rond vier uur in de middag komt de activiteit weer heerlijk terug omdat de temperaturen weer dalen.
In de vroege avond, na hun eten en bij licht, nog even kort met de scooter het bos in.
Geweldig dat onze honden geen vlooien, teken of andere parasieten hebben. Dat kost een beetje geld maar Bravecto, NexGard Spectra en Symparica trio doen werkelijk wonderen. Twee keer per jaar een tabletje, naar rato van hun gewicht, en geen centje last.
Natuurlijk ieder jaar de vaccinaties. De prijzen vallen mee. Hondsdolheid jaar herhaling bijvoorbeeld Euro 1,50 en de totale jaarlijkse up-date aan vaccinaties, conform hun paspoort, iets meer dan een tientje in totaal per dier.
Tandreiniging en verzorging, en de vacht doen we zelf. En, mankeren ze iets dat we zelf niet kunnen behandelen dan gaan we naar een van onze dierenartsen of naar een van de twee dierenziekenhuizen hier in Surin of in Chiang Mai.
Twee maal per dag een mix van goeie brokken en Thais eten. Af en toe een hondensnack. En maf of niet, de twee jongsten eten 's ochtends na hun ontbijt ook fruit. Bananen, appel, mango, etc..
Op vier plekken bakken met drinkwater die steeds worden ververst.
En elke avond, bij toerbeurt, gaat er eentje op de scooter met ons mee naar ons dorpsrestaurantje. Elke avond doen ze hun truckendozen open om als eerste op de scooter te kunnen zitten. Helaas voor ze, het is bij toerbeurt 😊.
En ja, natuurlijk zijn het handenbinders. Althans, dat hebben wij er van gemaakt. Wij vinden dat heel normaal onze verantwoordelijkheid. Van huis uit mee gekregen. En daar krijg je ook aardig wat, aan voornamelijk plezier en oprecht en eerlijk gezelschap, voor terug. Dat is voor ons niet in geld uit te drukken.
Gaan we naar Chiang Mai, 900 km hier vandaan, dan gaan ze mee. Ik denk dat Kadhow, met zijn inmiddels bijna twaalf jaar, een Thaise hond is die in de top staat van honden die in dit land veel kilometers hebben afgereisd.
Vaak krijgen we over Kadhow vragen hoe het komt dat hij als Thaise straathond (wij zeggen altijd Royal Thai Temple dog) al zo oud is en nog steeds zo gezond. Het antwoord is eigenlijk zo super eenvoudig. Aandacht en zorg en ja... dat kost wat geld en tijd, en ook Kadhow heeft natuurlijk niet het eeuwige leven. Die drie van ons zijn inderdaad aardig verwend en hebben, vinden wij, een welverdiend fijn hondenLeven.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Wat een heerlijk leven hebben de honden bij jullie!
BeantwoordenVerwijderenWe zien ze een beetje als onze 'kinderen' Carla. Zij een heerlijk leven en wij veel plezier met die drie.
BeantwoordenVerwijderen