In één klap je gezin verwoest. Weer die spiegel. LEEF met de dag.

Afgelopen maandagmorgen kreeg mijn partner een berichtje dat haar schoolvriendin (40), tot nu toe, samen met twee van haar familieleden, bij een verkeersongeval tragisch om het leven gekomen was. Dat ongeluk gebeurde de dag ervoor op zondagmorgen 25 november 2018 in de Thaise provincie Rayong. Haar man ligt levensgevaarlijk op de intense of care unit en hun twee zoontjes van 8 en 10 jaar (op de Facebookfoto met hun moeder) zijn er ‘goed’ vanaf gekomen. Een hartverscheurend beeld.  

Een grote vrachtauto met zand haalde een voorganger in en kon, op de tweebaansweg, niet op tijd terug in zijn rijbaan komen en verpulverde als het ware een tegemoet komende auto. De auto die haar man bestuurde met hun gezin en nog een aantal andere familieleden. In totaal negen personen, niets vermoedend, op weg voor een familie uitje naar een waterval in het national park daar. 

Mijn vriendin belde me gelijk nadat ze het tijdens haar werk gehoord had en was en is aardig van slag. In de cultuur waarin ik hier mag leven speelt familie en familieband over het algemeen ook nog eens een belangrijkere rol dan in het Westen. En zo geldt dat ook met vriendschappen in deze cultuur. Mijn vriendin maakt bijvoorbeeld deel uit van een hechte groep van acht vrienden en vriendinnen die elkaar van de universiteit kennen en die elkaar tenminste jaarlijks treffen. En dat zijn er nu dus nog zeven...

Een jong gezin... hoezo toekomst?

Ik weet niet wat het is dit jaar 2018 (in Thailand 2561). Dit jaar lijkt een film van spiegels om me wakker te houden waar het leven allemaal echt om gaat en hoe broos dat leven is. In één klap kan het allemaal anders zijn. En als je dan om je heen ziet hoe en waar we ons allemaal druk om maken en hoe we hollen om...??? Geld, status, macht, positie, etc., dan kom je met dit soort berichten er keer op keer achter dat dat helemaal NIETS voorstelt.

Elke morgen als ik wakker word ben ik dankbaar dat ik weer een dag gekregen heb. Een uitnodiging om die dag te be-LEVEN en er iets van te maken. Me niet in te laten met zoveel negativiteit wat om ons heen en via de (‘sociale’) media voor het oprapen ligt. Te genieten van kleine dingen die niets kosten en blij te zijn de beleving van ‘status’ dan wel ooit gekend te hebben maar die heerlijk kwijt te zijn.

En die voortdurende, en naar het lijkt steeds snellere, stroom van spiegeltjes die iedereen in zijn leven kent, sporen eigenlijk aan om te LEVEN met de dag en dankbaar te zijn voor alles wat je hebt en voor degene die je bent.

En weer kwam het gezegde van OSHO door mijn hoofd; “Het enige doel van het leven is te leven”. LEEF met de dag. Waar anders maak je je allemaal druk om. Je tijd raakt op en... het kan in één klap allemaal anders zijn.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

captijninsight@gmail.com