Thaise mensen krijgen bij eigendom van een huis een blauw huisboekje. Een buitenlander kan niet meer krijgen dan een geel boekje. Een buitenlander kan hier ook nooit eigenaar van land zijn. Dat is voorbehouden aan de Thai zelf. Op zich een prima regeling vind ik.
Zo'n boekje vermeld de eigenaar van het huis en de (Thaise) mensen en familieleden die op dat adres zijn ingeschreven.
Met mijn 'retirement visum' mag ik in Thailand niet werken. Doe je dat toch en wordt het door de immigration ontdekt dan mag je per direct uit dit land vertrekken. Om aan de wet te kunnen voldoen en uitsluitend op 'ons' land en voor onszelf te mogen bouwen en ook om bouwvergunning te krijgen, moest ik onder andere zo'n boekje hebben. Een gele dus. Het boekje vermeld het adres en op het landpapier van mijn toenmalige vriendin, inmiddels mijn vrouw, stond ik vermeld als wettelijke gerechtigde voor een dertig jaar gebruik van het land.
Dat 'Knock down house' was onze prima ingerichte zeecontainer, inmiddels onze onbijt en bar ruimte (TED's), waarin we een kleine twee jaar woonde.
Op 26 januari zijn we in Surin getrouwd. En dat betekende ook, op dezelfde dag, een blauw boek voor Phatsamon, als eigenaar van de grond, en het gele boekje van mij maar nu met mijn naam er ook in. Op het landpapier vervalt de dertig jaar leaseconstructie omdat we man en vrouw zijn waardoor ik daar verder niet meer naar om hoef te kijken en levenslang de grond wettelijk mag gebruiken (maar, nooit eigenaar word)..
Ook de blauwe Thais ID.card van Phatsamon werd vernieuwd in verband met de registratie van mijn achternaam.
Voor mij was er geen tijd meer om dat gele boekje allemaal die dag nog aan te passen. We waren al zo'n zes uur op onze trouwdag op het gemeentehuis in de weer en het was toen wel mooi zo. Ik moest er dus voor terug komen.
Het was erg druk en we konden niet eerder dan op woensdag 27 maart, twee maanden later, weer op het gemeentehuis terecht. 'Gewoon' om mijn naam in dat gele boekje te krijgen en om voor mij ook een Thaise ID.card te krijgen (echter dan in roze). Het schijnt veel gemakkelijker te kunnen zijn en je hoeft je paspoort niet steeds meer overal te laten zien.
Om twee uur die middag moesten we er zijn. We moesten aardig wat documenten en kopietjes meenemen en ondertekenen en, last but not least, een getuige (geen familielid) en ook de burgemeester van ons dorp.
Tot zover alles duidelijk en prima geregeld. Iedereen was op tijd en de ambtenaar op het gemeentehuis begon zelfs vijf minuten voor onze afgesproken tijd. Best een unicum. Dat maakte me, op dat moment, blij.
En toen begon de sessie.
Werkelijk alles werd aan me, aan ons, en nadien aan de getuige en een half uur lang zonder ons en zonder de getuige in een een-op-een gesprek aan de dorpsburgemeester gevraagd. En van iedereen kopien van de ID en van de provinciale verklaring dat hij dorpsburgemeester is.
Natuurlijk de gegevens uit mijn, in het Thais vertaalde en door het ministerie van buitenlandse zaken van Thailand gecertificeerde, paspoort. Onze trouwdocumenten. Waar we elkaar hadden leren kennen (datingsite) hoelang we hadden gedate voordat we elkaar voor het eerst gezien hadden. Hoe vaak we elkaar in de weekenden getroffen hadden. Of we van elkaar hielden. Of we werkelijk samenwoonde op het zelfde adres. Maar liefst zes pasfoto's van mij moest ik inleveren. Of ik littekens had of tatoages. Of ik ooit drugs had gebruikt of er in gehandeld had. Welke zaken ik hier uitvoerde en of ik zwart werk en inkomen had. Waar mijn geld vandaan kwam om hier te leven. Waar ik gewerkt had in Nederland en voor wie ook hier in Thailand. Of ik in de mensenhandel had gewerkt was of bekend was met prostitutie. Waarom ik twaalf jaar geleden naar Thailand gekomen was. Wat mijn bloedgroep was. Waarom ik eerst in Chiang Mai gewoond had. Gegevens (namen en achtergronden) over mijn vader, mijn moeder en al mijn broers en zussen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Er kwam geen eind aan. Blad na blad rolde, in het Thais, uit de printer van de ambtenaar. Phatsamon moest het lezen en aan me vertalen en ik moest tekenen. Sommige documenten moesten samen worden getekend. Een soort van kruisverhoor van een kleine twee en een half uur.
Na mijn documenten rolde onze documenten en de documenten voor Phatsamon uit de printer. Tekenen, tekenen en nog eens tekenen.
Toen handtekening door de getuige (een overbuurvrouw van de moeder van Phatsamon die ook op ons trouwfeest was). Ook voor haar document en kopie van haar ID en natuurlijk... tekenen.
Daarna een individueel gesprek met veel vragen en wederom een verslag dat getekend moest worden door de dorpsburgemeester (Pujabaan).
Voor mij was het meest lullige dat die twee mensen met ons mee gekomen waren en dik twee uur voor spek en bonen op een paar stoeltjes achterin moesten zitten. Twee stagaires kwamen ons water en fruit brengen (goeie service).
Alles bij elkaar liepen we, na dik drie uur, om iets over vijf uur die middag, als laatste bezoekers het gemeentehuis uit en... nog geen geel boekje met mijn naam, en ook geen ID.card.
We kregen de mededeling dat het nu zo'n drie weken tot een maand wachten was. Alles zou worden nagetrokken. Dit was kennelijk pas de intake van een nog veel grotere screening.
In de documenten stond ook opgenomen en het werd me luid en duidelijk verteld, dat als er een leugen in de opgemaakte stukken zou staan ik daarvoor de gevangenis in zou moeten. Geen fijn idee. Wel fijn dat er geen leugens in staan.
We zouden worden gebeld als de screening was afgerond.
Afgelopen dinsdag, wederom anderhalve maand later, eindelijk het telefoontje waarop we zaten te wachten. Woensdag 15 mei moesten we op het gemeentehuis komen om de spullen op te halen en de foto voor mijn Thaise (roze) ID-card te maken.
Dat gele boekje met mijn adres, huis en eigenaar naam erin kreeg ik nagenoeg bij binnenkomst uitgereikt. De foto was tien minuutjes wachten en in een speciale houding gaan staan. De camera moest opnieuw worden ingesteld. De gemiddelde Thai is rond de 1.65 meter en ik zit op 191 cm. Beetje lol en snel gelukt.
En toen... bleek het toch nog weer een uur en een kwartier wachten.
Het systeem moest worden aangepast voor roze ID-kaartjes en dat werd uitsluitend gedaan op het eind van de werkdag...
Aardig wat voeten in de aarde dus... En de prijs van deze hele operatie? Uiteindelijk 70 THB (circa 1.80 Euro).
Gisteren medische keuring voor een gezondheidscertificaat voor het vernieuwen van mijn rijbewijzen (een voor auto/truck en een een voor motor/scooter). Binnen tien minuten met gestempeld en getekend certificaat en na het betalen van 40THB (circa 1 euro) weer op straat.
Vanmorgen naar de Transport office voor verlening van het rijbewijs, theorie herhaling en een aantal fysieke testen.
Allemaal binnen een uur en een kwartier klaar en weer voor vijf jaar twee rijbewijzen samen voor 760 THB (circa 19,50). Het kan dus allemaal (heel soms) ook vrij vlot.
Toch... inmiddels weer een paar missies volbracht.
Op naar de volgende stap het landpapier aanpassen bij de Landoffice.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
.jpg)
