Minder contact. Verder richting een vorm van kluizenaarschap

Opmerking vooraf: 

Dit keer een wel heel erg lang blog. 

Als je de lange aanleidingen en mijn ervaringen voor dit blog wilt overslaan dan scroll je gewoon door naar 'Mijn reactie, verdere stappen en keuzes'.

Heb je hier totaal geen zin in of geen tijd voor, geen enkel probleem. 

Weet alleen even dat dit blog een uitleg geeft voor een misschien wat minder frequent contact met elkaar.    

Algemeen:

Op zaterdag 4 oktober zijn we weer voor een paar weken op onze zalige rustige plek, haast midden in de natuur, aan de rand van Mae Rim aangekomen. Onze vier 'dochters', viervoeters, zijn vanzelfsprekend mee. 

 

Altijd fijn om even af te schakelen en vooral om vrienden en kennissen opnieuw te ontmoeten. Surin en Mae Rim liggen immers zo'n 900 km bij elkaar vandaan en 'even' bij elkaar op de koffie gaan is wat moeilijk. 

De aanleidingen voor dit blog.

In de middag, na een kort dutje, ging ik even wat basis inkopen doen in Mae Rim. Even...? Dat had je gedacht! 

Ik ken het Mae Rim dat ik 14 jaar geleden voor het eerst bezocht niet meer terug.  Het heeft zich ontwikkeld en is gegroeid. Het is geevolueerd. Zo wordt het met een mooi woord uitgedrukt. 

Voor mij is de praktijk anders. En, na het delen van mijn eerste ervaringen met vrienden hier in Thailand, is het niet alleen hier. 

Een indruk van die zaterdag na die korte rust. En niet alleen van die zaterdag maar inmiddels ook na diverse andere bezoeken. 

Let wel, het is slechts mijn persoonlijke ervaring. Anderen die hier wonen valt het denk ik nauwelijks op. Ze gaan immers langzaam mee in die stroom van verandering. 

 

Het lijkt wel dat Mae Rim onderdeel van Bangkok is geworden. De wegen volledig geblokkeerd door auto's en scooters. Files. 

Werkelijk overal camera's. 

Je bent ook hier nu volledig omgeven door schreeuwende reclames.  

Mensen die haast hebben om (nog meer) te kopen (consumeerderen). Nieuwe winkels met uitnodigende gevels met op de voorgrond KFC en Starbucks alsof je leven daar vanaf hangt.

Werkelijk overal, kris kras scheurend tussen de stromen auto's en files door, ontelbare scooters met gekleurde tassen achterop van Line Man, Shopee, Pizza Company, 7-11 en GrabFood (bezorg service ketens van on-line besteld eten en snacks).  

Haast niemand meer zonder computertje in zijn of haar hand, turend op het schermpje. Ook in de auto en op de scooter. Je wordt letterlijk omver gelopen of gereden en zelfs 'sorry' kan er niet van af. Mensen hebben het niet eens in de gaten.

Geen normale parkeerplaats bij de Makro meer voorhanden. Ik werd omgeleid naar de achterkant van het gebouw. Rijen voor de kassa's. Ik herkende de drukte eigenlijk alleen van het eind van het jaar. Ikke, ikke en ikke troef. 

Afgelopen dinsdagmorgen, de crematie van een goeie Nederlandse vriendin van ons. Gelukkig waren we erg vroeg vertrokken naar het crematorium. Onderweg files, drie aanrijdingen en uiteindelijk een zo goed als dubbele reistijd. 

Het is 'de grote stad' geworden...

Is dit wat economische groei genoemd wordt? 

Ik hoorde onlangs van een goeie vriend dat de stand van vooruitgang van een land wordt gemeten aan de hand van de consumptiecijfers en de toename van het lichaamsgewicht van de inwoners. 

Ik moest aan die uitspraak van hem terug denken toen ik om me heen keek. Vroeger was het gros van de mensen hier slank. Die lijn is 'succesvol' omgebogen. Je moet ze nu haast zoeken. Misschien, heel slecht gedacht van mij, zie je ze nog nauwelijks omdat ze tussen de, voornamelijk uit de jongste generaties, gezette, snackende, gamende en spaarzaam bewegende fastfood mensen, haast niet meer zichtbaar zijn.

Economish gezien, in slechts een zeer korte tijd, dus een meer dan fantastisch resultaat als ik uitga van die uitspraak van mijn vriend. Of je er blij mee moet zijn is weer wat anders. Maar in deze tijd geldt; waar maak jij je druk om? 

Zondag, na die eerste ervaring van zaterdag 4 oktober, maar een half uurtje eerder dan normaal naar de kerk in Chiang Mai. Het is niet anders. 

Onderweg passeer ik maar liefst vijf winkels waar lijkkisten worden verkocht. Wellicht door de situatie waarin ik momenteel zit vallen ze me nu ineens op. Iedereen heeft er eentje nodig. Goed om af en toe bij stil te staan. Het zijn de spiegels dat je al je geld en bezittingen niet kunt meenemen.  

Ook een verkeersongeluk met een oudere dame op een scooter. Zo goed als iedereen reed door. Waarom zou je je daar druk om maken? Het leven draait immers slechts alleen om jou en je hebt haast...

Twee pick-ups met oorverdovende en gillende luidsprekers die aanmoedigen om de uitverkoop (die er overigens hier volgens mij altijd is) in Central Festival shopping mall te bezoeken. Ga nu! voor het te laat voor je is. 

Covid is voorbij (?) en Chiang Mai draait weer op volle toeren. Het draait om geld. Toeristen staan in rijen voor die 'unieke ervaringen die je niet mag missen in je leven' om daaraan te willen doneren. 

Als je er vanaf een afstandje naar kijkt dan is het voor mij niet alleen een trieste aanblik van schapen die de meute volgen. Het is gewoonweg ook om te lachen.

Iedereen die, inmiddels uit gewoonte, overal maar foto's van maakt om...naderhand nooit meer te bekijken. Als je het ziet dan kijken diverse mensen vaak nog niet eens door de zoeker of op hun schermpje naar wat ze fotograferen. Geen tijd voor. Tijdens het lopen wordt uit de losse pols maar wat geklikt. Ze drukken maar raak om het geheugen van hun mobiel te vullen.

Een vrouw achterop een GRAB-scooter met hoog in de lucht haar mobiel op een uitschuif stok om haar 'unieke' tocht te filmen. De wegen zijn hier niet 'je van het' dus ik denk dat het een soort van aardbevingfilmpje geworden is. Inwendig kwam ik haast niet meer bij. Maar, weer even aarden, het is allemaal immers heel gewoon.

 

Ga toch thuis in alle rust op de bank zitten joh en bekijk er een YouTube filmpje van dat er vast te vinden is. Je gehaaste gedrag toont aan dat je er geen tijd voor hebt en het je feitelijk ook geen bal interesseert.

Als klap op de vuurpijl ontdekte ik een unieke manier van multitasken in het herentoilet van een tankstation. Door de files moest ik onderweg toch even stoppen om wat druk af te laten. 

Naast me komt een man binnen. Steekt een cigaret op terwijl hij zijn gulp om te plassen voor de urinoir opent en gelijktijdig ook een telefoontje dat hij op hetzelfde moment krijgt begint te beantwoorden. Een soort van circus act en, applaus, alles ging ook nog goed. Een nieuwe ervaring voor me omdat dit mij nu bewijst dat multitasking (100% beschikbare aandacht verdelen) bij mannen dus ook gewoon lukt. 

Volgens mij kende hij ook uitsluitend het woord 'Hongnahm' (wc in het Thais) en had hij nog nooit van het Engelse woord eronder 'Restroom' gehoord. 

Inderdaad, ik ben van een andere generatie, zeur teveel, en wind me er onnodig over op. Een kwestie van meebewegen en gewoon accepteren dat je anders bent. Toch blijf ik me nog steeds afvragen of al deze veranderingen ook echt verbeteringen zijn voor je levensgeluk? Het gaat er bij mij niet meer in. Ik sta er denk ik nagenoeg alleen in.

Ik voel me er er allemaal niet meer in en bij thuis. Het stoort me (en ja, dat is mijn eigen probleem). Mijn vrouw en onze honden pikken mijn emotionele stoor energie feilloos op en proberen het steeds weer op een liefdevolle manier weer in balans te brengen. 

Onverwacht en ongewild heb ik dit jaar al van vier dierbare familileden, en mijn grootste vriend Kadhow, afscheid moeten nemen. Ook dat proces en die ervaringen met alles er omheen zijn me niet in de kouwe kleren gaan zitten. Ze brachten me, vooral door teleurstellingen, aardig van de wijs. Ook gaven ze me nieuwe inzichten. 

Alles bij elkaar vind ik het tijd om verdere stappen te gaan zetten naar een soort van kluizenaarschap. Een bewuste keuze om mezelf te beschermen. 

Mijn reactie, verdere stappen en keuzes.

Gelukkig heb ik ooit geleerd dat problemen ook uitdagingen zijn. En die uitdaging ga ik dus verder aan. Ik kan het allemaal accepteren en me er aan proberen aan te passen, of ik kan andere wegen (verder) inslaan. Ik ga voor dat laatste omdat accepteren en meebewegen me niet langer meer lukt. 

Ik verlang steeds meer naar onze eigen plek, zoveel mogelijk vrij en los van alles. Gelukkig zijn we daarmee al aardig op weg. 

Al mijn aanvullende laatste ervaringen onderstrepen om er mee door te gaan en ik hoop nog sneller ook. 

We hebben al die fijne grote, energierijke, rustige en stille plek op redelijke afstand van het dorp in de landelijke omgeving van Surin. De bouwwerken die we daarop eigenhandig wilden zetten zijn na zo'n zes jaar bouwen nu bijna af. We genieten er van elkaar, van onze dieren en de natuur. 

Ik ben al voor 95% los van 'sociale' media. Volg geen nieuws meer. Kortom ik heb de wereld voor mezelf al aardig verkleind. 

Het waren zeer bewuste keuzes om me meer af te zonderen. Elementen uit de talenten van kluizenaar bevallen me goed zou je kunnen zeggen. 

We gaan nog meer in zetten op die locatie en daar voor verdere afzondering kiezen.

 

Het plan om een bos/stiltepark op ons land te gaan aanleggen, met een grote vijver met een eiland daarin, hoop ik sneller dan ik eerst wilde te kunnen realiseren. Het hele stuk land wil ik met een bomenrij met een natuurlijk begroeid laag hekwerk, zoiets als op de foto hiernaast, afsluiten. Dat geeft ook wat meer rust en veiligheid in relatie tot onze honden die met ruim achtduizend vierkante meter zat plek hebben om daar heerlijk vrij in rond te lopen. En natuurlijk komen onze katten binnen op dat terrein in een nieuw verblijf ook onze kant op.

En verder ga ik mijn contactenlijstje nog verder inperken. Mensen die echt contact met me willen, weten me zeker weten te vinden. Het omgekeerde geldt vanzelfsprekend ook voor mij. 

Mijn ervaringen en belevenissen blijf ik in mijn blogs delen. Dat wordt niet meer wekelijks. En mocht ik met enige spoed toch iets nieuws te melden hebben dan besteed ik daar tussendoor vanzelfsprekend een blog aan.  

Zalig als er gasten, na een afspraakje, op de koffie of gezellig op langere visite komen. Een volwaardige kluizenaar zal, kan en wil ik ook nooit worden. 

'Even' op de koffie, zoals ik in het begin schreef, hoeft ook helemaal niet. Wat langer is ook helemaal goed. We hebben genoeg plek om keurig netjes en goed verzorgd bij ons te overnachten. We zijn niet voor niets ook gastadres van 'Vrienden op de fiets'. 

 

Over en weer weer ouderwets fijn en oprecht tijd voor elkaar nemen en een waardevol contact beleven. Aandacht voor en aan elkaar zonder steeds die mobiel op tafel of in je hand. 

En, ik heb het al eens eerder opgemerkt, in een echte ontmoeting worden verschillen in opvatting, achtergronden en levensstijl, niet weggemoffeld maar omarmd. Geroddel en achterklep erover vallen weg en trots en waardering door nieuwe inzichten ontstaat. Niet dat je het met die andere zaken eens hoeft te zijn natuurlijk. Verschillen maken de wereld meer kleurrijk. 

Dit soort ontmoetingen versterken ook nog eens de onderlinge band en nodigen uit om terug te komen. 

Een fijn vooruitzicht, door mijn aanvullende keuzes, hoop en verwacht ik met een op dat moment zeker ook wat rustiger hoofd dan nu. 

Frans Captijn  

email: captijninsight@gmail.com  

Bouw blog: https://pyramidhousethailand.blogspot.com