Een wildernis omdat, tot nu toe, de regentijd helaas nog steeds niet voorbij is. Hoge temperaturen, nog steeds dagelijks regen en hoge vochtigheid. Ideaal voor de natuur om razendsnel terug te nemen. Alles groener dan groen. Onze grote vijver bijvoorbeeld (foto hiernaast) is in die maand bijna dicht gegroeid.
Het hoort er bij en het is waar we voor hebben gekozen. Er is weer even wat werk aan de winkel om de boel hier in Surin weer wat op te schonen, te organiseren en te fatsoeneren. Zeker ook omdat we over een paar maanden, super gezellig, aardig wat gasten over de vloer gaan krijgen.
Ook vandaag weer regen hier. Reden dat ik deze tijd maar weer eens gebruik om een blog te schrijven. Het is eigenlijk een soort van fotoblog geworden met ervaringen van en in de afgelopen maand.
Zo'n maand even er uit vliegt voorbij en als ik nu terug kijk dan gebeurde er nogal wat in die maand voor ons.
Het begon allemaal, op 3 oktober, met een meer dan vermoeiende trip van dit keer maar liefst dik 15 uur rijden. Met onze vier 'meiden' in de Mazda-2 de namiddag, avond en nacht doorrijden. In de nacht omdat het, zeker met die dieren en ondanks airco in de auto, gewoonweg anders niet te doen is. Een tussenstop is niet aan de orde. Je kunt immers met vier honden nergens in een hotel terecht.
Onvoorstelbaar druk verkeer, files en erg veel wegwerkzaamheden. Het was niet anders en gelukkig konden Phatsamon en ik samen rijden.
Terug, een andere route, was het veel rustiger en konden we, ondanks maar liefst vijf politie checkpoints, de trip in 12,5 uur doen.
Om een paar hoogte punten en dieptepunten te noemen.
Het weer bij aankomst was prachtig. Chiang Mai en Mae Rim zonder rook. Wat een verschil en onbegrijpelijk dat ieder voorjaar die pracht omgeving volledig onder de rook blijft worden volgepompt.
Ik heb wat geknutseld aan en in huis en de tuin weer wat op orde gebracht en ook wat nieuwe planten er in gezet.
.jpg)
Twee crematies. Die van mijn broer, ik schreef er eerder over, en die van een goeie nederlandse kennis van ons die ik al bijna 14 jaar ken.
Super fijn dat de bloemen van de crematie van mijn broer door zijn kinderen en kleinkinderen nadien na het graf van mijn ouders in Bloemendaal gebracht zijn.
Deze ervaringen zorgden er bij mij voor om, mocht het bij mij ooit zo ver zijn (iets waar je immers zeker van bent), eens de tijd te nemen om alles wat ik en hoe ik mijn afscheid dan zou willen maar eens op te schrijven en met Phatsamon en kinderen te delen. Tot en met herinneringsfoto's en een afscheidsspeech aan toe zijn al die documenten nu in de 'cloud' opgeslagen en jaarlijks zal ik ze updaten.
De ceremonie en crematie van onze kennis was voor mijn vrouw een heel mooi en waardig voorbeeld van hoe het, zonder alle oranje mannen en standaard rituelen van hier erbij, ook kan. Overigens is een van de dingen die ik in die documenten heb opgeschreven dat ik geen mensen in het zwart wil zien. Mijn leven was en is immers een feest en als dat ooit voorbij is, dan moet en zal dat kleurrijk gevierd worden.
En dat brengt me bij levensfeest. Tijdens ons verblijf in het zomerhuis in Mae Rim en tijdens mijn zoektocht naar herinneringsfoto's van mij, kwam ik een verhuisdoos met foto's uit het verleden tegen. Er staan overigens nog een paar van die dozen op me te wachten. Foto's, ouderwets, nog heerlijk gewoon in je handen. Vaak nog in de fotomapjes van "Het Kruidvat" samen met de negatieven. Altijd super leuk om te bekijken en echt waar, je gevoel herleeft.
Het is op die foto's haast voor 99.9% altijd 'feest' bij mij. En zo voel ik mijn leven ook. Diverse foto's deelde ik met mijn kids. Het is niet alleen levenshouding maar toch zeker ook geluk hebben. Iets waar ik hartstikke dankbaar voor ben. Van allerhande gebeurtenissen klein en groot, van ons gezin, vakanties, verjaardagen, studie, mijn boekpublicatie, etcetera. En heel, heel veel dieren mijn hele leven door die mijn leven sierden en sieren. Nooit een saai moment.
Ik kan het gewoon niet laten. Ik deel er hier toch een paar. Let wel, van nog geen tiende procent.
.jpg)
Ik kwam ook de "Blikopener 1983" als uitgave voor de nieuwe lichting studenten van de Rijksbrandweeracademie van onze studentenvereniging Hephaistos tegen. Mijn functie in het bestuur kon eigenlijk ook helemaal geen andere zijn ;).
Samen hadden we, buiten de deur, aardig wat lunches en diners met vrienden en kennissen. Ook fijn om weer eens geen werkkleding te dragen. Zeker voor Phatsamon met haar witte blouse hier op de foto. Die foto is slechts een voorbeeld waarbij we overigens die avond wel heel veel plezier hebben beleefd. Zalig om me weer eens tranen te hebben gelachen.
Tijdens ons verblijf in Mae Rim had Phatsamon een reunie van de jaargroep van de universiteit waar ze studeerde. Ze vertrok voor vijf dagen naar de provincie Chantaburi om daar, na meer dan zeven jaar, een grote afvaardiging van haar oud studiegenoten weer te zien. Het eerste stuk met het vliegtuig naar Bangkok en daarna met een huurauto samen met al wat oud klasgenoten, naar de eindbestemming. De groep had er samen een grote villa met zwembad gehuurd. Koken, ja het zijn Thai, zelf en... de hele dag door. Van slapen kwam het weinig.
Ze heeft ervan genoten en, nadien, enthousiaste verhalen troef.
Onze honden bleven met mij achter. Geen probleem. Extra aandacht voor hen boven op het bos uitlaatschema van drie keer per dag. En ik werd prima door ze beveiligd. Ze hielden alles in de gaten.
Phatsamon eropuit weerhield mij er niet van om, zoals altijd, naar de vrijdagmarkt van Mae Rim te gaan om in de bar (of beter gezegd onder het tentzeil daar) met de mannen een biertje te gaan happen terwijl de dames de markt afstruinen. . Op 11 oktober was dat met vrienden en die vrijdag alleen. Ook helemaal prima. Ik ben er bekend en het past binnen mijn nieuwe keuzes ;). Het was gelijk ook makkelijk om voor mezelf en de dieren wat van de markt aan eten mee te nemen.
In de shopping mall "Central Festival' in Chiang Mai samen een dagje shoppen. Eigenlijk vast onderdeel van ons programma samen met ergens lunchen. En natuurlijk wat leuke dingetjes op de kop getikt.
Als klap op de vuurpijl zijn we 'Opa en Oma' geworden van onze tweede 'Kleinzoon' in Australie. Naast de zwarte Lucifer nu ook de kleine jonge Mazikeen (Maze). Alle twee 'gered' door Carlien. Ze hebben een meer dan perfect huis gekregen.
En in de dagen dat Phatsamon naar haar schoolvrienden was en ik wat meer thuis moest blijven heb ik die tijd o.a. gebruikt om contacten verder op te schonen. Ik schreef er mijn vorige blog over.
Een kleine achthonderd email adressen heb ik verwijderd. Op WhatsApp, primair nog mijn kids, mijn zus en schoonzus en verder nog negen andere contacten. Andere 'sociale' media had ik al jaren niet meer.
En ja, dat was best even moeilijk. Toch voelt het nu goed. En immers als er echt contact nodig is dan is dat altijd snel te leggen.
Het was, zoals bij iedereen denk ik, een maand van ups en ook van (voor mij gelukkig maar een paar) downs.
Die verhuisdoos met foto's leverde een hele hoop plezier op en ik kijk er naar uit om bij een komend bezoek aan Mae Rim de volgende doos maar eens onder handen te gaan nemen.
Al die mappen en boeken met foto's daarin geven de film van mijn leven weer. Op de keper beschouwd, fantastisch en vol met plezier. Ik ga, voor de zekerheid, denk ik binnenkort nog een paar lege verhuisdozen bij de bouwmarkt kopen. Je kunt ze maar in huis hebben om er nog meer fijne foto's die nog moeten komen (ik hoop op nog wat meer levensfeest) in op te bergen om later nog eens terug te kijken. En mocht dat niet gaan lukken, je blijft immers maar een mens van de dag, dan zijn mijn huidige dozen vol een super herinnering aan een prachtig feest.
Er zo gebeurde er weer aardig wat in een kleine maand tijd.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten