Als ik om me heen kijk dan toont de praktijk aan dat het werkt. Anderzijds toont diezelfde praktijk aan dat velen daar óf nog nooit van gehoord hebben, óf er willens en wetens niet aan willen, óf die hoop maar hebben opgegeven.
We hebben allemaal een lichaam, een geest, een ziel en... een wil.
En die geest, die kan er wat van. Voortdurend is die aan het werk om je allerhande scenario's voor te toveren. En daarmee ga je met die zelfde geest ook aan de slag. Wat als? En als dat niet werkt wat dan? En is er nog een plan B? En heb je er ooit bij stil gestaan dat?
En de vraag 'Waarom? Een vraag die nooit tot een eind komt omdat hij maar door blijft zeuren. En als je een antwoord gevonden hebt dan komt 'waarom' in relatie tot dat antwoord weer terug om met je door te blijven zeuren.
Dood en dood vermoeiend ook.
Iedereen telt elke nieuwe dag een dag in zijn of haar leven bij en streept er gelijk ook eentje van dat leven af. En hoe je ook met aanbevolen middeltjes smeert, of welke cosmetische ingrepen je ook laat doen... Het blijft bij tijdelijk, en meestal voor het oog van anderen omdat jij je daar beter bij voelt, wat oplappen omdat je heel gewoon veroudert. Niets mis mee. Feitelijk een heel mooi proces.
En, anders dan met smeermiddelen voor alleen die buitenkant, kun je veel jonger zijn dan je leeftijd zou aangeven. En dat heeft alles met levenshouding te maken.
Wie is er de baas over jouw leven? Dat ben je toch zelf? En daar komt die WIL die ik al noemde om de hoek kijken. Laat je daar een loopje mee nemen? Velen doen dat wel.
Als er iets leuks voor je voorgesteld wordt, dan komen er bij heel veel oudere mensen gelijk tientallen redenen in hun hoofd op waarom ze dat niet kunnen doen. En ze geven zich, zonder enige creativiteit in het denken van mogelijkheden of hulp van anderen, gelijk maar weer aan over. Het is niet anders. Ons leven zit er immers bijna op. Voor mij lukt dit allemaal niet meer. Helaas...
Dood gaat we allemaal. Dat is vast en zeker. Het tijdstip waarop is alleen meestal nog niet duidelijk maar... elke dag komt dat moment voor iedereen een dag dichterbij. We hoeven daarover niet te zeuren.
Enorm jammer dus om de tijd die je nog rest zelf met je sombere denken te vergallen.
Hard gezegd misschien, maar ik zeg er wel eens met woorden van mijn moeder over, dat je ook alvast in je kist kunt gaan liggen wachten op je laatste moment. Als die kist niet teveel in de weg staat dan verstoor je het leven van anderen ook niet veel meer. Het leven heeft, door je eigen keuze immers, ogenschijnlijk immers niets meer voor je in petto. Ogenschijnlijk omdat je jezelf dat rad voor je ogen blijft draaien.
Een groot voorbeeld vind ik in de baas van mijn dochter in Australie. Een oudere man, vol levenslust en lol, met een levenshouding van YES I can (of dat met creativiteit altijd probeert) en mocht het dan uiteindelijk toch niet lukken, wat sporadisch gebeurt, dan regelt hij het met hulp van anderen die graag voor hem klaar staan.
Het is een kwestie van JA zeggen en van proberen inplaats van een levenshouding om stapels beren op de weg te zetten en juist die je leven laten verstoren.
En natuurlijk begrijp ik dat dat in enkele situaties dat vanzelfsprekend ook zijn grenzen heeft. Hoewel... ook dan zijn er volgens mij toch nog allerhande mogelijkheden om je jonger en beter te voelen dan toegeven.
En je niets aan trekken van wat anderen er misschien allemaal wel van zouden kunnen vinden. "Lekker belangrijk" zou mijn dochter zeggen.
Van mijn pa kreeg ik die positiviteit mee (van mijn ma, humor). Blijven bewegen, je geest actief houden (hangen voor de televisie draagt daar over het algemeen niet aan bij), de baas over je wil zijn.
Je kunt er dan wel, heel normaal, ouder uit zien maar je blijft jong van lichaam en geest. Nog super gezond ook.
'Kan niet meer' en 'wil niet meer' krijgen zo steeds minder speelruimte, en na wat oefenen en genieten van je successen, op enig moment zelfs geen kans.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten