Een
vervolg op het blog van twee weken geleden. Wat wil je écht van het leven? Je
doet jezelf tekort als je je bij die vraag laat inperken door dat wat de wereld
om je heen misschien allemaal wel van je denkt. Weet je dat overigens, of zijn
het slechts de voorstellingen die je in je hoofd maakt?
Als
je heel diepgaat met die vraag, er eens echt de tijd voor neemt, dan kun je
erachter komen dat mensen die vraag individueel misschien wel anders kunnen
beantwoorden maar dat de essentie voor iedereen hetzelfde is.
Je
kunt het antwoord niet vinden in wereldse dingen of in uiterlijke condities. Je
kunt geen absolute vervulling van je leven vinden in de dingen van deze wereld.
Ook niet in status, positie of bekendheid. Het leven bestaat niet, voor
helemaal niemand niet, uitsluitend uit positieve dingen en plezier. Slechts
‘sociale’ media laten je die schijnwereld van mensen zien. Een waanwereld die
misleidend is en feitelijk afspiegelingen zijn van ego bevrediging. De aarde is
een leerschool heb ik wel eens gelezen en zo is het in mijn ogen ook. En
positieve dingen kun je pas ervaren als je ook de negatieve kanten kent. Het is
de dualiteit van het leven.
Die
zelfde essenties die je zult vinden zijn; Je wilt leven (je wilt niet dood), en
je wilt blijheid (geen zorgen of lijden).
Voor
wat die blijheid aangaat heb je in heel veel gevallen een eigen ‘vrije’ keuze.
En ja, dat houdt het ‘risico’ in dat je misschien buiten ‘de groep’ valt zoals
ik eigenlijk in het begin van dit tweede blogdeel al schreef. Heb jij het lef
om af te wijken, om anders te zijn, om keuzes te maken die er voor jou
persoonlijk (het is immers jouw leven) toe doen. En nee, dat is niet
egoïstisch. Als jij niet goed in je vel, in je leven, zit, hoe kun je er dan
optimaal voor anderen zijn?
En
wat dat doodgaan betreft. We praten er liever niet over terwijl we weten dat
het onderdeel is van ons levenspakket. Niemand ontkomt eraan. We hebben ons
gescheiden van het proces van de dood en zien het als een eindpunt of
verdwijning. Begraafplaatsen en urnen helpen ons om dat gevoel van verdwijning
nog iets te verzachten. Generaties na ons hebben met die voormalige situaties,
en met die begraafplaatsen en urnen, steeds minder. Ik herinner me diverse
begraafplaatsen die er nog ‘verlaten’ en totaal onverzorgd bij liggen.
En
voor dat knokken tegen de dood hebben we nogal wat in het leven geroepen. Ik
hoorde pas een IC-arts zeggen dat de IC-units in onze ziekenhuizen de meest
dure afdelingen zijn om tegen de dood (en ziekten) te vechten.
Ik
hou overigens niet zo van die term ‘vechten tegen’ (ziekten) en alle medicaties
en energieverslinding die daarbij komen kijken. Een soort van oorlog voeren met
jezelf. Ons lichaam heeft een enorme zelfhelende energie die je anders dan met onder
andere medicijnen, bestralingen en al zeker niet door te vechten, kunt
stimuleren.
Al
vaker heb ik in mijn blogs geschreven over mijn ervaringen met de dood tijdens
mijn vorige werk in de hulpverlening en rampenbestrijding. Heel plastisch
uitgedrukt zie je als iemand dood is nog de lege huls, de verpakking, van
waarin die persoon ooit geleefd heeft. De ziel is eruit.
Het
overlijdens bericht van mijn oudste broer Fons had als, voor mij sprekende, kop:
“Als ze je zeggen dat ik dood ben: Geloof ze niet.
Als ze je mijn dode lichaam laten zien,
weet dan, dat je kijkt naar een illusie.”
Diezelfde
IC-arts vertelde uit zijn praktijkervaringen dat de dood slechts een transformatie
moment is. Een expansie buiten die huls, die verpakking. Een situatie waarin
mensen, vanuit een soort van diepere persoonlijke eenzaamheid, zich voor het
eerst in hun leven totaal geaccepteerd voelen in het universum dat ons omarmt. Verre
van een eindpunt dus.
En
vanuit die ervaringen en deze filosofie zou het in het licht van de primaire
vraag van deze twee blogs niet fantastisch zijn als we niet wachten tot dat
transformatiepunt? Waarom daar niet nu al mee beginnen? We maken immers al deel
uit van het universum...
Totaal
geaccepteerd worden zoals je bent en anderen totaal accepteren zoals zij in ware
liefde zijn.
Niet
veel redenen meer om ons nog veel zorgen te maken over alles wat er met en om
ons heen gebeurt en bewuster zijn van geaccepteerd voelen en te accepteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten