Geen agenda, geen horloge, geen smart phone, geen sociale media en toch nog steeds in leven

Ja, het was een pittige omschakeling. Mijn leven werd geregeerd door mijn agenda, die door mijn secretaresses werd gevuld, en de klok. Nee, de ‘sociale media’ regeerden mijn leven niet en toch slokte ze met de dag meer tijd op. Afspraken kon je vaak pas na zes weken met me maken en ik vraag me achteraf af of ik eigenlijk wel echt vrije tijd had.

Mijn buurman kwam afgelopen week even een bakkie doen. Hij had een bouwbedrijf in Amerika en terloops merkte hij op dat hij zich niet meer kon voorstellen hoe hij ooit al zijn activiteiten in een dag kon proppen. Toen ik daar over dacht kwam bij mij hetzelfde gevoel op. Eigen was het meer dan belachelijk. Mijn agenda bepaalde mijn leven en stap voor stap werden de nog wat ‘vrije’ momenten ook nog eens ingevuld met ontbijt-, lunch- en diner bijeenkomsten. Waanzin gewoon!

Al meer dan zeven jaar heb ik geen agenda en horloge meer. Ongeveer twee jaar ook geen ‘sociale’ media. Geen zogenaamde netwerk contacten meer die me rechtstreeks kunnen aanspreken. Wat een rust. Ik heb ook helemaal geen agenda meer nodig. Mijn hoofd is zo enorm leeg dat ik de enkele afspraken die ik maak gewoon kan onthouden. En als ze heel, heel ver vooruit zijn… dan heb ik nog een (vrijwel lege) kalender waar ik iets op kwijt kan.

Hoe heb ik ooit een leven kunnen leven zoals ik dat deed? Zoveel op een dag kunnen doen, zoals mijn buurman opmerkte, zoals ik ooit deed? Ik rende mijn leven.
Ze noemen het hier busyness. En of het werkelijk allemaal effectief en efficiënt was, iets oploste en hogere doelen diende? Ik vraag het me steeds meer af. En jawel, je werd wel gekend, althans ook dat dacht je maar. Misschien in je hele beperkte omgeving waarin je woonde en werkte. Je maakt jezelf nogal wat wijs.

Zalig, geen agenda, geen horloge, geen i-phone, geen doelen die gehaald zouden moeten worden, geen ‘sociale’ media meer. Weg afhankelijkheid. Ruimte om adem te halen en te leven. En elke dag gaat (gelukkig) nog steeds om.

Als ik aan deze enorme verandering in mijn leven en van mijn levensstijl denk, dan pas ik inmiddels volgens mij nu meer in de bijna tijdloze cultuur van het landelijke Thailand. Veel mensen kiezen er daar nog steeds voor om geen horloges of klokken te hebben. Het gedrag van de zon en de maan bepalen het leven hier veel meer, niet het tikken van een klok. Mensen staan 's morgens op als de dag aanbreekt en het licht wordt. Ze lunchen halverwege de dag als de zon op zijn hoogst staat. Ze maken het avondeten klaar als de zon onder gaat en gaan naar bed als de duisternis voorbij is en het echt donker is. Weinig plekken, met uitzondering van de grote steden, waar we hier te maken hebben met dat mooie (of trieste) woord 'lichtvervuiling'.  
Zelfs in onze stedelijke gebieden is het voortdurend kijken hoe laat het is geen onderdeel van de cultuur. Misschien moeilijk te geloven en ja, het duurde even voordat ik eraan gewend was. Als gevolg van dit alles is er geen haast of stress van de westerse manier van leven en gewoonten om dingen allemaal 'op tijd' te doen en af te krijgen. Nogmaals, het is effe wennen en voelt op enig moment best goed (en vooral vaak bevrijdend). 

Het mooie is dat als ik ’s avonds in mijn mandje stap en even de tijd neem om terug te kijken op de dag… dan was mijn dag toch gewoonweg vol. Ik had (of nam) tijd voor de dingen die ik deed. Geen haast en… die mensen die om wat voor reden dan ook iets met me te doen willen of wilden hebben… die weten en wisten me gewoon te vinden.

Achteraf gezien kan het zo vrij en simpel zijn als je uit het systeem bent gestapt. In mijn beleving leeft het meer.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com