Vorige week kreeg ik een email van een voor mij
wildvreemde jonge vrouw. Ze had een persoonlijke vraag naar aanleiding van een
bericht dat ik op een Nederlandse facebook pagina met verhalen en tips over
Thailand had geplaatst. Haar vraag inspireerde me voor mijn blog van deze week.
We worden geboren in een wereld van verwachtingen,
regels, competitie, competenties, macht en prestige. Twee weken geleden wilde
ik in een warenhuis een cadeautje kopen voor mijn vriendin. Ineens hoorde ik
een aanmoedigend gegil van jewelste. Eens even kijken wat daar aan de hand was…
Een baby race! De foto bij dit blog neemt je er een beetje in mee. Krijsende
ouders die hun baby’s, in karretjes met wieltjes gehesen, op de meest
bijzondere manieren aanmoedigen om de allerbeste te zijn en de winnaar te
worden. Het kan verkeren.
Bij mij schoot door mijn hoofd dat het hier al begint met
het afleren van authentiek leven. En in elke cultuur is het eigenlijk het
zelfde. Je moet toch vooral proberen om de beste te zijn en je toekomst te
hollen. En dat wat je bereikt laat je aan de buitenwereld zien. Je toont je
bezit. Plaatst mooie foto’s over hoe gelukkig je bent op de sociale media. Je
gedraagt je naar de door anderen in onze maatschappij aan jou opgelegde regels
en normen. Je probeert te voldoen aan verwachtingspatronen die anderen wellicht
van je zouden kunnen hebben.
Veel van die regels en normen zitten overigens slechts in
ons hoofd. De moed om er van af te wijken en niet te voldoen aan het zogenaamde
‘ideaal plaatje’ – wat dat plaatje dan ook maar mag zijn – ontbreekt velen. Je
past je aan en… stap voor stap kun je jezelf daarbij en zonder er zelfs in
beginsel erg in te hebben, meer en meer te kort gaan doen. En op enig moment
kun je jezelf de vraag dan gaan stellen wat jou leven nu eigenlijk waard was.
Wat je er van gemaakt hebt. Of je wel het leven geleefd hebt wat jij ZELF
eigenlijk echt wilde. Ja je hebt voldaan aan het plaatje wat anderen je voor
hielden en je hebt wellicht zelfs de familie eer hoog gehouden. En inderdaad is
je die vragen kunnen stellen in een met name Westerse Cultuur toch een aardige
luxe positie. Mijn ouders stelden die vragen bijvoorbeeld niet. Het was een
andere tijd.
Wie ben ik? Wat wil ik écht? Wat kom ik hier doen? Wat
maakt me gelukkig? Heb ik niet eerst eens de verantwoordelijkheid voor mezelf,
in plaats van voor anderen te dragen? Wat zou ik willen doen als geld geen item
was? Welke keuze zou ik in deze situatie maken als ik wist dat ik nog maar een
paar maanden te leven had? Wat zegt mijn stilte mij in plaats van mijn intuïtie,
mijn hart en/of de stemmen in mijn hoofd?
Heb je er wel eens bij stil gestaan dat die stemmen in
jouw hoofd helemaal niet jouw stem is? Het zijn de stemmen die afkomstig zijn
van ons systeem, onze ouders, leermeesters in ons leven, onze omgeving, cultuur
en bijvoorbeeld religie. En jawel, over het algemeen allemaal vanuit de beste
intentie bedoeld. Dat soort stemmen drijven je vaak een kant op die achteraf
blijkt niet jouw kant te zijn. Innerlijk stil worden en je verbinden met jouw
passie en missie geeft vaak andere inzichten.
Veel kennissen en vrienden begrijpen niet dat ik de
keuzes van mijn kinderen ondersteun om het avontuur van leven te ontdekken.
Eigenlijk verrekte weinig doelen te hebben anders dan het leven aan te gaan, af
en toe stil te staan, terug te kijken en er achter te komen dat je leven helemaal
niet verkeerd kan gaan. Ze hoeven van mij niet te gaan voor dat koophuis met
een zware hypotheeklast, die blinkende auto op afbetaling, die over gelukkige
relatie, status en positie in hun baan, en wat al niet meer is. Pa, ik dus, heb
ze dat allemaal al voor gedaan.
Nu treffen ze een vader aan die anders LEEFT. En jawel,
blij dat ik dat allemaal heb mee gemaakt maar nog veel blijer met dat wat ik nu
mag be-leven. Balken en sterren kwijt, nog meer gewoon en zalig Frans zijn. En
juist dat is wat mijn kinderen en mijn vriendin zo aanspreken. Ze zien het niet
alleen, ze voelen het des te meer.
Waar wil je voor gaan? Voor huisje, boompje, beestje &
ratrace of voor het avontuur van je leven aan gaan. En let wel. De ene optie
hoeft niet beter of slechter te zijn dan de andere. Het is maar waar jij écht
en oprecht voor wilt gaan zonder er later (of als het te laat is) achter te
komen dat het wellicht voor jou toch anders had moeten zijn.
Laat het een bewuste keuze van jeZELF zijn en niet van de
stemmen in je hoofd van anderen. Laat het kind in jezelf meer toe en luister
daar naar. Wees creatief en lach om je generale excuses om dingen niet te doen.
Droom je je leven of leef je je droom?
Frans Captijn
www.captijninsight.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten