Een ervaring en verhaal over kunnen zien

Een paar weken geleden verminderde het zicht in mijn rechter oog. Een rare ervaring kan ik je zeggen. Het voelde eerst alsof er wat stof aan de buitenkant over mijn oogbol heen en weer gleed. Maar zelfs met een speciale vloeistof die ik van de apotheek kreeg, verbeterde mijn zicht niet. De apotheker adviseerde me naar een oogspecialist in het ziekenhuis te gaan. Dat heb ik dan ook gedaan.

Een erg vriendelijke, jonge, oogarts in ons Lanna ziekenhuis onderzocht met een speciaal soort microscoop mijn oog en stelde de diagnose dat ik leed aan achterste glasvochtmembraanloslating. Nog nooit van gehoord. Ik wist niet eens dat ik een achterste glasvochtmembraan had als ik eerlijk ben.

Het was een zelfde soort ervaring als een paar maanden geleden. Ik wilde toen opstaan en mijn been zat op slot en kon een paar uur niet lopen. Je neemt het eigenlijk heel gemakkelijk maar voor vaststaand feit aan dat je zonder problemen fysiek kunt functioneren en toch zijn dit van die ervaringen die je met de neus op de feiten drukken dat het toch echt anders in elkaar zit.

Als je gezichtsvermogen ok is maak je je er ook helemaal nooit druk over. Je bent jezelf er niet eens bewust van dat je ogen, voor de meesten van ons, altijd en haast eeuwig beschikbaar zijn en ons altijd ondersteunen bij alles wat we doen. Kijken neemt ongeveer 70% van onze zogenaamde ‘zintuigenergie’ in beslag. Hoe zit het met dat zicht van ons?

Er is een gevoel dat we allemaal blind geboren zijn. Minuten na onze geboorte gaan onze nieuw geopende ogen een verscheidenheid van vormen, kleuren en oppervlakken waar nemen. Het heeft even tijd nodig om langzaam onze vader en moeder, ons bed, vreemdelingen en bijvoorbeeld kleur te gaan herkennen. Het kost tijd om echt vormen en oppervlakken, objecten, relaties en de betekenissen daarvan te gaan ontdekken. En door het zien van voorwerpen, gaat een soort tweede gezichtsvermogen in ons hoofd aan de slag met het creëren van niet tastbare beelden. Visualisatie en impuls voor onze verbeelding. Zo beginnen we onze ‘eigen’ wereld te creëren, onze eigen waarheid (het grootste deel van de tijd niet eens van bewust dat dit alleen is onderdeel van een veel grotere waarheid), ons veroordelen komt in relatie tot hoe we zelf zijn geprogrammeerd en… ons piekeren start.

Zelfs als je goeie en gezonde ogen hebt ben je toch heel erg vaak ‘blind’. We kunnen niet verder of dieper kijken dan slechts de oppervlakte. We houden niet van wat we zien. Waarom zijn we eigenlijk vaak zo bang of kortzichtig; wat veroorzaakt dat bang zijn om dieper te kijken?

Misschien zijn we bang en voelen we ons bedreigd door een wereld die we vaak niet meer kunnen bevatten, een wereld die meer en meer gevormd wordt door sociale media met informatie over zaken die buiten ons bereik liggen, een wereld die we niet kunnen controleren. Misschien we zijn we wel bang voor een nieuwe wereld (die we nog niet zien maar er al lang is) die ons uitnodigt om onze angsten los te laten, tijd te nemen om te ontdekken, ons te verwonderen en te verbazen. Als we over onze ‘blindheid’ heen durven stappen, meer bewust bezig zijn met de kunst van dieper kijken, kun je door dat oppervlakkige. Absoluut niet meer bang voor de verstoring van dat wat we niet kunnen begrijpen of controleren. Nieuwsgierig zijn om te gaan zien en te leren van dat wat tot dusver voor je onzichtbaar was. Er is veel meer voor ons voorhanden dan we denken. We hoeven er maar de tijd voor te nemen om ons er voor open te stellen.

Misschien, door meer bewust van - en dankbaar voor - de mogelijkheid van ons zicht vermogen te zijn, moeten we onze ogen eens wat meer openen voor de wonderen die overal om ons heen zijn. Om een bekende rabbijn Abraham Joshua Heschel te citeren: “‘Ons doel zou moeten zijn om het leven te leven in radicale verwondering… ’s Morgens opstaan en zó naar de wereld kijken dat niets wat je waarneemt vanzelfsprekend is. Alles is fenomenaal! Alles is ongelofelijk. Behandel het leven nooit zonder aandacht. Spiritueel zijn is verwonderd zijn’. Verwondering is – eerder dan twijfel – de wortel van alle kennis. Ook over jezelf…

De verstoring van mijn zicht doordat ik ouder aan het worden ben bracht me dieper bij nog bewuster en dieper kijken. Me meer bewust zijn van het dagelijkse cadeau dat ‘kunnen zien’ heet en van de mogelijkheden die me dat geeft. Een uitnodiging om verder te kijken dan slechts het oppervlak of de buitenkant van de wereld om me heen. Het is gewoon slechts een keuze om de tijd te nemen om bewust te zijn van LEVEN.

Frans Captijn

www.captijninsight.com