Tot de dood ons scheidt en/of zolang liefde verbindt en groei stimuleert? Gelukkig zijn in je relatie.

Ik ben in mijn leven één keer getrouwd geweest. Trots dat daaruit onze twee kinderen uit liefde zijn voortgekomen. Na negen jaar liep ons huwelijk, ondanks van alles met elkaar nog proberen, op de klippen met alle zeer langdurige nare emotionele en juridische gevolgen van dien. Twee jaar lang heb ik daarna geen vrouw aan durven raken. En ook aan die tijd kwam gelukkig weer een einde.

Als ik nu terug blik dan ken ik een aantal korter en langer durende relaties. Veel mensen kunnen dit niet begrijpen of zelfs accepteren. Al zeker niet vanuit mijn geloofsachtergrond en de maatschappelijke functies en posities die ik ooit in Nederland en in de wereld bekleedde. Zoiets ‘doe’ je in de ogen van velen niet en het staat haaks op dat wat je van huis uit hebt mee gekregen.

Vanuit mijn ervaring en beleving durf ik te zeggen dat dit met een wel of niet ‘doen’ eigenlijk niets te maken heeft. Het overkwam me. En geloof het of niet, mijn intentie was ooit om met de vrouw waarop ik verliefd werd en ooit gelukkig was, voor altijd samen te blijven en oud te worden. Letterlijk te gaan ‘tot de dood ons scheidt’. Als nakomer en laatste in een gezin van vijf kinderen had ik, toen het idee van trouwen in ons als koppel op kwam, tot dan toe goede voorbeelden aan mijn twee broers en twee zussen. Na negen jaar lukte het mij in ieder geval niet meer om die oprechte en ook nog eens beloofde intentie vol te houden. Geen gemakkelijk besluit en een lijdensweg om dat besluit zowel voor wat betreft de wet als ook in relatie tot mijn geloof een nieuwe en voor mij leefbare wending te geven. Dat is me uiteindelijk gelukt. Maar daar gaat het hier niet over.

Dit blog gaat over gelukkig zijn in een relatie met een andere persoon van welk geslacht of welke geaardheid dan ook. Tot de dood je scheidt óf tot de liefde niet sterk genoeg meer is om nog langer te verbinden en je belet in je persoonlijke ontwikkeling, het vervullen van je levensmissie en je persoonlijke en gemeenschappelijke groei. En natuurlijk kan dan gelijk de idee en de stempel direct alweer geplaatst worden dat dat wel een zeer egoïstische en egocentrische benadering is.

Ik nodig je uit om die stempel nog even achterwege te laten en vanuit nieuwsgierigheid en een open houding zonder direct te veroordelen verder te willen lezen. Mogelijk zijn er, met alle respect, toch meer kanten en een grotere waarheid dan uitsluitend jouw kant en waarheid.

Ik ben anders, van een andere generatie en nieuwere tijd dan mijn oudste broers en oudste zus zo heb ik onlangs nog van mijn oudste broer gehoord. En dat is in mijn ogen een volkomen terechte opmerking. Daarnaast heb ik me verder verdiept in de filosofie van het hebben van een relatie en de doelen die je daar aan kunt verbinden. Ik leef inmiddels a; weer vijf jaar in een cultuur die ook nog eens voor mij een nieuw licht laat schijnen op onder andere persoonlijke missie, groei, ontwikkeling, karma (actie) en vooral ook op onderliggende intenties.

Meer en meer ben ik er achter gekomen dat liefde allereerst draait om de relatie die je met jezelf hebt. Jij bent de gene die 24 uur met jezelf op trekt. Ken je jezelf eigenlijk, neem je tijd en besteed je aandacht aan dat complete ‘zelf’ (meer dan alleen de buitenkant)? Ken je jouw missie? Ben je al één of voel je je alleen? Welke levensstijl sta je voor (en daarmee bedoel ik de manier waarop jij op zaken die met je gebeuren reageert)? Ben je gelukkig met jezelf?

Aandacht aan die vragen geven en daar inzicht in krijgen hebben mij in mijn ogen een enorme groei en ontwikkeling opgeleverd. Let wel, ik zeg daarbij niet dat ik die ontwikkeling in een voortdurende relatie met één persoon niet had kunnen hebben. Ik heb die ervaring immers niet.

Mijn relaties na mijn huwelijk zijn tot verhoudingen verworden die, hoewel ik me dat dus ooit anders had voorgesteld, niet meer gaan over ‘tot de dood ons scheidt’ maar veel meer draaien om een voortdurende ‘zolang liefde, persoonlijke én gezamenlijke groei ons bindt’. Ik ben niet meer bezig met een soort toekomst doel, leef meer en ga meer voor wat de dag brengt of kan brengen, laat staan wat iedereen om me heen wel van mij zou kunnen denken of vinden. Er wordt al zo veel gedacht over wat er gedacht wordt. Een aardige energie verspilling en roddel leverancier.

Ik zie mezelf in die keuze niet als een soort playboy en persoon die anderen willens en wetens ongelukkig wil maken vanuit een eigen belang. Het is juist precies andersom. Mijn levensstijl is alleen misschien wat anders dan vele anderen. Mijn laatste lange relatie tot nu toe was zelfs bijna anderhalf keer zo lang als de huwelijksverbinding die ik ooit aan ging. Ik volg wederom voor velen wellicht niet het ‘algemeen aanvaarde patroon’ een patroon waarin ook leeftijd verschil voor velen een geweldig item is om vooral op voorhand te veroordelen in plaats van je eens te verdiepen in levenservaringsniveau, begrip voor elkaar en face-to-face communicatie (oprechte verbinding).

Het is niet de verantwoordelijkheid van je partner, zo heb ik inmiddels geleerd, om jou gelukkig te maken (en van jou om hem/haar gelukkig te maken). Dat is en blijft te allen tijde je eigen verantwoordelijkheid. En als je zelf van dat geluk over vloeit dan kun je daarvan met een ander delen.

Als de nabijheid in en van een relatie op enig moment voor een langere tijd dat geluk in de weg staat en je komt samen niet tot een nieuwe flow, dan gun je de ander (en jezelf) juist vanuit die verantwoordelijkheid een nieuwe kans voor liefde. Een nieuwe kans om verder te groeien. Voor mij is dat in ieder geval niet een aan de kant zetten van een ander of bij het grof vuil zetten maar het kan door die partner en door de buitenwereld weldegelijk zo worden gezien of ervaren.

Het hebben van een relatie zie ik niet als een vorm van ‘hop-on hop-off bus’. Het draait weldegelijk voor mij om liefde, respect en geluk (vanuit mijn be-leving van die woorden). Een partner is geen speeltje. Te veel en te vaak zie ik dat in de wereld om ons heen en uit de reacties op onder andere de sociale media.

Wat ik met name hier in mijn werk tegen kom, en dat speelt in alle culturen, is een zich meer en meer opgesloten voelen in een relatie. Elkaar niet of nauwelijks nog iets te vertellen hebben. Geen enkele groei en zelfs soms een verloedering of haast verkettering van elkaar en achter de rug van elkaar om over elkaar met je ‘vrienden’ kletsen over hoe moeilijk je het niet hebt. Vanuit de verantwoordelijkheid voor de ander je eigen geluk maar achterwege laten. Creativiteit in veel gevallen zelfs missen en ‘stiekem’ anderen er op na houden. In diverse culturen kennelijk ook nog eens heel gewoon ‘geaccepteerd’. En dat past dus weer niet in mijn invulling van het woord respect. Ik doe er maar liever gewoon open over.

Als liefde, hoe je dat woord vanuit welke generatie dan ook maar interpreteert, tot een uiterlijk ogenschijnlijk geluk vertoon is verworden dan mag je jezelf afvragen hoe je jezelf en de ander daadwerkelijk respecteert en wat je jezelf en de ander gunt.

Van mij mag de relatie die ik heb, en vanuit het gevoel dat we samen hebben, voor altijd zo door gaan. Dat is geen streven. We leven het elke dag en bereiken daarmee elke dag een bestemming…

En of dat door mijn familie, mijn omgeving of de buitenwereld wel of niet wordt geaccepteerd… Dat blijft een keuze van anderen en het blijft mijn/onze keuze van vorm en inhoud aan onze relatie te geven op de manier waarin wij dat (vrij in elke keuze) zelf willen. 

Frans Captijn

www.captijninsight.com