Inmiddels zijn we acht weken verder. Ogenschijnlijk lijkt het rustig en toch is de situatie heel erg fragiel. Sinds eergisteren lopen de spanningen weer aardig op. Nog steeds wordt ook het gebied waarin wij wonen als risicovol aangemerkt met het advies om er alleen naar toe te gaan als dat echt noodzakelijk is.
Tot aan beide kanten van de grens hebben zich uit de twee landen inmiddels grote troepenmachten verplaatst. Troepen, materieel, aanvoerlijnen en munitie zijn, in de brose 'staakt het vuren' periode tot nu toe, aanzienlijk versterkt.
Nieuwe wapensystemen en speciale drones (in wat voor tijd leven we inmiddels...) zijn door 'vrienden' van onze buren inmiddels als versterking geleverd. Onderhandelingen hebben tot op heden nog niet een bevredigend eindresultaat opgeleverd en een 'vonk' is genoeg om met alles (heviger) door te starten.
Het is triest om beelden aan beide kanten van de grens te zien van onschuldige mensen die kaarsjes aansteken en bidden om vrede. Zij kunnen er niets aan doen.
Berichtgeving lijkt van elkaar aan beide kanten van de grens gecopieerd. Zelfs internationale wetten en regels worden hetzelfde aangehaald. Alleen de namen van de landen, bevelhebbers en politici zijn uitgewisseld. Het ligt allemaal aan de ander. Wie en wat je allemaal moet geloven blijft een vraag. Mijn vrouw is er uitgesproken helder over.
Ook politiek heeft het hier gezorgd voor de nodige onrust. We hebben sinds kort een nieuwe minister president van het land. Afwachten of dat verandering/verbetering gaat brengen. Maar ja, waar in de wereld is het uberhaupt politiek rustig? Wij vormen hier zeker ook geen uitzondering.
En is dat uitsluitend in de politiek zo? Ook binnen en tussen families is onrust vaak schering en inslag.
Als je, zoals ik, het nieuws niet volgt dan krijg je er minder van mee.
Politiek interesseert me weinig tot niets meer. Ik heb er tijdens mijn tijd in Nederland teveel van meegekregen. Alle verkiezingen, Europees, nationaal, provinciaal of gemeentelijk, ten spijt. Veel verandert er niet. Het blijft in mijn ogen een onrustig spel. Het leven draait gewoon door.
En hoewel dan geen nieuws volgen, toch merk ik van die korte oorlog om me heen het nodige. De foto bij mijn blog van deze week zegt daar al aardig wat over.
Gebouwen, borden in de provincie en stad, huizen, auto's, scooters, etc., ze hangen overvol met de Thaise Nationale driekleur. Meestal niet zo maar even een vlaggetje. Soms, zoals op de foto, meters lang. De vlaggenindustrie beleeft hier gouden tijden.
Waar het land normaliter al bezaaid is met die driekleur is er hier nu een aardige overkill. Je kunt er gewoonweg niet omheen. Uitingen om het nationalisme te tonen en mensen een hart onder de riem te steken. Mensen zijn angstig. En deze uitingen geven een nog sterker gevoel van saamhorigheid.
Op Billboards en grote digitale marketing schermen in de stad 'pronken' de foto's van de tot nu toe aan onze kant gesneuvelde militairen die 'trots' in hun outfit in een soort van dia-show voorbij komen. Ze hebben hun korte leven gegeven voor...
En ik ben er zeker van dat bij onze buren de dia-show met hun jonge soldaten vele malen langer is. Ook hun toekomst is vermoord om...
En vergeet burgers aan beide kanten niet. Ze komen op die flitsborden niet voorbij.
De snelweg heeft continue aardig wat 'groen' verkeer dat ik eerder nooit zo zag.
De nieuwsberichten van de media, die ik mondjesmaat van Phatsamon die er aan gekluisterd blijft hoor, houdt niet op er over te publiceren en over uit te zenden. Er wordt kennelijk groots uitgepakt. Praktijken vanuit het verleden over het gebied waarover het conflict naar buiten toe over lijkt te gaan en de meetfouten die op kaarten zijn ontstaan. Maar ook over wat er achter de schermen aan familievetes en verdorvenheid schijnt te spelen, over olie en geld, blijven op het internet niet verborgen. Ik weet er te weinig van en ben er ook niet in geinteresseerd. Mensen zelf hier laten zich er openlijk maar mondjesmaat over uit. Prima wat mij betreft. Al die verhalen en het geroddel lossen immers helemaal niets op anders dan nog meer angst zaaien.
En even niet vergeten, ik ben hier slechts te gast. Als het me niet zint een kwestie van gewoon opkrassen. Kort en goed, ik ken het verleden niet, wil het ook niet weten en heb er ook geen mening over. Ik wil hier alleen maar samen met Phatsamon en onze viervoeters op onze zalige stek fijn mijn jaren slijten.
Een nieuw oplaaiende oorlogsituatie kost helaas alleen maar nog meer levens van mensen die er feitelijk ook niets aan konden doen. Het huidige machtsvertoon moeten we maar zien als iets om 'de vrede te bewaren'.
In de stad is het een stuk rustiger. Waar de Cambodjanen voorheen bij ons in grote getalen de grens over trokken om hier te komen winkelen is dat grens verkeer inmiddels gestopt. De grenzen zijn en blijven naar verwachting ook nog wel even gesloten. Ook het gebruik van de ziekenhuizen in onze omgeving door hen ligt volledig op zijn gat.
Voor ons maakt het dat wat rustiger op de wegen, in de stad, in de winkels en bijvoorbeeld op de poliklinieken van de ziekenhuizen.
De winkeliers en ziekenhuizen zelf vinden het, verwacht ik, wat minder. Een pittige inkomstenbron is immers opslag weg gevallen.
Mensen, van beide landen, die over de grens werkten zijn hun activiteiten, en inkomsten, kwijt.
Helaas heerst er een gevoel dat mensen over de grens, over en weer, niet meer welkom zijn. Daar waar tussen mensen grote vriendschap was is dat omgeslagen in haat. En dat gevoel blijft verwacht ik nog wel even hangen.
Het zijn allemaal wat ervaringen en bijwerkingen van die, tot nu toe, korte oorlog. We hopen alleen maar dat de rust definitief terug keert en tijd zal er voor zorgen dat mensen (wellicht pas nieuwe generaties) elkaar wel weer aardiger gaan vinden.
Waar al die ellende allemaal goed voor was/is?
Bij welk conflict is dat anders...
Te triest.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten