Vorige week stapte ik uit een kleine groep op WhatsApp. Een groep met een serieus doel, het direct en efficient delen van informatie over de gezondheidsontwikkeling van mijn broer. Het was de druppel of toch niet?
Zo snel, en vaak automatisch, wens je elkaar op het eind van een jaar een "Gelukkig Nieuwjaar". Dit jaar ontpopt zich, op familie gebied, voor Phatsamon & mij en voor onze verwanten, nu niet echt als zo'n gelukkig jaar. En het jaar is nog niet om. Meer zware mokerslagen dienen zich aan. Niet alleen binnen onze familie vallen veel mensen weg maar ook in onze vrienden en kennissenkring.
Die mokerslagen zijn juist zwaar doordat je van die mensen (en ook dieren) die overgaan houdt en door het directe contact dat je zeer regelmatig met ze onderhield of nog even mag onderhouden.
Kortom, dit jaar ervaar ik als een aardig pittig jaar waarin veel zaken, ondanks de letterlijk grote afstand, wel heel dichtbij komen. Ik heb daar veel moeite mee en probeer me tegen de invloed daarvan zoveel mogelijk te beschermen. En ja, dat is mijn keuze.
Sociale media, i-phone's, etc., zijn niet mijn dingen. Ik heb er gewoonweg zo goed als niets mee.
Ik heb maar een handje vol contacten op uitsluitend WhatsApp. Dat handje vol vind ik meer dan genoeg en hou ik ook steeds zo beperkt mogelijk. Die WhatsApp is voor mij prima voor het een-op-een contact met mijn kids in Australie en Nederland en verder met directe familieleden en een enkele vriend of oud collega.
En die i-phone? Die is me een paar jaar geleden, om het maar eens klip en klaar in het Nederlands te zeggen, gewoonweg 'door de strot' geduwd. Zonder dat computertje met de vereiste 'App's" is bankieren of mezelf 'in leven verklaren' (voor Nederlanders die in het buitenland wonen), realistisch gesproken niet mogelijk.
Het voor mij onhandige ding staat vaak uit en ligt meestal ergens in huis op tafel. Houden zo, wat mij betreft. De broekzak van mij is er in ieder geval, vind ik, niet geschikt voor. Het ding stoort me veel te veel. En ik ben toch geen slaaf van mezelf om altijd maar bereikbaar en beschikbaar te zijn?
Vroeger kreeg ik om bereikbaar een beschikbaar te zijn, als ik de dienst had, zelfs betaald. Nu ben ik gepensioneerd en zie er de noodzaak niet van in.
Gewoon e-mail en mijn oude laptop. Ik kijk wel wanneer ik er tijd voor over heb.
Maar goed, dit even als inleiding, terug nu naar die druppel(s).
Mijn besluit om die kleine nieuwe groep snel alweer te verlaten, waarna ik aangaf op andere manieren op de hoogte te zullen blijven van de ontwikkelingen, viel voor iemand in de groep totaal verkeerd. En gelukkig, en ook heel begrijpelijk, kreeg ik daarover een e-mail.
Kort en goed was de boodschap dat mijn besluit hard is aangekomen, diep raakt, erg pijnlijk is, afstand schept, de banden met mijn familie lijkt door te snijden, het gevoel geeft dat de gezondheidstoestand van mijn broer of wat er met hem gebeurt me simpelweg niet interesseert, en een gebrek aan steun en er samen voor staan toont.
'Slik...'
En natuurlijk sta ik dan stil bij hoe dat besluit om uit die groep te stappen van mij is over gekomen. Zo'n bericht raakt me en ik kan die gevoelens van die persoon uit de groep, deels, ook begrijpen.
Deels, want toch... Heeft het, in mijn ogen, uitsluitend uit zo'n groepsapp stappen en verder op andere manieren op de hoogte blijven en contact onderhouden, dan al deze emoties tot gevolg? Daar kon en kan ik niet bij. Althans niet als zo'n heftige reactie alleen daar om zou gaan.
Ik voel me niet aangevallen en ben er ook niet boos om. Aardig heftig en ineens totaal onverwacht vond ik het wel.
Zoals een collega bij toeval in relatie tot iets totaal anders deze week wijs opmerkte:
"Het is niet die ene druppel die de emmer doet overlopen. Het zijn die ontelbare druppels daarvoor"
En, jammer genoeg, bleek dat dus ook zo te zijn. Allerhande opgekropte zaken en persoonlijke belevingen kwamen in dezelfde mail boven.
Over het grote contrast dat de persoon ervaart tussen mijn feitelijke gedrag met hoe ik mij in mijn blogs naar de buitenwereld presenteer. De keuze voor uitsluitend mijn eigen pad. De zaken die ik allemaal op mijn blogs deel en mijn openheid daarbij. Desinteresse in wat er in de familie in Nederland gebeurt. Hoe anders en vooral warmer en ook veel meer betrokken, ik vroeger was, etc..
En misschien zat hem de feitelijke druppel wel in een laatste opmerking die werd opgeschreven* bedenk ik me nu pas.
*): Even tussendoor. Heb je er ooit bij stilgestaan dat het bijna altijd zo is dat daar waar een opmerking of vraag van iemand pas echt over gaat, of waar het om draait, op het eind van een bericht wordt opgeschreven?
Super jammer en verdrietig dat al die druppels nu pas, na elkaar zo'n veertien jaar niet meer gezien en nauwelijks gesproken te hebben, zorgen voor dat overlopen van die emmer.
Het is in die lange tijd eigen beleving en invulling geworden. Geen enkel probleem. Maar waarom krop je dat dan allemaal op als je er zo mee zit en trek je niet eerder aan de bel? Ik heb dan wel geen sociale media maar ben, wat je ook al dan niet inmiddels van me bent gaan vinden, aardig benaderbaar en je weet me toch te bereiken?
Na even bij het bericht te hebben stil gestaan heb ik een mail met achtergronden, onderbouwing en ook andere invalshoeken terug geschreven. Ieder verhaal heeft immers meerdere kanten en vaak raak je verstrikt in je eigen denkbeelden en belevingswereld. Ik kan er over meepraten.
Ik hoop dat die mail leidt/heeft geleid tot een meer helder inzicht. Heldere druppels zoals op de foto hierboven. Wie weet ook tot een wat mildere 'boosheid'.
En wat mijn pad betreft? Van kinds af aan is dat al in de ogen van velen wat afwijkend, bijzonder en onvoorspelbaar geweest. Mijn moeder genoot er van en zelf voel ik me er intens ook helemaal op thuis.
Over of- en hoe mensen mij aldoor daarop zien veranderen mogen ze hun eigen mening hebben. Ik ben wie ik ben en doe, binnen de regels, wat ik doe en dat houd ik ook lekker zo.
Naar de essentie.
Dit is slechts een klein voorbeeld van hoe het in heel, heel veel gevallen tussen mensen gaat en waardoor over en weer onbegrip, verdriet en boosheid ontstaat.
Is het hiet heel normaal dat belevingswerelden kunnen gaan verschillen? Iedereen volgt immers zijn of haar eigen levenspad waarin individuele ervaringen groeien en nieuwe inzichten ontstaan. Het pad dat je in je leven bewandelt is voor iedereen persoonlijk en verandert naar mate jij je aan nieuwe situaties in je leven over geeft.
Mensen maken verschillende keuzes. Verwachtingspatronen zijn anders. De ene persoon is meer open, de ander juist, voor wat voor reden dan ook, gesloten. De ene optimistisch de andere pessimistisch. De ene voelt koud/stoot af, de andere warm/trekt aan. Normen, waarden, veerkracht en bijvoorbeeld cultuur kunnen (gaan) verschillen.
Dat kan allemaal bijdragen aan dat onbegrip, verdriet en die boosheid terwijl er eigenlijk helemaal geen grond voor is. Meestal een kwestie van eerder aan de bel trekken als je iets daadwerkelijk dwars zit en ja, dat is (ook voor mij) soms best moeilijk...
Gelukkig zijn er genoeg mensen die geen drempel ervaren en bijvoorbeeld op de blogs die ik al 13 jaar wekelijks schrijf en publiceer, of op andere dingen van mij, reageren. Feitelijk geven die blogs grotendeels mijn ervaringen, denkbeelden, aanpassingen en veranderingen in mijn leven weer. En natuurlijk hoef je het daarmee absoluut niet eens te zijn.
Diverse mensen voelen zich vrij om uitleg te vragen of, op een nette en fijne manier hun visie, mening, of reactie, te delen. Nog super leuk ook om daardoor soms nog weer anders tegen zaken aan te kijken of dingen juist verder te verdiepen. En... het schept ook nog eens een (sterkere) band.
Dat uit die groep stappen had in ieder geval niet de intentie voor mij om dit allemaal te weeg te brengen. Ik zou immers toch wel een super hufterig type zijn om me niet te interesseren in de gezondheidsontwikkeling van mijn broer waarmee ik wekelijks contact heb.
In ieder geval waren die opmerking van mijn collega, over die ontelbare druppels, en die mail die ik ontving een prima combinatie. Samen waren ze voeding voor het schrijven- en delen van dit blog. En ja dat is dan misschien toch weer erg open maar wel een thema dat er voor velen in mijn ogen aardig toe doet.
Dat overlopen van emmers door ontelbare druppels bij mensen gebeurt zo vaak met alle gevolgen van dien. Op de keper beschouwd allemaal onnodige ellende die 'wateroverlast'.
Voorkomen en/of eerder 'alarm' slaan of aan de bel trekken, beperkt de schade geheel of aanzienlijk en houdt onderlinge relaties gewoon in stand.
Frans Captijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten