Afgelopen
zondag had ons dorpscrematorium een drukke dag. Maar liefst drie personen uit
ons dorp werden gecremeerd. Bij een van die crematies was ik aanwezig.
In
Thailand is afscheid van iemand na dit leven nemen (feitelijk het opruimen van
je verpakking) omhuld met enorm veel rituelen. Het is allemaal zo anders dan in
de Westerse cultuur en het is mooi om de verschillen, zonder er overigens een
oordeel over uit te spreken, te kunnen meemaken.
Door
mijn hoofd schoot een artikel dat ik onlangs ergens las. Het ging over je
laatste persoonlijke CO2-uitstoot. Ik moest er (wederom) erg om lachen. Die
verschilt kennelijk nogal bij de keuze die je maakt om uiteindelijk jezelf te
laten begraven, cremeren of op te laten lossen (resomeren met een mooi woord).
Cremeren
is de meest vervuilende vorm van afscheid nemen van het aardse bestaan, zo
blijkt uit een studie van TNO uit 2014 naar de milieueffecten van begraven dan
wel cremeren. Volgens dit instituut betekent een doorsnee crematie, althans in Nederland,
een CO2-uitstoot van 208 kilogram, wat gelijkstaat aan een autorit van
Amsterdam naar Praag (tegenover 95 kilogram bij begraven en slechts 28 kilogram
bij oplossen). Honderd kilogram daarvan is toe te schrijven aan verbranding van
het lichaam en de kist met aardgas. De rest gaat op aan transport van onder
meer de kist van het uitvaartcentrum naar het crematorium, en aan de productie
van de urn.
Jawel,
je kunt maar ergens een studie naar verrichten 😉.
Ik
ga ondanks dit onderzoek toch voor cremeren en niet opgesloten zitten in een
urn. Het zal wel egoïstisch zijn om hier geen rekening mee te houden. Immers
als de hele huidige wereldpopulatie van ruim 7,800,000,000 mensen dat zouden
doen dan komt er nogal wat CO2 op ons af natuurlijk.
Mijn
voorkeur was altijd begraven maar als ik zie hoe vaak ik het graf van mijn twee
opa’s en oma’s bezocht heb om er een een ‘vast punt’ van troost te vinden… niet
bitter vaak. Ik denk dat ik niet de enige ben. Na een paar generaties is het
bezoek er af en blijft het onderhoud. En oplossen is, ondanks dat het beter zou
zijn voor het milieu ook niets voor mij.
Nee
hoor, mensen die me liefhebben (en die ik liefheb) houden gewoon lekker altijd
heel dichtbij een plek in hun (of ik in mijn) hart. En kaarsjes doen wonderen.
O ja, en een heel klein beetje doe ik toch nog met vermindering van mijn persoonlijke CO2 uitstoot als het voor mij allemaal voorbij is mee. Een urn hoeft immers voor mij niet geproduceerd te worden 😉.
Frans Captijn (Gangey Gruma)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten