Generatie wereldburgers. Je kinderen zijn niet van jou. Trots dat ze hun dromen volgen

Afgelopen januari bezocht ik mijn dochter Carlien in het Australische Perth. Ver weg? De wereld is een dorp zeg ik altijd. Het maakte me blij, emotioneel en trots om te zien hoe ze haar droom leeft.

Als vader en moeder kun je je over je kinderen vaak aardig zorgen maken. Zo gebeurde het ook met mij. Niets vreemds aan hoewel je als je er midden in zit denkt dat je uniek bent met de problemen tijdens het opvoeden. Niemand leert immers hoe je moet opvoeden. We volgen ons gevoel en willen onze kinderen in ieder geval eventuele negatieve ervaringen uit onze eigen jeugd besparen. Vaak geven we die ervaringen overigens juist door dit gedrag aan ze door, maar dat is weer een ander verhaal.

Als ouders wil je het beste voor je kinderen. En wat dat zogenaamde ‘beste’ is, haal jij voor jezelf slechts in je hoofd en je stuurt er op. Feitelijk is het je kinderen in de door jou gewenste richting duwen. En, mijn ervaring, dat werkt dus helemaal niet. Hoewel je intentie goed is stimuleer je de unieke set van talenten van je kinderen, aanwezig voor het vervullen van hun persoonlijke levensmissie, niet op de juiste manier. Je geeft leiding in plaats van begeleiding.

Jouw kinderen zijn niet van jou. Ze komen door jou. Het is jouw taak er voor ze te zijn en ze te stimuleren in dat wat zij voor hun leven nodig hebben. Niet in dat wat jij als toekomst voor ze in gedachte hebt. Voor de huidige generatie is onze wereld een dorp. Iets dat ik mijn kinderen altijd heb voor gehouden en feitelijk ook heb voor geleefd.

Hun geluk en/of droom hoeft dus niet te zijn op de plek waar ze zijn geboren, hebben gestudeerd of waar hun familie woont. Ook het veilige ‘huisje, boompje, beestje’ leven heb ik mijn kids nooit voor geleefd. Ga je gang, ontdek, kies en weet dat de deur naar pa altijd open staat. We hebben als ouders genoeg (positieve en negatieve dingen en ervaringen) mee gegeven en nu mag je het zelf doen. Is het in de natuur niet anders? Vogels vliegen toch ook op enig moment uit? Misschien denken we wel te veel en volgen we te weinig ons, natuurlijke, gevoel of instinct. Instinct? Ja, dat hebben we nog steeds!

Na haar studie Oriëntaalse Talen (Chinees) ging Carlien naar Australië om er daar achter te komen dat die talen het voor haar toch niet waren. Levenservaring deed en doet ze er op. Gigantisch veel contacten en vrienden, met name vanuit de motor wereld en motorgroepen waar ze in zit (en zelfs ik stapte toch nog even op de motor van Carlien). Ze kwam er achter dat ze meer met haar handen wilde gaan doen en wilde weer aan de praktijk studie. Nu voor monteur voor speciale voertuigen en machines voor de mijnbouw industrie. Ach waarom niet. Ze is vrij in haar keuzes, gaat er voor en... geniet vooral van elke dag.

Veel mensen die ik ken vinden het allemaal maar vreemd. Zeker dat ik dit denken en handelen stimuleer. Ik vind ze opgesloten in vastgeroeste en ingeprente patronen. Je leven kan niet verkeerd gaan. Je vastklampen aan allerhande zogenaamde ‘zekerheden’? Ik zie het om me heen. Zo lang je gezondheid al geen enkele zekerheid gan geven kun je misschien beter kiezen voor genieten van elke dag. En voor mij heeft dat niets te maken met roekeloos gedrag maar met je leven LEVEN.

Trots te zien hoe mijn kids me dat dagelijks laten zien. Een vorm van zelfredzaamheid met plezier.

Frans Captijn (Gangey Gruma) 

email: captijninsight@gmail.com  

Foto blog: http://franscaptijnhisworld.blogspot.com